Chapter 5 – Under the Same Roof

Chapter 5 – Under the Same Roof

Kinabukasan, parang may kakaibang tahimik sa bahay. Hindi na bumalik si Clarisse, pero naiwan ang bigat ng presence niya. Si Althea, abala sa pagwawalis ng sala, pero paulit-ulit pa rin sa isip niya ang mga eksena kagabi—lalo na ang sinabi ni Adrian: “Don’t let people like her make you feel less.”

Hindi niya alam kung bakit, pero parang sobra siyang tinamaan doon.

“Althea,” tawag ng pamilyar na boses mula sa likod.

Nagulat siya at halos mabitawan ang walis. Si Adrian pala, bagong paligo, naka-white shirt lang at shorts. Ang simple ng suot niya, pero parang mas lalong lumitaw ang pagiging gwapo nito.

“G-good morning po, Sir,” bati niya, pilit normal ang tono.

“Stop calling me Sir,” sagot nito, diretso. “It’s Adrian. Just Adrian.”

Natigilan si Althea. “H-ha? Eh… nakakahiya po—este, nakakahiya kasi.”

Ngumiti si Adrian ng bahagya, saka umupo sa sofa. “Clarisse was out of line last night. She shouldn’t have treated you like that.”

Umiling si Althea. “Okay lang po. Sanay naman ako na maliitin…” Naputol ang salita niya nang mapansin ang tingin ni Adrian—seryoso, matalim pero hindi galit. Para bang hindi niya papayagang ulitin iyon ni Althea.

“You’re not less, Althea. Not in my house,” mahina pero mariing sabi nito.

Parang kinuryente ang dibdib niya. Pinilit niyang umiwas, nagpatuloy sa walis, pero ramdam niya ang init ng pisngi niya.

---

Habang abala siya sa kusina, lumapit si Adrian. Hawak nito ang mug ng kape, nakasandal sa counter. Tahimik lang ito, pinagmamasdan siya habang naghihiwa siya ng gulay.

“Sanay ka ba magluto ng sinigang?” tanong nito bigla.

“Opo,” nakangiting sagot niya. “Favorite ko po ‘yun sa bahay.”

“Favorite ko rin,” sagot ni Adrian, sabay ngiti. “Maybe you can cook it for dinner tonight. For us.”

Napatigil si Althea. For us?

Hindi niya alam kung bakit parang sobrang bigat ng salitang iyon.

“O-opo,” mahina niyang tugon, pilit tinatago ang ngiti.

---

Kinagabihan, sabay silang kumain ng sinigang na niluto niya. Simple lang ang dinner, walang guests, walang istorbo. At doon niya lang nakita si Adrian na parang mas relaxed, tumatawa sa maliliit na kwento niya tungkol sa probinsya, at hindi ‘yung strict na doktor na una niyang nakilala.

At habang magkatapat sila sa mesa, may sandaling natahimik. Nagtagpo ang mga mata nila, at walang nagsalita.

Parang ang tanging naririnig ni Althea ay ang mabilis na tibok ng puso niya.

---

Pagkatapos ng hapunan, tumulong si Adrian magligpit. Hindi siya makapaniwala, isang mayamang doktor, naghuhugas ng plato sa tabi niya.

“Sir—este, Adrian, ako na po. Nakakahiya.”

Umiling ito, may maliit na ngiti. “Hindi nakakahiya ang tumulong.”

Nagtama ulit ang mga mata nila. Basa ang mga kamay, malapit ang pagitan nila, at ilang pulgada lang ang layo ng mukha nila.

Pareho silang napahinto, parang natulala sa isa’t isa.

At sa sandaling iyon, ramdam ni Althea na hindi lang basta trabaho ang dahilan ng pananatili niya sa bahay na ito. May mas malalim na koneksyon na unti-unting nabubuo—at pareho silang takot, pero parehong ayaw umatras.

---