Kabanata 5: Her Unexpected Wedding (Part 3)

PUNO ng lungkot at panghihinayang ang mukha ko nang balingan ko ang wedding gown na napili ni tita Mandy para sa akin na nakapatong sa kama ko. Kalalabas lang ng baklang pinapunta ni tita Mandy para ayusan ako. Hindi ko alam pero parang hindi ko kayang suotin ang gown na nasa harap ko. Kung pwede nga lang umatras ako sa kasal, gagawin ko pero naiiisip ko ang kalagayan ni papa. Sigurado akong magagalit siya kapag ginawa ko iyon.

Dahan-dahan akong lumapit sa kama at umupo sa gilid niyon. Marahan kong hinawakan ang magandang kasuotang iyon na pangarap ng bawat babae na masuot habang naglalakad sa aisle papunta sa lalaking mahal nila. Pero ako, paano ko maa-appreciate at mae-enjoy ang kasal na ito kung hindi ko naman mahal ang lalaking pakakasalan ko?

"Miles!" narinig kong tawag ni Andrea sa akin. Kumatok pa siya bago binuksan ang pinto ng silid ko at lumapit sa akin. "Ano ka ba, Miles? Titingnan mo na lang ba ang wedding gown na iyan? Ano, nagising ka na at naisip mong umatras sa kasal?" tanong ni Andrea.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. "Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin ko, Andrea. Nagdadalawang-isip pa rin ako kung tama ba ang naging desisyon ko pero everytime na naiisip ko ang kalagayan ni papa at ang saya nila na makasal ako, parang tama ito sa mga mata nila at ito ang dapat kong gawin," malungkot kong sambit.

Napabuntong-hininga si Andrea bago lumapit sa akin at umupo sa tabi ko. "I'm so sad for you, Miles dahil alam kong hindi mo gusto ito pero dahil iniisip mo ang kalagayan ng papa mo kaya napipilitan ka. Pero hindi naman ibig sabihin nito na wala ka ng gagawin, 'di ba? You can do something after the wedding para makalaya ka kay Zandy. May naisip akong plano for him, Miles," aniya na sa huling mga sinabi'y tila excited sa naisip niya.

Kumunot ang noo ko at seryoso siyang tiningnan. "Ano'ng plano na naman ang nasa isip mo, Andrea?" usisa ko.

Kinindatan ako ni Andrea, saka tinaasan ng kilay ng ilang beses habang nakangiti. Lalo lang kumunot ang noo ko. "I'll tell it to you after your wedding. Pero for now, you need to prepare yourself for the wedding, ok? Hindi ka pwedeng ma-late sa kasal mo. Go! Hindi ka na rin pwedeng umatras dahil nakaayos na ang lahat para sa kasal ni'yo. Malaking kahihiyan ito sa pamilya mo at pamilya ni Zandy," pamimilit sa akin ni Andrea.

Sumimangot ako at saglit na yumuko. Wala naman akong magagawa kung 'di magpakasal sa Zandy na iyon sa ayaw ko man o sa gusto. Ito na ang pinili ko, nakapagdesisyon na ako na hindi nila pinilit at dapat ko iyong panindigan. "Ok, fine! Magpapakasal na ako sa Zandy na iyon," inis ko sabi at padabog na tumayo. Kinuha ko ang wedding gown at humarap sa salamin, saka ko ibinalot sa katawan ko ang gown na iyon na parang nagpabigat sa katawan ko.

"Wow! You look so beautiful, Miles. I can't believe it's you. You're so stunning," ani Andrea na gulat na gulat sa nakitang reflection ko sa malaking salamin.

Kahit ako'y hindi makapaniwala sa nakikita ko sa harap ng salamin. Gusto kong tanungin ang sarili ko kung ako pa ba ito. Hindi ko na rin kasi matandaan kung kailan ako huling nagsuot ng gown at nag-ayos ng katulad nito. The light make up and the wedding gown compliments each other. Napakahusay ng make up artist na pinadala ni tita Mandy.

