Kabanata 1

KABANATA 1

Shuen's POV

Magkasama kaming nagtungo ni Yoghurt sa lugar kung saan nakahanda ang almusal matapos kami tawagin ng isa sa mga katulong ng ilang ulit. Alam kong may mahalagang meeting ang asawa ko ngayong araw, malamang ay kasama ang mga investors sa Tagaytay, kaya naman inaasahan kong magiging abala siya.

Pagdating namin sa dining area, nakangiti na inilabas ni Yoghurt ang isang silya para sa akin. Ang kanyang mga simpleng kilos ay patuloy na nagbibigay sa akin ng kasiyahan at nagpaparamdam sa akin ng pagiging espesyal. I believe every woman, including myself, desires to be treated as someone special by their husbands. Don't you agree?

Napukaw ang aking atensyon sa mga nakahaing pagkain at hindi ko napigilang magbigay ng puna. "Napakarami naman po ng inyong inihandang agahan, Amang Linda," ang aking nasabi sa Mayordoma ng tahanan habang isa-isang sinusuri ang mga nasa mesa.

Si Amang Linda ay matagal nang naglilingkod sa pamilya de Marcel. Ayon sa mga kuwento ni Yoghurt, bata pa lamang siya nang magsimulang magtrabaho si Amang Linda bilang kasambahay sa kanilang mansyon. Doon sa malaking bahay ng mga de Marcel dati nanunungkulan si Amang Linda, subalit mula nang kami ay ikasal ni Diovanni, inilipat siya ni Mama dito sa aming bahay. Para mayroong mag-alaga at mag-asikaso sa kanyang anak.

Hindi ko alam kung bakit? Nandito naman ako para alagaan ang asawa ko. Ngunit hindi rin naman nakatago sa akin ang pagiging hindi bukas ni Mama. Dahil hindi niya ako tanggap para kay Diovanni. But I don't really think about it too much as long as my husband loves me, I'm okay with it.

Inilapag muna niya ang hawak na tasa bago tumugon. "Darating sina Donya Feliz at Don Manuel ngayon," paliwanag niya sa akin. "Dito sila mag-aagahan sa ating bahay."

Glancing over at Yoghurt, who was engrossed in the day's news with a cup of coffee in hand, I couldn't hide my frustration. "Why didn't you mention that Mama was coming over? I would have made an effort to dress up," I lamented.

I was clad in nothing more than a plain white blouse paired with snug leggings, attire chosen for a day spent indoors. I know Mama all too well; her sense of style is impeccable, and she has an eye for fashion that's both sophisticated and avant-garde. Even at fifty, she exudes an air of youthful elegance. Therefore, whenever she plans a visit, I make it a point to dress with care, aiming to sidestep any potential remarks on my appearance.

"Cupcake, I was completely unaware of their visit. No one gave me a heads-up," he said, his attention barely straying from the newspaper in his hands. "And you know how they are—they often drop by unannounced, don't they?"

I let out a small sigh and got to my feet. "I'll just change my clothes," I murmured, ready to leave the room, when he gently grasped my hand.

"Stay," Yoghurt urged, setting aside his newspaper. His gaze lifted to meet mine, and a soft smile graced his lips. "You look lovely as you are," he complimented with genuine warmth.

"But what about Mama? She prefers it when I dress more formally," I countered, my worry evident.

"Don't fret over her, Shuen. You're perfect in my eyes, no matter what," Yoghurt reassured me, his voice steady and comforting. A wave of contentment washed over me. "Just sit down and enjoy your meal."

With a grateful smile, I resumed my seat and began to eat. Moments later, the sound of the front door announced the arrival of Yoghurt's family. Mama and Papa entered, followed by Yoghurt's younger sister, Arianda, who had a reputation for being rather pretentious.

Yoghurt and I rose to welcome them. "Why the secrecy about your visit?" Yoghurt inquired with a hint of playfulness.

"It was meant to be a surprise!" Mama exclaimed with a laugh, planting a kiss on her son's cheek.

"Magandang umaga po," bati ko rin at akmang makikipag-beso sa kanya, ngunit agad nila akong pinigilan sa pamamagitan ng senyas na hindi na kailangan. Tinanggap ko na lang ito at lumapit kay Papa para magmano.

"Masaya akong makita ka, Shuen hija," sabi ni Papa.

"Gayundin po, Papa." Ngumiti ako sa kanya bago lumapit kay Arianda.

Pero sinalubong niya ako ng isang masungit na tingin. "Uh! Anong akala mo, hahalikan kita? Ayoko nga! Kadiri!" sabi niya sa isang mapangmataas na tono bago siya umupo sa tabi ni Papa. Nag-irap pa si Arian sa akin bago ibinaling ang kanyang atensyon sa kanyang telepono.

Pinagalitan siya ng kanyang kapatid, "Arian, don't be so rude to my wife. If you're going to act like that, don't come to my house. You need to show respect."

Yumuko si Arian sa hiya at humingi ng tawad, "I'm sorry, Kuya Dio."

Itinama siya ni Diovanni, "Don't apologize to me, apologize to my wife instead."

Nag-atubili man, humingi ng tawad si Arian, "Sorry, Shuen."

Ngumiti ako at umupo, "Ayos lang, Arian."

"Psh, whatever!" Narinig kong bulong niya, pero hindi ko na lang pinansin.

