Kabanata 3

Rafael’s POV

Halos isang linggo na akong pabalik-balik sa coffee shop na ’to. Isa sa mga puwesto ko dito sa kilalang mall—walking distance lang mula sa condo. Dito ko madalas ka-meeting si Tien, ang Executive Assistant ko. O technically, Personal Assistant. Nagkukunwari lang siyang both.

Ayokong pumasok sa main office ng kumpanya. Not until mawala sa eksena ang asawa ng daddy ko ngayon—si Yvonne. Oo, yung kerida niya na ngayon ay legal na. Technically.

Tatlong taon na mula nang mamatay si Mommy at 25 ako noon, kabubuo pa lang ng sarili kong pangalan sa kumpanya. She died of ovarian cancer. At sa hindi ko maipaliwanag na kabwisetang timing, in less than six months, may bago na agad si Don Marcelo Valerio—aka ang daddy ko. At hindi lang basta bago, inakyat pa niya ito sa pedestal ng kumpanya bilang Head ng PR Department. PR daw. More like Personal Replacement.

Kaya sabi ko sa kaniya, “I’ll only help with the company minimally, hangga’t hindi mo pinapaalis ang babae mo.”

Kaya ‘eto ako, iniiwasan ang opisina, at kung may kailangang ayusin si Tien, dito lang kami nagkikita. I own this place anyway. At hindi lang ito. My father doesn’t know I have several businesses here in the Philippines—coffee shops, clothing lines, and even a high-end skin clinic. Hindi ko kailangang umasa sa allowance o pabor niya. Hindi niya nga alam na sa mismong building kung saan siya may branch, meron din ako.

Isang hapon, habang palabas ako ng coffee shop, naisipan kong pumasok sa loob ng mall. May kailangan lang akong i-check sa dalawa ko pang negosyo—isang minimalist lifestyle store at isang skincare clinic. Simple lang ang suot ko: white tee, dark jeans, at sneakers. No labels, pero halatang mamahalin kung may taste ka.

Nasa gilid ako ng railings nang may babaeng sumalubong sa paningin ko. Nasa pababang escalator siya, pero pataas siya maglakad. Nakatingin sa phone, ngumiti pa habang nagta-type. Mabuti na lang at hindi gumagalaw ang escalator. Kung hindi, malamang may dumausdos na naman.

“Crazy,” sabi ko sa sarili ko, sabay iling.

Maganda siya. Hindi model-type, pero may dating. Siguro mga 5’4”, hindi sobrang payat, malaman din, pero maganda ang hubog ng katawan. May maamong mukha, bilugang mata, at maliit pero matangos na ilong

Kasi for the past week na nagkikita kami ni Tien dito, lagi ko ring nasasalubong ang babaeng ‘to. Palakad-lakad lang, para bang may hinahanap. Nung una akala ko tambay lang. Pero napansin kong may dala siyang folder at may laman yata na mga resume. Clinic, salon, kahit anong establishment pinapasahan niya.

“Ah kaya pala lagi nandito.” Bulong ko sa sarili.

Then came that Friday afternoon. Wala akong meeting. I just wanted to observe, dahil payday—matao ang mall. At ayun siya ulit. Umupo sa labas ng shop. May binibilang.

Nakita ko sa mukha niya na parang hindi umabot ang pera. Inisip ko, baka kulang pamasahe. Or worse, kulang pambayad ng kuryente sa bahay. So I asked one of my staff to bring her food and a drink—iced matcha latte at turkey pesto sandwich. Simple lang pero mabusog siya. I told my staff not to mention my name. Just say it’s from “someone.”

Nakita ko pa siyang nagtataka. Umiiling pa habang inaabot ang pagkain. Pero tinanggap niya rin. At tinira hanggang sa pinakahuling mumo.

Napatawa ako. “Crazy.”

Pero hindi ko maintindihan kung bakit parang naging interesado ako sa kaniya. Sinundan ko siya discreetly habang paakyat siya ng escalator, then tumambay sa gilid ng food court. Umiikot ang mata niya, pero walang binibili. 3:45pm. Hindi pa ba siya uuwi?

Ilang minuto ang lumipas. Nagsusulat siya sa notebook. Umupo lang doon, tahimik. Then nagulat ako nang umalis siya saglit, iniwan ang bag, papunta sa siomai stall. Seriously? Baka may kumuha no’n. At dahil malapit lang ako, nilapitan ko.

May sinulat siya. Parang script? Hindi, journal yata. Pero nabasa ko sa ilalim:

“Sana all may sahod na ngayon. Kailan kaya ako magkakawork? Yari na naman ako kay papa mamaya.”

Hindi ko alam kung ano’ng pumasok sa isip ko. Hindi ko siya kilala. Pero parang gusto ko siyang tulungan. Kumuha ako ng ₱10,000 sa wallet ko. Nilagay ko sa bulsa ng bag niya, kalakip ang calling card. Hindi ko card—kay Candice, kapatid ko. Bahala na. Kukuntsabahin ko na lang siya.

At bago pa bumalik ang dalaga sa upuan, umalis na ako.