The sun rising as the sky gets bright allows light to pass through the curtain. Still on my bed, thinking how it went wrong when our love was perfectly fine.
Ibinuhos ko lahat ng sakit ng loob sa kwarto ko. Iniisip ang nangyari kahapon. wala akong maramdaman kundi ang kawalan ng laman sa puso ko. Wala akong ideya kung bakit niya ginawa sa akin iyon.
I can say that our relationship has been good for the past five years that we've been together. What have I done wrong?
Binigay ko na lahat pero hindi pa rin sapat.
Pinunasan ko ang mga luha ko na patuloy na pumapatak. Parang nawawala ako sa sarili ko. Hindi ko alam kung saan magsisimula. I feel like everything has fallen on me.
Tumayo ako upang kumuha ng pagkain sa aking refrigerator, kailangan kong ilihis ang aking atensyon sa ibang mga bagay, kailangan kong mag-focus sa aking sarili mula ngayon. That guy who made me like this will regret it soon.
"Ugghh..." I yearn as I taste the creamy and cheesy giant burger and savor the deliciousness in my mouth. This yummy burger can alter my love problem and I deserve to taste this as I forget all the bad things that happened to me at the moment.
I stood up and went straight out to the radio but damn the song greeted me so well that it would make me cry even more.
It's you, it's always you.
If I'm ever gonna fall in love I know it's gonna be you.
It's you, it's always you.
Met a lot of people, but nobody feels like you.
So, please, don't break my heart.
Don't tear me apart.
I know how it starts.
Trust me: I've been broken before.
Don't break me again.
I am delicate.
Please, don't break my heart.
Trust me, I've been broken before.
Nagsimulang tumulo ang masaganang luha sa gilid ng mata ko. Every lyric seems to crash inside of me.
I decided to turn it off before I burst into tears.
I just made my way back into the kitchen and started eating again. With every bite, I felt like I was pouring out the pain and hatred.
Pagkatapos kong kumain ay pumasok ako sa banyo at naligo, hinayaan ang tubig na dumaloy sa katawan ko att isang luha na naman ang tumulo mula sa mga mata ko. Hindi ko kayang pigilan ang sarili kong umiyak.
Inabot ng isang oras bago ako nakabihis. Dahan-dahan akong humiga sa aking komportableng kama, iniisip ang nangyari kamakailan na naging dahilan ng muling pag-iyak ko.
Habang patuloy ako sa pag-iyak, may narinig akong boses.
"Thanks to holy God, I thought you were drunk."
I raised my head to see the girl who owned that beautiful voice, it was Cheska, my best friend. She stood up all five feet three inches, with a look of mercy on her pretty face. She placed her phone on the table, pulled out a chair and sat.
"Bakit hindi ka kumakatok?" Tiningnan ko siya ng malamig sa mata.
Hindi niya pinansin ang sinabi ko at nagtanong siya ng kung anu-ano tungkol sa akin.
"How are you, Samantha?" She asked while pointing out my heart while watching me sobbing.
"I love him even more Cheska," I replied
"Stop crying Sam, come here," She hugged me tightly and tapped my back gently. "Hush, everything will be alright Sam," She comforted me.
"The pain that you have been feeling right now will vanish soon." She said calmly.
"Hindi pa ba ako sapat? Ano bang nagawa kong mali sa relasyon namin?" Sabi ko habang basag ang boses ko dahil sa sakit.
Unti-unting tumulo ang luha sa mukha ko.
"You have done nothing wrong, Sam," She said
"Then why did he left me?" I asked hoarsely
"Maybe there is someone better than him," She said in a low tone voice.
I sighed at tumango sa sinabi niya
Pagkatapos ng maikling pag-uusap namin, dinala niya ako sa sala. Sinimulan niyang linisin ang bahay ko at nakatitig lang ako sa kanya buong araw na walang ekspresyon sa mukha ko. Alam na alam ni cheska na ayokong gumagawa ng mga gawaing bahay kung may mangyari sa akin na hindi kanais-nais. I can just count on my fingers how many times I blink. I was stunned all day remembering those happy moments that we had.
May sinabi si cheska pero hindi ko 'yon pinansin. Namalayan ko na lang na nasa harapan ko na siya, tinapik ang balikat ko.
"Sam, I'll be leaving. If you need something please don't hesitate to approach me." She said in a calm voice.
Tahimik siyang umalis bago niya dahan-dahang sinara ang pinto.
Naiwan akong mag-isa, iniisip kung paano ko mapigilan ang sarili kong umiyak. Namayani ang katahimikan sa bawat sulok ng kwartong ito na lalong nagpalungkot sa akin.
I was thinking. What if I burn out all our photos until they become ashes?
Will the pain I feel vanish?
Sa halip na mag-isip ng ganoon, pumunta ako sa kusina at uminom ng mga inuming nakakalasing. Kumuha ako ng baso at nagsalin ng alcohol. Diretso ko itong nilagok sa aking bibig na para bang uhaw na uhaw ako. Wala na akong pakialam sa sarili ko. Iniwan na ako ng lalaking pinakamamahal ko.
Then I poured another shot of drinks into a glass then I immediately drank it. Another one more shot until I feel dizzy.
I look at the ceiling while lying on the cold floor. All I can see is the face of him. How can I remove this pain I feel throughout my system? Do I deserve this kind of pain?
As I closed my eyes tightly, my breathing was considerably heavy. I promised myself that this would be the last tears. There are no more tears to fall over the same things.
Isinandal ko ang likod ko sa dingding, diniin ang mga braso ko, dahil pakiramdam ko namamanhid ang buong katawan ko.
Baka bukas wala ng luhang patuloy na pumapatak. Ang huling alam ko ay hinahayaan ko ang sarili kong matulog habang dinadala ang bigat sa loob ko.
Dalawang pares ng paa ang lumapit sa kinaroroonan ko at naglakbay sa pasilyo sa mabilis na paglalakad. Nakaupo ako ngayon at nakatingin ako sa sahig at tulala tapos may tumulo pa ring luha sa pisngi ko at nakita kong huminto ang dalawang paa sa kinaroroonan ko. Pagtingala ko ay isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa isang matandang babae.Puno ng galit ang mukha niya at hindi maipinta ang mukha."Ipinagkatiwala ko sa'yo ang anak ko, sinabi kong bantayan mo siya ng mabuti at huwag mong sasaktan pero anong ginawa mo?" sigaw sakin ni Tita."I'm sorry tita, hindi ko akalain na mangyayari ito." sabi ko at tumayo."May magbabago ba kapag nag-sorry ka?" Sabi niya habang hinampas ako ng maraming beses sa dibdib ko."Tama na Amelia!" sigaw ni Uncle Theodor sa asawa."Hindi ko alam kung mapapatawad kita kapag may nangyari sa nag-iisang anak ko.""I'm really sorry I didn't do anything to protect her," mahinang sabi ko pero sa sakit pa rin isipin na napahamak siya dahil sa akin.Sasampa
Matthew's POV,Pipigilan ko sila, ayokong makatakas sila at hindi ko sila papakawalan at harapin nila ang galit ko.Wala na akong pakialam kung magalit man si Samantha, wala na akong pakialam, I am etching to kill that man so badly to the point na gusto ko na siyang mawala sa buhay namin. Galit na galit ako kay Liam dahil palagi siyang pinipili ni Sam kahit noong high school pa kami.Noong may party noong high school days namin, ako ang unang nagsabi kay Sam na siya ang magiging partner ko pero tinanggihan niya ako dahil gusto niyang si Liam ang makakasama niya. Masakit iyon para sa akin dahil hindi ako ang sinamahan niya, nasa tabi niya ako simula pa noong mga bata kami. Kahit sobrang hina at payat ko nung araw na yun, ipinagtatanggol ko pa rin siya sa lahat ng mga bully sa school namin at mahal na mahal ko siya kaya ginawa ko ang lahat para paghiwalayin sila kahit na mali ang ginagawa ko.Sinisikap ko ang aking sarili na maging mas mahusay hanggang sa maabot ko kung nasaan ako ngayo
