Chapter 6 – A Gentle Touch

Chapter 6 – A Gentle Touch

Isang linggo na rin mula nang dumating si Clarisse, at kahit wala na ito, parang naiwan pa rin ang bakas ng selosan sa bahay. Tahimik si Adrian, pero mas madalas na siyang nakikitang nag-aalok ng tulong kay Althea—kahit sa mga simpleng bagay. At si Althea naman, hindi niya alam kung paano magre-react.

That afternoon, abala siya sa paglilinis ng hagdanan. Bitbit niya ang basahan at timba ng tubig. Napatingala siya, sinusuri ang bawat baitang, kaya hindi niya napansin na may natapakan siyang basa.

“Ah!” sigaw niya nang madulas, halos tumilapon pababa.

Pero bago pa siya bumagsak, dalawang malalakas na kamay ang biglang humawak sa baywang niya.

“Althea!”

Nakita niya ang seryosong mukha ni Adrian, malapit, halos ilang pulgada lang ang pagitan nila. Hawak siya nito nang mahigpit, parang ayaw siyang pakawalan.

“Are you okay?” tanong nito, mababa ang boses, halatang nag-aalala.

“Y-yes…” mahina niyang sagot, pero ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso niya. Hindi niya alam kung dahil sa takot… o dahil sa sobrang lapit nila sa isa’t isa.

Hindi agad siya binitiwan ni Adrian. At nang mapansin iyon ni Althea, bigla siyang namula. “S-Sir… Adrian… okay na po ako.”

Doon lang siya dahan-dahang binitawan. Pero halata pa rin sa mukha ng lalaki ang tensyon. “You need to be careful. What if I wasn’t here?”

Napayuko si Althea, parang batang napagalitan. “Sorry po… hindi ko po napansin.”

Huminga nang malalim si Adrian, tapos marahang hinaplos ang balikat niya. “Just… don’t scare me like that again.”

---

Kinagabihan, habang nasa kwarto siya, napansin ni Adrian na medyo paika-ika ang lakad ni Althea. Lumapit ito agad.

“You hurt your ankle, didn’t you?” seryoso nitong tanong.

“A-ah, konti lang po. Kaya ko naman—”

“Sit,” utos nito, diretso.

Nagulat si Althea pero sumunod. Naupo siya sa sofa, at bago pa siya makatanggi, lumuhod si Adrian sa harap niya. Hinila nito dahan-dahan ang paa niya at marahang hinaplos ang bukong-bukong.

“Medyo namaga,” sabi nito, halos pabulong.

Para bang na-freeze si Althea. Hindi siya makapaniwala na ang isang Adrian Velasco—isang mayamang doktor—ay nakaluhod sa harap niya, inaalagaan ang kanyang paa.

“Sir—Adrian, huwag na po. Nakakahiya.”

Tumingala si Adrian, diretso ang mga mata sa kanya. “Althea, stop saying nakakahiya. I’m doing this because I want to.”

Para siyang natunaw sa titig na iyon. Wala na siyang nasabi.

Kumuha si Adrian ng yelo at bandage, tapos dahan-dahan niyang binalot ang paa ni Althea. Maingat, parang sobrang fragile siya.

“Does it hurt?” tanong nito habang nag-aayos.

“Konti lang po…” mahina niyang sagot, pero sa totoo lang, mas iniisip niya kung paano niya mapipigilan ang panginginig ng kamay niya.

Nang matapos, tumayo si Adrian at umupo sa tabi niya. Malapit, sobrang lapit.

“You really have to be careful. Kung nasaktan ka nang malala, hindi ko alam…” natigilan siya, saka tumingin sa malayo.

Halos mapangiti si Althea. “Thank you po… Adrian.”

Nagtagpo ulit ang mga mata nila. At sa sandaling iyon, walang ibang tunog kundi ang tibok ng puso nila.

---

Kinabukasan, pinilit ni Althea bumalik sa gawain kahit medyo masakit pa ang paa. Nakabantay si Adrian, parang bantay-sarado.

“Baka madulas ka ulit,” sabi nito habang pinapanood siyang nagwawalis.

Napatawa si Althea. “Hindi naman po ako laging madudulas.”

Ngumiti si Adrian, pero may halong lambing. “Well, I don’t want to take chances.”

At doon niya lang napansin… iba na ang tingin ng doktor sa kanya. Hindi na lang ito basta amo. May init, may malambot na paraan ng pagtitig—isang bagay na hindi niya alam kung handa na siyang harapin.

Pero isang bagay ang malinaw: unti-unti na silang nahuhulog sa isa’t isa, kahit wala pa silang inaamin.

---