Napatitig si Avi sa divorce paper na nasa ibabaw ng mesa. Nang bumaba ang kaniyang tingin, agad niyang nakita ang pirma ni Silvestre sa papel.
Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin at nanubig agad ang kaniyang mga mata.
May kung anong nagbabara sa kaniyang lalamunan.
Nakatayo si Silver sa may pinto, nakatalikod sa kaniya't nakatingin sa malawak na hardin.
Parang binalot ng lamig ang kaniyang puso nang mapagmasdan ang likod nito. Matuwid ang pagkakatayo, ang isang kamay ay nasa bulsa, at kahit sa simple nitong postura ay napaka-guwapo pa rin nitong tingnan.
Kahit ang likod nito'y maayos at maganda ang hubog. Tila nagpapahiwatig na kahit na saang anggulo ay wala itong kapintasan.
“I have signed it,” basag nito sa katahimikan.
“You should do the same as soon as possible. Babalik na si Arsen. And all the legal procedures should take place, para mapadali ang paghihiwalay natin.”
Hindi pa rin ito humarap sa kaniya, pero nanunuot sa kaniyang puso ang malamig nitong tinig.
“And about the property, we did a notarization about it before marriage. There's no question of property division.”
Tumigil ito saglit.
“But as compensation, I will give you 20 million, and a villa in East Coast.”
Sigurado na nga si Silver sa desisyon nito. Pinalis niya ang kaniyang luha.
“I'm not taking anything. H-hindi ko gagawin ‘yon.” Nanginig ang kaniyang tinig.
Nakita niyang natigilan si Silver.
Umayos ito ng tayo, ngunit hindi pa rin humarap.
“You have to take it, I'm giving it to you. If you're leaving the house without anything, mas lalong mahirap na magpaliwanag kay Abuelo.”
Parang may humawak sa puso ni Avi dahil sa sinabi nito.
Piniga iyon dahilan para mahirapan siyang huminga.
“H-how about Abuelo? Alam n-niya ba na gusto mong makipaghiwalay?”
“It doesn't matter.” Ani Silver.
“He wouldn't be able to affect my decision now.”
Parang nanghina ang kaniyang tuhod. Kumapit siya sa gilid ng mesa at sa nanghihinang boses ay sinubukan na magsalita.
“Silver, can we... not get divorced?” Pagmamakaawa niya.
Sa wakas, humarap na ang lalaki sa kaniya at tiningnan na siya nito.
Ngunit malamig ang mga mata nito. Tila may yelong nakabalot sa lalaki.
Ganunpaman, hindi pa rin nakatakas sa kaniyang paningin ang manipis nitong labi, mahabang pilik-mata, makapal na kilay, at matangos na ilong na parang ipinintang obra ng isang perpektong pintor.
He looks immaculately handsome.
Parang lumulubog ang kaniyang puso. Ngunit sa kabila ng pagkalunod no’n ay handa pa rin siyang ilaban ang nararamdaman para kay Silver.
“Why?” Kunot noo nitong tanong.
Ikinuyom niya ang isang kamay.
“Dahil ayaw ko.” Mahina niyang saad.
Mas lalong nagsalubong ang makapal na kilay ng lalaki.
“Silver... Mahal kita.”
Muling tumulo ang luha sa kaniyang mga mata. Mas lalong sumikip ang kaniyang dibdib.
“I love you, and I still want to be your wife... K-kahit na hindi mo ‘ko mahal. I would do everything for you and—”
“Stop it, Avi.”
Mas lalong dumilim ang emosyon sa mga mata nito.
“I already had enough. A loveless marriage is a torture for me every second.”
Nag-iwas ito ng tingin, hindi matagalan na tingnan siya.
“It was a mistake for you to marry me back then. Alam mong sumunod lang ako sa kagustuhan ni Abuelo, and you also knew that I already love someone before. We couldn't be together.”
Hindi nito ibinalik ang tingin sa kaniya.
“Now that the three-year term is up, Arsen has also returned from the country, and I will marry her.” Buo ang loob na saad nito.
