NAPAPIKIT SI JOHN nang marinig ang hatol sa kanya sa araw ng court-martial na iyon. Hudyat na tapos na ang iniingatang dangal. Nahatulan na siya ngayon ng habang buhay na pagkakulong dahil sa krimeng hindi niya naman ginawa.
Pero anong magagawa niya? Walang katarungan para sa kagaya niyang mahirap at walang koneksyon sa gobyerno.
Sino lang ba siya? Siya lang naman si John Serrano, isang sundalo na mula sa mahirap na pamilya. Kaya niyang lumaban gamit ang baril, pero wala siyang kakayahang lumaban gamit ang pera at kapangyarihan. 'Yan ang masaklap na katotohanan sa kagaya niyang mahirap lamang.
Malungkot siyang napatingin sa kanyang ina na noo'y hilam na ng luha. Inuusal nito ang kanyang pangalan habang sapo ang dibdib kaya parang may tumatarak na itak sa kanyang dibdib habang tinitingnan ang ina.
Pangarap niya lang na mapasaya ang pamilya niya kaya siya nagsundalo. Ah, isa na rin pala, para makalimot. Pero hindi niya akalaing ito rin ang magdudulot ng kalungkutan sa kanyang pamilya lalo na sa kanyang ina.
Hindi na niya tuloy alam kung saan siya lulugar. Noong simpleng mamamayan lang siya, maraming nangungutya sa buhay nila dahil sa hirap ng buhay at dahil sa maraming utang. Iniwan pa siya at pinagpalit ng kanyang long time girlfriend dahil wala raw itong magandang buhay na mapapala sa kanya. Ngayong nakaluwag naman sila dahil sa pagpasok niya sa army, ito naman ang problema nila. Magiging katawa-tawa na namin dahil nakulong siya– habang buhay pa.
"A-anak."
Napatingin siya sa ina niya. Kasalukuyan na siyang iginigiya ng mga officer para ibalik sa kulungan niya.
"N-Nay,"
"Hindi ako naniniwalang ginawa mo 'yon, anak, kaya ‘wag mong iisipin na nag-iisa ka, huh?" Hinawakan nito ang kanyang kamay at pinisil.
"Salamat, 'Nay." Ngumiti siya rito. Hindi niya pwedeng ipakita sa ina na nasasaktan siya sa kapalarang ito.
"B-baka, na-frame up ka, anak. Hindi kaya?"
"Hayaan na lang natin ang abogado ko, 'Nay. Sa ngayon, gusto ko, bumalik ka ng Bicol. Kaya ko na ang sarili ko."
"P-pero, a-anak. Wala kang–"
"Ma'am, kailangan na pong ibalik ang anak niyo sa kulungan," ani ng isang opisyal kay Nanay.
Tumingin siya sa abogado niya. Naibilin na niya rito na pauwiin na ang Nanay niya kaagad. Wala naman itong ibang kasama dito kaya kailangan na rin nitong umuwi sa probinsya. Lalo lamang siyang malulungkot kapag naisip ang ina.
Hindi na niya nilingon ang ina. Ayaw niyang naririnig ang paghikbi nito. Sabagay, kahit na makita niya itong umiyak, walang luha na kakawala dahil wala siyang mahagilap na pakiramdam sa dibdib. Galit sa kanyang dibdib, oo. Galit para sa mga taong makapangyarihan. Galit para sa mga taong ginagamit ang mga mahihirap para sa sariling ambisyon.
Napatigil siya nang harangin siya ng isa niyang kasamahan.
“Sarhento, hindi ba natin ipapaalam kay Chief Hernandez? Paano kung magtanong siya?”
“Iwasan niyo na lang magpakita sa kanya. O ‘di kaya sabihin niyo, na-deploy ako sa kung saan.”
“Sige, Sarhento. Pero hindi kami titigil sa paghahanap sa taong pinapahanap niyo sa amin.”
“Salamat, Sigrid.” Sabay talikod sa dating kasamahan. Namumula na rin kasi ang mata nito kaya hindi niya kayang tumingin dito.
Hangga’t maaari, ayaw niyang iniistorbo ang dating superior na si Astin. Tahimik na ito kasama ang pamilya nito. Saka, wala siyang laban sa mga nakaupong opisyal ngayon. Wala na rin sa serbisyo si Astin kaya wala rin itong magagawa.
KAAGAD siyang sumampa sa pinakataas na higaan nang makapasok sa kanyang selda.
“Anong nangyari, boss?” tanong sa kanya ng matandang kasama niya sa kulungang iyon. Kaharap niya ito ng higaan.
“Lagi namang talo kapag mahihirap lang,” wala sa sariling sabi niya habang seryosong nakatingin sa kisame. Nakaunan din siya sa kanyang mga kamay.
