Chapter 3: Husband's Wrath

Matapos utusan ang mga kasambahay na linisan ang silid na tutulugan ni Santana, napagpasiyahan niya na pumunta sa terasa. Hindi sana ang mga ito susunod pero nadaan niya lang sa kaniyang awtoridad. Natanaw niya mula roon kung gaano binago ng modernisasyon ang bayang kinalakihan. Paunti-unti nang nawawala ang mga bakas ng makalumang estraktura at establisyemento.

“Sa kabila ng kapabayaan mo bilang asawa, wala ka man lang naramdamang kahihiyan para bumalik pa rito.”

Nilingon ni Santana si Maredes, isa itong may katandaan nang mayordoma ng mga Monasterio na tapat at napamahal na sa pinagsisilbihang pamilya. Kitang-kita niya ang nakalaang galit nito sa kaniya—parang kailan lang noong masayang-masaya ang matanda dahil ikakasal siya kay Gringo.

“Labis-labis ang kahihiyang binigay mo kay Gringo tapos ngayong naisipan niyang magmahal muli ay babalik ka para guluhin siya.”

Napahalakhak na lang si Santana sa tinuran ng matanda. Hindi na siya nagtataka kung kinamumuhian na siya nito gayung mabait ito sa kaniya noon.

“Tama ba ang naririnig ko? Sinusuportahan mo siya sa pagtataksil niya sa akin? Baliktad na ata ang mundo.”

Masyadong madaling basahin ang matanda. Mukhang nagulat at nainsulto ito dahil hindi nito inaasahan ang paraan ng pakikipag-usap niya. Malayong-malayo na kasi siya sa mahinhin, ubod ng bait at uto-u***g Santana.

”Mabuti at marangal na babae si Bianca. Mahal na mahal niya si Gringo at kailanman ay hindi niya ito pinabayaan simula noong umalis ka," ani Maredes nang makabawi sa pagkagulat.

Napailing na lang si Santana dahil sa mapangahas nitong pagkokompara sa kanilang dalawa ni Bianca. Kung alam lang sana nito ang ginawa ng kinakampihan para makaalis siya sa puder ni Gringo noon.

“Isipin ninyo na ang gusto ninyo isipin. Hindi ninyo rin ako basta-basta mapapaalis dito. Asawa pa rin ako ni Gringo. Sa ngayon, sa akin lang ang asawa ko.”

Bastos na kung bastos ngunit walang sabi-sabing iniwan niya ang matanda na marami pa sanang gusto isumbat sa kaniya. Habang tumatagal ay ramdam na ramdam niya na ang galit ng mga taong naroon sa mansyon sa kaniya. Hindi na rin siya magtataka kung pati ang mga alagang hayop ay galit din sa kaniya.

“Martha, bakit ka napatawag?” tanong ni Santana sa nakababatang kapatid. Nasa loob na siya ng kaniyang bagong linis na silid nang tumawag ito.

“Nasa Casa Monasterio ka raw?”

“Oo.”

“Nababaliw ka na ba!” untag ng kaniyang kapatid. Nahihimigan niya rin ang pagkataranta nito. “Alam mo ang plano ni Daddy na putulin na ang koneksyon sa kanila, hindi ba? Ano ang ginagawa mo riyan!”

“Just trust me, okay? I won’t stay here for long. How’s Mommy?” pagkukumusta ni Santana sa inang nakaratay ngayon sa hospital. Noon, kung malalaman lang sana nito na nasa Casa Monasterio siya ay magbubunyi ito at aasang magkakaroon agad ng apo. Gustong-gusto kasi nito na magkaanak na sila ni Gringo.

“Ganoon pa rin.”

Napahinga nang maluwag si Santana sa sagot ng kapatid. May punyal na sumasaksak sa puso niya.

“Alam ko na nagagalit ka dahil pinagtataksilan ka ng asawa mo pero huwag ka masyadong padalos-dalos diyan dahil baka ikasira iyon ng plano ni Daddy sa pamilyang iyan.”

“Martha, hindi mo kailangang paalalahanan ako. Alam ko ang ginagawa ko. Please take care of Mommy for me, okay?”

“Okay. Bago ko pala patayin ang call, Luis is looking for you. Sabihin ko ba kung nasaan ka? Hindi mo raw sinasagot ang tawag niya.”

“Don’t. Let me handle him.” Pinatay niya na ang tawag matapos ang mahabang bilin sa kapatid.