"Ano ba yang ginagawa mo, Diovanni? Huwag kang masyadong masungit sa kapatid mo," sabi ni Mama, na nagpapakita ng pagiging kunsintidor.

"Tsk," hindi na lang umimik si Diovanni sa sinabi ni Mama at uminom na lang ng kanyang kape.

Naupo kami para kumain habang pinag-uusapan nina Yoghurt at Papa ang kanilang nalalapit na business meeting sa Tagaytay kasama ang mga posibleng investors. Habang sila'y nag-uusap, hindi ko maiwasang makaramdam ng hindi mapakali, alam kong sa huli ay mapupunta rin sa akin ang usapan.

Biglaan at diretso ang unang tanong ni Mama na talaga namang nakagulat sa akin. "Shuen, may balita ba sa iyong pagbubuntis? Naglilihi ka na ba?" Halos mabulunan ako sa aking kinakain dahil sa kanyang mga tanong. "Mahigit dalawang taon na kayong kasal, dapat ay buntis ka na ngayon."

Nakaramdam ako ng magkahalong kahihiyan at pagkadismaya, ibinaba ko ang aking mga kamay at tumingin pababa. Sa kabila ng maraming beses na pagsubok, palaging negatibo ang resulta ng mga pregnancy test na aking ginagawa. Hindi kailanman ito naging positibo. Kanina, sinubukan ko ulit, ngunit nakatanggap na naman ako ng parehong negatibong resulta.

Naramdaman ni Yoghurt ang aking pagkabalisa at hinigpitan ang kanyang hawak sa aking kamay, tahimik na nag-aalok ng suporta. Tumingin ako sa kanya, nakahanap ng ginhawa sa kanyang matamis na ngiti, bago ibinalik ang aking atensyon kay Mama.

"Mama, let's not rush things. If it's in God's will, it may happen next year. I don't want to pressure Shuen into something she's not ready for," ang sabi ni Yoghurt, puno ng pag-unawa ang kanyang boses.

"Feliz, huwag mong bigyan ng di kinakailangang presyon ang mga bata. Tama si Dio, hindi natin sila dapat apurahin," sabat ni Papa, sinusubukang pagaanin ang tensyon. "Bukod dito, bago pa lamang ang kanilang kasal, at nararapat lamang na mag-enjoy muna sila sa kanilang pagsasama bago magkaroon ng pamilya."

"Pero, Manuel, hindi na tayo bumabata. Hindi tayo pwedeng magpatuloy sa paghihintay na magkaroon ng apo," ganting sagot ni Mama, halata ang kanyang pagkainis. Pagkatapos ay humarap siya sa akin, may tono ng pag-aakusa. "Dapat sana'y tinignan mo muna kung kaya mong magkaanak bago kayo ikinasal! Ang asawang hindi makapagluwal ng anak ay walang silbi. Hindi sila matatawag na asawa kung hindi nila maibibigay sa iyo ang isang anak." Sa mga salitang iyon, mabilis na umalis si Mama, puno ng pagkadismaya.

Hindi ko mapigilan ang makaramdam ng lungkot at pagkakasala habang umaalingawngaw sa aking isipan ang mga salita ni Mama. Sa kaibuturan ng puso ko , alam kong ang kawalan ko ng kakayahang magdalang-tao ay wala sa aking kontrol. Ngunit, ang bigat ng mga inaasahan ng at ang pagkadismaya sa mga mata ni Mama ay mabigat na pumapasan sa puso ko.

Bilang isang babae at asawa, ito ay labis na masakit para sa akin. Hindi ko mapigilan ang pakiramdam na ako ay may pananagutan sa  kahirapan ko sa pagbubuntis o sa mabilis na paglilihi. Ang kaisipan na maging walang anak ay hindi isang bagay na kusang pipiliin ng kahit na sinong babae.

Sa gitna ng aking pagdadalamhati, inabot ni Yoghurt ang kanyang kamay upang aliwin ako. Hinawakan niya ang kamay ko at marahang hinaplos ang aking likod, tiniyak sa akin na hindi ko dapat pansinin ang mga opinyon ng iba. "Huwag kang mag-alala, Cupcake," sabi niya nang may paglalambing. "Hindi mahalaga kung hindi mo ako mabigyan ng anak sa ngayon. Kaya kong maghintay. Please, try to cheer up."

Pinahid ko ang mga luha ko, ngunit patuloy pa rin ang  mga pagdududa ko. "Paano kung hindi ako magkaanak, Yoghurt? Paano kung hindi kita mabigyan ng anak?"

Tumingin siya sa akin nang may pag-unawa bago siya nagbuntong-hininga. Dahan-dahan niyang hinaplos ang mukha ko at nag-iwan ng isang marahang halik sa mga labi ko. "Kahit na hindi tayo magkaroon ng anak, nagpapasalamat ako dahil nandito ka. Higit pa sa sapat ang pagkakaroon mo sa buhay ko, at hindi magbabago ang pagmamahal ko sa iyo," seryoso niyang sinabi, sabay halik sa aking noo. "Mahal kita, Cupcake, at wala akong nakikitang kakulangan sa iyo," dagdag niya.

"Thank you, Yoghurt. I love you too," I hugged him tightly, finding solace in his embrace.

"I love you more than anything."

***