Sinipat ko pa ang kabuuan ko sa harap ng salamin. Ngingiti na sana ako pero hindi natuloy dahil sa katotohanang ikakasal ako kay Zandy ang lalaking umagaw sa boyfriend ko. Hindia ko inasahang lalaruin ako ng tadhana ng ganito.

"Yes, maganda ako sa paningin ng maraming tao pero hindi nito maitatago ang tunay na nararamdaman ko, Andrea. Hindi ko kayang magpanggap sa iba na mahal ko si Zandy at masaya ako sa kasal na ito," malungkot kong pagtatapat.

Lumapit sa akin si Andrea at tinapik ako sa balikat. "Mahalaga pa ba iyon, Miles? Sa tingin ko naman hindi mo na kailangang magpanggap na mahal mo si Zandy. It is an arrange marriage after all kaya wala silang aasahang pagmamahal sa inyong dalawa," paliwanag niya.

Bumuntong-hininga ako at ngumiti sa harap ng salamin. Tumango na lang ako at hinarap si Andrea, saka niyakap siya. Ito na ang huling sandali na magiging dalaga ako dahil ilang oras na lang, ikakasal na ako sa lalaking hindi ko mahal.

—

HABANG lulan ako ng puting kotse, hindi ako mapakali. Grabi ang tibok ng puso ko na marahil dahil sa kaba. Paano ko haharapin ang mga bisita sa simbahan? Si Zandy? Ang pari? Hindi ko alam ang ire-react ko sa kanilang lahat dahil parang ang hirap ngumiti at ipakitang masaya ako sa kasal na ito. 

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko ng huminto ang sasakyan sa tapat ng isang 'di kalakihang simbahan na halatang naitayo maraming taon na ang nakakaraan dahil sa vintage color niyon. Pinaglaruan ko ang sariling kong mga daliri. 

Ito na talaga! Ikakasal na ako at wala na akong magagawa kung 'di ang magpatali sa kasal na iyon sa isang lalaking hindi ko dapat pakasalan. Mas lalong akong kinabahan at hindi ko alam ang gagawin ko ng bumukas ang pinto ng sasakyan. Inalalayan ako ng driver na bumaba. Sumalubong sa akin sila mama at papa, gayon din si Andrea na napakaganda sa kulay brown dress niya at sa simpleng make up. Siya kasi ang kinuha kong bridesmaid.

"Finally, 'nak your here," mahina pero puno ng sayang sambit ni mama, na animo'y nakahinga ng maluwag dahil nandoon na ako.

Pilit akong ngumiti pero agad din akong yumuko. Hindi na ako nagsalita pa at gayon din si papa at Andrea. May ilan pang bisita sa labas at pilit akong ngumingiti kapag nagtatama ang mga paningin namin.

Mayamaya pa'y nag-umpisa na ang seremonya. Pakiramdam ko'y nanghihina ako at mawawalan ng malay. Sana nga'y mahimatay na lang ako para 'di matuloy ang kasal na ito. Nasa loob na ang lahat at hinihintay ko na lang na bumukas ang pinto ng simbahan para sa grand entrance ng bride.

Parang halos mawalan ng lakas ang tuhod ko at naramdaman ko ang panginginig niyon nang bumakas ang pinto ng simbahan at sumalubong sa akin ang tempo na iyon na bentang-benta sa kasalanan. Kumbaga, wedding anthem na iyon. Nakita ko rin ang ilang bisita roon na nakaupo at ngayo'y nasa akin na ang atensyon. Kahit pa paano'y nabawasan ang kaba ko dahil hindi sila nag-imbita ng maraming bisita. Pero gusto ko pa ring tumakbo palayo at magtago na lang.

Pumikit ako ng saglit, saka nagsimulang ihakbang ang mga paa ko papasok ng simbahan. Habang palapit nang palapit, mas lalo akong kinakabahan. Ramdam kong namamawis ang noo ko at ang itaas ng labi dahil sa tensyong nararamdaman ko lalo na nang magpalakpakan ang marami.