"Zeke, anak, binilin ko muna sa tita Amanda, ha? Kailangan kong lumabas sandali," sabi ni Abigail habang hawak ang kamay ni Zeke, ang kanyang limang taong gulang na anak.
“Why, Mommy?” tanong ni Zeke, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala.
“May kinakailangan lang akong ayusin, pero nandiyan naman si Tita Amanda. Maglalaro kayo, diba?” Pinisil ni Abigail ang kamay ng anak upang makapagbigay ng kaunting ginhawa.
“Okay, Mommy!” sagot ni Zeke, bahagyang ngumiti.
Pagkatapos umalis ni Zeke kasama si Amanda, nagdesisyon si Abigail na hindi na magpatumpik-tumpik. Napansin niyang madalas na nagkakasakit si Zeke nitong mga nakaraang buwan, at sa sunod-sunod na pagkahospital nito, halos ubos na ang kanyang ipon. Kailangan niyang makahanap ng mas magandang trabaho, at hindi sapat ang kinikita niya sa café.
"Bakit nga ba hindi ko subukan ang mga malalaking kompanya?" tanong niya sa sarili habang naglalakad patungo sa kompanya.
May mga balita siyang narinig na nagha-hire sila ng mga bagong empleyado, at sa kanyang business management degree, alam niyang dapat niyang subukan.
Pagdating niya sa Aurelia Innovations Company, dumaan siya sa lobby at tinignan ang mga tao. "Kaya ko 'to," bulong niya sa sarili habang nagiipon ng lakas ng loob. Lumapit siya sa receptionist.
“Magandang araw! Nandito po ako para mag-apply sa hiring na narinig ko,” sabi niya, sinisigurong malinaw ang kanyang tinig.
“Magandang araw, Miss. Kailangan po namin ang iyong resume,” sagot ng receptionist, na may ngiti sa mukha.
Habang inihahanda ang mga dokumento, nagpaalala si Abigail sa kanyang sarili.
Nang makita ng receptionist ang kanyang resume, tinawag siya para sa interview. Pagpasok sa opisina, naramdaman niyang parang umuusok ang kanyang puso. "Kailangan kong maging matatag," isip niya, handa nang ipakita ang lahat ng kanyang makakaya.
Sa likod ng kanyang isip, nandiyan ang pag-asa na ang bagong trabaho ay hindi lamang magiging solusyon sa kanilang pinansyal na problema kundi isang hakbang patungo sa mas magandang kinabukasan para kay Zeke.
Limang taon na ang lumipas mula nang malaman ni Abigail na siya'y buntis. Hindi naging madali ang buhay bilang isang single mom, ngunit handa siyang gawin ang lahat para mabigyan ng magandang kinabukasan ang anak niya. Ngayon, may pagkakataon siyang makapagtrabaho sa isang kilalang kompanya na magbibigay ng mas magandang kinabukasan para sa kanilang dalawa.
"Para sa'yo 'to, anak", sabi niya sa sarili. Habang hinihintay ang kanyang turn sa interview, nagbalik sa kanyang alaala ang maraming bagay, pero hindi niya pinansin ang kaba—lahat ng ito ay para sa anak niya.
Tumawag ang receptionist. "Miss Abigail Acosta? Kayo na po ang susunod."
Huminga ng malalim si Abigail at naglakad papunta sa opisina. Pero hindi niya inasahan ang mas mabigat na sorpresa na naghihintay sa loob. Pagbukas ng pinto, tumambad sa kanya ang isang pamilyar na mukha—si Nikolo Saavedra, ang lalaking ama ng kanyang anak.
Nanlamig ang buong katawan ni Abigail. Siya? Hindi pwede ito...
Si Nikolo, na CEO at may-ari ng Aurelia Innovations Company, ang mag-iinterview sa kanya!
"Long time no see." sabi ni Nikolo, habang ngumiti siya, tila ba hindi nakalimutan ang kanilang nakaraan.