“Sabagay, wala namang bago pagdating sa hustisya dito sa Pilipinas. Kapag wala kang kapangyarihan, aapak-apakan ka. Mailap ang hustisya para sa atin.”
Hindi na siya umimik. Ipinikit niya na lang ang kanyang mga mata.
Napansin ng matanda ang pananahimik niya kaya hindi na rin ito nagsalita.
Ang bilis lang ng pangyayari sa totoo lang. At ang bilis din ng hustisya para sa pamilya ni Major General Melchor Lim. Nahatulan kaagad siya ng habang buhay na pagkakulong.
Sa totoo lang, wala siyang kaalam-alam sa buong pangyayari. Basta pagdating niya sa tinutuluyan niyang unit may naghihintay na sa kanya para siya’y arestuhin.
Isa siya sa napili para bantayan ang seguridad ng Heneral para sa visit nito sa bansang Malaysia. At hindi niya akalaing magiging bangungot pala iyon sa kanya.
Kaya tama ang Nanay niya, frame-up ang nangyari, at hindi niya alam kung sino ang gumawa noon. Baka ang kalaban ng heneral.
Napamulat siya kapagkuwan at napaupo sa kanyang maliit na kama. Pero kung makikita niya sana si Kana, maaring makatulong sa kanya ang testimonya nito na magdamag silang magkasama nang gabing iyon.
Napabuntonghininga siya kapagkuwan. Walang balita tungkol sa kanya ang dating kasamahan hanggang ngayon kaya wala talagang pag-asa.
Mabilis na lumipas ang tatlong buwan. Wala na rin siyang bisita simula nang mahatulan siya. Siguro, nasa misyon ang mga dating kasamahan.
Kasalukuyan siyang nagpapahinga noon sa selda niya nang makatanggap ng dalaw. Mabilis ang naging kilos niya na pinuntahan ito. Sana ang huling pag-asa na nga niya ito.
“Pare!” nakangiting tawag niya sa kaibigan nang makilala ito.
Si Sigrid De Los Santos ang isa sa nakasama nila noon ni Astin.
“Kumusta?” masayang tanong tanong niya rito.
“Ayos lang ako, pare. Ikaw?”
Natawa siya nang mapakla. “Ayos naman?” at patanong pa nga niyang sagot.
“Pasensya na, pare, pero wala pa ring balita sa pinapahanap mo.” Napalis ang mapaklang ngiti ni John.
“G-ganoon ba,” aniya.
“Oo. Wala ka man lang bang hawak na litrato niya sa telepono mo?”
Umiling siya rito. Si Kana, maraming pictures nila. Pero siya, wala.
“Yon na lang ang pag-asa natin. Ang daming Kana sa Pilipinas kasi. Nahihirapan na ang mga binayaran ko para dito.” Binigyan niya ito ng pera para lang mag-imbestiga, pero wala.
Bakit ba kasi hindi man lang siya nagtanong ng apelyido nito? Kahit na ang lugar ni Kana? Mukhang mabubulok na siya sa kulungan.
“Mukhang kailangan na nating ipaalam kay Chief, Sarhento. Malay mo, makatulong siya—”
“‘Wag, please!”
“Paano kung hindi natin mahanap ang babaeng iyon? Paano ka na? Mabubulok ka na lang dito?”
Napatitig siya sa tauhan niya. Nahihiya siya kay Astin sa totoo lang. Kasi naman binigo niya ito. Nangako siyang iingatan niya ang grupo nila pero heto, nawala siya sa serbisyo. Hindi niya na rin alam ang mukhang ihaharap dito dahil maraming ebidensyang nakaturo sa kanya. Malinis na malinis kung tingnan. Saka wala na nga ito sa serbisyo kaya mahirap na abalahin ito.
Umalis ang dating kasamahan niya. Pero pinaalala niya ulit dito na ‘wag sabihin kay Astin dahil gumagawa siya nang paraan. Ang totoo niyan, nawawalan na siya nang pag-asa.
Ang pride ni John, grabe. hahahahah. Bahala kang mabulok dyan nga hahah. baka may hindi pa po nakabasa ng story ni Astin, search niyo po dito, SOLDIER'S FIRST LOVE Thanks much!
