All Chapters of Hiding the Miracle Heiress : Chapter 1 - Chapter 10

LIYANNA'S POV"NO, hindi ako magpapakasal kay Liya. Hindi ko siya mahal." Galit na sigaw ni Carlos.Kasalukuyan kaming nandito sa sala nila. Hindi ko alam ang nangyari basta nagising na lang ako kanina na masakit ang gitnang bahagi ng aking katawan. Hindi ko rin inaasahan na nasa tabi ko ang matalik kong kaibigan at pareho kaming walang saplot sa katawan."Magpapakasal ka and that's final. Hindi mo puwedeng takasan ang ginawa mo kay Liya!" Galit na sabi ng daddy ko."Iho, bakit hindi mo subukan. Besides she's your bestfriend." Sabi ni Tita Rona kay Carlos."That's the point mom, she's my best friend at hindi ko kayang magpakasal sa kanya!" Kalmado pero may diin sa boses ni Carlos. Masaktan ako sa mga narinig ko buhat sa kanya."Sana naisip mo 'yan bago mo ginalaw ang anak ko. Hindi ako makakapayag na hindi mo pakasalan ang anak ko." Galit na galit na daddy ko kaya pinapakalma ito ni mommy. Ako naman ay walang ibang magawa kundi ang umiyak na lang. Nalilito ako, hindi ko alam ang sasa

LIYANNA'S POVNakaharap ako ngayon sa salamin. May bakat nang kamay ni Carlos sa pisngi ko. Maputi ako kaya kitang-kita ito. Wala akong balak na pumasok sa opisina. Nagkulong lang ako dito sa silid ko. Mamayang gabi ay family dinner namin sa bahay ng parents niya.Biglang nagring ang phone ko at si Carlos pala ang tumatawag."Hello," sagot ko sa tawag niya."Where are you? Bakit wala ka dito sa office?" Galit na tanong niya sa akin."Masama ang pakiramdam ko. Puwede ba akong hindi pumasok ngayon?" Tanong ko kay Carlos, naging tahimik sa kabilang linya kaya tinignan ko ang phone ko. Akala ko ay ibinaba niya pero hindi pala."Wala akong pakialam, pumasok ka dahil marami kang trabaho ngayon!" Galit na sabi nito bago ibinaba ang tawag.Napaiyak na lang ako. Alam ko sa sarili ko na hindi ko siya kayang suwayin. Ayaw ko man maglagay ng make-up pero tinakpan ko ang pasa ko sa pisngi. Ayoko rin ipakita sa iba ang pasa ko. Nagbihis ako at pumunta sa company niya. Pagdating ko sa opisina niya

LIYANNA'S POV"Pirmahan mo 'to," utos niya sa akin.Umiling ako sa kanya. Dahil hindi ko kaya."Diba sabi mo gagawin mo ang lahat?" Tanong niya sa akin habang wala akong nababanaag na emosyon sa mga mata niya. Kagaya pa rin ito nang dati. Malamig at may kasamang pagkasuklam."Hilingin mo lang ang kahit ano, 'wag lang 'yan. Hindi kita papakiilaman sa mga ginagawa mo. Hindi ako magtatanong, basta ang mahalaga sa akin ka uuwi. Carlos, kaya kong tanggapin ang lahat. Gagawin ko ang lahat pero 'wag lang 'yan." Umiiyak na sabi ko sa kanya."Desperada kana," 'yon lang ang sinabi niya bago niya nilisan ang silid ko. Nasaktan ako sa sinabi niya pero tama siya desperada na ako. Kung 'yon ang tingin niya sa akin ay tatanggapin ko 'wag lang niya akong iwan.Alam ko na umalis ito dahil narinig ko ang kotse niya na lumabas sa gate. Dinampot ko ang annulment paper at itinago ko ito. Alam ko na hindi pa niya ako kayang mahalin ngayon pero hindi ako nawawalan ng pag-asa. Buong gabi akong dilat, hindi ak

LIYANNA'S POVNilisan ko ang bahay namin. Doon ko naisip na wala namang magandang alaala, na kailangan kong baonin sa pag-alis ko. Puro maghihirap lang ang meron sa bahay na ito. Sa ginawa niya kanina ay pinatunayan lang niya na kahit kaunti ay wala siyang pakialam sa akin, na kahot katiting ay wala talaga siyang pagmamahal sa akin. Na mas pipiliin pa niya si Pia kaysa sa akin. They betrayed me and it's killing me inside. At habang buhay ko 'yong maalala ang lahat ng ginawa nila sa akin. She doesn't even care about my child. Na kahit nagmakaawa ako ay hindi niya ako pinakinggan. She also make a scene para maging masama ako sa paningin ni Carlos. Ang buong akala ko ay mahal ako ni Pia bilang kaibigan niya but he used me. Para mapalapit sa asawa ko. Ngayon ay malaya na si Carlos at puwede na nilang gawin ang lahat ng nais nila.Nais ko pa sanang sabihin kay Carlos na buntis ako pero mas mabuti na hindi niya alam. Dahil baka hindi lang niya tanggapin ang bata. Kung babalikan ko ang lahat

LIYANNA'S POVSobrang sakit na nakikita ko ang ang ko na nahihirapan at nag-aagaw buhay. Kung puwede na ako na lang pero wala akong magawa. Humina ang pananalig ko at nawalan ako ng pag-asa para sa buhay ng anak ko. Bumalik ulit ako sa psychiatrist para magpatingin.At ngayon na maayos na ulit ako ay muli na naman akong sinusubok. Hindi na ba matatapos ang lahat ng ito? Bakit ba ipinagkakait sa akin na maging masaya? Ano bang nagingg kasalanan ko para parusahan ako ng ganito? Mga tanong na paulit-ulit kong tinatanong sa sarili ko. "Anak, lumaban ka. Huwag mo akong iiwan. Vena, hindi ko kakayanin kapag nawala siya sa akin." Umiiyak ako habang nakatingin sa anak ko na unti-unting bumabagsak ang heartbeat niya. Kahit siguro sinong ina ay hindi gugustuhin na mawalan ng anak."Diyos ko, parang awa niyo na po. Hayaan niyo po akong makasama ang anak ko. Siya lang po ang mayro'n ako. Ito lang po ang hinihiling ko sa inyo. Ang anak ko lang po, parang awa niyo na po." Umiiyak na kausap ko sa ka