Chapter 14

I opened my eyes and found myself standing. Nanginginig ako at panay ang gala ng paningin. It's dark not until I felt a hand grabbing my legs. Hindi ko mapigilan na tumili. 

Hindi nagtagal ay bumibilis na ang paghinga ko. My hands were shaking and my tears keeps on falling. Sumisigaw ako ngunit walang boses na maririnig. 

I heard some whispers, pero hindi ko iyon maintindihan. Suddenly, I saw a glimpse of light. Hinatak ko ang paa at saka tumakbo papunta roon. 

Malapit na, malapit na sana. 

I was caught off guard when a hand grabbed my shoulders and forced me to step back. Habang nangyayari iyon ay lumiliit na rin ang ilaw. 

The light disappeared and dark finally conquered me. 

"Eve." 

Kaagad akong nagmulat ng mata. I was catching my breath. Naabutan ko si Xavion na nakakunot ang mukha malapit sa'kin. 

"You okay? Kanina pa kita ginigising."

Napaawang ang labi ko. I noticed that we already stopped. 

"Sorry, just had a bad dream." Hilaw akong ngumiti. 

"You're sweating," aniya habang gamit ang mababang tono. 

Kinapa ko ang noo at leeg, pinapawisan nga ako. He opened the glove compartment and took out a white handkerchief. 

Siya na mismo ang nagdampi no'n sa leeg ko. I can feel his breath near my ear, kaya hindi ko maiwasan napamulahan. I was more embarrassed when Marian chuckled. Muntik ko nang makalimutan na kasama pala namin siya. 

"Turn around." 

"Ha?" 

"I said turn around." Mabilis akong tumalikod sa kaniya. 

Napalunok na lang ako nang maramdaman ang pagtaas ng t-shirt ko. He raised my shirt half way and wiped my back using his handkerchief. 

"It's done." 

Saka lang ako nakahinga nang maayos no'ng bumalik na ito sa puwesto at inilapag niya sa ibabaw ng hita ko ang panyo. 

"We're here." 

"Una na ako, Kuya, a!" 

I even saw her smirked before opening the door. Napailing na lang ako sa kahihiyan. 

"Are you sure you're fine?"

"I'm sure, ikaw?" 

Mahigit dalawang oras siyang nagmaneho. Traffic kaya naman natagalan kami sa daan. Kailangan pa namin humanap ng ibang ruta. Guilt was all over me, alam kong napuyat ko rin ito kagabi dahil malikot ako matulog. 

"Just sleepy." 

Tumikhim ako. Tinanggal ko na ang seatbelt at naghanda nang lumabas sa kotse. 

"Sorry, sleep early mamaya!" 

Mabagal lang ang lakad ko. Hinanap ko si Marian ngunit naroon na siya sa harap ng bahay, kausap ang iilang kamaganak. I hesitated to come near them, I was afraid and shy. 

I decided to stop walking and faced my back but I froze when I bump to Xavion. 

"Where do you think you're going?" 

"I'm scared." 

He sighed and grabbed my hand. I have no choice but to follow him. 

"Don't worry, they're not scary as you think." 

He pulled me closer and wrap his arm around my shoulders. 

Nabawasan ang takot ko dahil doon. Nagpatianod lang ako sa kaniya hanggang sa tuluyan na kaming makalapit. Kumapit sa kabilang braso ko si Marian. 

"Uncle," pagbati ni Xavion. Bumitaw muna ito sa'kin at saka nagmano. Saglit pa silang nag-usap gamit ang dialect. Then he came back and held my waist. 

"Si Eve po."

"Girlfriend ni Kuya! Ang ganda 'no?" 

Sabay kaming napalingon kay Marian. Nakangiti ito sa mga kamaganak at pinasadahan pa ng darili ang braso ko.

"Marian," nahihiya kong sabi.

"Naku! Mabuti naman, ngayon lang ito nagdala ng babae bukod sa mga kadugo namin." 

A woman approached me and smiled. Hindi ko ipinahalata na umusbong ang takot ko, naramdaman ko na lang na humigpit ang hawak sa'kin ni Xavion. I looked at him, trying to beg for help but his eyes were telling me that it's fine. 

"Mama ako ni Marian, tita Carla lang ang itawag mo sa'kin." 

"Pasensya na, Tita. She's shy," he said. Napamaang ako, hahayaan niya na lang na paniwalaan nila ang sinabi ni Marian? 

"Ayos lang 'yan! Masasanay ka rin, Ineng. Pumasok muna kayo!" 

"People speak tagalog here, minsan lang sila mag-Pangasinense." Xavion whispered while assisting me inside. 

"Are you still scared?"

Umupo kami sa upuan na gawa sa kahoy. Sa kabila naupo si Marian at nakikipagkulitan na sa katabi, tingin ko ay kapatid niya ito. 

"A little bit, thank you." 

He brushed my hair back and made me leaned on his arm. Nanginginig ang kamay ko kaya naman napatingin siya doon. I think Marian noticed it too. 

"Ate, ayos ka lang?" 

Xavion held my hand and pressed it gently. My chest was pumping fast. Tinanguan ko si Marian pero mukhang hindi ito kumbinsado. 

