Hell Hounds

ปีที่ยี่สิบสองแห่งการครองราชย์ของฮ่องเต้หมิงคัง ลมหนาวของเดือนหนึ่ง ช่างหนาวเหน็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ หญิงสาวร่างกายผ่ายผอม เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ริมฝีปากแห้งผากราวกับพื้นดินที่แตกระแหง ขาดน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจ ดวงตาบวมช้ำปิดสนิท จนไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองโลกภายนอกได้

“ไปกันเถอะ” ร่างดำทมิฬ ทว่ากลับดูสง่างาม ยากนักที่จะละสายตาให้มองไปทางอื่นได้

“ไม่ ข้ายังไม่อยากตาย” หลี่เจียวกำลังยืนมองร่างอันไร้วิญญาณ หากเมื่อพินิจมองแล้วเป็นต้องตกใจ เพราะนั่นคือนาง

“เจ้าจักฝืนไปไย ในเมื่อทุกอย่างเป็นเจ้าที่โง่งม เลือกทางเดินผิดด้วยตนเอง” คำพูดที่ถากถางไปถึงขั้วหัวใจ แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“เพราะข้าโง่งม ปล่อยให้ความรักบังตา จนมองไม่เห็นความจริง  ว่าแท้จริงแล้วผู้ใดที่รักและหวังดีกับข้า ได้โปรด...เช่นนี้หาได้ยุติธรรมสำหรับข้าไม่” ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงทำเพียงแค่หันไปมองบุคคลลึกลับผู้นั้น ทั้งที่ไม่ได้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา ทว่ากลับรับรู้ได้ว่ากำลังสนทนา เพื่อต่อดวงชะตาให้กับตนเองอยู่

“ยามมีอยู่ไม่เห็นค่า ยามจากมาเหตุใดถึงอาวรณ์เพียงนี้เล่า” น้ำเสียงเย้ยหยันแกมประชดประชัน น่าแปลกทั้งที่ไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าใด ๆ ให้เห็น แต่สัมผัสได้ว่ากำลังเย้ยหยันที่นางโง่เขลานัก

“ท่านไม่เป็นข้าย่อมไม่เข้าใจ ว่าคนเลวเหล่านั้นมอบบาดแผลใดให้แก่ข้าบ้าง เหตุใดคนชั่วถึงได้อยู่เสวยสุข แล้วคนที่ถูกรังแกไม่มีทางสู้    ถึงพบกับจุดจบเช่นนี้เล่า สวรรค์...เหตุใดถึงได้ลำเอียงเช่นนี้”

เมื่อรู้ว่าไม่มีหนทางที่จะกลับไปแก้ไขได้อีก จึงได้แต่พร่ำพรรณนาถึงความอยุติธรรมที่ตนเองได้รับ ทั้งในยามที่มีชีวิตหรือแม้กระทั่งในยามที่ไร้ลมหายใจ ไม่มีผู้ใดให้ความยุติธรรมแก่ตนเองได้

“เจ้าไม่มีทางรู้ว่าสวรรค์ลำเอียงหรือยุติธรรม จนกว่าจะได้สัมผัสถึงแก่นแท้ของชีวิตโดยแท้จริง” เสียงกระซิบข้างหูคล้ายสายลมพัดผ่านมาแผ่วเบา จากนั้นร่างทั้งร่างก็กระตุกวูบไหว รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างจนยากจะควบคุม สติที่เหลือเพียงน้อยนิดก็ดับวูบไป

รถม้าคันหนึ่งวิ่งด้วยความเร็ว เสียงแส้ของคนบังคับเร่งม้าเร็วอย่างไม่ลดละแทบไม่ได้หยุดพักระหว่างทาง ทำให้คนที่นอนซมอยู่ถึงกับต้องตื่นขึ้นมาในทันใด แม้ว่าในตอนนี้ยากที่จะลืมตาก็ตาม

“คุณหนู ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวเป็นห่วงเหลือเกินเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งประคองคุณหนูของตนเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล มองจากเสื้อผ้าการแต่งกายในเวลานี้ แทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นนาย ใครเป็นบ่าว เนื่องจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ได้แตกต่างกันเลยสักนิด

