Chapter 5

LIYANNA'S POV

"Pirmahan mo 'to," utos niya sa akin.

Umiling ako sa kanya. Dahil hindi ko kaya.

"Diba sabi mo gagawin mo ang lahat?" Tanong niya sa akin habang wala akong nababanaag na emosyon sa mga mata niya. Kagaya pa rin ito nang dati. Malamig at may kasamang pagkasuklam.

"Hilingin mo lang ang kahit ano, 'wag lang 'yan. Hindi kita papakiilaman sa mga ginagawa mo. Hindi ako magtatanong, basta ang mahalaga sa akin ka uuwi. Carlos, kaya kong tanggapin ang lahat. Gagawin ko ang lahat pero 'wag lang 'yan." Umiiyak na sabi ko sa kanya.

"Desperada kana," 'yon lang ang sinabi niya bago niya nilisan ang silid ko. Nasaktan ako sa sinabi niya pero tama siya desperada na ako. Kung 'yon ang tingin niya sa akin ay tatanggapin ko 'wag lang niya akong iwan.

Alam ko na umalis ito dahil narinig ko ang kotse niya na lumabas sa gate. Dinampot ko ang annulment paper at itinago ko ito. Alam ko na hindi pa niya ako kayang mahalin ngayon pero hindi ako nawawalan ng pag-asa. Buong gabi akong dilat, hindi ako nakakaramdam ng antok. Hindi na rin siya umuwi kaya ako lang mag-isa ang nandito sa bahay.

Araw-araw ay paulit-ulit lang ang nangyayari sa amin. Nagpapaubaya ako sa kanya kapag kailangan niya ako. Kahit na gaano siya kalamig sa akin ay pinipilit ko na tanggapin. Hanggang sa naging normal na sa akin ang lahat. Tinatanggap ko kahit na pangalan ng ibang babae ang sinasambit niya tuwing ginagalaq niya ako. Umiiyak ako pero ginusto ko ito kaya wala akong masisi kundi ang sarili ko.

"Okay ka lang ba?" Tanong sa akin ni Charles.

Nandito kasi ako ngayon sa bahay ni ate Cathy. Kinuha ko ang gamot na binigay niya sa akin. Naubos ko na kasi 'yong mga binigay niya sa akin noon.

"Oo naman, wala namang dahilan para hindi ako maging okay." Sagot ko sa kanya.

"Parang namayat ka. Hindi ka ba kumakain? Please Liya, alagaan mo naman ang sarili mo." Sabi nito sa akin.

"Pangit na ba ako Charles?" Wala sa sariling tanong ko sa kanya.

Nakita kong nagulat siya sa naging tanong ko sa kanya. Siguro ay pangit talaga ako sa paningin ni Carlos. Mas gusto pa kasi niyang kasama ang kabit niya kaysa sa akin. Ni minsan kasi ay hindi niya ako pinuri.

"No, you're not. Ikaw ang pinakamaganda sa lahat Liya." Sagot niya sa akin.

Ngumiti na lang ako sa kanya. Hindi naman kasi ako naniniwala sa sinasabi niya sa akin. Alam ko na sinasabi lang niya 'yon para hindi ako masaktan. At alam ko na may pagtingin siya sa akin noon.

"Kung may problema ka, puwede mong sabihin sa akin."

"Thank you Charles, but I'm totally fine. Wala kang dapat ipag-alala. Masaya kami ng asawa ko." Pagsisinungaling ko sa kanya.

"Kung masaya kayo, bakit hindi ka pa niya ipinapakilala sa iba? Bakit mas gusto niya na sikreto ang status niyo? Liya, alam ko na nambabae siya, bakit mo ba siya pinagtatakpan? Ikaw lang ang nagmamahal sa inyo. One sided love lang ang meron sa pagsasama niyo."

Naiyak ako sa sinabi niya sa akin. Dahil tama siya, tama ang lahat ng sinabi niya. Ako lang ang nagmamahal sa amin.

"Mahal na mahal ko siya Charles. Naniniwala ako na mamahalin rin niya ako. Masaya ako na sa akin siya umuuwi." Umiiyak na pahayag ko kay Charles.

