ตอนที่8.จับผิด

"คือ...ฉันถนัดทั้งสองมือค่ะ"ตอบรัวเร็วเมื่อถูกคนตรงหน้าจ้องมอง

"เหรอ..."ภารันลากเสียงยาว ก่อนจะพยักหน้าทำทีเป็นเข้าใจ หญิงสาวใจชื้นก่อนจะต้องตกใจเพิ่มขึ้นอีก เมื่อเขาพูดประโยคถัดมา

"เธอชอบทานมะเขือเทศตั้งแต่ตอนไหน"

"เออ...ฉันๆ"หญิงสาวพูดไม่ออก เพราะไม่นึกว่าเขาจะสังเกตละเอียดขนาดนี้ เธอพลาดอีกข้อเมื่อนึกได้ว่าเพชรน้ำหนึ่งเกลียดมะเขือเทศ หญิงสาวตั้งสติก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน เมื่อต้องตอบคำถามเขา

"คุณจะทราบเรื่องของฉันทั้งหมดได้ยังไง เมื่อคุณก็ไม่เคยใส่ใจฉัน"ยิ้มอย่างเป็นต่อ เมื่อเห็นหน้าเขาเปลี่ยนสี

"อืม...ก็จริงของเธอ ของบางอย่างไม่ชอบแต่ก็อาจจะเปลี่ยนใจมาชอบได้ ก็คงไม่แปลกอะไร แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจก็คือ..."ภารันหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะมองใบหน้าที่ซีดเผือด

ของเธอ

"คะ"ขานรับเพราะอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร อดกลัวไม่ได้เพราะไม่รู้ว่า เขารู้อะไรมากกว่านี้หรือไม่

"ไม่มีอะไร ไปทานข้าวเช้ากันเถอะ"ภารันเลือกที่จะไม่พูดอะไร ร่างสูงเก็บความสงสัยเอาไว้ รอหมอ กฤษณะมาตรวจอาการของเขา จะได้ให้เพื่อนช่วยสังเกตพฤติกรรมของเธออีกคน ถึงแม้จะได้ข้อมูลบางอย่างมาจากผู้หวังดี แต่เขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อ เพราะสมัยนี้ภาพตัดต่อทำได้ง่าย บางรูปทำได้เหมือนกว่ารูปถ่ายเสียอีก

"ข้าวต้มฝีมือคุณเพชรค่ะ"ป้าน้อมบอกอย่างนอบน้อม เมื่อยกชามข้าวต้มมาวางตรงหน้าชายหนุ่ม ภารันมองของที่อยู่ในชาม ก่อนจะเหลือบตามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ลงมือทานอาหารเช้าของตัวเอง

"สายๆอำพลจะเข้ามาเอาเอกสาร..."

เคร้ง!

ช้อนในมือร่วงลงพื้น เมื่อได้ยินชื่อของอำพล 

"เป็นอะไร"ถามเมื่อเห็นอาการของเธอ ใบหน้าสวยซีดเผือด อย่าบอกนะว่าเธอกลัวเลขาของเขาจนฝังใจ

"เปล่าค่ะ"ตอบก่อนจะหันไปรับช้อนคันใหม่จากเด็กหมวย 

"ขอบใจจ้ะ"ขอบใจเด็กรับใช้อย่างมีมารยา จนคนที่ได้ยินยังแปลกใจ เพชรน้ำหนึ่งไม่เคยขอบใจใคร ยิ่งเป็นคนที่ด้อยกว่า จะไม่มีทางได้รับคำพูดพวกนี้จากเธอ

"ตอนบ่ายหมอกฤษจะแวะมาดูอาการฉัน"ภารันพูดเหมือนเขาต้องการให้เธอรู้ตารางชีวิตของเขา

"ค่ะ"รับปากเขาพร้อมกับนึกถึงคนที่เขาเอ่ยชื่อหมอกฤษณะ เธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

"ข้าวต้มอร่อยนะ ไม่ยักรู้ว่าเธอก็มีฝีมือด้านอาหาร"เอ่ยชมเมื่อทานข้าวต้มหมดชาม

"ถ้างั้นฉันขอดูแลเรื่องอาหารได้ไหมคะ ไหนๆฉันก็ต้องดูแลคุณ"

"ตกลงกับป้าน้อมเอาเองก็แล้วกัน ฉันไม่รู้ว่าป้าน้อมหวงครัวหรือเปล่า"