Samantha's POV,A storm was approaching as the sky grew darker and the air became cold as the breeze hit my skin. Any minute the thunder will display electrifying lightning across the sky. The first crash of thunder echoed and banged through the surroundings. It was ready to let go of its rage and scream furiously as if it were angry at the world. Suddenly, the sky parted and an upsurge of rain fell. The atmosphere seems alarming, as though danger could strike at any moment. I stood by the window, gazing out at the dark outside. The second thunder was very disturbing as I heard a shot from outside and I heard more successive gunshots. I was stunned and terrified as I ran towards Liam. Naalarma din si Liam ng tumakbo ako papunta sa kanya. Wala akong nakitang takot sa mga mata niya kundi galit. Ang kanyang kayumangging mga mata ay nag-aapoy sa galit, nang makalabas siya."Liam, saan ka pupunta?" Bago siya makalabas ay bumagsak si Liam sa sahig. Isang malakas na suntok ng isang lalakin
Third Person POV,Matthew Sanchez starts gathering his comrades, when everyone is ready, they get into the car carrying the weapons to rush to the place where Liam and Samantha are.A clear blue sky and the heat of the sun beaming in the surroundings. They left the city as they passed the vast road with the big trees on the side of it. The battle has not yet started but there is already a drop of sweat coming from Matthew's forehead. He wiped his sweat, his jaw clenched in anger, and his eyes stared focusing on the road.The crackling of leaves in the distance, and the wind blowing around bring him tension. They still have a long way to go before they reach the place.On the other side, Liam is sitting comfortably on his bed facing his laptop while busy doing his business. Samantha stood by the door staring at Liam, she's wearing a bathrobe with her soft long black hair flowing over her shoulder. Samantha took a step towards Liam, wearing a big smile on her face.Liam put his laptop o
Liam's POV,"Sir, there are a group of people outside your mansion." I heard a voice from one of my bodyguards behind the door. "Sir you need to wake up, it is Matthew Sanchez shooting our comrades." I immediately got up when I heard that name. Samantha woke up next to me, "What's happening?" She asked."Matthew Sanchez, shooting my bodyguards.""I need to go out, I'm the only one he needs, right?""No, you stay here. It's dangerous.""But I need to go with him to stop the trouble."I did not listen to her, "Jake, take care of her,""Yes sir,"I hurried out of the mansion and I can hear now the gunshots." Stop this chaos, Matthew." I shouted."No!" He shouted back as he shot me.I directly hid and easily dodged the bullet.Samantha knows everything, Matthew. He won't go with you anymore."How did you say that she believed in you when you have no evidence!""That's what you thought but I have it.""We would have been happy if you hadn't come.""You just took her back from me so I jus
Liam's POV,Lalong gumanda ang isang babaeng nasa harapan ko kapag nanlaki ang mga mata niya dahil sa kalokohan ko. Nung sinabi ko sa kanya na kakagatin ko siya ay nanlaki ang mata niya at lalo siyang nagpacute. Natawa lang siya sa sinabi ko dahilan para makita ang dimple niya. Ang kanyang pagtawa, ang kanyang mga mata, at ang lahat ng bahagi niya ay nakakaakit.Siya lang ang babaeng minahal ko. Ang nag-iisang babaeng tinititigan ko na parang brilyante. Siya ay bihira at siya ay inosente. Iyan ang ilang mga tampok na umaakit sa akin. She doesn't have an idea na ang presensya niya ay pumupuna sa nararamdaman kong kawalan.Mas naging obsessed ako dahil sa kanya. Ayokong may humawak sa kanya kahit sino. Ayoko ng masaktan pasiya ulit. Sa lahat ng nangyari sa buhay ko, siya ang pinakamagandang bagay na meron ko."Sam?" tawag ko sa kanya."Hmm..." sagot niya at tumingin."Gusto ko lang sabihin na ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko."Ngumiti lang siya sa sinabi ko at nagpatuloy sa