Chapter 55Ramdam na ramdam ko ang mga matang nakatutok sa amin nang tumapak ako sa kompanya ni Carl. I wanted to run but Carl's holding my waist. Everyone's looking at us. Parang ngayon ko gustong magpakain sa lupa. I am with their Ceo right now."You are stiff. Are you okay?" mahinang tanong ni Carl nang makapasok kami sa elevator.Doon lang ako medyo nakahinga ng maluwag.Umiling ako kahit ang totoo ay sobra na akong nahihiya. Hindi dapat ako nandito."You'll stay in my office. Sa conference room ang meeting," muling bulong niya kaya wala sa sarili akong tumango. The elevator opened in the very last floor. Napalunok ako ng husto nang may isang lalaking sumalubong sa amin at kaagad yumuko. He's Carl's secretary."Mr. Sarmiento, the board members are already in the conference room including the President. Ikaw na lang po ang hinihintay," sabi ng nito na ikinatango ni Carl."Sa office ka muna," sabi ni Carl saka iginiya ako sa isang pintuan. Nang buksan niya iyon ay bumungad sa akin
Chapter 56"Say it again," he said while nibbling my lower and upper lip atlernately. He couldn't forget it. Hindi siya makapaniwala.Ay hindi rin ako makapaniwala. Sa gitna ng problema ay nandito kami ngayon nagsasalo ng halik."Come on, Baby," pamimilit niya pa. I just chuckled before kissing him back.In just a blink of an eye I found ourselves on his bed. He's heavy but I know he won't crash me. I gently encircled my arms on his neck when his kisses became more passionate yet hungry. His tongue entered my mouth. I couldn't help to moan a little."Stop," I half heartedly said when I suddenly remember our problems.But instead of stopping, his kisses even trailed down to my neck. I craned my neck for that. My hands found his hair. Napasabunot ako sa buhok niya habang hindi malaman kung saan babaling."Baby," he moaned when I gently digged my nails on his back.I couldn't contain my moans because of too much sensation. This is making me crazy. Mas lalo lang akong nabaliw nang unti-unt
Epilogue"Love you," I whispered while hugging her from the back. I am smitten. I don't care. I want us this close every f*cking minute."I'm sleepy," she said so I chuckled before kissing her neck. Napanguso siya sa ginawa ko pero kalaunan ay bahagya ring tuminghala para mapagbigyan ako.I licked her sensitive spot. I hate myself for hurting her. Kaya ngayon ay bumabawi ako. I want her to feel the happiness every second. She deserves everything in this world. I am willing to kill for her. She's my life now. And of course, she's the reason why I'm still breathing.Napahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya nang may maalala.I wish I felt this from the beginning. I hope I noticed her from the very start. I hope I appreciate her. Wala sana akong pinagsisisihan ngayon. Wala sana akong takot na naramdaman. It's my fault anyway. Tim is right. I'm an asshole for hurting her and begging her to come back to me."So you are married?" Shane asked when I brought her to my house. I smirked at her.
Pak!Mabilis akong napahawak sa pisnging nasampal ng asawa ko. Nanginig ang buo kong katawan at kaagad namasa ang mga mata ko. Masakit ang sampal pero hindi ako pwedeng magreklamo. Wala akong karapatan para gawin iyon."C-a—""Get out of my way you b*tch!" sigaw niya saka muli akong tinulak ng sobrang lakas dahilan para mapaupo ako sa malamig na sahig. Mabilis na tumulo ang luhang kanina ka pa pinipigilan habang nakayuko.Binato niya pa ang isang vase na nakapatong sa lamesa sa gilid ng hagdanan bago siya dali-daling pumunta sa itaas. Dahan-dahan akong napatingin sa hagdanan habang humihikbi ng mahina. Ramdam ko ang sakit ng pisngi at likod ko pero wala akong karapatang magreklamo. Dahil sino nga ba ako?I am just his wife. Asawa niya lang ako sa papel. Asawa na naging isang katulong na araw-araw niyang pinagbubuhatan ng kamay. Pinagbubuhatan ng kamay kahit wala akong kasalanan.Sino nga bang mag-aakala na ang isang Maxine Claveria na anak ng isa sa pinakamayaman na negosyante noon ay