Nagbaba ng tingin si Avi pagkatapos ng sinabi nito. Nag-unahang magsitulo ang kaniyang mga luha at patago naman niya iyong pinunasan.
Ngunit nakita pa rin iyon ni Silvestre, at ang kaniyang mga mata'y mas lalo lamang na dumilim.
Biglang nabasag ang katahimikan dahil sa pag-ring ng kaniyang cellphone. Mabilis niya iyong kinuha sa bulsa ng pantalon at nang makita ang pangalan sa screen ay dali-daling sinagot.
“Arsen, are you on the plane? Why would you call?” Nag-aalala nitong tanong.
Maingat at malumanay ang tono ng boses nito, hindi niya halos makilala ang narinig na tinig.
Ibang-iba sa tono na palaging ginagamit ni Silvestre sa kaniya.
“Silver,” narinig niyang humagikhik ang kausap nito. “Nasa airport na ako, huwag kang mag-alala.”
“What? Hindi ba mamayang gabi pa dapat?”
“Hmm. I just want to surprise you, so I actually booked an early flight. Ayaw mo ba?” Nagtatampo nitong tanong.
Mas lalo pang sumikip ang dibdib ni Avi.
Ibinaling niya sa ibang direksyon ang kaniyang mga mata, pero ang kaniyang atensyon ay hindi niya maibaling sa iba.
“Wait for me, Arsen, I'll pick you up now!”
Pagkatapos sabihin iyon, ibinaba ni Silvestre ang telepono at nilagpasan siya na para bang isa lamang siyang hangin.
Naiwan siya roon mag-isa, hindi pa rin halos makagalaw.
Silver is already gone.
Ngunit ang amoy nito'y nanatili sa kaniyang tabi. Muling nagsitulo ang kaniyang mga luha.
She spent a decade of secretly loving him. Tatlong taon na silang kasal, at pinagsilbihan niya ang lalaki at ang pamilya nito nang walang kapaguran sa loob ng tatlong taon.
Minahal niya ito ng sobra-sobra, halos kinalimutan niya ang lahat para kay Silver. Ngunit sa huli, ito lamang ang matatanggap niya.
Ngayon, parang bilanggo na sa wakas ay nakalaya, mabilis na iniwan siya ng lalaki para puntahan ang totoong mahal nito.
Ariel Sendyll Espejo. The woman he dearly loved.
Sobrang sakit ng kaniyang nararamdaman, na pakiramdam niya'y hindi sapat na umiyak lang para mabawasan ang sakit.
Huminga siya ng malalim, mapait na ngumiti at umiling. Ang kaniyang mga luha ay tumulo sa papel na nasa mesa dahilan para mabasa ang pirma ni Silvestre sa divorce agreement.
Nang gumabi, dinala ni Silvestre si Arsen sa kanilang tahanan.
Nasa dining area na siya't naghahanda ng pagkain nang mamataan niya ang pagpasok ni Silvestre kasama ang babae.
Ibinaba niya sa mesa ang babasaging plato habang sinusundan ng tingin ang dalawa.
“Arsen!”
Sinalubong ng pamilya ni Silver ang kasamang babae. Ngumiti ito, pero kapit na kapit pa rin sa braso ni Silver.
Nakita niya ang pagkibot ng labi nito, tila may sinasabi kay Silver.
“Silver? Is this okay? You haven't divorced yet, narito pa si Avi?”
Dahil sa pagbulong ni Arsen, nagbaba ng mukha si Silver, pinapakinggan ng mabuti ang sinabi ng babae.
“She might resent me if she saw me.” Mahinang saad nito.
Umiling si Silver.
“She won't.” Nangangakong saad ng lalaki.
Walang pag-aalinlangan nitong idinagdag ang magpapanatag sa loob ni Arsen. “I don't love her, and she knows it. I already made it clear to her, we are just in a contractual relationship, she has to know her limits.”
Pinalibutan na ng pamilya ni Silver si Arsen kaya hindi na nila napansin ang paglapit ni Avi.
Narinig nito ang lahat ng kaniyang sinabi.
