ตอนที่7.ใส่บาตรร่วมขัน

ร่างบางรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้เวลา ทุกเช้าเธอจะตื่นมาเตรียมอาหารใส่บาตร และข้าวเช้าให้คนในบ้าน ก่อนจะเข้าสวนเพื่อเก็บผลไม้ ช่วงสายๆจะมีรถมารับหน้าสวน ถ้าสายหรือผิดเวลาจะต้องเอาไปส่งที่ตลาดเอง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้เธอจึงเคยชิน ขยับลุกจากที่นอน ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านสวน ตื่นมาเวลานี้จะทำอะไรต่อ เข้าห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะลงบันไดแล้วเดินไปยังห้องครัว 

"คุณเพชรลงมาทำไมคะ"ป้าน้อมถาม เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในครัว

"มีอะไรให้ฉันช่วยไหมจ๊ะ"ถามพร้อมกับเดินไปชะโงกหน้าดูงานที่เด็กหมวยกำลังทำ น่าจะเป็นข้าวต้มกุ้งเพราะเธอเห็นกุ้งที่แกะเปลือกวางไว้บนโต๊ะ

"มาฉันช่วย"ลงมือช่วยเด็กหมวยแกะกระเทียม การกระทำของเธอทำให้ป้าน้อมกับหมวยงงหนัก หญิงวัยกลางคนได้ยินมาว่าคู่หมั้นเจ้านายเป็นไฮโซ จึงแปลกใจที่เห็นเธอตื่นมาเข้าครัวแต่เช้า 

"นอนไม่หลับเหรอคะ"ป้าน้อมถาม เมื่อคิดว่าเธอคงแปลกที่จึงนอนไม่หลับ น่าแปลกสาวสวยนำสมัยอย่างเธอไม่น่าจะเข้าครัว หรือต้องการทำเพื่อเอาใจคู่หมั้น 

"เคยน่ะป้า ได้เวลาตื่นก็ต้องตื่น"คำตอบเรื่อยๆของหญิงสาว ทำให้คนรับใช้มองหน้ากัน คุณเพชรคนที่อยู่ตรงหน้ากับคุณเพชรที่เคยได้ยินชื่อเสียงมา ช่างแตกต่างกันเหมือนคนละคน

"มาค่ะฉันทำเอง"มือบางแย่งทัพพีในมือคนแก่อย่างถือวิสาสะ ก่อนจะพาตัวเองไปอยู่หน้าเตา จับนั่นจับนี่อย่างทะมัดทะแมง

"คุณเพชรทำอาหารเก่งจังค่ะ"เด็กหมวยเอ่ยชม 

"นั่นสิคะ แบบนี้คุณรันของป้าก็สบายเลย มีภรรยาเก่งครบเครื่อง"คำชมของแม่บ้านทำให้เธอหน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุ ร่างบางหันหลังกลับไปสนใจงานในมือ ปล่อยให้แม่บ้านกับเด็กรับใช้คุยกันต่อไป 

"เสร็จแล้วจ้ะ"บอกเมื่อปิดแก๊ส แล้วหันมามองวัสดุอย่างอื่นที่ถูกเตรียมบนโต๊ะ

"กับข้าวพวกนี้เตรียมไว้ให้คุณรันค่ะ คุณรันเธอชอบใส่บาตร"คำบอกเล่าของแม่บ้านทำให้หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ผู้ชายอย่างภารันใส่บาตรเป็นด้วยเหรอ

"คุณเพชรใส่กับคุณรันนะคะ ป้าจะเตรียมของเผื่อ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ฉัน..."คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก เมื่อเสียงแหบห้าวดังขึ้น

"ทำไมถึงใส่บาตรกับฉันไม่ได้"หญิงสาวกลอกตากับคำถามของเขา มองหน้าแม่บ้านนึกแปลกใจที่เห็นเขาตื่นแต่เช้า

"คุณรันจะรับอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าให้หมวยยกออกไปให้"

"ไม่ล่ะแค่เข้ามาดู ไม่นึกว่าเพชรจะตื่นมาเข้าครัว ไม่ยักรู้ว่าเธอชอบทำอาหาร"

"ยังมีอะไรที่คุณยังไม่รู้เกี่ยวกับฉันอีกเยอะค่ะ ขอตัวนะคะ"พูดพร้อมกับเดินหนี 

"เดี๋ยว!"ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเอาไว้ ร่างบางหยุดอยู่กับที่แต่ยังไม่หันมามองหน้าเขา

"ไปใส่บาตรกับฉัน"น้ำเสียงทรงอำนาจที่ได้ยิน มันไม่ใช่คำชวนแต่มันคือคำสั่ง แล้วเธอจะทำอะไรได้ หญิงสาวถอนใจอยากจะกลอกตาสักแปดตลบให้กับความเอาแต่ใจของเขา 

