The sun rising as the sky gets bright allows light to pass through the curtain. Still on my bed, thinking how it went wrong when our love was perfectly fine.
Ibinuhos ko lahat ng sakit ng loob sa kwarto ko. Iniisip ang nangyari kahapon. wala akong maramdaman kundi ang kawalan ng laman sa puso ko. Wala akong ideya kung bakit niya ginawa sa akin iyon.
I can say that our relationship has been good for the past five years that we've been together. What have I done wrong?
Binigay ko na lahat pero hindi pa rin sapat.
Pinunasan ko ang mga luha ko na patuloy na pumapatak. Parang nawawala ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung saan magsisimula. I feel like everything has fallen on me.
Tumayo ako upang kumuha ng pagkain sa aking refrigerator, kailangan kong ilihis ang aking atensyon sa ibang mga bagay, kailangan kong mag-focus sa aking sarili mula ngayon. That guy who made me like this will regret it soon.
"Ugghh..." I yearn as I taste the creamy and cheesy giant burger and savor the deliciousness in my mouth. This yummy burger can alter my love problem and I deserve to taste this as I forget all the bad things that happened to me at the moment.
I stood up and went straight out to the radio but damn the song greeted me so well that it would make me cry even more.
It's you, it's always you.
If I'm ever gonna fall in love I know it's gonna be you.
It's you, it's always you.
Met a lot of people, but nobody feels like you.
So, please, don't break my heart.
Don't tear me apart.
I know how it starts.
Trust me: I've been broken before.
Don't break me again.
I am delicate.
Please, don't break my heart.
Trust me, I've been broken before.
Nagsimulang tumulo ang masaganang luha sa gilid ng mata ko. Every lyric seems to crash inside of me.
I decided to turn it off before I burst into tears.
I just made my way back into the kitchen and started eating again. With every bite, I felt like I was pouring out the pain and hatred.
Pagkatapos kong kumain ay pumasok ako sa banyo at naligo, hinayaan ang tubig na dumaloy sa katawan ko att isang luha na naman ang tumulo mula sa mga mata ko. Hindi ko kayang pigilan ang sarili kong umiyak.
Inabot ng isang oras bago ako nakabihis. Dahan-dahan akong humiga sa aking komportableng kama, iniisip ang nangyari kamakailan na naging dahilan ng muling pag-iyak ko.
Habang patuloy ako sa pag-iyak, may narinig akong boses.
"Thanks to holy God, I thought you were drunk."
I raised my head to see the girl who owned that beautiful voice, it was Cheska, my best friend. She stood up all five feet three inches, with a look of mercy on her pretty face. She placed her phone on the table, pulled out a chair and sat.
"Bakit hindi ka kumakatok?" Tiningnan ko siya ng malamig sa mata.
Hindi niya pinansin ang sinabi ko at nagtanong siya ng kung anu-ano tungkol sa akin.
"How are you, Samantha?" She asked while pointing out my heart while watching me sobbing.
"I love him even more Cheska," I replied
"Stop crying Sam, come here," She hugged me tightly and tapped my back gently. "Hush, everything will be alright Sam," She comforted me.
"The pain that you have been feeling right now will vanish soon." She said calmly.
"Hindi pa ba ako sapat? Ano bang nagawa kong mali sa relasyon namin?" Sabi ko habang basag ang boses ko dahil sa sakit.
Unti-unting tumulo ang luha sa mukha ko.
"You have done nothing wrong, Sam," She said
"Then why did he left me?" I asked hoarsely
"Maybe there is someone better than him," She said in a low tone voice.
I sighed at tumango sa sinabi niya
Pagkatapos ng maikling pag-uusap namin, dinala niya ako sa sala. Sinimulan niyang linisin ang bahay ko at nakatitig lang ako sa kanya buong araw na walang ekspresyon sa mukha ko. Alam na alam ni cheska na ayokong gumagawa ng mga gawaing bahay kung may mangyari sa akin na hindi kanais-nais. I can just count on my fingers how many times I blink. I was stunned all day remembering those happy moments that we had.
May sinabi si cheska pero hindi ko 'yon pinansin. Namalayan ko na lang na nasa harapan ko na siya, tinapik ang balikat ko.
"Sam, I'll be leaving. If you need something please don't hesitate to approach me." She said in a calm voice.
Tahimik siyang umalis bago niya dahan-dahang sinara ang pinto.
Naiwan akong mag-isa, iniisip kung paano ko mapigilan ang sarili kong umiyak. Namayani ang katahimikan sa bawat sulok ng kwartong ito na lalong nagpalungkot sa akin.
I was thinking. What if I burn out all our photos until they become ashes?
Will the pain I feel vanish?
Sa halip na mag-isip ng ganoon, pumunta ako sa kusina at uminom ng mga inuming nakakalasing. Kumuha ako ng baso at nagsalin ng alcohol. Diretso ko itong nilagok sa aking bibig na para bang uhaw na uhaw ako. Wala na akong pakialam sa sarili ko. Iniwan na ako ng lalaking pinakamamahal ko.