It had been years since that one and only night together—a night na she never thought would mean anything after it happened. No strings attached, no expectations, just a fleeting moment with a stranger. Hindi niya inakala na it would lead to something much bigger—isang sikreto na tinago niya.
Sa pagkabigla, halos hindi nakapagsalita si Abigail. Alam niyang walang ideya si Nikolo tungkol sa kanilang anak, at iyon ang lihim na hindi niya pwedeng ibunyag. Kaya't pinilit niyang kumalma at ngumiti nang tipid.
"O-oo nga." Pilit niyang inalis ang kaba sa kanyang boses, kahit na ramdam niyang bumibilis ang tibok ng kanyang puso.
Habang umuusad ang interview, nagawa niyang mag-concentrate, ngunit sa bawat segundo, nasa likod ng isip niya ang isang malaking alalahanin. Kailangan niyang itago ang katotohanan mula sa kanya—kailangan niyang itago ang kanilang anak, hiding the CEO's son, mula sa ama nitong walang kamalay-malay na may nabuo sila.
"Mukhang ikaw ang final applicant para sa posisyon na ito," sabi ni Nikolo habang binabasa ang kanyang resume. "Impressive background, Abigail."
Tumango si Abigail at pilit na ngumiti.
Tumayo si Nikolo at inilatag ang kanyang mga kamay sa ibabaw ng desk. “So, like, tell me about yourself. Why do you want to work here?”
Huminga ng malalim si Abigail, pinilit na huwag magpahalata ng kanyang emosyon. “Matapos ang ilang taon sa café, nais ko nang lumipat sa isang mas malaking kumpanya. May background ako sa business management, at sa palagay ko, makakatulong ako sa Aurelia Innovations,” sagot niya, sinisigurong magiging propesyonal ang kanyang tono.
“Mukhang may potential ka. Pero like, why should we choose you?” tanong ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay tumutok sa kanya, nagiging mas seryoso.
Alam ni Abigail na ito ang pagkakataon niya. “Kaya kong maging asset sa inyong kumpanya. Sa mga hamon na naranasan ko, natutunan kong maging matatag at mahusay sa pamamahala ng oras. Alam kong kakailanganin ninyo ang isang tao na may dedication at determination,” sagot niya, pilit na ipinapakita ang kanyang lakas.
Tumango si Nikolo, na tila naisip ang kanyang mga salita. “Sounds good. Pero, how do you plan to balance work and personal life?”
“Alam kong mahirap, ngunit handa akong gawin ang lahat para magtagumpay. Gagawin ko ang aking makakaya upang hindi ito makaapekto sa aking trabaho,” sagot niya, ang boses ay puno ng determinasyon.
Nagtanong si Nikolo, “And if ever magkaroon ka ng challenges, what will you do?”
“Magiging tapat ako. Kung kailangan ko ng tulong, hahanap ako ng suporta sa aking mga kaibigan at pamilya. Hindi ako matatakot na humingi ng tulong,” sagot ni Abigail, na nagbigay-diin sa kanyang pagiging open-minded.
“Nice answer, Abigail. I hope we can see your skills in the next steps,” sabi ni Nikolo, ang kanyang tono ay naging mas magaan.
ILANG ARAW ang lumipas, at nakatanggap si Abigail ng tawag mula sa Aurelia Innovations.
“Hi Abigail! We’re happy to inform you na natanggap ka sa posisyon. Welcome to the team!” sabi ng receptionist.
Nanlaki ang mga mata ni Abigail sa balitang iyon. “Talaga? Thank you so much! I’m really excited to start!”
“Looking forward to seeing you soon!” sagot ng receptionist, bago magtapos ang tawag.
Pagkatapos ng tawag, tahimik niyang ibinaba ang telepono. Habang nakaupo, lumalim ang kanyang paghinga. Masaya siya—ito na ang pagkakataong makapagbigay ng mas magandang kinabukasan para kay Zeke.