NAPABALIKWAS nang bangon si Kana nang mapagtanto na nasa hospital siya. Pagmulat niya kasi kanina, napasinghot siya dahil parang iba nga sa pang-amoy niya ang kinaroroonan. Halos puti kaya mabilis na gumana ang ulo niya. “Hospital?! Sh*t!” Sabay talon mula sa kama. At akmang huhubarin niya ang hospital gown nang biglang bumukas iyon at iniluwa ang magulang niya kasama si Cassandra at Lily.“Oh, girl, gising ka na!” bulalas ng dalawa.“Y-yeah. What are you two doing here? Where are France and Mera?”“Umuwi lang saglit, friend.” Tumango siya kay Lily.Tumingin siya sa ina na maga ang mata. “M-Mom, what happened?”“Why didn’t you tell us about your—”“Mrs. Palma.” Hindi na natuloy ng ina ang sasabihin nang putulin iyon nang isang pamilyar na boses.Nanlaki ang mata niya nang makilala ito. Ang doctor niya na tumingin sa kanya at nag-diagnose na may cancer siya!Anong ginagawa nito dito? Nasabi na ba nito sa magulang niya kaya ganoon na lang ka-maga ang mata ng ina? Wala siyang makita na
AGAD na sumaludo si John kay Chief of Staff Atlas Palma nang pumasok ito sa building na iyon. Nasa meeting kasi ito kanina kaya hinintay niya sa upuang tinuro sa kanya ng staff nito. “How was your trip?” Tinanggal nito ang suot nitong headgear nang harapin siya. “A-ayos lang po, Chief.” Tumango sa kanya si Chief Palma kapagkuwan. Pagkagaling sa bus station, dito na siya sa Camp Aguinaldo dumiretso. Iyon din kasi ang bilin nito sa kanya sa telepono. Pero ang immediate nito ay hindi nasunod. Isang linggo ang binigay nito sa kanya na bakasyon kasama ang ina. Pagdating niya kasi, saktong inaapoy ng lagnat ang ina, kaya inasikaso pa niya. Saglit lang sila sa opisina nito bago sila pumunta sa bahay nito. Pagdating nila doon, sinalubong sila ng magandang asawa nito. Hindi lang siya ang kasama ng CofS, meron pang dalawa. Sila pala kasi ang magiging personal na bodyguard nito. Ang isa raw sa kanila, sa misis nito pero hindi pa sigurado kung sino sa kanilang tatlo. Nang gabing iyon, pinaal
NAPAKAPA si Kana sa baba ng dibdib, bandang gilid nang kumirot iyon. Pakiramdam niya, sinasaksak pa rin siya ng mga sandaling iyon. Namamawis na ang kanyang noo Nanginginig din ang katawan niya dahil sa takot, kaya agad na nagpatawag ang ina ng doctor para i-check siya.At dahil hindi kumalma si Kana, napilitan ang doktor na bigyan siya ng gamot para kumalma. Nakatulog din siya ulit. Nang magising, nasa silid na ang ama, sa tabi niya mismo.“How are you, baby?”Medyo sleepy pa ang mata niya. Para siyang nalasing dahil sa mga gamot na naibigay sa kanya.Ngumiti lang siya sa ama at sumagot ng, “I’m good, Dad.”Kinuha nito ang kamay niya at dinala sa labi nito para halikan. Ngumiti din ito kapagkuwan.“Good. Because ilang araw akong mawawala kasi. Ayokong umalis na hindi masigurong nasa maayos ka.” Dinala naman ng ama ang kamay niya sa pisngi nito. “Lahat gagawin ko, makuha lang ang hustisya sa nangyari sa ‘yo.”Speaking of hustisya, tiningnan niya ang ama nang seryoso. “N-nahuli na po b
DAHIL hindi naman kayang matapos ni Kana ang mga papeles na dinala ng sekretarya niya, nagpasya siyang hindi na muna uuwi. Tumawag siya sa ina at sinabing marami siyang gagawin.“I’ll tell your dad about this. Alright?”“Thanks, Mom. Love you!” Nang maalala si John ay pinahabol niya sabihing. “So, pwede ko na ho siyang pauwiin, Mom?”“Who?”“John. JJ.”Napangiti si Kana nang sagutin siya ng ina na pauwiin na lang muna niya ang bodyguard. Kaya naman after na pinutol ng ina ang linya, agad siyang lumabas at hinarap ang bodyguard.Napasimangot si Kana nang maabutan sa sala ang boduguard na prenteng nakaupo sa sala. Nakataas ang kamay nito sa armrest ng sofa niya, naka-cross legs pa habang nanonood ng pelikula. Tumingin siya sa upuang dinala dito kanina. Naiwan doon sa may pintuan banda.“What are you doing?”Kalmadong tumingin sa kanya ang bodyguard at ngumiti. “Nanonood ho, ma’am.” Tinuro pa nito ang TV.Nakaramdam siya nang inis sa inasta nito. As if, hindi siya ang amo kung kausapin
