บทที่ 3

“อืมมม พีทคะ”

ชัญญาภัคที่กำลังพยายามจับท่อนร้อนของเขายัดใส่ร่องรักของเธอเป็นครั้งที่สอง หลังจากเขาจัดให้เธอเพื่อเป็นการสั่งลาไปแล้วหนึ่งรอบ เพราะหลังจากนี้คงไม่ค่อยได้มีโอกาสมานอนด้วยกันบ่อยๆหรือใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวันอีกต่อไปแล้ว

เพราะต่างคนต่างต้องอยู่บ้านของตัวเอง เขาไม่สามารถปลีกตัวออกไปอยู่คอนโดกับเธอแล้วทิ้งให้แม่อยู่กับเด็กสาวสองคนได้ ส่วนเธอก็ไม่อยากที่จะมาอยู่ร่วมบ้านกับเขาทุกวันอยู่ดี เพราะรู้ว่ามารดาของเขาไม่ค่อยจะปลื้มเธอนัก

“พอแล้วชัญญ่า ผมเหนื่อย”

“อะไรกันคะพีท ปกติคุณไม่เป็นแบบนี้”

ใช่ ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ และคนที่ออกกำลังกายอย่างหนักจนร่างกายหนั่นแน่นไปด้วยมัดกล้าม ไม่มีอะไรมาทำให้เขาเหนื่อยง่ายๆ แต่ก็ไม่รู้เป็นอะไร ทุกครั้งที่กระแทกกระทั้น

ในร่องรักของคนรักเมื่อสักครู่ กลับมีภาพใบหน้าของยัยเด็กผอมกะหร่องนั่นเข้ามารบกวน จนเขาหงุดหงิดและหมดอารมณ์

“ผมเดินทางอดหลับอดนอนมานะ เหนื่อย อยากพัก คุณอย่างี่เง่าได้ไหม”

เขาจับตัวของคนรักสาวให้ลงมาจากการนั่งคร่อมทับ

ตัวเขา แล้วหันหลังให้และหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลียแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว

ชัญญาภัคมองแผ่นหลังกว้างที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอแปลว่าเขาหลับสนิทแล้วก็ไม่พอใจ นับวันเขายิ่ง

ทำเหมือนเธอเป็นของตาย เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์หนุ่มของเขาเท่านั้น ถ้าเขาไม่ต้องการ อย่าหวังว่าเขาจะสนใจไยดีเธอ

เหมือนอย่างตอนนี้ ที่เขาทิ้งเธอแล้วหลับไปต่อหน้าต่อตา

เธอจึงเปิดประตูระเบียงออกไปยืนสูดอากาศหวังระบายความหงุดหงิด แต่เหมือนยิ่งรู้สึกตะขิดตะขวงใจแปลกๆ เมื่อเปิดประตูระเบียงออกไปแล้วเห็นแม่ลูกนอกไส้ กำลังยืนสั่งงานคนสวนหลายคนที่ช่วยกันขุดดินรอบรั้วบ้านด้านใน

รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่ที่เขาต้องอยู่ร่วมบ้านกับน้องสาวนอกไส้ที่สวยและน่ารักขนาดนี้ และอีกไม่นานก็คงเติบโตเป็นสาวสะพรั่งสมวัย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าแม่ของเขาตั้งใจเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นลูกสาวจริงๆ หรือเอามาเป็นลูกสะใภ้เพื่อเขี่ยเธอไปให้พ้นจากลูกชายคนโตของบ้านก็ไม่รู้

“หึ อย่าคิดว่าคนอย่างชัญญ่าจะยอมยกผัวของตัวเองให้ใครง่ายๆนะ ตราบใดที่ฉันยังไม่เจอใครที่เพอร์เฟคกว่าพีท

ฉันไม่มีวันยอมปล่อยเขาไปแน่”

แม้ว่าหนทางเดียวที่จะจับลูกชายบ้านนี้ให้อยู่หมัดก็คือการปล่อยให้ตัวเองตั้งท้อง แต่เขาก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอได้ทำอย่างนั้นได้เลย เมื่อตลอดเวลาที่คบกันมาสองปีกว่า เขาจะป้องกันตัวเองอย่างดีในทุกครั้งที่มีอะไรกัน แม้เขาจะเมาแค่ไหน

ก็ตาม เห็นทีว่าเธอคงต้องพยายามทำอะไรสักอย่างแล้ว

บนโต๊ะอาหารของบ้านตระกูลคลาร์ก ที่วันนี้คึกคักกว่าทุกทีเพราะลูกชายคนโตของบ้านกลับมาแล้ว แถมยังมีว่าที่ลูกสะใภ้ร่วมโต๊ะเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