Contractual marriage?
Kinagat niya ang ibabang labi.
Ibig din bang sabihin no’n magpipikit-mata lang siya sa pagdala ni Silver sa babae nito dito sa kanilang tahanan?
Umiling siya, mabilis ang kaniyang hakbang pabalik sa kusina. Tinanggal ang kaniyang apron at inilagay sa countertop.
Tama na, masyado nang natatapakan ang kaniyang pagkatao.
Marami na siyang isinakripisyo para kay Silver para maghirap lang lalo.
“Avi?” Nagtatakang napatingin sa kaniya ang kasambahay.
“Avi? Saan ka—”
Hindi na niya narinig ang sinabi nito dahil mabilis na siyang tumakbo paalis.
“Ang isang presidente ng kompanyang kagaya ng sa atin ay dapat lang na maabilidad at hindi mabilis na maimpluwensya ng mga tao— higit na mas mainam na may paninindigan ang isang lider.” Sumulyap si Lucio sa kaniyang apo. “Kung hindi magaling si Silver sa pamamalakad ng kompanya, kahit na apo ko siya, hindi ko ipagkakatiwala sa kaniya ang pamumuno.” Sinalubong ni Silvestre ang titig ng kaniyang Abuelo. Sa harap ng maraming tao ay hindi ito nahihiyang sabihin iyon— may papuri ngunit may pagbabanta. Alam niya na malaki ang tiwala sa kaniya ng kaniyang Abuelo pagdating sa pamamahala ng kompanya kahit na masyado siyang strikto at mahigpit. He’s a soldier, so discipline is already engraves in his soul. Iyon din ang dahilan kung bakit desiplinado rin ang kaniyang nasasakupan— ang kaniyang mga empleyado. “Pinaubaya ko na ang pamamahala ng mga negosyo ko sa mga anak ko. Pero umaabot pa rin sa pandinig ko ang mga balita tungkol sa apo ninyo, Mr. Galwynn. Marami ang humahanga sa kaniya lalo
Sa likod ng entablado ay pinupuri at pinapasalamatan si Aeverie ng mga naroon. Bakas sa mukha ng grupo ang kagalakan sa pagkakaligtas sa kanila ng babae mula sa pagkapahiya sa mga bisita. Ang mga tumutugtog ng instrumental ay tunay na humanga sa galing niya lalo pa't hindi maitatanggi na napakaganda ng kaniyang boses. Alam nila na ang tunay na mangangawit ay may pusong gaya ng babaeng ito. Nilapitan si Aeverie ng lalaking nakasama niya sa entablado na tumugtog ng piano. Kinakantyawan ito ng mga kasamahan, at kahit na nahihiya at nag-aalangan ay nagpahayag ito ng paghanga sa galing niyang umawit. Si Rafael naman ay hindi agad nakarating sa likod ng entablado dahil hinarang ito ng ilang mga negosyante at kakilala. Ayaw naman niyang maging bastos sa mga matatandang pumigil sa kaniya kaya pinaunlankan niya ang pagbati ng mga ito. Ang mga mata niya'y nakatanaw kung saan maaaring dumaan ang kaniyang kapatid. Binabantayan niya pa rin ito, ngunit hindi pa rin lumalabas ang babae. Lingi
Ang pamilyar na melodiya ng Le Temps des Lilas ni Ernest Chausson ay biglang nagpakaba kay Rafael habang pinagmamasdan ang kaniyang kapatid na nakatayo sa gitna ng entablado. Noong kumakanta pa si Aeverie ay isa ito sa pinakamagaling at hinahangaan ng mga vocal coach. Natural ang talento nito, hindi pinipilit at hindi na kailangan na e-pressure para makuha ang tamang tyempo at melodiya. Ngunit ilang taon nang hindi kumakanta si Aeverie. Ilang taon na nitong pinagpahinga ang boses at talento. Ngunit hindi man lang kababakasan ng takot ang magandang mukha ng babae. Nang bumuka ang bibig nito para sa intro ng kanta ay napatulala ang mga tao nang marinig na sobrang lamig ng boses nito. Naipikit ni Rafael ang kaniyang mga mata, lumuwag ang kaniyang paghinga at isang ngiti ang sumilay sa kaniyang labi. Hindi siya nagduda, natakot lamang siya… ngunit alam niya sa kaniyang sarili na malaki ang tiwala niya sa kakayahan ng kaniyang kapatid. Kaya nang magmulat siya ay tinitigan niya ang kapat