Ngunit sa kabila ng tuwa, hindi niya maiwasang kabahan. Si Nikolo—ang lalaking minsan niyang nakasama sa isang gabing hindi na niya nakalimutan—ang CEO ng kumpanyang papasukan niya. Alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahit anong senyales ng kanilang nakaraan. Pero paano kung malaman nito ang totoo? Paano kung madiskubre ni Nikolo ang pinakamalaking lihim ng buhay niya—ang anak nilang si Zeke?
Pinikit niya ang mga mata, pilit na pinapakalma ang sarili. Hindi pwedeng malaman ni Nikolo, bulong niya sa sarili. Wala siyang balak sabihin ang tungkol kay Zeke—hindi sa ngayon. Mas nanaig sa kanya ang pangangailangan na magtrabaho para sa anak. Kailangan ni Zeke ng suporta, ng pangtustos, at ito ang pinakamabilis na paraan para matulungan siya.
Habang lumipas ang mga buwan, tuluyan nang naging magkasama sina Abigail at Nikolo sa kanilang misyon sa buhay. Ang kanilang outreach programs ay patuloy na lumago, at mas marami pang bata ang nakinabang mula sa mga proyekto nilang sinimulan. Sa isang araw ng sabado, nag-organisa sila ng isang malaking event sa plaza ng kanilang bayan. Nagtayo sila ng mga booth para sa iba't ibang workshops, at ang mga bata ay abala sa paglikha ng mga sining at crafts. Ang saya ng mga bata ay tila umaabot sa kalangitan, at ang mga ngiti nila ay nagbibigay ng liwanag sa bawat sulok.“Ngunit, huwag nating kalimutan ang mga volunteer natin,” sabi ni Abigail habang nag-aalaga sa mga bata. “Sila ang dahilan kung bakit nagiging posible ang lahat ng ito.”“Alam ko, at ang mga volunteers ay tulad ng pamilya na natin. Kaya naman nagplano akong pasalamatan sila sa isang espesyal na paraan,” sagot ni Nikolo, ang kanyang mga mata ay nagniningning sa ideya.Nagdesisyon silang magdaos ng isang volunteer appreciati
Mula sa araw na iyon, nag-umpisa ang bagong chapter ng buhay ni Abigail at Nikolo. Ang kanilang partnership ay umabot na hindi lamang sa propesyonal na aspekto kundi pati na rin sa kanilang mga puso. Sa bawat proyekto na kanilang sinimulan, mas nagiging matibay ang kanilang ugnayan. Ang mga bata sa foundation ay hindi lamang naging inspirasyon kundi nagbigay-daan din sa kanilang pagmamahalan.Habang patuloy ang kanilang mga workshops, nagdesisyon silang magdaos ng isang malaking event—ang "Araw ng Pag-asa," na layuning makalikom ng pondo para sa kanilang mga susunod na proyekto. Pinaghandaan nila ito nang mabuti, mula sa pagbuo ng mga partnerships sa ibang NGOs hanggang sa pag-aanyaya ng mga kilalang personalidad na magiging guest speakers sa event."Abigail, sa tingin mo ba, makakakuha tayo ng sapat na suporta para sa event?" tanong ni Nikolo habang nag-aayos ng mga detalye sa kanilang meeting. "Oo, sa tingin ko. Marami na tayong nakilala na willing tumulong. Kapag napakita natin an