"Hindi ka niya deserve. Liya know your worth."

"Ano sino ang deserving sa akin? Ikaw? Charles, hayaan mo na lang ako. Dahil kaya ko ang sarili ko." Naiinis na sabi ko sa kanya.

"Liya, alam ko na hindi mo ako kayang mahalin. Pero sana ay mahalin mo rin ang sarili mo." aniya sa akin bago umalis sa tabi ko.

Binalewala ko ang mga sinabi niya. Pinunasan ko ang luha ko at nagmaneho ako pauwi sa bahay namin. Pagdating ko ay nagulat ako dahil nakauwi na ang asawa ko. Ang aga niya yata umuwi ngayon.

"Saan ka galing? Bakit ngayon ka lang?" Kalmadong tanong niya sa akin pero ramdam ko na galit ito.

"Sa bahay nila ate Cathy," sagot ko sa kanya.

"Anong ginawa mo do'n?"

"Kinuha ko lang ang vitamins na binibigay niya sa akin." Sagot ko sa kanya.

"Magsabi ka ng totoo! Gamot ba talaga o ang lalaki mo ang pinuntahan mo?!" Nanlilisik ang mga mata na tanong niya sa akin.

"Carlos na sasaktan ako," saad ko sa kanya dahil ang higpit ng pagkakahawak niya sa braso ko.

"Masasaktan ka talaga kapag hindi ka nagsabi sa akin ng totoo." Galit na asik niya sa akin.

"P-Pero nagsasabi naman ako ng totoo." Naiiyak na sabi ko sa kanya.

"Hinayaan kita dahil ayaw mong pumirma sa annulment paper. Pero huwag na huwag mo akong lolokohin dahil mapipilitan akong papirmahin ka." Seryosong sabi niya sa akin.

"Alam ko naman 'yon. Maniwala ka hindi kita kayang lokohin. Mahal kita kahit na hindi mo ako kayang mahalin." Sabi ko sa kanya. Pero umiwas siya ng tingin sa akin. Binitawan rin niya ang braso ko.

Iniwan niya ako at pumasok ito sa opisina niya dito sa bahay. Napahawak na lang ako sa braso ko. Sa tingin ko ay magkakapasa ako sa ginawa niya. Umakyat muna ako para magpalit ng damit. Pagkatapos ay bumaba ako ulit para magluto ng hapunan. Kahit na hindi ako sure kung kakain siya ay niluto ko pa rin ang paborito niyang steak.

Hindi na ako nag-abala pang tawagin siya dahil baka magalit lang siya sa akin. Iniwan ko na lang sa kusina ang pagkain niya at bumalik ako sa silid ko. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising lang ako dahil nakaramdam ako ng pagka-uhaw.

Bumaba ako sa kusina para uminom ng tubig. Pero napangiti ako dahil mukhang kinain niya ang niluto ko para sa kanya. Napatingin ako sa sink. Naroon ang mga plato. Kaya hinugasan ko muna bago ako umakyat ulit sa silid ko. Maaga akong gumising pero nakita ko na wala na ang sasakyan niya. Maaga siguro siya umalis.

Alam ko na ayaw niyang pumunta ako sa opisina niya pero balak ko siyang dalhan ng lunch mamaya. Masaya ako habang nagluluto ng dadalhin ko sa kanya. Nabuhayan ako dahil kinain niya ang niluto ko kagabi. Dati kasi ay wala man lang itong pakialam.

Habang papasok ako sa loob ng building ay nakatingin sa akin ang ibang mga empleyado. Kilala nila ako bilang bestfriend ni Carlos at substitute secretary. Sumakay ako sa elevator at nang makarating ako floor kung saan ang opisina niya ay tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad.

Kung may bago siyang secretary nasaan ito? Bakit wala siya sa table niya? Hinayaan ko na lang at dumiretso ako papunta sa pintuan. Pero hindi ko na nagawang kumatok dahil nakabukas na ito. Maingat ko itong itinulak at hindi ako makapaniwala sa nakita ko.

"Paano nila ito nagawa sa akin?"