Kabanata 2

KABANATA 2

Shuen's POV

Umalis na rin sina Yoghurt at Papa para mag-byahe patungong Tagaytay. Maging si Mama at Arianda ay hindi rin nanatili sa bahay, lalo na kapag wala si Yoghurt. Naiintindihan ko na hindi nila matagalan ang aking presensya, kaya tinatanggap ko na lang ito. Sa kabila ng paraan ng kanilang pakikitungo sa akin, patuloy pa rin akong nagsisikap na makisama sa pamilya ni Diovanni.

Ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko upang maging isang mabuting manugang at hipag sa kanila. Minsan, pakiramdam ko ay hindi talaga ako bahagi ng pamilya, lalo na kapag nagtitipon ang buong angkan ng de Marcel. May ilan sa kanila na iba ang pakikitungo sa akin, at iilan lang ang tunay na mabait.

Hindi ako sigurado kung bakit sina Mama at Arianda ay malayo ang loob sa akin. Ngunit iba si Papa. Mabuti ang kanyang pagtrato sa akin at siya lang ang tunay na tumatanggap sa akin bilang ako, bilang kapareha ni Diovanni. Alam ko ang isang dahilan kung bakit ganito ang trato sa akin ni Mama - dahil hindi ko pa maibigay ang matagal na niyang hinihingi.

Marahil magbabago lamang ang pagtingin niya sa akin kung magkakaroon kami ng anak ni Yoghurt. Baka sakaling tuluyan na niya akong tanggapin bilang manugang. Tungkol naman kay Arianda, tutol na siya sa akin bilang mapapangasawa ni Diovanni mula pa sa simula. Malinaw na hindi ako ang tipo ng taong inaasahan niyang magiging asawa ng kanyang kapatid. Magkaiba kami ng interes sa lahat ng bagay, at may mga hilig siya na hindi ko hilig.

Tulad ni Mama, siya ay sopistikada at palakaibigan. Kaya hindi kami nagkaroon ng pagkakataon na magkaroon ng malapit na relasyon. Ngunit umaasa pa rin ako na balang araw ay makakahanap kami ng pagkakapareho at magkasundo. Noong una, mahirap para sa akin dahil hindi ko pa kilala ang kanilang mga personalidad. Ngunit sa paglipas ng panahon, nasanay na ako sa kanilang mga kaugalian at natutunan kong umangkop.

Nagpasya akong maglaan ng oras para sa aking sarili at nagtungo sa tahimik na hardin, na pinalamutian ng makukulay na bulaklak at matamis na halimuyak ng namumulaklak na hasmin. Habang inaabot ko ang pandilig upang alagaan ang mga halaman, lumapit sa akin ang isang katulong, halos hindi marinig ang kanyang mga yapak mula cobblestone pathway. Hawak niya sa kanyang mga kamay ang isang telepono, ang tunog ng tawag ay umaalingawngaw sa mapayapang paligid.

''Pasensya na po, Ma'am. May tawag po kayo mula sa ospital,'' mahina niyang sabi, inaabot ang telepono sa akin.

Sa magkahalong ng pag-asa at pagkabalisa, tinanggap ko ang telepono, bahagyang nanginginig ang aking mga daliri. "Salamat," nasabi ko bago ko ito idinikit sa aking tainga. "Yes? This is Shuen de Marcel?"

Isang boses sa kabilang linya, na pag-aari ni Dr. Singson, ang bumati sa akin. Seryoso ang kanyang tono, agad nagpabilis sa ng aking puso ko. "Good morning, Mrs. de Marcel. I wanted to inform you that the results of your examination have been released. If you have a moment, could you please come to my office so we can discuss it privately? There are some important things that you need to know about your hysterosalpingogram," sabi niya, ang kanyang mga salita ay nagbigay bigat sa aking kaba.

Ang seryosong tono ni Dr. Singson ay lalo lamang nagpataas ng aking pag-aalala tungkol sa mga resulta. Naghanap ako ng ekspertong espesyalista upang malaman kung mayroon bang mali sa akin. Gayunpaman, hindi ko ito ipinaalam kay Yoghurt dahil alam kong hindi siya papayag. Despite my fear of facing this alone, I mustered up the courage to proceed.

I'm trying not to get my hopes up too high. It's difficult to hope for something that I know may bring disappointment in the end. I don't want to place excessive expectations on myself, which is why I took this step. Gayunpaman, hindi pa rin ako handa sa mga resulta. Umaasa pa rin ako na magdadala ito ng magandang balita.

My lower lip felt parched from the overwhelming anxiety. "Okay, Dr. Singson, I'm not tied up at the moment. So I'll be there," I replied.

"Excellent. See you soon, Mrs. de Marcel."

After ending the call with the doctor, I quickly prepared myself. I had our family driver take me to St. Lucia Medical Hospital. Upon arrival, I made my way straight to Dr. Singson's office without wasting any time.

"It's good to see you, Mrs. de Marcel," she greeted me warmly before gesturing for me to take a seat across from her. "Here are the findings from your hysterosalpingogram."

I accepted the document she handed over and scanned it rapidly, my brow creasing in bewilderment. "Infertility? Could you please explain what this means, Dr. Singson?" I inquired, my voice betraying a tremble. Deep down, I feared the worst, yet I was reluctant to confront it.