"เชิญค่ะคุณเพชร"ป้าน้อมเอ่ยกับเธอ เมื่อร่างบางจำใจเดินตามหลังร่างสูงใหญ่ออกไปหน้าบ้าน รู้สึกแปลกใจไม่หาย ผู้ชายอย่างภารันใส่บาตรกับเขาเป็นด้วยหรือ

"นิมนต์ครับหลวงพ่อ"ชายหนุ่มนิมนต์พระเมื่อหลวงพ่อกับพระอีก 2 รูปเดินมารับบาตรที่หน้าบ้าน ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหลัง ถูกดึงให้มาอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มส่งทัพพีให้เธอ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับมือของเธอเอาไว้ เมื่อหญิงสาวตักข้าวใส่บาตร พลอยพัดชาทำทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว เพราะอยู่บ้านสวนเธอก็ใส่บาตรทุกเช้า แต่ที่ขัดใจก็คือมือหนาที่กุมมือเธอนี่ต่างหาก เขาทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับบ่าวสาวที่ใส่บาตรคู่กัน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แก้มสาวก็ร้อนผ่าว มือหนาแตะลงที่เอวบางเป็นเชิงบังคับให้เธอนั่งรับพรพระใกล้ๆเขา

"ขอให้รักกันยืนยาว ถือไม้ท้าวยอดทอง กระบองยอดเพชรนะโยม"หลวงพ่ออวยพรหลังจากให้พรเสร็จ

"เออ...คือ"หญิงสาวรีบตอบแต่ถูกคนที่นั่งข้างๆบิดเข้าที่แขนอย่างแรง

"ขอบคุณครับหลวงพ่อ"

"ฉันไม่ได้...โอ๊ย!คุณภารัน"ทันทีที่เธอเอ่ยปาก นิ้วเรียวก็บิดลงบนแขนเธออีก พลอยพัดชาหลุดเสียงร้องออกมาเพราะเจ็บจี๊ดตรงที่เดิม เนื้อบริเวณนั้นน่าจะเขียวช้ำ

"จะพูดอะไร!"ชายหนุ่มดุเมื่อเดินนำเธอเข้าบ้าน

"ฉันไม่ได้เป็นภรรยาคุณ"

"วันนี้ไม่เป็นวันหน้าก็ต้องเป็น"คำตอบของเขาทำให้เท้าที่ก้าวตามมาหยุดชะงัก เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง เมื่อวานยังทำท่าทางรังเกียจเธออยู่เลย

"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณไม่ได้รักฉัน"

"เธอจะรู้ใจฉันได้ยังไง"ภารันหันมาถาม เมื่อรู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากกับเธอ

"ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน ที่คุณเอาฉันมาไว้ที่นี่ก็เพื่อต้องการแก้แค้น คุณจะทำให้ฉันเจ็บปวด"หญิงสาวตอบเขาไปตามความเข้าใจของตัวเอง เพราะเดาเรื่องราวจากการกระทำและคำพูดของเขา 

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น แล้วเธอทำอะไรไว้ล่ะ ฉันถึงได้เกลียดเธอ"

"ฉัน...มั่วไงคะ"ตอบแล้วก็หน้าชา รู้สึกอับอายกับคำพูดของตัวเอง เพชรน้ำหนึ่งเป็นอย่างที่เขากล่าวหาจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

"อือ...แล้วเธอมั่วจริงไหม"

"ฉัน..."เมื่อเขาถามกลับมาแบบนี้เธอก็ไปไม่เป็น ภารันยิ้มเมื่อเห็นแววไหววูบในดวงตากลมโตคู่นั้น ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้าง และเป็นยิ้มที่ทำให้คนมองใจสั่น เพราะมันมีความอบอุ่นปนอยู่ในรอยยิ้มของเขา

"ยิ้มอะไรคะ"ถามเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย ที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

"เปล่า"พูดพร้อมกับเดินนำไปอีกสองสามก้าว ก่อนจะหยุดเดินกะทันหัน จนคนที่เดินตามหลังชนเข้าอย่างจังกับแผ่นหลังของเขา 

"อุ้ย!"หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆเขาก็หยุดเดิน แล้วหันกลับมามองหน้าเธอ

"มีอะไรคะ"พลอยพัดชารู้สึกประหม่าเมื่อถูกจ้องมอง

"ไม่ยักรู้ว่าเธอถนัดมือขวา"

"คุณรัน!"พลอยพัดชาอุทานออกมาอย่างลืมตัว เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง เพชรน้ำหนึ่งถนัดมือซ้าย ใบหน้าสวยซีดเผือด ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเขาสังเกตเธอตั้งแต่ตอนไหน