“พีททานปลาทอดนี่สิคะ อร่อยมากเลยค่ะ”

ชัญญาภัคตักอาหารให้เขาอย่างเอาใจเหมือนทุกทีและก็ได้รับการดูแลกลับจากคนรักเหมือนทุกทีเช่นกัน

“ขอบคุณครับ ชัญญ่าก็ทานทอดมันกุ้งนี่สิครับ

ของโปรดคุณนี่”

“ขอบคุณค่ะ”

“แม่ครับ ทานผัดผักนี่หน่อยนะ อร่อยมากๆเลย เปลี่ยนแม่ครัวหรอครับ อาหารบ้านเราถึงรสชาติดีขึ้นจากเดิมมาก”

เขาตักผัดผักรวมมิตรรสเลิศให้กับมารดา พร้อมเอ่ยชมรสชาติอาหารไม่ขาดปาก

“ขอบใจจ้ะ แม่ครัวหลักก็คนเดิมแหละลูก แต่แม่ครัวเสริมนี่สิ เปลี่ยนคนใหม่ ผัดผักจานนั้นก็ฝีมือเขาล่ะ”

“หรอครับ รับมาจากไหนครับเนี่ย ฝีมือดีมาก อาหาร

ถูกปากอย่างนี้ผมคงอ้วนตาย”

“นั่งอยู่ข้างๆ แม่นี่ไง”

เขาเงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างมารดา ซึ่งเธอก็หลบตาเขาวูบอีกแล้ว คิ้วเข้มจึงขมวดเป็นปมอีกครั้ง รู้สึกไม่

สบอารมณ์เล็กน้อยที่ยัยเด็กนี่เอาแต่หลบหน้าหลบตาเขา

“อ่อ ฝีมือพั้นช์เองหรอ อร่อยมากนะ”

แต่ก็ต้องเอ่ยชมออกไป แม้จะไม่ค่อยสบอารมณ์ในตัวแม่ครัวคนใหม่คนนี้อย่างไรก็ตาม

“เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ”

เธอก้มหน้าก้มตาตอบเขากลับไป ไม่กล้ามองสบตากับดวงตาคมกริบมีเสน่ห์นั่นอีก เพราะแค่ครั้งแรกเมื่อตอนบ่ายที่สบกับดวงตาคู่นี้เข้าอย่างจัง ก็ทำเอาเธอใจสั่น ใบหน้าร้อนผ่าว

จนทำตัวไม่ถูกแล้ว

ลูกชายคนโตของป้าพิมพ์ของเธอ ที่เธอเคยได้มองสบตากับเขาในรูปถ่าย ก็ว่าหล่อเหลาจนใจสาวสั่นสะท้านแล้ว แต่เทียบไม่ได้เลยกับตัวจริง ที่ต้องบอกว่าโคตรหล่อและมีเสน่ห์ดึงดูดจนไม่อาจหาญจะสบตากับเขาได้เลยจริงๆ

ชัญญาภัคลอบมองปฏิกิริยาของคนรักหนุ่มที่มีต่อสาวน้อยหน้าหวาน ก็เห็นว่าปกติดี ไม่ได้มีวี่แววว่าจะสนใจสาวน้อยคนนั้นเป็นพิเศษ และสาวน้อยนั่นก็ก้มหน้าก้มตา ไม่ได้มีท่าทีชม้อยชม้ายชายตาให้ท่าผู้ชายของเธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น บางที ต่อให้เด็กนี่จะสวยน่ารักขนาดไหน แต่ก็คงไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคแบบที่เขาชอบอยู่ดี แต่ก็ต้องรู้เขารู้เราเอาไว้ก่อน

“เก่งจังเลยนะคะ น้องพั้นช์อายุเท่าไหร่แล้วคะ ท่าทางยังดูเด็กๆอยู่เลย”

“พั้นช์อายุสิบแปดค่ะ”

แค่อายุก็ไม่ผ่านแล้ว เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงที่เด็กกว่ามากๆ เพราะเหตุผลคือเด็กสาวๆมักงี่เง่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาจึงคบแต่คนรุ่นราวคราวเดียวกันมาตลอด

“สิบแปดเองหรอ แล้วตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 หรือจ๊ะ”

“กำลังจะขึ้นปีหนึ่งค่ะ”

“ตอนแรกแม่ว่าจะส่งพั้นช์ไปเรียนที่อเมริกา ให้ตาแพทกับยัยพลอยช่วยกันดูแล แต่พั้นช์น่ะสิไม่ยอมไป บอกว่าอยากอยู่กับแม่มากกว่า แต่น้องก็สอบได้คณะบริหารธุรกิจภาคอินเตอร์นะ มหาวิทยาลัยนี้คะแนนสูงเสียด้วย”