"Hey.." 

He maid me faced him. Nag-aala ako nitong tinapunan ng tingin. 

"Dadalhin na ba kita sa hospital?" 

"No, mawawala rin 'to." 

"Ineng?" Galing si Tita sa kusina at namataan kami sa ganitong sitwasyon. 

"Anong nangyari sa'yo? Pinagpapawisan ka!" Sa akin kaagad ito dumiretso para lang kapain ang leeg at noo ko. 

"May sakit ka ba? Hindi ka naman mainit." 

"I'll take her upstairs, tita." 

Naunang tumayo si Xavion sa kinauupuan at hinawakan ako sa baywang. 

"Sige, sige. Tawagin mo lang ako kapag may kailangan kayo, ha?" 

Napahawak ako sa dibdib, naghahabol na ako ng hininga. Hindi naman na ito bago sa'kin dahil hindi ito ang unang beses. I know I can get through this. 

"Ayos lang ako, Xav. Kahit huwag na tayo umakyat." 

"Don't be so stubborn, Eveone. Sumunod ka na lang, please," he said coldy while starring at me. 

I gulped and nodded. Napasinghal na lang ito sa'kin at inakay papunta sa pangalawang palapag. Sumama sa amin si Marian para buksan ang guestroom dahil ibibigay sa kaniya ang susi. 

"Kuya, kukuhanan ko po ba siya ng tubig?" Pinindot niya ang switch ng ilaw. 

"Yes." Pinaupo niya ako sa kama at saka sinarado ang kurtina. Marian left without saying anything, gusto ko siyang pigilan ngunit nakaalis na ito. 

"Lay down, Eve."

Malalim akong bumuntong hininga bago umiling sa kaniya. Bumama ang tingin ko sa mga kamay na pinagpapawisan at nanginginig. 

"I'm fine, sanay na ako, okay?" 

"Tsk, kahit na!" 

Why is he overreacting? Hindi ko maiwasan na mapatawa. He looked at me with confusion, naroon pa rin ang kaunting pagkabahala dahil sa'kin. 

"What?" he hissed. 

"Wow, I'm impressed din, a. You even ask if pwede mo akong dalihin sa hospital." 

Actually, he's not that bad. Kung ganito nga siya mag-aala ay paniguradong magiging kampante ako dahil alam kong kaya nito akong pakalmahin. 

"You know what, you should rest," ani ko sa kaniya. I sat near the edge of the bed and roamed my eyes around the room. I'm still catching my breath but it's not that worst than earlier. 

"You're the one who should rest!" 

"Pati ba naman 'to pag-aawayan natin?" nagbabantang tanong ko sa kaniya. Natikom niya ang labi at inirapan ako. 

"Ate, Kuya. Imbis na nagtatalo kayo, sabay na lang kayong magpahinga." 

I turned my head at Marian's direction. Hawak nito ang isang tubig ng baso at nakapaskil sa labi ang nanunuksong ngiti. 

"Marian," tumikhim ako. She chuckled and placed the glass on the cabinet beside the bed. 

"Kanina ko pa sinasabi na okay lang ako, there's no need for me to rest," I said. Kung mayro'n naman ay si Xavion iyon. He said he's sleepy. Mas matigas yata ang ulo niya kaysa sa akin. 

"E? Kung ayaw niyo magpahinga, pumunta na lang po tayo sa hundred islands!" 

Napatungo ako, mukhang magandang ideya. Una pa lang naman ay iyon na ang plano ko. Now that she mentioned it, I want to go there. 

"I agree!" Tumayo ako at saka inakbayan si Marian. My knees trembled, the reason why I suddenly held her tight. 

Nahuli kong nakatingin sa aking paanan si Xavion. Nakangiwi siya doon pagkatapos ay umiling. 

"Fine." Ang dalawang mata ko ay namilog. He walked towards us and grabbed me. 

"But I'll carry you." 

"Wait, what?" naguguluhang tanong ko. Bago pa masundan iyon ay naramdaman ko na ang kaniyang kamay sa binti at likuran ko. I almost squealed when he lifted me.

"Sandali nga! Kaya ko maglakad!"

"Sinong niloko mo? You're shaking!" he hissed.

"You have no choice but to let me."

My lips parted while looking at him unbelievably. Hindi ko alam kung anong sasabihin, gusto ko na lang sumabog sa inis. 

"Ate, kung gusto mong makapunta tayo do'n, hayaan niyo na lang po si Kuya," gatong ni Marian. What? I'm expecting her to join my side! 

Napapikit ako nang mariin. I sighed heavily and gave them a nod. 

"Okay, you can give me a piggyback ride but please, not like this." Sumimangot ako. Nakakahiya kung ganito kami lalabas. And I can actually walk! He's just too serious about this. 

He ended up carrying me on his back. Nagulat pa sila Tita dahil ganito ang itsura namin habang si Marian na bitbit ang iilang gamit namin ay mukhang masaya pa sa nangyayari. 

"I can walk, you know," I whispered. 

He groaned. "I know." 

Mahina kong pinalo ang balikat niya. "What? So, why do you have to carry me?" 

"Because I want to."

-

@GrandDandelion