Thank you so much for supporting!
Epilogue"Love you," I whispered while hugging her from the back. I am smitten. I don't care. I want us this close every f*cking minute."I'm sleepy," she said so I chuckled before kissing her neck. Napanguso siya sa ginawa ko pero kalaunan ay bahagya ring tuminghala para mapagbigyan ako.I licked her sensitive spot. I hate myself for hurting her. Kaya ngayon ay bumabawi ako. I want her to feel the happiness every second. She deserves everything in this world. I am willing to kill for her. She's my life now. And of course, she's the reason why I'm still breathing.Napahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya nang may maalala.I wish I felt this from the beginning. I hope I noticed her from the very start. I hope I appreciate her. Wala sana akong pinagsisisihan ngayon. Wala sana akong takot na naramdaman. It's my fault anyway. Tim is right. I'm an asshole for hurting her and begging her to come back to me."So you are married?" Shane asked when I brought her to my house. I smirked at her.
Pak!Mabilis akong napahawak sa pisnging nasampal ng asawa ko. Nanginig ang buo kong katawan at kaagad namasa ang mga mata ko. Masakit ang sampal pero hindi ako pwedeng magreklamo. Wala akong karapatan para gawin iyon."C-a—""Get out of my way you b*tch!" sigaw niya saka muli akong tinulak ng sobrang lakas dahilan para mapaupo ako sa malamig na sahig. Mabilis na tumulo ang luhang kanina ka pa pinipigilan habang nakayuko.Binato niya pa ang isang vase na nakapatong sa lamesa sa gilid ng hagdanan bago siya dali-daling pumunta sa itaas. Dahan-dahan akong napatingin sa hagdanan habang humihikbi ng mahina. Ramdam ko ang sakit ng pisngi at likod ko pero wala akong karapatang magreklamo. Dahil sino nga ba ako?I am just his wife. Asawa niya lang ako sa papel. Asawa na naging isang katulong na araw-araw niyang pinagbubuhatan ng kamay. Pinagbubuhatan ng kamay kahit wala akong kasalanan.Sino nga bang mag-aakala na ang isang Maxine Claveria na anak ng isa sa pinakamayaman na negosyante noon ay
Chapter 2Kinabukasan nang magising ako sa umaga ay una kong tiningnan ang mukha ko sa salamin na puno ng pasa. Nakaramdam ako ng awa sa sarili ko nang makita na mas lalong namaga anb pasa ko sa pisngi. Dahan-dahan ko iyong nilagyan ng gamot. I am teary eyed while doing that because it hurts so much.Matapos kong lagyan ng gamot ang pasa ko ay mabilis akong lumabas ng kwarto ko sa bahay na ito. We are maybe married but we don't share in one room which I like. Mabuti na ito.Nang makalabas ako sa kwarto ko ay kaagad kong nilingon ang pinto ng kwarto ni Carl na sarado pa rin. Alas sinko na ng umaga at maya-mayang alas otso ay magtatrabaho na siya kaya dapat akong magluto ng agahan. Mabilis akong bumaba at tulad ng nakasanayan ko ay sa garden muna ako dumiretso. I immediately smiled when I saw my sunflowers. Matingkad ang mga kulay nila at sabay-sabay na sumasayaw dahil sa hangin kaya kaagad akong nakaramdam ng saya.Sunflower is just a simple flower but it could make me happy. Mabuti
They left after they eat dinner. Dahan-dahan ko naman na niligpit ang pinagkainan nila saka kumain na rin ako. I was in the middle of eating my dinner when I heard Carl's car. Nanlaki ang mga mata ko at kaagad ko na nilunok ang malaking karne kaya nabulunan ako. Ang plano kong tingnan ang pagdating niya ay hindi ko nagawa kasi agaran akong uminom ng maraming tubig para tuluyan kong malunok ang karneng bumigla sa lalamunan ko."Maxine," he called but I couldn't answer because I'm still coughing a lot of times.Hinimas ko ang lalamunan ko dahil sa sakit at pinigilan ang sarili na maubo."Maxine!" he called again and this time it's louder. Mabilis akong napatayo at akmang pupunta na sa living room kaso napatalon na lang ako ng mahina dahil ilang metro na lang ang layo niya sa akin.My eyes widened."Sorry, nabulunan kasi ako," mahinang sabi ko pero hindi nawala ang inis sa mukha niya."I am the one who's feeding you so stop acting like boss," malamig na sambit niya kaya napakurap ako at
