Novels by มณีภัทรสร

บางครั้งชีวิตจริงมันก็ยิ่งกว่านิยาย เมื่อครอบครัวส่งเธอให้มาอยู่กับคู่หมั้นของน้องสาว มีแต่นางเอกไม่ใช่หรือที่ต้องเจอกับอะไรแบบนี้ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น นางร้ายอย่างเธอทำไมถึงต้องมารับกรรมแทน

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' โรแมนติก แอบรัก ครอบครัว รักวัยรุ่น รักสามเส้า

เพราะถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง กรรัมภาจึงหอบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถโดยสาร มุ่งหน้าสู่ท้องนา เพื่อไปใช้ชีวิตกับผู้ชายตัวโตผิวคร้ามแดด ที่ประกาศหาเมียผ่านแอพหาคู่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ "แน่ใจแล้วนะว่าจะมาอยู่กับผมจริงๆ" "ค่ะ" รับปากโดยไม่เสียเวลาคิด เพราะเธอตั้งใจมาอย่างนั้น "งั้นก็ขึ้นรถ" สิ้นเสียงมือหนาก็ปาบุหรี่ในมือลงพื้น เธอยืนยันหนักแน่นว่าจะมาอยู่กับเขาก็ตามนั้น ลองดูสักคืนพรุ่งนี้ เธออาจเผ่นกลับก็ได้ เขาไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเธออย่างแน่นอน หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อก้าวขึ้นรถกระบะ ยกสูง ที่เขาลังเลคงอยากให้เธอตัดสินใจใหม่ เธอคิดมาดีแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด แขนเรียวกอดกระเป๋าผ้าไว้แน่น เมื่อรถเคลื่อนออกจากสถานีขนส่ง ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ชั่ง เธอตัดสินใจมาก็เท่ากับว่าเธอยอม แม้ทางข้างหน้าจะเป็นขุมนรกก็ตาม

ในวันแต่งงานปานิศาจับได้ว่าเจ้าบ่าวของเธอแอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิท ที่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว หญิงสาวจึงทิ้งทุกอย่าง เป็นเจ้าสาวครึ่งทางดีกว่าไปให้สุดทางพร้อมกับความเจ็บปวด

"อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า

"พ่อ..." น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ไม่พ้นริมฝีปาก เมื่อภาพที่ปรากฏ คือพ่อเลี้ยงธงชัยกำลังโอบกอด แม่ของ ธาวินทร์เอาไว้ในอ้อมแขน มือที่สั่นระริก แกะซองจดหมายออกอ่าน ข้อความในจดหมาย ทำให้นวลแพรกรีดร้องออกมา "กรี๊ดดด!!! ไม่จริง!!! ไม่จริง!!!" ประคองสติที่เหลือเพียงน้อยนิด ฝืนอ่านข้อความบรรทัดต่อไป ถึงพี่ธงที่รัก ดาวคลอดลูกของเราแล้วนะพี่ ลูกเราเป็นผู้ชาย ร่างกายแข็งแรง สมบูรณ์ดี ดาวยังไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูก ดาวรอให้พี่มาตั้งชื่อให้ลูกของเรา ทำไมพี่ไม่มาหาดาวเลย ดาวคิดถึงพี่มากนะ ดาวกับลูกรอพี่ทุกวันเลยนะ แค่นี้ก่อนนะพี่ ลูกร้องนะ รักและคิดถึงเสมอ อิงดาว

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา

"ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา

ทันทีที่พยุงตัวได้ เขมจิราก็หันมาเล่นงานคนที่อยู่เหนือน้ำ เธอต้องตกเป็นเป้ากระสุน เธอเกือบตายเพราะเขา แต่คนเลวนี่ยังถีบเธอจนตกน้ำ รู้ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมด ก็เพื่อช่วยชีวิตเธอ แต่บอกให้เธอโดดลงมาดีๆก็ได้ นอกจากจะเจ็บเพราะแรงกระแทกแล้ว บั้นท้ายเธอคงเขียวช้ำเพราะแรงถีบของเขาอีกด้วย "นี่แนะๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว แกถีบฉันทำไม!"เขมจิรา ตวาดแหว ทันทีที่พยุงตัวเองลุกได้ เธอก็พุ่งเข้าหาเข้ม อาการเจ็บที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ไม่ได้ครึ่งกับที่เจ็บในใจเลยสักนิด "โอ๊ย!!!อะไรวะ"เข้มร้องลั่น เมื่อคนตรงหน้ากระโจนเข้าใส่ ร่างสูงหงายหลังลงไปในน้ำ ก่อนจะลำลักน้ำ เมื่อหญิงสาวพยายามจับหัวเขากดลงไปในน้ำอีกหลายครั้ง "ถีบฉันทำไม ห๊ะ! ถีบทำไม!"เขมจิราโมโหหนัก เมื่อรู้สึกเจ็บที่สะโพก ก็ยิ่งอยากทำให้เขาเจ็บเช่นกัน เขาถีบเธอเต็มรักขนาดนั้น กระดูกเธอไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว "แค่กๆๆ"เข้มสำลักน้ำ เป็นเพราะไม่ทันตั้งตัว จึงถูก หญิงสาวเล่นงาน แค่วิ่งหนีก็เหนื่อยจะตาย ยายบ้านี่ยังมาจับหัวเขากดน้ำอีก มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไม่สำนึก เขาช่วยเธอไว้แท้ๆ จะขอบคุณสักคำ

ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"

ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม