Chapter 1: Break-up

Note: Play the Song, (Little Do You Know by Alex And Sierra) when you read this chapter.

Samantha’s POV

"Maghiwalay na tayo." Matigas ngunit masasakit na salita ang lumabas sa kanyang bibig. Blankong ekspresyon ang makikita sa mukha niya.

I stared at him intently straight into his deep brown eyes which incredibly showed disinterest when his gaze met mine.

Pinipigilan kong tumulo ang luha ko pero alam kong unti-unting nadudurog ang puso ko. Nabasag ang buong pagkatao ko dahil sa mga katangahang salita niyang binitawan sa kanyang bibig.

Sarap murahin ng taong ito dahil deserve niya iyon.

"Wala ka ba sa sarili mo?!" Sabi ko, ang lalim na ng boses ko habang nakatitig sa kanya. Nanlaki ang mata niya na parang nabigla sa sinabi ko, " I fell out of love, I think you deserved someone who could love you more than I do."

Biglang kumikirot ang dibdib ko na ngayon ko man lang naramdaman.

Masakit, di ba?

Madali niyang sinabi ang mga katagang iyon na parang walang masasaktan. Nakatayo dito na parang ako ang pinaka nakakaawa na tao na nakita niya. Tuluyan na siyang nagbago. Isa na siyang malamig at walang pakialam na tao na nakatayo sa harapan ko.

Nandito ako dahan-dahang nagpapakita ng weakest side ko sa lalaking ito. Kailangan ba niya akong makitang ganito? Dinudurog ang puso ko kasabay ng pagbagsak ng mga luha ko. Ako ay nasaktan at naging mahina. Hindi ko napigilang umiyak sa harap niya.

Nakita niya kung paano naging malungkot ang mga mata ko, at iyon ang pinakamasakit dahil nakita niyang nasasaktan ako, pero wala siyang pakialam.

Pagkatapos niyang masaksihan kung gaano ako karupok at sabihin ang mga katagang iyon, agad siyang umalis habang ang puso ko ay nalulunod sa luha. Parang hindi siya naabala sa sinabi niya, wala siyang pakialam sa sinabi niya na para bang hindi niya ako minahal. 

"Anong ginawa ko sayo para saktan ako ng ganito?!" Hindi ko na napigilan ang emosyon ko at sinigawan ko siya ng buong lakas para marinig niya ang bawat salitang binibitawan ko.

"Wala, umuwi ka na lang para makapagpahinga ka na." Sabi niya ng hindi man lang tumitingin sa akin.

"Huh! nag-aalala ka ba sa akin pagkatapos ng lahat ng sakit na ibinigay mo sa akin ngayong gabi?" Bulalas ko.

Patuloy pa rin siyang humakbang palayo nang hindi man lang ako sinulyapan ng isang beses. Napatulala ako, nasaktan, at walang magawa sa katangahan niyang desisyon. Naiwan akong luhaan ni hindi ko man lang alam kung ano talaga ang rason niya sa pag-iwan sa akin. I just watched him disappear from my sight, waiting for him to say that those words he said are just a prank or what, pero mas lalo siyang humakbang para makalayo sa akin.

Maraming tanong ang tumatakbo sa isip ko, at anumang oras ay sasabog ang utak ko. "Anong ginawa ko sa kanya? Ang alam ko okay lang kami all this time, oo nag-aaway kami pero naayos naman agad. Pero bakit nauwi sa ganito ng walang valid na dahilan? He fell out of love, why? Am I not good enough? Niloko ba niya o nakagawa siya ng kasalanan na hindi ko alam? I asked those questions to myself while whimpering as if I found an exact answer to it.

His words held a sword that pierced my heart instantly. I cried so much na parang katapusan na ng lahat. Pagkatapos humikbi ng ilang minuto, huminga ako ng malalim at nagsimulang gumawa ng isang hakbang. Habang nakakailang hakbang ako, ang malamig na simoy ng hangin ay humahaplos sa aking balat. I paused to make myself calm even just for a moment, attempting to feel the void of emotion, then I looked up, and I saw how the sky got dark. Parang naiintindihan nito kung gaano ako nasaktan.

Umalis ako sa lugar kung saan pasan ko ang sobrang sakit na aking nararamdaman at biglang bumuhos ang ulan; kasabay nito ang mga luha ko, at kahit anong gawin ko, kumikirot ang dibdib ko sa sakit.

I knelt on the sidewalk, with this broken heart of mine, while the rain poured on its climax. It’s like all the rain is on me, focusing on me. The rain meets me well. It bleeds inside, and it seems I ran out of breath. It made my heart tear up. The inside of me was already broken, and it felt like it would be torn apart into a million pieces. Wala na siyang pakialam sa nararamdaman ko; hindi man lang niya pinansin at iniwan ako sa gitna ng kawalan.

Nabalik ako sa realidad nang may tumapik sa balikat ko. Inayos ko ang sarili ko at tumayo na may malabong paningin, dahan-dahan kong inikot ang katawan ko para tingnan kung sino iyon.

Isang makisig na lalaking nakasuot ng raincoat na nakatayo sa harapan ko, kalahati ng mukha niya ay natatakpan ng cap na nasa ulo niya.

Then a sudden glim of light arced on his lips, those cupid bow lips seemed so familiar to me. 

“Here, take this.” He said while handing me an umbrella. “Next time please don’t forget to bring an umbrella. The weather is too bad for your fragile heart, you are hard-headed .” He added while laughing secretly.

“And who are you to call me hard-headed? And besides, who are you?” I said with a little irritation that was barely visible on my face.

"Malalaman mo rin iyon," He said.

"Hmm, may nag-aalalang tao na lumabas mula sa kung saan at nag-abot sa akin ng payong, mukhang kahina-hinala ha, baka may binalak kang masama sa akin?" I furrowed my eyebrow together with these puffy eyes of mine.

"I don’t have any bad intentions for you and besides, I’ll be going now, the rain seems to stop within this hour,” Malamig na tono niyang sabi habang tumatalikod na sa akin.

Gumawa siya ng isang hakbang at huminto. "Ayokong nakikita kang nasasaktan, mas nasasaktan ako kapag nakikita kitang umiiyak. And please don’t you ever beg him to come back, if he is true to you, he won’t make any excuses to break you” He added with full sincerity in his manly voice.

Nabigla ako sa sinabi niya. He didn't want me to be hurt, why? Besides, I don’t even know him in the first place. 

Pero hindi ko na lang pinansin kasi ayokong mag-isip ng kung anu-ano na may kinalaman sa lalaking ito. I just directly replied to him with a little smirk on my face.

“Yeah you’re right, I’ll make him regret the decision to let go. It’s his loss for breaking up with me, not mine.” I said with a bitter smile on my face. 

“Wait, am I discussing the happenings of my life to a stranger?” I spoke while crossing my arms.

“You still haven’t changed, Sam,” He said while waving his bare hands as a sign of goodbye, and that made me stiff on my stand and shocked causing, my eyes to wide open when he called my name. 

He left me wondering- 

Why the hell does he knows me…