Then I poured another shot of drinks into a glass then I immediately drank it. Another one more shot until I feel dizzy.
I look at the ceiling while lying on the cold floor. All I can see is the face of him. How can I remove this pain I feel throughout my system? Do I deserve this kind of pain?
As I closed my eyes tightly, my breathing was considerably heavy. I promised myself that this would be the last tears. There are no more tears to fall over the same things.
Isinandal ko ang likod ko sa dingding, diniin ang mga braso ko, dahil pakiramdam ko namamanhid ang buong katawan ko.
Baka bukas wala ng luhang patuloy na pumapatak. Ang huling alam ko ay hinahayaan ko ang sarili kong matulog habang dinadala ang bigat sa loob ko.
I woke up to the sun's rays hitting my face. Umaga na nalaman kong nakatulog pala ako sa sahig, hawak ang isang bote ng alak. Nagkalat ang mga walang laman na bote sa sahig.Bigla akong napatayo ng maalala kung may pasok ako ngayon sa trabaho. Tiningnan ko ang oras, nanlaki ang mata ko sa gulat."Oh Shoot!" I slapped my forehead in suffocation when I took a glance at my wall clock. It was already 7:30 am, and I had only 30 minutes to prepare myself for work. Agad akong naligo at nagbihis ng mabilis.I only wore black fitted jeans with a white shirt and a black coat. I just put on some makeup to make me more presentable.Hindi na ako kumain dahil late na ako.Agad kong kinuha ang bag ko at dumiretso sa labas.When I was already outside of my house. I stood up for a second as the bright sun hit my face. I closed my eyes and felt the rhythm of the brightest morning. I can feel the sun touch my skin which makes me feel the calmness of the surroundings.I took a deep breath and whispered.
Nanlaki ang mata ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko, nagsimulang umakyat ang kaba sa bawat pulgada ng sistema ko nang ngumisi siya sa akin na parang ungas."Ikaw ba yan?!" Tanong ko sa kanya na parang hindi makapaniwala na siya ang kausap ko, sabay tayo at itinulak siya ng malakas para layuan ako. Pero hindi man lang siya nagalaw.Isang pulgada na lang ang pagitan namin at agad akong nilamon ng takot na baka may gawin siyang masama sa akin sa ganitong oras. Tsaka may trust issues ako sa lahat ng nagsiksikan sa akin, at sa huli, ginawa nila akong tanga duh!!Sawang-sawa na ako sa ganoong pagtrato."Don't worry, gusto ko lang makipagkaibigan sayo." Sabi niya at ngumiti ng matino. Napansin niya siguro ang takot na makikita sa mukha ko.Pero pamilyar sa akin ang ngiting iyon."Hoy!" Itinagilid niya ang kanyang ulo para tingnan ako sa kanyang makapigil-hiningang pagngisi.Tinaasan ko siya ng kilay na may kaunting pagkalito na tumatakbo sa isip ko.Sino itong taong nakatayo sa harap ko na s
My mouth hung open in excitement as my lips formed a beaming smile causing my white teeth to be exposed. However, the food I chewed swallowed in an instant but I ignored it as if I didn't care about choking. Tumayo ako sa pagkakaupo ko then I looked at my mom's face, her beautiful hazel eyes looked straight at me which means that she is telling the truth."Are you even sure that it was Matty, Mom?" Mabilis na tanong ko habang nababalot ng hindi makapaniwala ang boses ko.I just can't believe that it was Matty nagbago na ang mukha niya, mas gwapo pa siya kaysa sa dati. Ibang iba siya sa Matty na kilala ko noon, sa mga oras na iyon ay isa siyang tahimik at payat na inosenteng batang lalaki na laging nadadapa. Pero ang hot niya ngayon at maskulado ang katawan na kayang magpatili ng isang babae.Tumango siya bilang tugon. Nalaglag ang panga ko at dilat ang mga mata ko.Ngayon alam ko na siya iyon, bumalik siya.Pumasok ako sa drawer ko at kinuha ang susi ng kotse ko."Saan ka pupunta, Sa
Samantha's POV,Alas-onse na ng gabi, at hindi ako makatulog, nakahiga lang dito sa kama ko habang nakatitig sa kisame, iniisip ang nangyari kanina.My entire brain is constantly being invaded by him. Ang mga huling salita na sinabi niya sa akin ay hindi nawala sa aking pandinig.Why did he address me in that manner? What's wrong with that man?" I murmured impatiently.I bit my lower lips, trying not to mind him, and trying to convince myself to sleep. Pumikit ako ng mariin para mawala siya sa sistema ko at nakatulog ako ng mahimbing, pero iba ang sinasabi ng mata ko. I couldn't sleep peacefully because of this damn mind. I forced myself to doze off, but I can't. He's just always there, showing up whenever I try to close my eyes."Ilang beses ko bang ipipikit at ididilat ang aking mga mata, sa tahimik na gabing ito? Ilang beses ko bang kukumbinsihin ang aking sarili na matulog at huwag pansinin ang sinabi niya?" daing ko sa sarili ko.Kahit tahimik ang gabi, kabaligtaran iyon sa naisi
