Lumipas pa ang ilang oras, at mag a-alas tres na ng madaling araw. Sobrang lasing na ni Klare at mahimbing nang natutulog sa backseat ng kotse ni Gabe, habang si Eloise at Gabe ay nakatayo sa tabi ng sasakyan sa parking lot, malayo sa maingay na club.Lasing na rin si Eloise, pero nakakatayo pa rin naman siya nang diretso, kahit pa paminsan-minsan ay kailangan niyang humawak sa gilid ng kotse para kumalma ang pakiramdam. Gabe, on the other hand, was already sober. His eyes were clear, and he was watching her carefully.“So,” panimula ni Gabe, habang nakasandal sa pinto ng kotse. “How have you been… since we saw each other at Café Lune?”Napatingin si Eloise sa kan’ya. Tila hindi niya agad nakuha ang ibig sabihin nito.“Last time we talked,” paliwanag ni Gabe. “You looked like you were about to tell me something, but you didn’t.”Huminga nang malalim si Eloise at sinuklay ang mga daliri sa medyo magulo niyang buhok. “I’ve been… okay, I guess.”“You guess?”Napangiti siya nang pilit. “I
Magha-hatinggabi na sa mga oras na iyon nang biglang nag-ring ang cellphone ni Eloise. Nakahiga na siya sa kama at pinipilit ipikit ang mga mata. Pagod pa rin siya mula sa biyahe, at kung siya lang ang masusunod, hindi na siya aalis pa ng bahay hanggang bukas. Pero nakita niya sa screen ang pangalan ni Klare, kaya napaupo siya sa kama at agad sinagot."Hello?""El! Ano’ng ginagawa mo ngayon?"Napakunot ng noo si Eloise. "Obviously, matutulog na sana. Bakit?""May biglaang pa-party si Gabe. As in ngayon. Sa club. Birthday daw niya, hindi nagpaalam nang maaga pero he specifically asked na yayain kita,” anito na pasigaw ang pagkakasabi. Rinig niya sa kabilang linya ang may kalakasan na tugtog ng party music."Klare, kakauwi lang namin kanina galing Sierra Azul. Hindi ba p’wedeng bukas na lang?" May himig pa ng pagod sa boses ni Eloise."Alam ko, pero please? And duh? ‘Di naman p’wedeng i-move ang birthday ni Gabe bukas! At huy! ‘Di mo nasabing nagkita pala kayo ni Gabe!” bulalas nito kay
Pagkababa nila ni Eloise sa mismong Café Lune, nagkunwaring walang mabigat na tinatago si Estevan. Hindi niya alam kung paano, pero sa harap ng lahat ng maaaring mabasag, nagawa pa rin niyang isuot ang paborito niyang anyo—malamig ang titig, kalmado ang kilos, at laging may kontrol sa lahat ng bagay.Pero sa totoo lang, naglalaban ang sigaw sa loob niya. Kating-kati na siyang harapin ang kapatid.“You sure you don’t need to rest first?” tanong niya habang tinatanggal nito ang seatbelt.“Hindi. Gusto ko lang uminom ng kape sa sarili kong lugar,” sagot ni Eloise, mahina ang boses pero may pilit na ngiti sa mga labi. “Mas nakakagaan sa loob.”Tumango siya, kahit hindi iyon sagot na gusto niyang marinig. “I’ll stay for a bit.”Pagpasok nila sa café, sinalubong sila ng amoy ng bagong giling na kape at mga pamilyar na halaman sa sulok ng interior. Wala pang masyadong tao.Sinundan lang ni Estevan ang dalaga habang dumiretso si Eloise sa likod ng counter para maglagay ng apron at sinimulang
Tahimik ang loob ng SUV habang tinatahak nila ang mahabang, kumukurbang kalsada palabas ng Sierra Azul. Nakasara na ang laptop sa kandungan ni Estevan, pero hindi pa rin matahimik ang isip niya.His eyes weren’t on the road—they were on her.Eloise sat by the window, turned slightly away, her voice was low earlier as she spoke to someone on the phone. Hindi niya marinig ang buong usapan, pero bawat galaw nito, bawat mahinang pagbuntong-hininga, ay tila sinisigaw ang isang bagay na hindi niya maabot.Who was she talking to earlier? Is she okay?She looked tired. Not just physically, but deeper than that—like something inside her was bothering her.Biglang nag-vibrate ang telepono ni Estevan. Dinukot niya ito mula sa bulsa ng coat at tiningnan ang screen. A message from Gael, one of the senior security staff at the villa.Gael - Senior Security of Sierra Azul:Boss, may kailangan po kayong malaman. P’wede po ba kayong tawagan kahit sandali?Napakunot-noo si Estevan habang mabilis na nag
Makulimlim ang langit nang tumulak ang sasakyan nila Eloise at Estevan mula sa Sierra Azul. Ang mga ulap sa silangan ay tila kalmadong naghihintay ng buhos ng ulan, ngunit sa loob ng SUV, ang katahimikan ay mas malakas kaysa anumang kulog.Si Estevan, nakaupo sa kabilang dulo ng sasakyan, nakasubsob sa laptop habang inaasikaso ang huling email mula sa isang investor. Malayo ang tingin nito—hindi sa bintana, kundi sa mga salitang tinitipa niya, na para bang pilit ibinabalik ang sarili sa mundo ng business, sa mundong kontrolado niya.Samantala, si Eloise ay tahimik na nakaupo sa tabi ng bintana. Nakapatong ang siko sa armrest, habang ang hintuturo ay banayad na sumusunod sa ambon na nagsisimula nang bumalot sa salamin. Wala siyang tulog. Wala rin siyang gana kumain kaninang umaga. And though she hadn’t said it out loud, the night before had rattled her in ways she hadn’t anticipated.She warned herself not to fall for this. This wasn’t the plan. Hindi ito ang dahilan kung bakit siya nar
Sa gabing iyon, ilang oras matapos ang sayaw, at nang unti-unting magsipag-alisan ang mga bisita mula sa grand ballroom, nahanap ni Eloise ang sarili niyang mag-isa sa may pintuan ng balkonahe, tahimik na iniinom ang huling patak ng kan’yang champagne.Malayo na rin si Elias sa kan’ya, kausap na ang ilang investor, at si Estevan ay wala na rin sa kan’yang paningin.She thought that was it—that the intensity between them would dissolve with the music. Pero hindi pa tapos ang gabi."Eloise."Nilingon niya agad ang boses na iyon. Si Estevan, hawak na ang coat niya sa isang kamay, at bahagyang nakayuko, as if hesitant. "Do you want to get out of here? Just for a while?"Napakunot ang noo niya. "Where?"A faint smile played on his lips. “Somewhere quieter. Come on. I’ll show you.”Sandali siyang nag-atubili. Then again, there was a strange ache in her chest that wouldn’t go away. Something about his voice, his eyes—parang hindi ito tungkol sa pakitang-tao.“Okay,” mahina niyang sagot. “Lea