Dr. Singson exhaled deeply, her expression sympathetic. "I regret to inform you, Mrs. de Marcel, that you are facing challenges with conception. The tests reveal an issue with your uterus and fallopian tubes. Specifically, you have endometriosis, which is when the tissue that normally lines the inside of your uterus—the endometrium—grows outside of it. This can affect the ovaries, fallopian tubes, and the pelvic tissue. After analyzing your hysterosalpingogram results and considering the symptoms you've described, it's clear that this condition is the cause of the complications you're experiencing," she clarified with a gentle yet professional tone.

Parang gumuho ang buong mundo sa akin. Ako'y natulala at hindi makapagsalita, dahan-dahang tumutulo ang mga luha sa aking mukha. Para akong nakulong sa isang bangungot, at ang tanging nais ko ay magising. Hindi ko alam kung paano mag-react sa sitwasyong ito. Inasahan ko na ang balitang ito at sinubukan kong ihanda ang aking sarili, ngunit masakit pa rin ang katotohanan. Mahirap tanggapin ang realidad na ito. Paano ito nangyari?

Sunod-sunod na mga kaisipan ang nag-unahan sa aking isipan. Hindi ko alam kung paano sasabihin kay Yoghurt o kung paano ko aaminin ito sa kanyang pamilya. Hindi ako makapaniwala. Sigurado akong hindi ito matatanggap ni Mama, at alam kong para sa kanya, ito'y magiging kahihiyan sa pamilya ng mga de Marcel.

Bilang CEO at tagapagmana ng mga de Marcel, ang hindi pagkakaroon ng anak ay magdadala ng kahihiyan kay Diovanni. Gusto kong umiyak at magpakalunod sa awa sa sarili. Bakit ito kailangang mangyari sa akin? No, Shuen. This cannot be the end. I refuse to let it end here. I won't allow Diovanni to be humiliated in front of his parents, especially in front of his entire family. I need to find a solution!

Pinunasan ko ang aking pisngi at tumingin kay Doktor. "Dr. Singson, wala na po bang ibang paraan? Wala na po bang gamot para dito?" Pakiusap ko sa doktor, hawak-hawak ang kanyang mga kamay at halos lumuhod sa harap niya. "Pakiusap, desperado na po akong magkaanak. Mayroon po bang gamot na makakatulong sa akin? Hindi ko matanggap na hindi ito mangyayari," pagmamakaawa ko.

Marahan akong inalalayan ng doktor pabalik sa aking upuan at bumuntong-hininga. "Mrs. de Marcel, magiging tapat ako sa inyo. Mayroong gamot para sa inyong kalagayan, ngunit hindi ko masisiguro ang tagumpay nito," paliwanag niya.

Para akong nabuhayan ng loob. Biglang nagliwanag ang aking mundo dahil sa kanyang sinabi. "Kahit ano po, Dok. Kahit an pa 'yan gagawin ko! Basta tulungan niyo lang po ako."

"Ngunit nais ko pong ipaalala sa inyo na ang gamot na ito ay may mataas na antas ng panganib. Sa katunayan, sampung porsyento lamang ang tsansa ng tagumpay para sa mga pasyenteng may kondisyon na katulad ng sa inyo," babala niya.

"Ano po ba ito? Ano ang gamot?"

"Kailangan niyong sumailalim sa operasyon," seryosong sabi niya, na nagpahinto sa akin.

"Operasyon?"

"Opo, Mrs. de Marcel, operasyon. Ngunit kailangan ko pong bigyang-diin na ang prosedyur na ito ay lubhang mapanganib. Maraming posibleng komplikasyon kung hindi magiging matagumpay ang operasyon," paalala niya.

Pagkatapos ng aming pag-uusap, umalis ako sa ospital dahil may iba pang pasyente ang doktor na kailangang asikasuhin. Pinayuhan niya akong bumalik kapag nakapagdesisyon na ako tungkol sa operasyon. Paano ko kaya ito sasabihin kay Yoghurt? Alam kong magagalit siya kapag nalaman niya. Ano ang dapat kong gawin?

I was just leaving the hospital, heading towards the parking lot, when a child stumbled and fell right in front of me. The little girl burst into tears, and I felt a rush of panic. I quickly went to her aid, trying to soothe her.

"Don't cry, baby girl. Did you get hurt?" I asked, my voice as comforting as I could make it. She was a beautiful child, with a face that seemed to radiate innocence.

"My knees hurt!" she sobbed, her tears creating streaks on her cheeks.

I carefully lifted her and placed her on a nearby bench. Her knee was scraped and bleeding, which seemed to be the source of her anguish.

I brushed her hair back gently from her face. "How about I clean up that knee for you? And if you can brave it out, no more tears, I'll treat you to some ice cream. Does that sound good?" I offered, hoping to see her smile.

The promise of ice cream worked like magic; her sobs subsided as she dabbed at her eyes. She looked up at me with a glimmer of hope. "Ice cream? You'll really get it for me?"

"Yes, I will, but only if you promise no more crying."

"I won't cry anymore. Just get me the ice cream. My mommy wouldn't buy me any, so I ran away," she pouted, revealing her little act of rebellion.

I couldn't help but be charmed by the little girl's candor. For a moment, I allowed myself to imagine what it would be like if I had a child of my own, perhaps just as endearing as her. But my fleeting smile turned into a concerned frown as a troubling thought struck me. She bore a striking resemblance to Yoghurt.

My contemplation was abruptly cut short by a woman's voice calling out urgently. "Dionne!" she exclaimed, her tone filled with relief as she approached us.

***

Hello! Thanks for reading! Take care always guys!