Nagising ako dahil sa silaw. Umubo ako ng isang beses at dahan-dahan na bumangon. I suddenly remember what happened last night so I roam my eyes around the silent garage. Biglang bumalik ang kaba at takot sa akin pero kahit ganoon ay nagpakatatag ako.Natuyo na ang damit ko pero ramdam ko pa rin ang lamig ng sahig kaya dahan-dahan akong tumayo. I cough a lot of times before I look at the main door. Nabuhayan ako ng loob nang makita na nakabukas na ito.Dahan-dahan akong naglakad papunta doon. Ramdam ko ang init ng mga mata ko at nahihilo rin ako pero hindi ko na iyon pinansin pa. The first thing inside my head was to enter the house.Nang makarating ako sa hamba ng pinto ay kaagad kong natanaw si Carl na nakaupo sa living room. He suddenly looked where I was so my eyes widened. Nang tumayo siya mula sa pagkakaupo ay mabilis akong umatras dahil sa takot. Nanginig ako at kaagad nakaramdam ng kakaibang takot dahil baka saktan niya na naman ako. Baka kaladkarin niya na naman ako at sampal
I continue sobbing hard while hiding. Sograng sakit ng puso ko at halos hindi na ako makahinga pero patuloy akong nagususmiksik. I am so scared. Takot na takot ako dahil baka saktan ulit ako. Natatakot ako.Habang humahagulgol ay bigla akong may naramdaman na bulto ng tao na nakatayo sa harap ko. Nanginginig akong nag-angat ng tingin ay doon ay nakita ko si Don Sarmiento na nahahahag na nakatitig sa akin."S-sorry po. Wala po akong ginagawa. Wala po akong kasalanan," nanginginig na sambit ko saka agaran na lumuhod sa paanan niya habang patuloy ang pagtulo ng mga luha ko."Tumayo ka," malamig na sambit niya kaya kahit nanghihina at nanginginig ang mga tuhod ko ay pilit akong tumayo. "D-Don Sarmiento," sambit ko habang takot na nakatingin sa kanya. Kita ang kulubot ng balat niya pero kahit ganoon ay alam kong malakas pa rin siya.Napabuntong hininga siya saka dahan-dahan na bumaba ang mga mata niya sa braso ko. Kaagad akong napalunok at mabilis kong itinago ang mga braso ko sa likuran
Chapter 6Unti-unti akong tumigil sa pag-iyak pero hindi pa rin nawawala ang takot at panginginig ko. Tinalasan ko ang pandinig ko at nnag mawala ang ingay ng pagbabasag sa labas ay doon ako bahagya gumalaw. I swallowed hard and I slowly stood up.Nanginginig ako sa takot pero kung may pagbabasag akong narinig kanina ay siguradong maraming kalat sa labas. Dahan-dahan akong similip sa pinto ng kwarto ko at nakita ko na kaagad ang mga basag na vases sa hallway. Wala na si Carl doon at siguradong nasa loob na ng kwarto niya kaya lumabas naman ako sa kwarto ko. Nang makalabas ako ay doon ko mas nakita na halos lahat ng mga palamuti dito sa ikalawang palapag ay nasa sahig na. Ang mga vases ay basag, ang mga paintings ay sira pati mga lamesa.Nanubig ang mga mata ko sa nakita at unti-unti kong pinulot ang mga iyon para linisan. Dahan-dahan ang pagpulot ko dahil hindi ko gustong makagawa ng ingay at dahil na rin sa panginginig ng mga kamay ko na halos hindi makahawak ng mabuti.Tuloy-tuloy
Chapter 7Titig na titig ako kay Carl na hindi lumampas sa mga tingin ko ang biglang pag-ilaw ng phone niyang nakapatong lang sa tabi niya. Tumigil siya sa pagkain para lang tingnan iyon kaya napatingin rin ako sa phone niyang hawak na niya ngayon.And when he reads what's the message he received he immediately stood up like it's the most exciting thing he saw. Napaayos ako ng tayo at hindi ko alam pero biglang nanuyo ang lalamunan ko habang tinatanaw siyang unti-unting maglakad palabas ng dining area dahil lang sa mensaheng natanggap niya na hindi ko alam kung galing kanino.Paika-ika naman akong pumunta sa dining area para ligpitin na lang ang mga pinagkainan niya. Pero ilang sandali pa ay bigla siyang bumalik habang kunot ang noo kaya napalayo ako sa lamesa dahil sa takot. Nanlalaki ang mga mata ko siyang tiningnan kaya malamig niyang sinalubong ang mga mata ko."Do not go out of your room later. I will bring someone here. Kapag nakita kitang pakalat-kalat malalagot ka sa akin," ma