Nang lumipas ang mga araw pagkatapos ng matagumpay na event, unti-unting bumalik sa normal ang mga gawain sa foundation. Ngunit para kay Abigail at Nikolo, nagkaroon ng bagong ritmo sa kanilang samahan. Nagsimula silang magplano ng iba pang proyekto na makakatulong sa mga bata at sa kanilang mga pamilya.“Abigail, paano kung magdaos tayo ng workshop para sa mga magulang? Para matutunan nila kung paano makatutulong sa kanilang mga anak sa pag-aaral?” mungkahi ni Nikolo habang nag-uusap sila sa isang coffee shop. “Magandang ideya 'yan! Puwede nating ipaliwanag ang mga bagay na makakatulong sa kanila sa mga eskwelahan,” sagot ni Abigail, ang kanyang mukha ay nagliliwanag sa pag-iisip ng mga posibilidad.“May mga kakilala akong teachers na puwede nating imbitahin para mag-talk. Tulong-tulong tayo para maipahayag ang halaga ng edukasyon,” dugtong ni Nikolo.Habang nag-uusap, unti-unting sumisibol ang isang panibagong damdamin kay Abigail. Nakikita niya kay Nikolo ang dedikasyon at malasaki
Habang patuloy ang kanilang mga gawain sa foundation, napansin ni Abigail ang unti-unting pag-usbong ng isang espesyal na ugnayan kay Nikolo. Madalas na silang magkasama sa mga event at brainstorming sessions, at hindi niya maikakaila ang saya na dulot nito sa kanya. Sa bawat ngiti at tawa, unti-unti nilang nakilala ang isa't isa sa mas malalim na antas.Isang umaga, habang nag-aasikaso sila ng mga dokumento para sa susunod na proyekto, napansin ni Nikolo ang mga kulay ng paligid. “Alam mo, Abigail, minsan naiisip ko kung gaano tayo ka-blessed na magkaroon ng ganitong opportunity. Ang bawat bata na natutulungan natin ay isang hakbang patungo sa mas magandang kinabukasan,” sabi niya, habang ang kanyang mga mata ay puno ng inspirasyon.“Talaga! Lalo na kapag nakikita mong nagbabago ang mga bata. Nakaka-inspire,” sagot ni Abigail, nahulog ang tingin niya sa mga larawan ng mga bata na nakadikit sa bulletin board. “Sa totoo lang, hindi lang sila ang natutulungan natin; tayo rin, sa ating mg
Mula sa mga pagsubok na kanilang hinarap, naging mas matatag ang kanilang samahan. Sa bawat tagumpay na naabot, muling nagpatuloy ang kanilang pag-usad sa mga proyekto ng foundation, nagbigay inspirasyon hindi lamang sa mga batang tinutulungan nila kundi pati na rin sa buong komunidad.Isang araw, habang nag-uusap sila sa kanilang opisina, nagkaroon ng isang napakaespesyal na ideya si Abigail. “Nikolo, naisip ko lang, paano kung mag-organisa tayo ng isang community festival? Isang araw na puno ng mga aktibidad na magbibigay kaalaman sa mga tao tungkol sa mga proyekto natin at mga paraan kung paano pa sila makakatulong?” tanong niya, puno ng sigla.“Magandang ideya 'yan! Puwede tayong maglagay ng mga booths para sa iba't ibang proyekto, mga palaro, at mga raffle para makalikom tayo ng pondo,” sagot ni Nikolo, nagtatanong na rin sa mga posibilidad.“Exhibits din! Mag-set up tayo ng mga exhibits ng mga artwork ng mga bata mula sa mga workshop natin. Maipapakita natin ang mga talento nila
Habang patuloy ang pag-unlad ng kanilang relasyon, mas naging matatag si Abigail at Nikolo sa kanilang mga proyekto. Pinili nilang ipagpatuloy ang kanilang misyon sa foundation, na may bagong sigla at inspirasyon mula sa kanilang pagtutulungan. Ngayon, higit pa sa mga meeting at outreach programs, nagkaroon sila ng mas malalim na pag-uusap at pagkakaintindihan.Isang araw, nagdesisyon silang magkaroon ng isang retreat para sa kanilang mga volunteers. “Magandang pagkakataon ito para makapag-bonding tayo at magplano ng mas marami pang proyekto,” mungkahi ni Nikolo habang nag-aayos ng mga detalye. “Oo, gusto ko 'yan! Parang magiging mas masaya tayo kapag sama-sama tayo sa isang masayang lugar,” sagot ni Abigail, napuno ng excitement. Ang retreat ay nakatakdang ganapin sa isang beachfront resort, na nagbibigay-daan para sa masayang mga aktibidad at mas malalim na mga talakayan. Pagdating ng araw ng retreat, ang lahat ay puno ng saya at sigla. Habang ang mga volunteers ay nag-aayos ng ka
