Chapter 6

Parang nawalan ng enerhiya ang mga balikat ko. Hindi maproseso ng sistema ko na si Rynierre nga ang natatanaw ko ngayon. He's just. . . having a moment with someone else.

'Di ko alam kung dapat ba akong matuwa o ano, kasi matagal ko na siyang gustong makita na masaya sa isang babae, pero ngayon ko lang na-realise na ako rin pala ang mas kawawa.

Well, I didn't have the right to feel this building jealousy within me. I must teach myself how to know my place. Magkaiba kami. For me, he's still the man who seemed unreachable. Yes, I could observe his supremacy, I could adore him. Pero kahit kailan ay hindi maaabot ang mga ulap. Yes, they would make you feel so special, pero hanggang diyan lang. No one could literally touch them. No one could embrace them.

"You looked wasted, baby," Jacob teased me as he jokingly observed my reaction. Gusto kong umangal, pero alam ko sa sarili ko na tama siya. Emotionally, I was wasted. Jacob again spoke. "Puwede mo bang sabihin kung 'bat ka naging ganiyan? Because, F-Faith, hindi ako sanay na makita kang ganiyan. It's hurting me so much."

Seryoso akong napabaling sa kaniya, para makita ang nag-aalala niyang ekspresyon. Marahil nga ay kakaiba na ang nailalabas kong ekspresyon ngayon. Sa huli ay mapakla na lamang akong natawa. Jacob looked around, as if trying to find the reason why my mood suddenly changed, but he looked frustrated when he found nothing.

"Is Rynierre here?" sabi niya at nagsalubong ang mga kilay niya. "Siya lang naman ang nagpapabago sa mood mo. So I guess he's here."

Tumango ako sa kaniya. Tinuro ko ang puwesto nina Rynierre at ng matangkad na babae na kasama niya. Sinilip ko si Jacob. Noong una ay seryoso pa siya, pero makalipas ang ilang segundo ay natawa siya. Isang tawa na para bang may balak gawin. Isang tawa na talagang magpapakaba sa 'yo.

"Jacob, don't tell me you're--" I almost panted when Jacob made steps forward, making me nervous to the core. Hindi ko na talaga siya mapigilan pa, kasi kahit ilang beses kong tawagin ang pangalan niya ay nanatiling nakatitig ang mga mata niya sa isang direksyon. To say that I was afraid was definitely an understatement.

Jacob was very protective to me. 'Yan ang madalas kong napapansin sa kaniya. Noong grade 10 pa nga kami, ayaw na ayaw niyang may nakakabanga sa 'kin. Sa tuwing may nakakatapak nga sa medyas ko ay nagsasalubong na ang mga kilay niya.

Kung normal lang ang sandali na 'to, tatawanan ko na lang ang pagiging overprotective niya, pero hindi. Involved na si Rynierre rito. At ayaw kong masaktan siya. Gosh, I never wanted to see him hurt. Knowing Jacob, hindi man halata ay magaling talaga siya manuntok. I wasn't belittling Rynierre abilities, sadyang 'di ako sigurado kung makakayanan niya bang magtimpi kapag aatake na 'tong kaibigan ko.

"Mr. Cattaneo," Jacob almost shouted. "Hindi ko akalaing mahilig ka pala sa mga babae."

His striking words really stabbed my system. Napansin ko ang biglaang paglingon ni Rynierre. The woman beside him looked so shock, making her to step backward. I winced at the sight. Maganda siya, pero hindi ko gusto ang pagiging mahinhin niya. Seemed like she was acting unnaturally. Medyo halata na pinipilit niya lang maging dalagang Pilipina kasi nasa harapan namin si Rynierre. 

"Yes?" Rynierre's words engulfed my hearing. His eyes migrated to me. Noong una ay nalito siya, pero nang nagtagal ang tingin sa 'kin ay para bang nakilala niya na ako.

Ouch.

Sakit.

Pighati.

'Bat naman siya ganiyan? Kahit hindi niya na lang ako pansinin, basta't 'wag niya lang akong bigyan ng klase ng tingin na magpapasakit sa puso ko. Para niyang indirectly na sinampal sa 'kin na kahit kailan ay hindi niya ako inisip. So sa 'ming dalawa, ako lang pala 'tong lugi.

He was roaming in my mind for a long time, 'tapos ni pag-identify sa 'kin ay nahihirapan pa siya? Could anyone tell me what to do? Para na akong lumulutang.

"Faith?"

Ouch.

Sakit.

Pighati.

At 'di pa talaga sure hanggang ngayon? Ayaw niya ba sa 'kin kaya siya ganito ngayon? His sentences should not be in an interrogative tone. Nasasaktan kasi ako nang sobra.

"Hi," I even whispered. I produced a small smile. A smile that was a mixture of loneliness and bitterness. "I am sorry for disturbing you--"

"You know what, man?!" Jacob cut me off, alerting me. Mas lalong namilog ang mga mata ko. But my best friend looked unstoppable by this time, so I knew I could not do something to calm him down. I had known him for so long, he oftentimes lost his temper. Kaya kahit pigilan ko pa siya nang pigilan, wala pa ring silbi. 

Jacob groaned in hatred, "You know who I am, don't you?"

"I don't even know you," Rynierre innocently answered.

And so my best friend drastically clenched his fists again that he almost gripped my hand like he was searching for help.

"Jacob, listen," I whispered as careful as I could. Alam kong pinapanood ako ni Rynierre, pero nilabanan ko ang hiya ko. Ayaw kong magsalita pero kailangan ko nang magsalita. "Wala siyang kasalanan. Please, don't start a scene."

Nahihirapan, bumuntong-hininga siya.

And I sighed as a relief.

"Looks like you two need to talk," Rynierre announced. 'Agad akong napatingin sa kaniya nang marinig ang klase ng tono na binigay niya sa 'kin. Sa tingin ko ay inakala niya na kami ni Jacob! 'Di na rin kataka-taka pa kasi marami ang nag-aakalang kami ng kaibigan kong 'to! And seeing Ry's mysterious looks put an alarm in my system. 

Tumango lang ako sa kawalan na maisasalita. Pinanood ko na lamang ang pagtalikod niya at ng kasama niyang babae. I observed them carefully. I was trying to find something romantic vibes between the both them.

Pero wala naman, which was very confusing. Rynierre wasn't being sweet. Katabi niya lang ang babae. I didn't see any physical touch either. I noticed that the woman liked my husband, though. Kaya 'di na talaga ako mapakali. I trusted my husband, pero sa babae na 'yun ay wala talaga akong tiwala.