Kabanata 4

Dalawang araw na ang lumipas simula noong nangyari ‘yung sa mall at ‘yung mysterious na paglalagay ng pera sa bag ko.

Ang bait naman ni Ma’am Candice. May ₱10,000 na, may job offer pa.

Baka ito na ‘yun?

Sana hindi manyak ‘yung kapatid niya. Chariz! HAHAHA.

At ngayon, nandito na ako sa lobby ng isang high-end na condominium building. Ang bango, ang sosyal! Nakaka-intimidate pero kebs—kaya ko ’to!

“Fana Madelo po, kay Mr. Rafael Valerio,” sabi ko sa front desk officer habang pinapakalma ang sarili.

“Log in na lang po, ma’am, and pahingi po ng one valid ID,” maayos na sagot ng receptionist.

Ibinigay ko naman agad ang ID. Napansin kong nag-call pa siya habang hawak ito.

Medyo nataranta pa ang area, ah. Ano kayang meron? Chismosa lang, Fana?

“Ma’am, you can go upstairs na po. 11th floor, unit 1104,” at ibinalik na niya sa akin ang ID ko.

I just nodded at pumasok na sa elevator.

Tinext na kasi ako ni Sir two days ago. Friday ‘yun. Ang sabi niya, mag-start daw ako ng Monday.

Salary and duties will be discussed daw sa first day.

May doorbell sa tapat ng unit. Well, obviously.

Pinindot ko ito.

Bumukas ang pinto.

At ayun na nga… isang lalaki ang nagbukas, nasa 5’11” or 6-footer yata ‘to. Halong Thai actor at Latino heartthrob ‘tong si sir, sharp jawline, tan skin, at ‘yung tingin na parang lagi kang huhusgahan pero in a hot way.

Sis, POGI.

As in P-O-G-I.

Naka-white shirt lang siya na hapit sa biceps at dibdib niya. Tapos naka-gray sweatpants siya—‘yung tipong parang may lapel, gets mo na ‘yon. HAHAHAHA. May lapel siya, infairness. Alam mo na.

Gray sweatpants never disappoint.

Nagpigil ako ng tawa at sinubukang i-focus ang mata ko sa kung saan-saan basta huwag lang doon.

“Hey,” bati niya.

“Y-Yes, sir?”

‘Di ko namalayang nakatalikod na pala siya at nilingon lang ako saglit dahil akala niya nakasunod na ako.

Napatulala ako for a second.

“I said follow me.”

I just nodded at sumunod sa kanya.

Malaki ang unit. May sariling CR, kusina, living area, dining area, at dalawang pinto pa na mukhang mga kwarto.

“Here’s my office,” sabi niya sabay bukas ng pintong nasa kanan.

“There is my room,” dagdag pa niya sabay turo sa pinto sa kaliwa.

Sa isip ko,

“Bakit pa sasabihin? Hindi ko naman siya pupuntahan doon, ano ba.”

Bigla niya akong pinitik sa noo.

“A-Aray!” reklamo ko.

“You’re thinking the wrong thing,” sabi niya, deadpan pa.

“I just need to inform you dahil there are times na may kailangan akong ipakuha sayo. If it’s an important file, nasa room ko. If not, nasa office ko. Or there.”

Sabay turo sa isang cabinet sa may living area.

“There are files na importante din sa office, pero may mas mahalaga na nasa room ko.”

Napatango na lang ako. Okay, noted, sir.

Inaya niya ako sa office niya.

“Your salary rate will be ₱30,000 a month, fixed. Monday to Friday. 15/30.”

What. The. Heck.

Napanganga ako. Literal. As in nakanganga ako in real life.

“Tumulo laway mo nyan,” hirit ni sir.

“Ang laki naman po kasi ng sahod ko, sir. Baka malaki rin duties and responsibilities ko?” biro ko, pilit inaayos ang mukha ko.

“Yes,” maikli niyang sagot.

PATAY NA.

Sabi ko na nga ba may kapalit ‘to!

Mag-aalas dose na pero nandito lang ako sa harap ng table ni sir. Hindi man lang ako sinabihan ng kahit ano. Walang briefing. Walang instruction.

“Sir—”

“Let’s order food.” putol niya agad.

“Pero sir, wala pa po ako nasisimulan. First day ko po, ‘di ba?”

“I know. Yun lang gagawin mo. Just be there.”

“Huh?”

Napatanga ako.

Hanggang sa dumating na ang food delivery, parang naka-freeze pa rin utak ko.

Just be there?

Talagang wala akong gagawin?

Sasahod ako nang ganito kalaki para lang tumambay? True stone ba?