Nang makabalik sila sa bahay ni Abigail, nakaramdam sila ng pagod mula sa mga aktibidad, pero masaya at puno ng kasiyahan. Ang mga ngiti ng mga bata at ang tawanan ng kanilang mga kasamahan ay tila nagbibigay ng enerhiya sa kanila. “Sana lagi tayong ganyan,” sabi ni Nikolo, nakangiti habang binubuksan ang pintuan.“Ang saya talaga! Ang dami pang gustong sumali sa susunod na outreach,” sagot ni Abigail, nag-aayos ng ilang gamit sa mesa.Umupo sila sa sofa at nagpalitan ng kwentuhan tungkol sa mga paborito nilang bahagi ng araw. “Isa pa, ang galing ng mga volunteers natin! Nakakatuwa silang makita na sabik na tumulong,” ani Nikolo, bumabalik sa mga alaala ng ngiti ng mga bata habang sila’y naglalaro.“Yung feeding program, ang saya! Ang daming bata ang nasiyahan,” tugon ni Abigail. “Pati yung mga magulang, nakikigulo sa saya. Parang pamilya tayong lahat.”“Sa totoo lang, napaka-fulfilling ng araw na ito. Para tayong nagkaroon ng malaking party, pero mas may kabuluhan,” sabi ni Nikolo. T
Habang naglalakad sila sa ilalim ng mga bituin, ang hangin ay nagdadala ng sariwang simoy na tila nagpapalakas ng kanilang damdamin. Tumingin si Abigail kay Nikolo, ang kanyang puso ay puno ng saya. “Sobrang saya ko sa araw na ito. Parang isang panaginip,” sabi niya, pinapanood ang mga bituin sa langit.“Hindi pa ito tapos, Abigail. Marami pang mangyayari sa atin,” sagot ni Nikolo, nakangiti habang hawak ang kamay ni Abigail. “Nais ko sanang mas marami tayong gawin na makakatulong sa iba. Gusto kong i-explore ang lahat ng pwedeng gawin natin.”“Alam mo, tuwing kasama kita, nagiging mas madali ang lahat. Parang ang lahat ay posible,” tugon ni Abigail, nahihiya ngunit puno ng pag-asa. Nagpatuloy sila sa paglalakad, nag-uusap tungkol sa kanilang mga pangarap. “Gusto kong magkaroon tayo ng sariling foundation someday. Isang lugar kung saan makakatulong tayo sa mga bata at sa mga nangangailangan,” mungkahi ni Nikolo. “Ang ganda ng idea na ‘yan! Sobrang saya kung mangyayari ‘yan,” sabi ni
Sa mga sumunod na linggo, unti-unting umusbong ang bagong dinamika sa pagitan ni Abigail at Nikolo. Minsan, nag-uusap sila sa tanghalian, kung minsan naman ay nagiging mas magaan ang kanilang pakikitungo sa trabaho. Sa bawat pagkakataon na magkasama sila, nadarama ni Abigail na unti-unting bumubukas ang kanyang puso. Isang araw, nagpasya si Abigail na sorpresahin si Nikolo sa kanyang opisina. May dalang maliit na cake si Abigail, isang simpleng pasalubong upang ipagdiwang ang kanilang unang buwan bilang magka-kilala. “Surprise!” sabi niya nang buksan ang pintuan ng opisina ni Nikolo. Napatingin si Nikolo sa kanya, nakangiti, “Wow, Abigail! Ang sweet mo naman!” Inilagay ni Abigail ang cake sa mesa at naghanda silang magdiwang. “Alam kong hindi naman ito malaking bagay, pero gusto ko lang ipaalam na masaya ako na nakilala kita,” sabi niya, nakangiti. “Masaya ako na nandito ka, Abigail. Salamat!” sagot ni Nikolo habang naghuhugas ng kamay. “Tara, kumain tayo.”Habang nag-enjoy sila