All Chapters of Her Secret Stranger: Chapter 1 - Chapter 7

Naglalakad si Fana sa kahabaan ng isang kilalang mall sa Quezon City. Biyernes ngayon at sahod day kaya dagsa ang tao. Pero imbes na masaya o excited siyang makipagsiksikan, ang nasa isip niya lang ay: saan ba may charging station dito? Nalobat na naman kasi ang phone niya. Apat na taon na sa kanya ang phone niyang may kagat ng mansanas na logo. Pinag-ipunan pa niya ‘yon dati at hulugan pa nga. Pero ngayon, ni hindi man lang niya mapalitan ng battery, much less makapag-upgrade. Dalawang taon na kasi siyang walang trabaho. Pero hindi dahil tamad siya. “Hindi ako tamad, okay? Ayoko lang maulit ’yung dati,” bulong niya sa sarili. “Ayokong sumugal na naman sa trabaho na alam kong mauuwi lang sa stress.” Sa huling trabaho niya bilang admin staff sa isang high-end nail salon, halos lahat ng pagkakamali ng boss niya, sa kanya naipapasa. Kesyo na-endorse na raw ang documents, pero hindi naman talaga. Napilitan siyang idulog sa opisina ng gobyerno ang nangyari dahil may mga bagay na sinisi

Rafael’s POV Halos isang linggo na akong pabalik-balik sa coffee shop na ’to. Isa sa mga puwesto ko dito sa kilalang mall—walking distance lang mula sa condo. Dito ko madalas ka-meeting si Tien, ang Executive Assistant ko. O technically, Personal Assistant. Nagkukunwari lang siyang both. Ayokong pumasok sa main office ng kumpanya. Not until mawala sa eksena ang asawa ng daddy ko ngayon—si Yvonne. Oo, yung kerida niya na ngayon ay legal na. Technically. Tatlong taon na mula nang mamatay si Mommy at 25 ako noon, kabubuo pa lang ng sarili kong pangalan sa kumpanya. She died of ovarian cancer. At sa hindi ko maipaliwanag na kabwisetang timing, in less than six months, may bago na agad si Don Marcelo Valerio—aka ang daddy ko. At hindi lang basta bago, inakyat pa niya ito sa pedestal ng kumpanya bilang Head ng PR Department. PR daw. More like Personal Replacement. Kaya sabi ko sa kaniya, “I’ll only help with the company minimally, hangga’t hindi mo pinapaalis ang babae mo.” Kaya ‘eto a

Pagkauwi ko sa condo, dumiretso agad ako sa banyo para maligo. Gusto kong mahugasan ang katawan ko sa bigat ng araw ngayon, pero kahit gaano katindi ang buhos ng shower, hindi maalis sa isipan ko ’yung babaeng nakita ko kanina. Hindi ko nga alam kung bakit gano’n ang dating. Hindi naman siya ang una kong nakita na nahihirapan sa buhay, pero may kung anong kakaiba sa kanya. May bigat na hindi niya sinasabi, may lungkot sa mga mata niya kahit pilit niyang ngumiti. Mukha lang siyang walang pakialam sa mundo pero halata ko na may problema ‘yon. Naiiling akong napahiga sa kama pagkatapos. Ramdam ko pa rin ang init ng tubig sa balat, pero mas ramdam ko ’yung bigat sa dibdib. Nakasulat kasi sa notebook niya: “Yari na naman ako kay Papa mamaya.” Simple lang ’yon, pero may bigat. Ibig sabihin ba nito, nagpapanggap siyang may trabaho na siya? Na tuwing swelduhan, kailangan niyang magpanggap na may kita siya? Gaano na kaya katagal siyang nagpapanggap? Ilang sweldo na kaya ang lumipas

Martes. Nakaisang araw na rin si Fana kay Sir Rafael. Kaya inagahan niya ang gising kahit alas-nwebe pa ng umaga ang pasok niya sa condo nito.Ngunit naalala niya ang sampung libo na nilagay ni Ma’am Candice sa bag niya.Hay, napakabait mo talaga, Ma’am Candice. Sana ma-meet kita sa personal soon, ani Fana sa sarili.“Ma, nga pala, hindi ba hindi pa ako nakapag-abot sayo nung Friday? Ito muna ‘yung ₱7,000,” sabi ni Fana habang iniabot ang nakatiklop na pitong libo sa ina.Ang saya ni Fana kasi hindi na siya namroblema. Noong mga nakaraang araw, iniisip pa niya kung paano sasabihin sa nanay niya na wala pa siyang maiaabot.Napatigil si Aling Fe sa pagpuputol ng mga sobrang sanga ng malunggay.“Sigurado ka ba? Ang laki nito, anak.”“Hayaan mo na, Ma. Ngayon lang ulit ako nakapagbigay, eh. Pangbayad sa kuryente at tubig natin—dalawang buwan na ‘yon,” natatawang banggit ni Fana.“Anak, baka naman kailangan mo r