บทที่ 5 ว่าที่คู่หมั้น

ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่ดังขึ้นทำให้เดม่อนหยุดชะงักไปหลังจากที่นั่งรับประทานอาหารกับครอบครัวมาได้พักใหญ่ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร

"ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์แปปหนึ่งนะครับ" ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยบอกพ่อและแม่ของตนอย่างสุภาพซึ่งอนงค์ก็ตอบกลับมาทันทีอย่างรู้ทัน

"เพื่อนเหรอลูก"

"ครับ"

"ฮ่าๆๆ ไปคุยสิ ถ้ายังไงก็ชวนเขามากินข้าวกับพวกเราด้วยก็ได้นะ"

"ครับ" เดม่อนตอบกลับอย่างยิ้มๆ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องเพื่อไปคุยโทรศัพท์ยังบริเวณด้านหลังของร้าน

ติ้ด

"มีอะไร"

(ไม่อ่อนโยนแล้วเหรอครับคุณชายเดม่อน กูว่าถ้ามึงจะทำเสียงเบื่อขนาดนั้นไม่ต้องรับสายกูก็ได้นะ) นาวินเอ่ยอย่างประชดประชันให้กับน้ำเสียงเบื่อหน่ายของเพื่อนตัวเอง ซึ่งเขาและเดม่อนนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนอยู่ และเขาก็รู้ตัวตนของเพื่อนรักตัวเองดี เพียงแค่เขาไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องของกันและกันก็เท่านั้น

"มึงมีเรื่องอะไรก็พูดมา กูมากินข้าวกับที่บ้าน"

(หืม? นี่กูโทรมาได้จังหวะพอดีเลยไหมเนี่ย ฝากสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ด้วยสิ)

"พ่อกับแม่อยู่ข้างใน"

(อ๋อออ แอบมาคุย...)

"มึงมีอะไรก็รีบพูดมา" น้ำเสียงกดต่ำของชายหนุ่มทำให้คนปลายสายหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนาเป็นเรื่องที่เขาเพิ่งรับรู้มา

(กูโทรมาแสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าบ่าวครับ แหม จะแต่งงานแต่ไม่บอกเพื่อนอย่างกูเลยนะ ได้ข่าวอีกฝ่ายน่ารักใช้ได้เลยนิ กลัวกูจะจีบเหรอ)

"แค่หมั้นยังไม่ได้แต่ง"

(แล้วมึงยอม? แบบนี้มันคลุมถุงชนปะวะ)

"แม่อยากให้แต่ง เพราะครอบครัวรู้จักกัน"

(หืม? คนอย่างมึงเนี่ยนะยอมง่ายขนาดนั้น กูไม่เชื่อหรอก ไปสืบมาแล้วเป็นยังไง บอกกูบ้างสิ) น้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นเกินเหตุของคนปลายสายทำให้เดม่อนลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แต่มันก็เป็นความจริงอย่างที่นาวินพูดที่ถึงแม้เขาจะยอมที่บ้านของตัวเองมากขนาดไหนแต่ถ้าคนนั้นเป็นคนไม่ดีเขาก็คงไม่ปล่อยให้เข้ามาทำลายความสุขของครอบครัวเขาเช่นเดียวกัน

"ก็พอได้"

(แค่พอได้เองเหรอ)

"เห็นคนรอบตัวว่านิสัยดี แต่ก็มีพยศอยู่เหมือนกัน"

(ฮ่าๆๆ แบบนี้คงต้องให้คุณชายอย่างมึงปราบแล้วล่ะ ถ้าดูตัวเสร็จเมื่อไรอย่าลืมพามาแนะนำนะ ดูในรูปโคตรสวยจนอยากเห็นตัวจริงเลย)

ร่างสูงลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายไปพลางนึกถึงบุคคลที่สามไปด้วย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้คิดอะไรมากกว่านั้น เสียงโทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ไม่ใช่นาวินแต่เป็นลูกน้องของเขาแทน

ติ้ด

"..."

(นายครับ คือว่าตอนนี้...) คนปลายสายรีบรายงานถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างยาวเหยียดเพื่อให้เจ้านายหนุ่มได้รับรู้ ใบหน้าคมคายไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเช่นเดิม หากแต่เขากลับเลือกที่จะทำบางอย่างทันทีหลังคุยกับลูกน้องเสร็จ

แกร๊ก~

"แม่ครับ" เสียงเปิดประตูห้องอาหารวีไอพีดังขึ้นพร้อมกับเสียงเข้มของชายหนุ่มทำให้ดีนและอนงค์ต้องหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติก่อนที่ลูกชายคนเดียวของพวกเขาจะเอ่ยออกมา

"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย"

"หืม? เกี่ยวกับที่เพื่อนโทรมาหรือเปล่า" อนงค์เอียงคอถามคนที่นั่งอยู่ด้วยความสงสัยให้กับท่าทางที่ดูร้อนรนของเขา

"ประมาณนั้นครับ แม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหม ไว้วันหลังผมจะมากินข้าวด้วยใหม่"

"แม่ไม่ว่าหรอก ความจริงอีกเดี๋ยวพวกเราก็คงกลับแล้วล่ะ แต่ลูกระวังตัวด้วยนะ อย่ากลับดึกแม่เป็นห่วง" อนงค์จ้องมองใบหน้าหล่อที่สวมใส่กรอบแว่นด้วยความเป็นห่วงว่าลูกชายของตนอาจจะโดนพวกอันธพาลทำร้ายหรือไม่หากไปเที่ยวในเวลากลางคืนดึกๆ เพราะเธอก็เคยสั่งให้บอดี้การ์ดไปคุ้มกันทายาทเจ้าของโรงแรมอย่างเขาแล้ว แต่เดม่อนก็ไม่ยอมให้มีคนไปคอยดูแลเสียที

"ผมจะระวังตัวครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกผู้เป็นแม่เพียงเท่านั้นก่อนจะก้มหัวให้ทุกคนเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