Chapter 2Kinabukasan nang magising ako sa umaga ay una kong tiningnan ang mukha ko sa salamin na puno ng pasa. Nakaramdam ako ng awa sa sarili ko nang makita na mas lalong namaga anb pasa ko sa pisngi. Dahan-dahan ko iyong nilagyan ng gamot. I am teary eyed while doing that because it hurts so much.Matapos kong lagyan ng gamot ang pasa ko ay mabilis akong lumabas ng kwarto ko sa bahay na ito. We are maybe married but we don't share in one room which I like. Mabuti na ito.Nang makalabas ako sa kwarto ko ay kaagad kong nilingon ang pinto ng kwarto ni Carl na sarado pa rin. Alas sinko na ng umaga at maya-mayang alas otso ay magtatrabaho na siya kaya dapat akong magluto ng agahan. Mabilis akong bumaba at tulad ng nakasanayan ko ay sa garden muna ako dumiretso. I immediately smiled when I saw my sunflowers. Matingkad ang mga kulay nila at sabay-sabay na sumasayaw dahil sa hangin kaya kaagad akong nakaramdam ng saya.Sunflower is just a simple flower but it could make me happy. Mabuti
They left after they eat dinner. Dahan-dahan ko naman na niligpit ang pinagkainan nila saka kumain na rin ako. I was in the middle of eating my dinner when I heard Carl's car. Nanlaki ang mga mata ko at kaagad ko na nilunok ang malaking karne kaya nabulunan ako. Ang plano kong tingnan ang pagdating niya ay hindi ko nagawa kasi agaran akong uminom ng maraming tubig para tuluyan kong malunok ang karneng bumigla sa lalamunan ko."Maxine," he called but I couldn't answer because I'm still coughing a lot of times.Hinimas ko ang lalamunan ko dahil sa sakit at pinigilan ang sarili na maubo."Maxine!" he called again and this time it's louder. Mabilis akong napatayo at akmang pupunta na sa living room kaso napatalon na lang ako ng mahina dahil ilang metro na lang ang layo niya sa akin.My eyes widened."Sorry, nabulunan kasi ako," mahinang sabi ko pero hindi nawala ang inis sa mukha niya."I am the one who's feeding you so stop acting like boss," malamig na sambit niya kaya napakurap ako at
Nagising ako dahil sa silaw. Umubo ako ng isang beses at dahan-dahan na bumangon. I suddenly remember what happened last night so I roam my eyes around the silent garage. Biglang bumalik ang kaba at takot sa akin pero kahit ganoon ay nagpakatatag ako.Natuyo na ang damit ko pero ramdam ko pa rin ang lamig ng sahig kaya dahan-dahan akong tumayo. I cough a lot of times before I look at the main door. Nabuhayan ako ng loob nang makita na nakabukas na ito.Dahan-dahan akong naglakad papunta doon. Ramdam ko ang init ng mga mata ko at nahihilo rin ako pero hindi ko na iyon pinansin pa. The first thing inside my head was to enter the house.Nang makarating ako sa hamba ng pinto ay kaagad kong natanaw si Carl na nakaupo sa living room. He suddenly looked where I was so my eyes widened. Nang tumayo siya mula sa pagkakaupo ay mabilis akong umatras dahil sa takot. Nanginig ako at kaagad nakaramdam ng kakaibang takot dahil baka saktan niya na naman ako. Baka kaladkarin niya na naman ako at sampal
I continue sobbing hard while hiding. Sograng sakit ng puso ko at halos hindi na ako makahinga pero patuloy akong nagususmiksik. I am so scared. Takot na takot ako dahil baka saktan ulit ako. Natatakot ako.Habang humahagulgol ay bigla akong may naramdaman na bulto ng tao na nakatayo sa harap ko. Nanginginig akong nag-angat ng tingin ay doon ay nakita ko si Don Sarmiento na nahahahag na nakatitig sa akin."S-sorry po. Wala po akong ginagawa. Wala po akong kasalanan," nanginginig na sambit ko saka agaran na lumuhod sa paanan niya habang patuloy ang pagtulo ng mga luha ko."Tumayo ka," malamig na sambit niya kaya kahit nanghihina at nanginginig ang mga tuhod ko ay pilit akong tumayo. "D-Don Sarmiento," sambit ko habang takot na nakatingin sa kanya. Kita ang kulubot ng balat niya pero kahit ganoon ay alam kong malakas pa rin siya.Napabuntong hininga siya saka dahan-dahan na bumaba ang mga mata niya sa braso ko. Kaagad akong napalunok at mabilis kong itinago ang mga braso ko sa likuran