"พูดอะไรอย่างนั้นคะคุณรัน ป้ายินดีมากๆเลยค่ะที่คุณเพชรจะมาดูแลอาหารของคุณรัน อีกหน่อยแต่งงานกัน คุณเพชรก็ต้องดูแลคุณรันอยู่แล้ว"แม่บ้านตอบอย่างใจดี แก้มสาวร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำว่าแต่งงาน เธอคงไม่ได้แต่งงานกับเขา เพราะดูแล้วเขาไม่ได้พิศวาสเธอสักนิด หรือถ้าต้องแต่งกันจริงๆ เจ้าของตัวจริงของเขาต่างหากที่จะต้องมาทำหน้าที่นี้ เธอก็แค่คู่หมั้นคั่นเวลา ที่มาเพื่อหลอกลวง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หัวใจดวงน้อยก็รู้สึกหน่วง ทั้งๆที่แน่ใจว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่พอนึกถึงความจริงว่าเขาเป็นของเพชรน้ำหนึ่ง ก็อดใจหายไม่ได้ ข้าวต้มในชามหมดอร่อย เมื่ออยู่ๆก็กลืนไม่ลง

"อิ่มแล้วเหรอ"ภารันถามเมื่อเห็นเธอยกน้ำขึ้นดื่ม

"ค่ะ"ขานรับก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น

"มาประคองฉันหน่อย ฉันอยากไปเดินเล่น"

"ประคอง..."ทวนคำสั่งพร้อมกับมองหน้าเขา จะต้องประคองทำไม เขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย 

"มาเถอะฉันมีอะไรจะให้ดู"หญิงสาวจำใจเดินไปจับแขนแกร่ง แล้วช่วยพยุงให้เขาลุกจากเก้าอี้ เมื่อขัดเขาไม่ได้

"ระวังนะคะ จะเป็นจริงขึ้นมา"พูดกับเขาเมื่อพากันเดินออกไปยังสวนหลังบ้าน ภารันไม่เถียงอะไร แขนแกร่งเกาะเกี่ยวเอวบางเอาไว้ เมื่อพาเดินไปยังแปลงดอกกุหลาบที่เพิ่งปลูกใหม่

"สวยจังเลย"หญิงสาวอุทานอย่างคนละเมอ เมื่อเห็นความสวยงามของภาพตรงหน้า ไม่ใช่เธอไม่เคยเห็นกุหลาบ แต่กุหลาบเหล่านี้สวยเกินห้ามใจจริงๆ

"ชอบไหม"เสียงแหบห้าวกระซิบลงที่ใบหูเล็ก

"ชอบค่ะ"ตอบคำถามโดยไม่ได้คิดอะไร 

"ชอบฉันหรือดอกไม้"คำถามนี้มาพร้อมจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ข้างๆแก้ม

"คุณรัน ทำอะไรคะ!"ร้องโวยวายเมื่อได้สติ ก่อนจะขยับตัวหนี ผู้ชายคนนี้บ้าบอสิ้นดี อาศัยตอนที่เธอเผลอมาลวนลามเธอ

"ตอบมาก่อนว่าชอบอะไร"ชายหนุ่มยังถามกลับ แขนที่โอบเอวบางออกแรงรัดเธอแน่นขึ้น

"ชอบดอกไม้ค่ะ ปล่อยได้หรือยังคะ"

"แล้วไม่ชอบเจ้าของดอกไม้บ้างเหรอ"

"เมาค้างหรือไม่สบายคะ ถึงจำคำพูดตัวเองไม่ได้ คุณบอกว่าจะไม่แตะต้องฉัน อย่ากลืนน้ำลายตัวเองสิคะ"

"ใครบอก ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น ฉันพูดว่าถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจ บางทีฉันอาจจะให้มากกว่าที่เธอเคยได้ แบบนี้ต่างหาก"

"แล้วที่ผ่านมา ฉันได้อะไรจากคุณคะ"ถามเพราะอยากรู้จริงๆ เพราะเขาย้ำคำพูดนี้กับเธอมาหลายครั้ง

"จำไม่ได้หรือแค่อยากถามกันแน่ นิ้วไง เธอได้นิ้วจากฉัน ฉันยัดมันลงไปในร่องของเธอ"พูดพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมาตรงหน้าเธอ 3 นิ้ว

"..."

"ไอ้บ้า! ลามกที่สุด!"มือบางผลักลงที่อกเขา เมื่อได้ยินคำพูดที่มาพร้อมกับท่าทางประกอบ หญิงสาววิ่งหนีไปอีกทาง เมื่อดิ้นหลุดจากวงแขนของเขา หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ เมื่อนึกถึงคำถามของเขา ชอบเขาอย่างนั้นหรือเขาบ้าไปแล้ว