หากจะมองหาความต่าง คงจะมีเพียงหน้าตาและผิวพรรณ แม้ว่าผู้เป็นนาย ตอนนี้ใบหน้าของนางจะซีดขาว มองไม่เห็นสีเลือดฝาดบนใบหน้า ทว่ากลับมีใบหน้างดงามชวนมอง โดยเฉพาะดวงตาที่สุกสกาวดุจดวงดาราบนท้องนภา ความอ่อนล้าตลอดการเดินทางหลายวันที่ผ่านมา ไม่สามารถทำให้ความงามของหญิงสาวลดลงได้เลยแม้เพียงสักนิด

“อือ...น้ำ”

หลี่เจียว อดีตคุณหนูใหญ่แห่งจวนตระกูลหลี่ บุตรสาวคนโตของราชครูหลี่กับอดีตฮูหยินใหญ่ ภายหลังถูกจับได้ว่านางสวมหมวกเขียวให้กับสามี จึงถูกเนรเทศมาอยู่ที่บ้านเกิดยังพื้นที่ห่างไกลจากเมืองหลวงเพื่อสำนึกผิดพร้อมกับบุตรสาวคนโต ถูกคนงานกลั่นแกล้งจนล้มป่วยและเสียชีวิตในภายหลัง

ฉินซิน สาวใช้ที่ติดตามคุณหนูใหญ่มาตั้งแต่เด็ก ดีใจจนร้องไห้ออกมา ด้วยคิดว่าผู้เป็นนายจะไม่รอดพ้นราตรีนี้ไปได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าสวรรค์ท่านเมตตาคุณหนูผู้น่าสงสาร ชีวิตอาภัพ มารดามาด่วนจากไป บิดาหลงลืมไม่ไยดี บัดนี้นายท่านฟื้นคืนสติ ถึงได้ส่งคนมารับคุณหนูใหญ่กลับเข้าจวนราชครู

สองนายบ่าวประคองกันอย่างทุลักทุเล โดยมีแม่บ้านประจำตัว   ฮูหยินคนใหม่ของจวน คอยชำเลืองมองอยู่ แต่หาได้ให้การช่วยเหลือใดไม่ นายเป็นเช่นไร บ่าวย่อมมีนิสัยไม่ต่างกัน

หลังจากที่ได้ดื่มน้ำเข้าไป ความกระหายเริ่มทุเลา ความทรงจำต่าง ๆ เริ่มกลับเข้ามาในหัวของหลี่เจียว คล้ายว่าเหตุการณ์เหล่านี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วเมื่อหลายปีก่อน เหตุใดนางถึงยังอยู่ที่นี่ มิใช่ว่านางตรอมใจจนตายไปแล้วหรือ

“เจ้าไม่มีทางรู้ว่าสวรรค์ลำเอียงหรือยุติธรรม จนกว่าจะได้สัมผัสถึงแก่นแท้ของชีวิตโดยแท้จริง”

ทันใดนั้น น้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ ก็กลับเข้ามาในโสตประสาท ทุกอย่างเริ่มกระจ่างแจ้งขึ้น หลี่เจียวหันไปสำรวจรอบ ๆ อีกครั้ง พบว่าภายในรถม้าที่หรูหราแห่งนี้ ไม่ได้มีแค่นางและสาวใช้ข้างกายเท่านั้น ทว่ายังมีแม่บ้านคนสนิทของฮูหยินรองอีกด้วย

หากเป็นเช่นนี้ แสดงว่านางย้อนเวลากลับมาเมื่อครั้งที่ราชครู หลี่ส่งคนมารับตัวนางกลับไป เพื่อที่จะให้ปลอมตัวเป็นคุณหนูรอง แล้วให้น้องสาวที่อายุห่างกันเพียงแค่ห้าเดือนมาเป็นคุณหนูใหญ่แทน จะได้รับการแต่งตั้งไปเป็นชายาขององค์ชายแปด ตามที่ท่านตาของนางได้หมั้นหมายเอาไว้ให้ตั้งแต่เมื่อครั้งเยาว์วัย

หากเป็นในชาติที่แล้ว นางคงยินดีที่จะยอมสลับตัวกับน้องสาว เนื่องจากว่าชายในดวงใจของนาง มีเพียงบุรุษผู้เดียวเท่านั้น และเป็น       คนเดียวกับที่ทำให้นางต้องตรอมใจตาย เพราะถูกทรมานทั้งทางกายและทางใจ