***

“Gringo, ano ang gagawin natin? Alam mo ang mga patagong tira sa iyo ng manugang mo,” tanong ni Maredes kay Gringo habang naroon silang tatlo sa study room ng lalaki. Nagpasyang lapitan ng dalawa si Gringo na kanina pa napapaisip sa gustong mangyari ni Santana.

Kinapopootan ni Gringo ang kaniyang asawa dahil sa limang taong pag-aabanduna nito sa kaniya. Sinubukan naman niyang maghintay at unawain ito pero umabot na siya sa kaniya ng limitasyon. Mas umalab ang kaniyang galit nang hindi nito pinirmahan ang annulment paper na binigay niya.

Naagaw ang atensyon ni Gringo ng huling sinabi ng matanda. Kahit na nasa bakasyon si Gringo, alam niya ang nangyayari sa kompanya niya sa syudad na unti-unting pinapabagsak ng manugang niyang si Fernan Rios.

Hindi niya mapigilang magalit sa mga Rios. Maganda ang pakikitungo ng pamilya niya rito noon pa man ngunit sa hindi malamang dahilan ay tila nagkaroon sila ng lamat. Hindi man iyon isinasatinig ng manugang niya kapag nagkikita sila sa kompanya, ramdam niya naman iyon.

“Siguradong nandito iyon si Santana dahil sumusunod sa ama. Tanda mo naman ang sinabi ng asawa mo sa iyo noon bago umalis, hindi ba? Hindi niyon kakainin ang mga salita niya nang walang rason. Siguro’y wala nang nagawa dahil utos na ng ama,” sabi ni Maredes sa kaniya.

Simula noong dumating ang asawa niyang si Santana sa mansyon, hindi na makapag-isip si Gringo ng mga hakbang na dapat niyang gawin. Sa loob ng limang taon, iyon pa ang unang pag-uusap nilang dalawa.

“Sa tingin ninyo ba’y gugustuhin ni Tito Fernan ang magkaapo sa akin?”

Natahimik ang matanda nang maalala ang nangyari sa ina ni Santana. Sa kabilang banda, hindi masabi ni Bianca kay Gringo ang tungkol sa organisasyong kinabibilangan nilang dalawa. Hindi kasi maaaring ilantad ang samahan sa ibang tao. Ayaw rin ni Bianca sabihin iyon sapagkat takot itong malaman ni Gringo ang bagay na iyon. Baka magbago ang tingin ni Gringo.

“Kailangan na malaman natin kung bakit nandito si Santana. Sa pagkakakilala natin sa kaniya, hindi siya iyong taong basta-basta na lang kakainin ang salita nang walang rason,” ani Gringo.

Hindi man niya kilala ang bagong Santana na nakaharap niya kanina, kompiyansa pa rin si Gringo na kahit papaano ay ang babae pa rin ang kababata niya—ang pinakasalan niya.

“Kailangang ay malaman natin kung bakit talaga siya narito. Dapat may isa sa atin na dapat malaman iyon mula sa kaniya,” ani Maredes.

“Let me do the—” Pinutol ni Gringo ang sasabihin ni Bianca na magboboluntaryo sana.

“No. May trabaho ka pa sa Manila, Bianca. At sa relasyon ninyong dalawa, nakatitiyak ako na ipagkakait niyang malaman mo ang totoong rason.”

“K-kung ganoon, sino ang gagawa niyon, Gringo?” kabadonv tanong nito.

“Ako. Ako ang sadya niya rito at ako lang naman ang makakalapit sa kaniya.”

“Pero—”

Tumayo na siya at handa nang umalis. “Kailangang sakayan ko siya sa gusto niya mangyari, Bianca, nang sa ganoon ay malaman ko kung bakit siya nangugulo.”

Umalis na si Gringo bago pa man makaangal si Bianca. Pagkatapos ay tumungo siya sa kaniyang kwarto para makaligo.

Naalala niya bigla ang nangyari matapos ang kasal—bago lumisan ang babaeng pinakasalan niya. Hindi niya pa rin maintindihan kung bakit umalis ito, kung bakit hindi nito nagampanan ang pagiging asawa niya at kung bakit simula noong ikasal sila ay nagbago na ito. Kung alam niya lang na magbabago ang lahat sa oras na ikinasal silang dalawa, hindi na sana niya ito pinakasalan.

Napakuyom na lang si Gringo nang maalala ang pang-aakusa sa mga mata ni Santana sa kaniya na para bang mayroon siyang ibang babae. Ang kapal ng mukha nitong pagbintangan siya gayung madalas itong makita kasama si Luis Roxas.

“Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa akin. Sisiguraduhin kong hindi ka na makakaalis sa mansyong ito.”