NAPABALING si John sa kasamahan nang sikuhin siya nito. Nginuso nito si Kana na sunod-sunod ang lagok ng alak. Nasa loob sila ng VIP room nito. Lima silang nakabantay sa dalawang dalagang nag-iinuman. Pinpalabas sila ng dalaga kanina pero hindi sila natinag dahil kabilin-bilinan ng ama nito na hindi nila pwedeng iwan kahit na sa VIP room pa ‘yan. Kahit na ito pa ang may-ari ng bar na ito.“Grabe! Ang lakas pala ni Senyorita sa alak,” ani ni Tonyo na kasamahan niya. “Masarap siguro siyang kainuman.”Imbes na sumagot, siniko niya ito. Doon pa lang sa salitang masarap na sinabi nito, nainis na siya bigla. Hindi niya maintindihan ang sarili niya. Ayaw niyang naririnig ang mga kasamahan na pinagpapantasyahan si Kana. Kahit na sabihing wala itong gusto sa kanya, pero siya ang nakauna rito. Kung hindi man nito pinapahalagahan iyon, siya oo.Nakatitig lang siya kay Kana habang seryosong nakikipag-usap kay Francy Lou. Nakilala na niya ito noong nasa Malaysia sila. Pero hindi niya magawang maba
NAPABALIK si Kana sa sarili nang tumunog ang telepono niya. Agad niyang kinuha iyon sa bag at tiningnan kung sino ang tumatawag. Napangiti siya nang makita ang pangalan ng caller. Sa isip ni Kana, answer button ang napindot niya, dinala pa niya iyon sa tainga niya. “Grant!” Imbes na may sumagot, tumunog ulit iyon na ikinalayo niya ng telepono sa tainga. Tiningnan niya ang screen. Nawala ba ito sa linya o na-cancel niya? Pinilig na lang muna niya ang ulo, baka sakaling mawala ang kalasingan niya. Dahan-dahan lang ang pag-swipe niya para masagot iyon. “At last!” bungad ni Grant sa kabilang linya. “Where are you?” Napangiti siya sa narinig. “I bet, kakalapag mo lang?” Isa itong piloto kaya bihira niya itong makasama. Pero kababata niya ito at isa na rin sa maituturing niyang bestfriend. Lumabas si Kana sa banyo at tinungo ang labas ng opisina para balikan si Francy Lou. Nakangiti siya noon habang pinapakinggan ang kababata sa kabilang linya. “Oh, yeah. I missed you. Where are y
PAMILYAR na naman ang naramdaman ni Kana nang gumalaw ang labi ni John sa loob niya. Pero mas matindi ang galit na nararamdaman niya para kay John dahil sa nakaraan nila. Kaya naman inipon niya ang lakas niya at tinulak ito palayo sa kanya. Kasunod nga iyon ang mag-asawang sampal na binigay niya dito. Nagulat ito sa ginawa niya. Dumilim pa ang mukha nito. Mukhang siya pa ang may utang rito sa paraan nang tingin nito. Pero sa huli, hindi ito nakaimik.“Get out of the car, John,” aniya sa seryosong himig.“Mabilis lang ang biyahe, tiisin mo na lang muna ang presensya ko,” anito, imbes na sundin siya.“Lumabas ka na sabi, e!” malakas na sigaw niya na ikinatigil ni John. “I. Hate. You!” sigaw niya ulit dito. “I hate you, John! ”Doon na ito natigilan nang matagal. Tumitig din ito sa kanya na puno nang katanungan ang mga mata.“H-hindi ko talaga maintindihan kung bakit ang init ng dugo mo sa akin, Ma’am,” seryosong sabi nito. Tuluyan nang nawala ang playful na awra nito.Natawa siya nang
HINDI maipinta ang mukha ni Kana hanggang sa makabihis siya. Hindi raw siya nito type, pero pinatulan siya nito way back? Hindi maintindihan ni Kana ang sarili kung bakit naiinis siya. Pero dapat hindi na siya nagulat. Hindi nga rin nito gustong magkaanak sa kanya kaya ano pa ba ang ini-expect niya? Biglang ragasa na naman sa dibdib ni Kana nang maalala ang nakaraan. Nang mabangga siya ng sasakyan na pagmamay-ari nito, ikinamatay ng batang nasa sinapupunan niya. Nang araw na iyon, naipangako niya sa sariling maghihiganti sa taong gumawa no’n. At ngayon, nandito na nga sa harapan niya ang taong iyon pero parang siya ang napapaikot sa mga palad nito. Para bang mas may kapangyarihan ito sa ngayon, na kahit ang ama ay napapaikot nito. Kung alam lang ng ama ang ginawa nito sa kanya, mag-stay pa kaya ito sa buhay niya?Napatitig siya sa nakatalikod na si Serrano. Hindi talaga matatahimik ang puso niya kung hindi makapaghiganti. Ngayong nagpakita na ito sa kanya ulit, hindi ba magandang pag