ในเมื่อมีโอกาสได้กลับมาแก้ไขอีกครั้ง ฝันไปเถิดว่าคนเหล่านั้นจะได้ในสิ่งที่ต้องการ นางจะทวงทุกอย่างที่ควรจะเป็นของตนเองกลับคืนมา

กระทั่งความรัก ที่คนผู้นั้นเคยเอ่ยปากบอก ว่าไม่หลงเหลือให้นางอีกต่อไปแล้ว นับตั้งแต่วันที่ตนโง่เขลาถูกความรักบังตา มองข้ามทุกอย่างที่คนผู้นั้นทำให้อย่างลึกซึ้ง แต่นางกลับมองไม่เห็นแม้เพียงน้อย ยอมลดศักดิ์ศรีของตนเองเพื่อชายที่รัก บัดนี้จะไม่เกิดเรื่องโง่งมพรรค์นั้นขึ้นอีกเป็นอันขาด

ใช้เวลายี่สิบวัน ก็เดินทางมาถึงจวนราชครูหลี่ ในเวลานี้ท่านพ่อของนางกำลังรุ่งโรจน์อย่างหาที่เปรียบมิได้

เมื่อก่อนนางและมารดา ถูกคนปล่อยข่าวว่าทั้งสองออกไปปฏิบัติธรรม เพื่อแสวงบุญส่งเสริมบารมีให้กับสามี หันหน้าเข้าหาทางธรรม ละทิ้งทางโลก

บัดนี้คำมั่นสัญญาของท่านตานาง ที่มีต่อฮ่องเต้ถูกทวงถาม เนื่องจากองค์ชายแปดถึงเวลาอันสมควรที่ต้องแต่งพระชายา อีกทั้งยังเป็นตัวเลือกหนึ่งเดียวที่จะได้รับแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทแทนองค์เก่าที่จากไป เพื่อรักษาตำแหน่งไม่ให้เว้นว่าง มีทายาทไว้เป็นเครื่องยืนยัน ว่าตำแหน่งรัชทายาทรุ่นต่อไปจะยังคงอยู่ไม่มีการเปลี่ยนมือ

บรรดาบ่าวรับใช้ ต่างเรียงแถวออกมาต้อนรับคุณหนูใหญ่กลับ   เข้าจวน มีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง จึงไม่ได้ออกมายืนรอหลานสาว แข่งกับความหนาวเหน็บของอากาศช่วงเหมันต์นี้ได้

หากผู้คนภายนอกมองเข้ามา อาจจะทำให้พวกเขาเหล่านั้นเห็นว่า จวนราชครูให้ความสำคัญกับคุณหนูใหญ่มากเพียงใด

ทว่าจะมีสักกี่คนที่เข้าใจว่าการเดินทางช่วงเดือนหนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงที่หิมะตกหนักที่สุดนั้นมันแสนยากลำบากเพียงใด ไม่แปลกหากว่าคนที่ร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่ยังเล็ก ๆ กอปรกับขาดการบำรุงอย่างต่อเนื่อง ทำให้ตลอดการเดินทางร่างกายเริ่มป่วย เพราะได้รับไอเย็นมากเกินไป

ทางด้านแม่บ้าน เห็นว่าถึงจวนราชครูแล้ว ก็รีบถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ ที่แต่เดิมถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้คุณหนูใหญ่ บัดนี้ได้ส่งมอบแด่เจ้าของย่อมถูกต้อง หากเป็นหลี่เจียวในเมื่อก่อน คงจะมองด้วยความซาบซึ้งใจอย่างแน่นอน ทว่าหลี่เจียวในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว ผู้ใดนิสัยใจคอเป็นเช่นไร นางย่อมรู้เช่นเห็นชาติหมดสิ้น ไม่มีใครสามารถตบตานางได้อีกต่อไป

“แม่บ้านใหญ่ชราลงมาก หากโดนไอเย็นเข้า อาจทำให้ร่างกาย     ไม่สบาย ข้าอาจจะถูกฮูหยินรองตำหนิเอาได้ ฉินซิน ประคองข้าลง ป่านนี้ท่านย่าคงรอนานแล้ว ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอไม่ดี” หลี่เจียวผลักมือเหี่ยว ซึ่งกำลังจะยื่นตวัดเสื้อคลุมขนสัตว์มาให้อย่างมีมารยาท จากนั้นก็กัดฟันพาร่างผอมบางหนาวสั่นไปทั้งตัว กลับสู่จวนราชครู