Samantha's POVMy mind was completely frozen out of shock. Nanlaki ang mata ko sa hindi makapaniwala sa nakita ko. I was dumbfounded looking at the papers on my desk because of my absence.Hindi pa ako nagsisimula sa gagawin ko ngayon. It has been two hours since we met in unexpected ways—not a good one, but kind of hurting me.Is this love? Maraming tanong ang hindi masasagot. Kailangan bang masaktan ng paulit-ulit? Hindi pa ba sapat ang naranasan ko nitong mga nakaraang araw?It's like the veins of my brain are ripped off because too many questions keep running through my mind. Maybe I'm just thinking too much about what my eye caught.Why do I still struggle with those problems?Hindi ba obvious na wala na siyang pakialam sa akin? Ako lang ang hindi matanggap na iniwan niya ako. Bakit ako lang ang nasasaktan and affected by the situation?Sinong mag-aakala na ito ang araw ko—ang araw na masaktan ako ng taong minahal ko ng totoo?"Napakalupit ng tadhana sa akin," sabay bulong ko at n
Samantha's POVUmalingawngaw sa aking tenga ang mga sinabi niya. Pakiramdam ko ay mawawalan ako ng lakas at gusto ko na lang mawala saglit.Gusto ko siyang tanungin kung totoo ba ang sinasabi niya pero mas pinili kong manahimik at tiisin ang sakit."Mr. Archer, pwede bang lumabas muna kami?" Paalam ni Olivia in a modulated voice."Wag kang sumingit, hindi pa ako nag dismiss!" Mahigpit niyang sambit.Disappointed kaming tinignan ni Olivia."Babe, okay lang, palabasin mo muna sila." Sabi ng fiancee niyang si Celeste. Ang kanyang boses ay malambot at kaaya-aya.Nakatitig sa akin ang pares ng mga brown na mata na iyon. May halong emosyon sa loob na hindi ko maintindihan."Okay, pwede ka nang lumabas, at sinong kasama mo?" Tanong niya"Sandra and Samantha sir," diretsong sabi ni Olivia."Bakit kayong tatlo ang gustong lumabas?" Dagdag niya na bahagyang nakataas ang kilay."Babe, bakit mo pa ba sila tinatanong? Mga empleyado mo lang sila.""Sobra kung makarereact ang babaeng yun. Saktan ko
Samantha's POVBakit kailangan nating masaktan kapag tayo ay nagmamahal? Bakit kailangan nating magdusa? Bakit parang ang gulo ng buhay?Tumakbo ako palayo sa mga kaibigan ko na lumuluha ang mga mata. Gusto kong lumayo sa lahat, pero bakit nagkrus pa rin ang aming landas? Sa malabo kong paningin, nabangga ko ang isang matipunong lalaki. Inangat ko ang ulo ko para tingnan kung sino iyon, at si Matty iyon. Nakita niya ako ng lumuluha ang mga mata ko, at bakas sa mukha niya ang pag-aalala."Sam, anong nangyari?" Nagmamadaling tanong niya."Nakita ko siya," sagot ko."Si Liam ba? Anong ginawa niya sayo?""Wala," sagot ko at tumakbo na."Sam, saan ka pupunta, bumalik ka dito!" sigaw ni Matty.*********Nasa resto-bar ako nilulunod ang sarili ko sa alak. Lumaklak ako ng maraming shot na inorder ko sa bartender. Wala akong pakialam kung may mangyari man sa akin dito, ang gusto ko lang ay ibuhos ang lahat para mawala ang sakit. Gusto kong mapag-isa kaya hindi ko hinayaang sundan ako ng mga ka
Samantha's POV,Nagising ako sa tunog ng cellphone ko na nagpapahiwatig na may natanggap akong text. Dali-dali ko itong pinulot dahil baka isa itong mahalaga na ugnay sa trabaho ko.Pagbukas ko, numero lang at ang hindi ko maisip kung sino ang nagmamay-ari nito pero diretso kong binasa ang mensahe.: Magkita tayo ngayong gabi alas nuwebe ang oras, kikitain kita sa inyong bahay. We need to talk, Sam this is very important for both of us. Sana pumayag ka.Naalala ko na gusto niya akong kausapin. Kaya sumagot ako ng oo.Bumangon ako at sinabihan ang mga kasambahay na maghanda ng pagkain para ngayong gabi, ngunit pinakialaman ako ni Mommy, "Para saan ang mga pagkain?" Tanong niya."Pupunta dito si Liam, Mom" sabi ko. "Oww, so magkasama na naman kayong dalawa?""Nope, Mom, he said that he has something important to tell me. Naguguluhan ako sa kanya but that it's not important now but more significantly is darating siya." Sagot ko na parang wala lang ang lahat ng sakit na nararamdaman ko, s