MABILIS AKONG bumaba ng Taxi nang makarating ako sa tapat ng mataas na gusaling iyon kung saan nagtatrabaho si Roven, ang kasintahan ko sa loob ng mahigit isang taon. Tinext niya kasi ako at sinabing lalabas daw kami, pumunta na lang daw ako sa office niya dahil may ilang bagay pa siyang gagawin. Isang Human Resource si Roven sa pinapasukan niyang kompanya. Nakilala ko siya nang minsang pumunta ako kasama si Andrea, ang kaibigan ko sa isang bar. Hindi ko alam kung bakit lumapit na lang siya sa akin at tinanong ang pangalan ko, doon nagsimula ang lahat hanggang sa nalamayan ko na lang na mahal ko na siya.  Nakangiti akong pumasok sa gusaling iyon. Bumungad sa akin ang malawak na ground floor habang abala ang bawat empleyado paroon at parito habang hawak ang iba't ibang mga papeles.  Ilang araw na bang hindi nagpapakita sa akin si Roven? Kaya nga hindi na ako nagdalawang isip na puntahan siya nang sabihin niyang

"HUH! IPAKAKASAL ka nila Tita at Tito sa anak ng kaibigan ni Tito? OMG! Seriously, Miles?" bayolenteng reaction ni Andrea nang sabihin ko sa kaniya ang naging usapan namin ng mga magulang ko nang nagdaang gabi na hindi nagpatulog sa akin. Sino nga ba namang makakatulog kung malalaman mong ikakasal ka na pala ng hindi mo nalalaman? Nasa labas kami ng kompanya habang kumakain ng lunch. Halos hindi ko magalaw ang pagkaing nasa harap ko. Malungkot akong tumango para ikompirma ang sinabi ko. "Nahihibang na sila para gawin iyon, Andrea. Just because of that damn f*cking curse na iyon na panahon pa ni kupongkupong pinaniniwalaan. Hello! Nasa year 2022 na tayo at wala sa 90's. Hindi na uso ang sumpa," pagra-rant ko sa kaniya. Seryoso akong tiningnan ni Andrea at kapagkuwa'y natawa rin. Tinaasan ko siya ng kilay. "I'm sorry, Miles. Natatawa pa rin ako every time na naririnig ko ang sumpang iyan. Mukhang naiwan ng nakaraan ang pamilya mo for believing in that old ritual. Pero kung sa bagay, m

TAMA BA ang mga binitawang salita ng mga bibig ko? Nawindang ako nang mabalik sa normal ang pag-iisip ko at maalala ang lahat ng sinabi ko habang papunta kami sa hospital. Kasalukuyan nasa emergency room pa si papa at ini-examine ng mga doctor. Naihilamos ko ang mga palad ko sa sarili kong mukha. Hanggang ngayon sinisisi ko pa rin ang sarili ko sa nangyari kay papa. Kung hindi ko lang sana siya sinagot ng ganoon, baka hindi humantong sa ganito ang lahat. Puno ng kaba at takot ang puso ko ngayon dahil sa pwedeng mangyari kay papa at patuloy kong sisisihin ang sarili ko kung may mangyayaring masama sa kaniya. Naramdaman ko si mama sa tabi ko. Marahan niyang tinapik ang balikat ko at niyakap ako. "Anak, hindi mo kasalanan ang nangyari sa papa mo. Don't blame yourself," mahinahon pa ring ani mama. Hinarap ko siya. "I can't help but to blame myself. Kasalanan ko 'to, 'Ma kung pumayag lang sana ako sa gusto ni papa, eh, 'di sa

HINDI pa rin ako makapaniwala na ilang araw na lang ikakasal na ako kay Zandy, ang lalaki—este baklang iyon na umagaw sa boyfriend ko. Parang kahapon lang ang tahimik pa ng buhay ko at sa isang iglap nagulo sa pagdating ni Zandy sa buhay ko. Panaginip ba ito? Ni sa hinagap ko hindi ko naisip na ikakasal ako sa taong umagaw sa boyfriend ko. Grabi! Ganito ba maglaro ang tadhana? Ito na ba ang sinasabi ni Andrea na laro ng lintik na tadhana na 'yan? Pwes! Kung ganoon, makikipaglaro ako. Nasimulan ko na rin naman kaya tatapusin ko na lang ang larong gusto ng tadhana.   "Wow! You look so gorgeous, hija," puri sa akin ni tita Mandy nang isukat ko ang gown na pinagawa niya sa isang kilalang bridal botique sa Manila. Kung ako nga lang ang masusunod, ok na sa akin na ikasal na lang kami sa mayor. Less gastos at isa pa hindi naman ito kasal ng dalawang taong totoong nagmamahalan. It's just a marriage in a paper.   Pilit akong ngumiti. Bumaling ako kay

LUMAPIT sa akin si papa at mama para sabay nila akong ihatid sa naghihintay na groom na nasa unahan at nag-aabang sa pagdating ko. Walang expression ang gwapong mukha ni Zandy, ni hindi ko alam kung masaya ba siya o isinusumpa rin niya ang araw na ito.   Dapat ko na lang sigurong isipin na ang groom na naghihintay sa akin, ay ang taong mahal ko at hindi si Zandy na umagaw sa boyfriend ko.   "I'm happy for you, 'nak. Finally, nandito na tayo sa pangarap kong eksena sa buhay ko. To lead you to your groom," pabulong na sabi ni papa pero sapat para marinig ko.   "Sobrang masaya kami ng papa mo, 'nak dahil finally mapuputol na ang sumpa sa iyo at magkakaroon ka na ng pamilya," segunda naman ni mama na muntik nang magpasamid sa akin. Gusto ko ring maging masaya para sa kanila pero hindi ko alam kung paano.   Hanggang ngayon ba sumpa pa rin ang iniisip ni mama? Hindi ko alam ang iisipin ko sa kanila sa tuwi