CHAPTER 1

CHAPTER 1

MAGANDANG BUHAY MGA KAMARE! Another great day isn’t it? Another day to find a job again!

“Apo! Gising na.”

“Gising na po ang maganda niyong apo!”

Actually, kanina pa ako gising nakaligo na nga ako, sadyang trip ko lang talaga na ‘wag munang lumabas.

Naghahanap kasi ako ng trabaho na nakapaskil sa dyaryo. Kanina pa ako pero puro pang-opisina ang nakikita. Hindi naman ako matanggap dahil hindi ako nakapagtapos ng pag-aaral. Ang isa kasi sa mga qualifications sa mga nabasa ko ay dapat naka-graduate ng kolehiyo.

Ayos na sana ang trabaho ko sa factory dahil stable na ko roon. Sapat naman ang suweldo ko sa pang-gastusin nila namin ni Lola araw-araw.

Kaya lang medyo lamang ang bilang ng mga lalaking nagta-trabaho roon at nagrereklamo ang mga asawa nito sa kadahilanang inaakit ko raw ang mga ‘to. Pati mga katrabahong babae ay nagtataka dahil hindi ko naman talaga inaakit ang mga ‘to, kasalan ko ba kung sadyang napakaganda ko lang talaga.

Pero ako na lang ang kusang umalis kaysa lumaki pa ang gulo. Ewan ko ba sa mga kababaihan at palagi ako ang pinag-iinitan ng ulo kahit wala naman akong ginawa sa kanila. Lalo na ang mga babaeng may nobyo.

Napahinga ako nang malalim at tumayo. Lumabas at nagmamadaling pumunta ng kusina, kailangan ko kasing simulan nang maaga ang paghahanap ng trabaho. Baka kasi matingga ako ngayong araw.

 About sa bahay namin, first floor lang naman ‘to kahit papaano nakapagtayo ng bahay ang Lolo ko noon na gawa sa semento. Simple lang naman mayroong dalawang kuwarto, tig-isa sila kami ni Lola.

Ayon sa Lola ko, ay namatay daw ang mama ko pagkapanganak sa kaniya while ang papa niya nasagasaan daw noong time na pupunta na ito sa hospital. I never celebrated my birthday ’cause it only made me sad pero mapilit ang lola ko at ini-insist lagi na mag-celebrate ako ng birthday ko kaya ayon, wala akong magawa ‘pag ang Lola ko na ang nagsabi. Ang Lolo ko naman, kamamatay lang last month.

“Kain na.” Binigyan ako ni Lola ng pinggan.

“Salamat po!” Pagkatapos iabot ang pinggan ay tumalikod na ito. “Hindi po kayo kakain, Lola?”

“Tapos na ako kanina pa. Nagtagal ka na naman ba sa pagbabasa sa diyaryo?”

Alam na alam na talaga ako ni Lola

“Opo.”

“Ewan ko sa ‘yong bata ka! Ba’t ba kasi napakaganda mo.”

Anong connect no’n sa pagbabasa ng diyaryo?

“Lola naman.” Nagpapadyak pa ako ng paa, ayaw ko talagang may pumupuri sa akin parang ang weird kasi.

Gusto ko kasi, ako lang ang pumupuri sa sarili ko. Ayaw ko ng papuri mula sa ibang tao. Lahat naman kasi ng tao ay maganda and possessed a unique kind of beauty, that's what she believed.

“Sige na! Kumain kana, nakapag balot na ako ng baon mo baka kasi maghapon ka naman ngayon.”

“Salamat po!” sagot ko saka ipinagpatuloy ang pagkain.

Nang matapos na ako ay tumayo at nilagay ang kinainan sa lababo. Uminom muna ako ng tubig saka sinimulang hugasan ang pinagkainan ko.

Pagtingin ko sa orasan ay nanlaki ang mga mata ko. ‘Juice colored!’ Late na ako, dali-dali kong tinapos hugasan ang pinggan na ginamit ko saka kinuha ang baon at nilagay sa backpack.

“Lola, aalis na po ako.” Nagmano ako muna bago patakbong lumabas.

“Mag-ingat ka apo!” habol na sigaw ni Lola.

Pumara ako ng tricycle.

“Saan tayo, ineng?”

“Sa may T.A.C po manong!”

Nag-start na si manong na magpa-andar ng engine niya. Nagdasal naman muna ako.

Ang T.A.C ay food factory company sa Masbate. Sikat ito. Dati ko pa gustong magtrabaho rito kaya lang palagi akong nauunahan sa puwesto. Kaya ngayon susubukan ko ulit.

Iniisip ko kung matatanggap ba ako ngayon nang biglang huminto ang tricycle. Hindi ko namalayan na nakarating na pala sila. Kung hindi lang ako sinampit ng driver siguro ang isip ko ay nasa malayo pa rin.

Bumaba ako at nag-abot ng bayad. Bente pesos ang binigay ko so may sukli pa ako, ang bayad na kasi ngayon sa tricycle ay 15 pesos na dahil sa pagmahal ng gasolina. At pandemic rin bukod doon bawal ang maraming pasahero naka limitado ito, dalawang tao lamang.

Kaya ayon ang mga mahihirap problema sa gastusin, problema din sa pamasahe.

“Ito ineng!”

“Salamat po Manong!”

“Salamat din.”

Pumasok na ako. Didiretso na sana ako nang pigilan ako ng guard.

“Saan ka pupunta?”

“Ay! Sorry po. Mag-a-apply po sana?”

“Ganoon ba! Ikaw na naman? Pang-ilang ulit mo na ‘to.”

“Susubukan ko po sana ulit!”

“Sige na! Alam mo naman kung saan ka didiretso. Ipagpanalangin ko na lang na sana matanggap ka na ngayon.”

