Chapter 4 – Uninvited Guest

Chapter 4 – Uninvited Guest

Tahimik ang buong bahay ng Velasco nung Sabado ng gabi. Abala si Althea sa kusina, maingat na inaayos ang mga plato’t kubyertos para sa dinner. Nasanay na siya sa routine—maghahanda, magliligpit, maglilinis—pero ngayong gabi, ramdam niyang mas maayos ang bawat galaw niya. Hindi niya alam kung bakit, pero siguro dahil nasa paligid si Adrian.

Narinig niya ang pag-click ng front door. Inisip niyang si Adrian lang iyon, gaya ng nakasanayan, galing siguro sa ospital. Pero hindi niya inasahan ang sumunod na nangyari.

“Adrian!” sigaw ng isang matinis at masiglang boses.

Napatigil si Althea, hawak ang tray ng mga baso. Lumingon siya at bumungad sa kanya ang isang babae—matangkad, naka-heels, naka-bodycon dress na kulay pula, at halatang galing sa isang high-end party. Ang buhok ay styled perfectly, ang bag designer brand, at ang lipstick ay pulang-pula na parang sinadya talagang makatawag-pansin.

Nagulat si Adrian na nasa bungad ng pinto, at halos hindi agad nakapagsalita. “Clarisse? What are you doing here?”

Lumapit ang babae at agad siyang niyakap, walang pakialam kahit nasa harap ng ibang tao. “I missed you, of course,” malambing na sabi nito, halos nakadikit ang mukha sa kanya.

Halos mabitawan ni Althea ang tray. Ramdam niya ang pag-init ng mukha, pero hindi dahil sa kilig—kundi dahil sa biglang pagsaksak ng selos na hindi niya maintindihan. Sino siya? Bakit parang sobrang close nila ni Sir Adrian?

Dahan-dahan siyang umatras, nagkunwaring busy, pero bago pa siya makabalik sa kusina, napansin siya ng babae.

“Oh,” ngumiti si Clarisse, pero may halong pagtatasa ang mga mata. “May bago kang kasambahay?”

Medyo nahihiya, yumuko si Althea. “Good evening po, Ma’am.”

“Hmm. Ang simple. Pero… cute,” sabay tingin ulit kay Adrian, para bang may ibig sabihin. “You always have interesting choices, Adrian.”

Nagkunot ang noo ni Adrian at mabilis na sumabat. “Clarisse, that’s enough.”

---

Sa hapag, parang siya ang bida. Hindi tumigil si Clarisse sa pagkukuwento ng kanilang “good old days.” Mga gala nila noong college, mga times na tinulungan daw niya si Adrian sa mga exams, at kung paano raw siya ang laging kasama kapag stressed ito.

“Remember that time sa Batangas beach? Ikaw, ako, at si Leo? Ang saya noon,” sabay hagikhik niya, hawak ang braso ni Adrian.

Napatingin si Adrian kay Althea na tahimik lang, abala sa pagsasalin ng tubig sa baso. Nakayuko siya, pero ramdam niya ang hapdi sa dibdib sa bawat tawa ni Clarisse.

Ang ganda niya… bagay silang dalawa. Samantalang ako, ano ba ako rito? Kasambahay lang…

“Althea, can you bring more water?” biglang tawag ni Adrian.

Nataranta siya, halos matapon ang hawak. “Y-yes, Sir.”

Pagbalik niya, narinig niya si Clarisse. “You know, Adrian, your house feels different now. Maybe because of her?” sabay tingin kay Althea, puno ng malisyang ngiti.

Nanigas si Althea. Hindi siya makatingin kay Adrian.

“Clarisse, stop. Don’t drag her into this,” malamig na sagot ni Adrian.

Natahimik si Clarisse sandali, pero hindi nagtagal, ngumisi na parang lalong na-challenge.

---

Pagkatapos ng hapunan, nagprisinta si Althea na magligpit agad. Ayaw niyang makisawsaw sa tensyon, pero habang nagliligpit, rinig pa rin niya ang usapan sa sala.

“Adrian, why are you so cold to me?” malambing na tanong ni Clarisse.

“Because you shouldn’t be here. You can’t just show up anytime you want.”

“Oh come on, we’re friends. More than friends once, remember?”

Halos malaglag ang plato sa kamay ni Althea. More than friends?

Nagtuloy siya sa kusina, pilit hindi iniintindi ang usapan. Pero hindi niya mapigilan ang bigat sa dibdib.

---

Maya-maya, umalis si Clarisse matapos ang halos dalawang oras na panliligaw at pagpaparamdam. Naiwan si Adrian sa veranda, nakatayo, nakatingin sa dilim ng hardin.

Dumaan si Althea dala ang mga nilabhan, at hindi sinasadyang narinig ang huling bahagi ng usapan nila bago umalis si Clarisse.

“Adrian, I still care about you,” sabi nito, puno ng emosyon.

“I don’t. Not anymore,” matatag na sagot ni Adrian.

Parang may kung anong gumaan sa dibdib ni Althea, pero kasabay nito ang kaba. Nang magtagpo ang tingin nila ni Adrian, ramdam niya ang init ng pisngi niya.

“Althea,” tawag nito, seryoso ang tono.

“Y-yes, Sir?”

“Sorry about earlier. Hindi ko ginusto na ma-involve ka.”

Umiling siya, pilit ngumiti. “It’s okay po. Part of the job.”

Pero sa loob-loob niya, alam niyang hindi lang basta trabaho ang nagiging dahilan kung bakit siya apektado. At nang mapansin niyang hindi inaalis ni Adrian ang tingin sa kanya, lalo siyang nataranta.

Bigla itong nagsalita, mababa ang boses. “Don’t let people like her make you feel less, Althea.”

Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan niya. Hindi siya makasagot agad, at ang tanging nagawa niya ay ang iwasan ang mga mata nito.

Pero sa gabing iyon, bago siya matulog, dala-dala niya ang mga salitang iyon. At ang di maikakailang katotohanan: unti-unti na siyang nahuhulog.

---

---