Mas lalong lumakas ang tibok ng puso ni Aeverie nang bumaba ang mukha ni Silvestre sa kaniya. She could feel it— the sudden heat and anticipation. Alam niya na kaniyang makatakas sa pagitan ng mga braso nito, kaya niyang matakasan ito… ngunit bakit hindi niya magawa? Bakit may pwersa pa rin na pumipigil sa kaniyang umiwas at lumayo? Nasaan na ang galit sa kaniyang puso? Nasaan na ang panatang hindi na niya hahayaan na makalapit sa kaniya ang lalaking ito? Nagtama ang kanilang tingin at sa sandaling iyon malinaw niyang nakita sa mga mata ni Silvestre ang pananabik na madampian ng halik ang kaniyang labi. Mas lalong bumilis ng tibok ng kaniyang puso. “Silvestre. Avi.” Ang malalim na boses ni Benito ang nagpatigil kay Silvestre sa paglapit pa lalo. Pareho silang napatingin sa kanan at nakita ang matandang sekretaryo ni Lucio. May halong gulat at pag-aalala ang ekspresyon ng mukha ng matandang lalaki. Halatang ayaw sanang makaisturbo sa kanila ngunit kailangan. Gumapang ang h
“What the heck? Are you crazy?!” Gulat niyang sigaw. “You lied to me again and again, Aeverie... Who do you think wouldn't go crazy?” “Ano bang sinasabi mo? Tyaka layuan mo nga—” nahigit niya ang hininga nang ilapit lalo ni Silvestre ang mukha sa kaniya. Hindi niya natuloy ang pagproprotesta dahil kaunting pagkakamali lang ay maglalapat agad ang kanilang labi sa sobrang lapit ng kanilang mga mukha. Hindi niya gustong mangyari iyon. The last thing she wants to happen is to get kissed by this man. Ngunit kung may makakakita sa kanila ay iisipin na naghahalikan silang dalawa. Lalo pa't bahagyang nakakiling ang ulo ni Silvestre, nakaanggulo para sa isang romantikong halik kagaya ng mga nakikita sa telenobela. Mabuti na lamang at parang hindi iyon palaging dinadaanan ng mga bisita at empleyado dahil walang ibang naroon kung hindi silang dalawa lang. “You’re a liar in nature, Aeverie Cuesta.” Naging madilim ang mga mata ni Silvestre, puno ng pait at panghuhusga nang pukulin siy
Pagkatapos na magbukas ng mga regalo ay nagpapatuloy ang masayang selebrasyon, nagbigay naman ng mensahe ang mga bisita habang inihahain ng mga waiter ang pagkain sa kani-kanilang mga mesa. Ninais ni Aeverie na mag-ayos ng makeup, kaya pansamantalang nilisan niya ang tabi ng kanyang Abuelo. Pagkatapos na makapagpaalam kay Rafael ay naglakad na siya patungo sa pasilyo na magdadala sa kaniya sa powder room. Habang naglalakad ay hindi niya mapigilan na hindi mapangiti ng may sarkasmo nang maalala ang mga pagpapahiyang inihanda nina Arsen at Fatima sa kaniya—mga hamak na pakanang puno ng kahihiyan na bumalik din sa kanila bilang karma. Those women are the real definition of b*tch*s. Hindi talaga siya tatantanan ng pamilya ni Arsen hangga't hindi siya napapabagsak. Alam niyang babatikusin siya, ngunit maswerte lamang siya at sa katangahan ng magtiyahin ay hindi nasukat ng dalawa ang isang bagay: ang pagmamahal sa kaniya ni Lucio. Too bad, the old man favored her so much. Kaya kahit na a