“Salamat po!”

“Sige na baka maunahan ka na naman.”

Lakad-takbo ang ginawa ko. Gaya ng sabi ni Manong guard alam ko na kung saan ako didiretso dahil nga sa pang-ilang subok ko na ito. Natatandaan pa talaga ako, napailing na lang ako.

Sumakay ako sa elevator and I pushed the button for 15th floor. Naroon kasi ang mag-iinterview at ito na rin ang pinaka last na floor. Malaki ang kompanya na ‘to kumpara sa iba.

Pagdating ko sa 15th floor dali-dali naman akong lumabas at nagpasa ng resume sa secretary. Ang mismong boss kasi ang mag-i-interview sa mga aplikante.

Umupo ako sa bakanteng upuan at taimtim na nagdarasal na sana makapasa na ako ngayong araw.

Biglang bumukas ang pintuan ng president ng kompanyang ‘to at lumabas mula doon ang secretary.

“Sorry! May natanggap na po si sir na isang personal assistant at bagong head ng finance team. I’m really sorry guys! Better luck next time. Agahan niyo pa talaga sa susunod,” anang ng secretary habang tumitingin sa kanila isa-isa.

“Hala siya! Kakaupo ko pa nga lang eh!” bulalas ko pa na may kasamang reklamo.

Isinauli ng secretary ang mga resume nila, tinanggap ko ang sa akin at nagpasalamat dito.

Bagsak balikat akong lumabas sa kompanyang ‘to. Dapat pala hindi na ako nagbasa ng diyaryo kanina.

“Oh! Ano natanggap ka ba?” tanong ni Manong guard. Umiling ako rito.

“Naku! Dapat mas inagahan mo pa.”

“Sige po! Sa susunod ulit.” Tumango ang guard.

Uuwi ako ngayong luhaan. Pumara ako ng tricycle at sumakay rito. Kilala na ako ng mga tricycle driver kung kaya’t hindi ko na kailangan pang sabihin kung saan ako hihinto.

Pagdating sa amin bumaba ako at nagbayad.

“Salamat Manong!” Tumango lang ang driver.

Binuksan ko ang maliit naming gate na gawa sa kawayan at may mga nakasabit na lata, na senyales na may taong papasok sa tuwing binubuksan ang gate dahil tumutunog ito.

Papasok na sana ako, nang bigla akong tinawag ng kapitbahay namin na si Aling Elen.

“Sophia ineng!”

“Bakit po?”

“Ikaw ba ay naghahanap ng trabaho?” Mabilis akong tumango.

“Bakit po? May alam po ba kayo?”

“Doon kasi tina-trabahoan ko, naghahanap kami ng bagong katulong. Baka gusto mo?”

“Saan po ba ‘yan?”

“Sa Manila. Ano payag ka ba?”

Napakamot ako sa ulo dahil malayo ito. Ito ang unang pagkakataon na mawalay ako kay Lola at isa pa walang magbabantay rito.

“Pag-iisipan ko po.”

“Sige! Pero bilisan mo kasi aalis na ako sa susunod na araw.”

Tumango ako rito. “Salamat po.”

Tumalikod ako at tuluyang pumasok sa bahay namin. Napabuntong hininga ako dahil malapit ng maubos ang inipon kong pera.

Umupo ako sa upuan namin.

“Sige na apo! Pinapayagan kitang mag trabaho sa malayo basta mag-ingat ka lang palagi doon.”

Nagulat ako sa sinabi ng Lola. “Lola naman! ‘wag naman po kayong manggulat.”

Tumawa lang si Lola.

“Pero, Lola, hindi naman po ‘yan ang pino-problema ko. Kayo po, wala po kayong kasama dito.”

“Apo! Nandiyan ang mga pinsan mo. Habang nag-aaral sila rito malapit sa atin, dito ko muna sila patitirahin.”

“Pero lola-,”

“Sige na! Dapat nga nag-aaral ka ngayon-,”

“Lola ayan na naman po tayo. Sige na po magpahinga na po tayo. Tapos na po ba kayong kumain?”

“Tapos na! Eh, ikaw hindi ka ba kakain?”

“Busog pa po ako.”

“Oh! Siya sige na magpahinga kana dahil maaga kapa bukas para sabihin ang desisyon mo kay kumareng Elen.”

Hinalikan ko muna si Lola bago ako pumasok sa kuwarto ko. Humiga ako dahil sa pagod nakatulog agad ako.

TODAY IS THE DAY na aalis siya.

“Apo! Halika na andiyan na si Kumareng Elen at may tricycle ng maghahatid sa inyo sa port.”

Tumayo ako at lumabas na.

“Mag-iingat po kayo rito, lola!” Niyakap ko ito nang mahigpit.

“Ikaw din alagaan mo ang sarili mo doon.”

Ito ang unang pagkakataon na mawawalay ako kay Lola.

“Pinsan, paki bantayan nang maiigi si Lola kung maari?”

“Ano ka ba naman Sophia! Kagabi ka pa. At saka dalawa kaming nandito kaya easy lang yan.”

Natawa ako, “Tatawag ako sa’yo pagdating ko doon.” Sumaludo ito.

Sumakay na ako sa tricycle, “B-bye lola.” Kumaway lang si Lola at nag-flying kiss pa. Nag-flying kiss rin ako pabalik dito.

“Dadalaw ka naman ah, may isang buwan tayong pahintulot na pwede nating dalawin ang pamilya natin.”

“Talaga po? Ang bait naman pala ng magiging amo ko.”

“Oo kaya ‘wag ka nang malungkot. Marami naman tayo roon.”

Tumango na lang ako kay Manang Elen at pinikit ang mga mata dahil sa antok.