คุณพิมพ์มาดาอวยลูกสาวคนใหม่ด้วยความภูมิใจ

ด้วยสนิทสนมกันมาชั่วอายุของสาวน้อยคนนี้ จึงรู้ดีว่าเด็กในปกครองของเธอทั้งเรียนดีและมีความประพฤติดีขนาดไหน

“เรียนที่นี่ก็ดีแล้วครับ แม่จะได้มีเพื่อนด้วย ขืนส่งไปอยู่กับเจ้าสองแสบนั่นมีหวังลูกสาวแม่ได้เสียคน ยัยพลอยก็เอาแต่ใจตัวเอง ติดเที่ยว ติดเพื่อน ถึงแม้อายุใกล้กันก็เถอะ แต่ต้องได้พากันเที่ยวเล่นไม่สนใจการเรียนแน่ๆ ส่วนเจ้าแพทก็เจ้าชู้ควงสาว

ไม่ซ้ำหน้า เผลอๆ มันจะมาเล่นลูกสาวนอกไส้ของแม่เสียเอง”

“เหอะ ลองมาเล่นลูกสาวของแม่สิ แม่จะจับแต่งงาน

ให้ ลูกสาวแม่ไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่ใครจะมาเล่นๆ ด้วยได้นะ

จะเอาเลือดหัวออกให้แถมด้วย”

“หึหึ โหดจังเลยนะครับ อย่างนี้เจ้าแพทมันคงไม่กล้าเข้าใกล้แน่ๆ”

เขาปรายตามองใบหน้าหวานๆนั่นชั่วครู่ อมยิ้มมุมปากด้วยความสมใจ แต่จะสมใจเรื่องอะไรก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

“น้องพั้นช์น่ารักขนาดนี้ มีแฟนแล้วหรือยังจ๊ะ”

“เอ่อ ยังหรอกค่ะ พั้นช์ยังไม่อยากสนใจเรื่องอื่นค่ะ อยากตั้งใจเรียนก่อน ไม่อยากทำให้ป้าพิมพ์ผิดหวัง”

พิมพ์มาดายิ้มหวานเต็มใบหน้า สมใจที่มีลูกสาวที่น่ารักแบบนี้

“เดี๋ยวพั้นช์เรียนมหาวิทยาลัยแล้วก็มีได้ลูก โตแล้ว ป้าให้อิสระ แต่ขอให้ดูดีๆ เลือกดีๆ พาเข้ามาให้ผู้ใหญ่รู้จัก ป้าก็โอเคนะ”

“ค่ะ ป้าพิมพ์”

ทันทีที่เธอไม่ปฏิเสธแม่ของเขา คิ้วเข้มจึงขมวดเป็นปม ดวงตาคมกริบก็ตวัดมองใบหน้าหวานด้วยความไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“อย่าเพิ่งมีแหละดีแล้ว ผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจยาก สนใจแค่เรื่องเรียนก็พอ เธอต้องส่งเกรดให้ฉันดูทุกเทอม ถ้าไม่เป็นที่น่าพอใจคงต้องควบคุมความประพฤติ”

นี่เป็นประโยคยาวๆ ประโยคแรกที่เขาอ้าปากคุยกับเธอ แต่แววตาดุดันคู่นั้นมันคืออะไร ทำเหมือนไม่พอใจเธอตลอดเวลาเสียอย่างนั้น จนเธอเองที่เพิ่งรู้จักเขายิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่กล้ามองสบตาเขาอีกแล้ว

“โหดจังเลยนะคะพีท น้องพั้นช์กลัวจนหงอหมดแล้ว”

“กลัวก็ดี จะทำอะไรจะได้เกรงใจกันบ้าง ไม่สร้างปัญหาให้แม่ปวดหัว”

“ฝันไปเถอะว่ายัยพั้นช์จะทำให้แม่ปวดหัว แกยังไม่รู้จักน้องดี แม่รู้จักน้องมาตั้งแต่น้องเกิด แม่รู้ดีว่าน้องเป็นยังไง

ไม่เหมือนพวกแกหรอก หัวนอก ใช้ชีวิตเสรีจนแม่ปวดหัว”

“อ้าว ทำไมวกกลับมาที่ผมได้ล่ะครับเนี่ย แตะต้องไม่ได้เลยนะ ลูกสาวคนใหม่เนี่ย”

“ใช่ ห้ามแตะลูกแม่”

หึ คอยดูแล้วกัน ว่าเขาจะแตะต้องยัยเด็กนี่ได้ไหม

ถ้าทำตัวเหลวไหลเมื่อไหร่ เขานี่แหละ จะเล่นให้น่วมเลย