Chapter 4

LIYANNA'S POV

"Maaga ka ba uuwi mamaya?" Tanong ko sa asawa ko. Naghahanda na ito sa pagpasok sa opisina.

"Hindi ako sure, why?" Parang wala lang na sagot niya sa akin.

"Gusto ko sana na sabay tayong magdinner mamaya." Saad ko sa kanya. Hindi kasi kami nagkakasabay kumain dahil palagi itong late umuwi. Minsan ay madaling araw na pero madalas hindi na talaga ito umuuwi ang dahilan niya ay sa opisina na daw siya natutulog.

"Maybe next time. I have a lot of works in the office." aniya sa akin.

"Okay, naiintindihan ko." Malungkot na sabi ko sa kanya.

"Babawi ako ako sa 'yo." Ganito siya palagi pero hindi naman nangyayari ang mga sinasabi niya.

"Okay lang alam ko na busy ka sa trabaho mo. Ingat ka sa pagmamaneho." Sabi ko sa kanya.

"Okay," tanging sagot niya sa akin at nagmaneho na palabas sa gate.

Kahit na sinasabi niya na subukan namin ay pakiramdam ko wala pa rin nagbago. Kasing lamig pa rin siya ng yelo. Tuwing kausap ko siya ay parang napipilitan lang siya sa akin. Pinipilit kong paniwalain ang sarili ko na kaya ko dahil mahal ko siya. Mahal na mahal ko ang bestfriend ko at hindi ko siya kayang iwan.

Naalala ko na hindi pa pala ako nakainom nang gamot na binigay sa akin ni Ate Cathy. Kaagad akong umakyat sa silid namin. Kinuha ko sa drawer ang vitamins na binigay niya. Kumuha ako ng isa at ininom ko ito.

Ang sabi niya ay maganda raw ito sa kalusugan ko. Buong araw ay naglinis ako ng buong bahay. Hapon na at nakalimutan ko ng kumain ng lunch. Nagring ang phone ko kaya mabilis ko itong sinagot.

"Hello mom," sagot ko sa mommy ko.

"How are you anak? Kumusta ang buhay mo?" Malambing na tanong sa akin ni mommy.

"I'm happy mom," pagsisinungaling ko sa mommy ko.

"Masaya ako na masaya ka anak. Basta kapag may kailangan ka tumawag ka lang. Mahal na mahal ka namin ng daddy mo. Miss na miss na kita anak ko."

"Ako rin po mommy, hindi ko lang po alam kung kailan ako makakadalaw d'yan sa US." Sabi ko sa kanya.

"It's okay anak, ganyan talaga kapag may asawa kana. Lalo napakahard-working ng asawa mo."

"Sige na po mom, ingat po kayo palagi d'yan. Love you po." Malambing na sabi ko bago ko pinutol ang tawag.

Hindi ko man nais na magsinungaling ay wala akong magawa. Hindi mo nais na maging masama ang tingin nila sa asawa ko. Palagi kong iniisip na baka kailangan pa ng time ni Carlos para matanggap niya ako ng lubusan.

Pumunta ako sa kusina para tignan kong ano ang puwedeng kong iluto pero kaunti na lang pala ang stocks namin. Umakyat ako sa silid namin para kunin ang wallet ko. Balak kong magrocery. May isang sasakyan dito kaya ako na ang magmamaneho. Naging abala ako sa pag-iikot at binili ko ang lahat ng kailangan ko. May sarili akong pera kaya hindi ko kailangang humingi sa kanya.

Pagkatapos kong mamili ay nagcrave ako bigla sa cakes kaya pumasok ako sa isang coffee shop. Masaya akong namimili ng cakes. Mukhang masarap kasi lahat kaya nahihirapan akong mamili. Nang may napili na ako ay pumila na ako pero habang hindi pa ako ay tumingin muna ako sa paligid. Nahagip ng paningin ko ang asawa ko. Nakaupo ito sa isa sa mga table at may kasama siya. Walang iba kundi si Sammy.

Parang sinaksak ang puso ko sa nakikita ko. Lalo na nakangiti ito kay Sammy. Habang sa akin ay hirap na hirap siyang ngumiti. Hindi ko inaasahan na lilingon siya sa puwesto ko. Halatang nagulat ito na makita ako. Ito ba ang busy siya. Busy sa babae niya. Gusto ko man bumili nang cake ay hindi ko na ginawa.

Kaagad akong lumabas sa coffee shop at nagmaneho pauwi. Walang tigil sa pag-agos ang mga luha ko. Hindi ko rin alam kung paano ako nakauwi sa bahay namin. Ang buong akala ko ay nagbago na ito pero nagkamali ako. Hindi pa rin niya ako mahal. Ang sakit pero hindi niya ako mahal.

Hindi na ako nagluto dahil alam ko na hindi naman siya uuwi. Nagkulong ako sa silid ko. I always ended up comforting myself. Umiyak ako nang umiyak. Inilabas ko ang lahat ng sakit pero ang bigat pa rin nang dibdib ko. Nagulat ako sa lakas ng kalabog ng pintuan ko. Alam ko na dumating na siya at siya ang kumakatok. Tumayo ako at binuksan ko ang pintuan.

"May kailanggan ka ba?" Tanong ko sa kanya na para bang wala akong alam sa nangyari kanina. Gusto kong umarte na wala akong alam kahit na alam kong niloloko ko lang ang sarili ko.

Hindi ito sumagot pero may iniaabot siya sa akin. Natatakot akong kunin. Alam ko kasi kung ano 'yun. Umiling ako sa kanya para alam niya na ayaw ko. Nagsimula na naman umagos ang mga luha ko.

"Ayoko, Please Carlos ayusin natin 'to. Sabi mo susubukan natin diba? Bakit mo gustong pumirma ako d'yan? Please, 'wag naman ganito." umiiyak ako sa kanya at hinawakan ko ang kamay niya.

"Hindi kita mahal, sinubukan ko pero wala talaga eh." Seryosong siya habang sinasabi ang mga salitang 'yon. Ang mga salitang sumaksak sa puso ko.

"Subukan mo ulit, kaya kong tanggapin na nambababae ka. Huwag mo lang akong iwan. Please, Carlos, bigyan mo ako ng chance." Paulit-ulit akong humihingi ng pagkakataon sa kanya.

Wala akong pakialam kahit nagmumukha akong desperada sa paningin niya. Mahal na mahal ko siya at naniniwala ako na mamahalin rin niya ako. Hahayaan ko siyang magsawa sa pambabae niya basta ang mahalaga sa akin pa rin siya uuwi.

Ako pa rin ang uuwian niya. Kaya kong tanggapin ang lahat ng pagkakamali niya. Kahit na ang kapalit no'n ay paulit-ulit akong masaktan. Simula noon ay siya lang ang pangarap ko. Siya lang ang lalaking alam kong nagmamay-ari ng puso ko.

"Bakit ba ang tigas mo? Bakit mo ba ipinagpipilitan ang sarili mo?" Sunod-sunod na tanong niya sa akin.

"Dahil mahal kita, sobrang mahal kita Carlos. Na kahit sinasaktan mo ako, na kahit ayaw mo sa akin ay mahal kita. Kay please, 'wag mo akong hiwalayan. Gagawin ko ang lahat, ang lahat ng gusto mo. Kahit ano pa 'yan, gagawin ko, 'wag mo lang akong iwan." Humagulgol na sabi ko sa kanya.

"Sigurado ka? Gagawin mo ang lahat?" Biglang tanong niya sa akin kaya napatingin ako sa kanya.