Trapped with My Ex's Brother-in-Law

Si Kristine Montero ay halos hindi na makakilos nang maayos sa sobrang kalasingan. Magdamag siyang umiinom sa bar, sinusubukang lunurin sa alak ang pait at galit na bumabalot sa kaniya nitong mga huling araw matapos siyang lokohin ng dating nobyo. 

Nag-propose si Leo sa ibang babae.

Niloko siya. Nilapastangan ang tiwala niya. At ngayong gabi, habang abala si Leo sa pagpro-propose sa ibang babae—isang babaeng ipinakilala pa sa kaniya bilang kaibigan.

Habang naglalakad siya palabas ng bar, medyo hilo at lutang, pumasok siya sa isang madilim na koridor. Ang ilaw ay mahina, at ang paligid ay maingay pa rin mula sa musika sa loob. Sa kalituhan niya, napagkamalan niyang ibang tao ang isang lalaki.

Walang pasintabi, bigla niyang niyakap ang lalaki at hinalikan ito nang mariin. Halatang puno ng poot at kalungkutan ang bawat galaw.

Sandaling natigilan ang lalaki, halatang nabigla. Ngunit nang maramdaman ang lambot ng mga labi niya, marahan itong tumugon. Ang halik ay naging mabagal, kontrolado, ngunit may init at lalim. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya bahagyang kumalas at magsalita nang mababa ang boses.

“Seriously?”

Napapikit si Kristine, pilit na inaayos ang paghinga. Nang tuluyang luminaw ang paningin niya, doon niya nakita nang malinaw ang mukha ng lalaki.

Harvey Hilton.

Isa sa mga pinakakilalang abogado sa bansa, may malalaking negosyo sa ilalim ng kanyang pangalan. Kilala siya sa pagiging matalino, disiplinado, at may tindig na kayang patahimikin ang kahit sinong kaharap.

Ngunit higit sa lahat, siya ang future brother-in-law ni Leo—ang lalaking minsang minahal ni Kristine.

Nanigas ang katawan niya. Napaatras siya, nanginginig ang mga daliri. “Oh my God…” mahina niyang sabi, halos pabulong. “Attorney Hilton…”

Tumaas ang kilay ni Harvey, bahagyang nakangisi. “So you know me,” aniya. “Interesting way to introduce yourself, Miss.”

Nahihiya man, tumagilid ang mukha ni Kristine. “I—I'm sorry. I thought you were someone else.”

Ngumisi nang bahagya si Harvey, tinapunan siya ng tingin mula ulo hanggang paa. “That’s obvious.”

Tatalikod sana si Kristine, pero huminto siya. Ang sakit ng dibdib niya ay parang kumulo ulit. 

‘Kung si Leo nga nagawang ipagpalit ako nang walang konsensya, bakit ako magpapakasanta?’

Sa halip na lumayo, muli siyang lumapit. Hinawakan niyang muli ang lalaki sa braso at muling niyakap nang mahigpit.

Nagulat si Harvey, pero hindi na niya tinabig. Mabango si Kristine—may halong alak at amoy ng mamahaling pabango. Maganda, maayos ang hubog ng katawan, at halatang galing sa buena familia.

“Bakit?” tanong ni Harvey, mababa ang tono. “What are you doing?”

“Just… let me,” mahinang sagot ni Kristine “Even for tonight, please. Wala akong kailangang ipaliwanag.”

Matagal siyang tinitigan ni Harvey. May bahid ng pagtataka at awa sa mga mata niya, pero may halong pagnanais din na hindi niya kayang itago.

“Alam mo bang delikado ‘yang ginagawa mo?” aniya sa malamig na boses.

“Wala na akong pakialam,” sagot ni Kristine. “Pagod na akong magpakabait.”

Ilang segundo silang parehong tahimik bago marahan siyang hinawakan ni Harvey sa baywang. Mainit ang palad nito, at ramdam ni Kristine ang kakaibang kabog sa dibdib.

“Shall we go somewhere else?” tanong ni Harvey, halos pabulong habang nakatingin sa mga mata niya.

“Hindi ko pa ‘to nagagawa,” bulong ni Kristine, halos hindi marinig.

Bahagyang napakunot ang noo ni Harvey. “You sure?”

Tumango siya nang mahina. “I just want to forget everything. Please, Attorney.”

Hindi na nagsalita si Harvey. Hinaplos niya ang pisngi ni Kristine bago siya muling hinalikan.

Ngunit habang nagiging marahas ang bawat halik, marahang lumabas sa bibig ni Kristine ang isang pangalang hindi dapat marinig.

“Leo…”

Parang may bombang sumabog sa pagitan nila iyon.

Biglang umatras si Harvey, nanigas ang panga. Kinuha niya ang lighter sa bulsa at nagsindi ng sigarilyo, nakasandal sa pader habang pinagmamasdan ang babae.

“Leo?” malamig niyang ulit. “That’s… interesting.”

Napatigil si Kristine. Parang bumalik bigla sa katinuan ang lahat. Alam niyang narinig ni Harvey ang sinabi niya. Hindi na niya kailangang magpaliwanag.

“Attorney Hilton…” mahina niyang sabi, halatang nahihiya. “I’m sorry, I shouldn’t have—”

Itinaas ni Harvey ang kamay, pinutol ang sasabihin niya. “You know who I am, right?”

Tumahimik si Kristine. Tumango nang bahagya.

“So tell me,” dagdag ni Harvey, tinapik ang abo ng sigarilyo. “Ano ‘tong ginawa mo? You kissed me just to piss off Leo? Gusto mo lang bang makaganti?”

Hindi makatingin si Kristine. “Maybe… maybe I just lost control,” sagot niya sa mababang boses.

Ngumisi si Harvey. “You think I’ll believe that?”

“Hindi ko naman kayo pinilit,” sagot niya. “At hindi ko rin inisip na—”

“Na ako ‘yon?” putol ni Harvey, bahagyang natawa. “You really are something, Miss Montero.”

Nagsimulang manginig ang kamay ni Kristine, pero pinilit niyang maging kalmado. “I’m sorry, Attorney Hilton. I’ve disturbed you enough. Hindi ko sinasadya.”

Lumayo siya at tumalikod, pero bago pa siya makalayo, tumunog ang cellphone niya.

“Hello?”

“Kristine!” boses iyon ni Tita Rica, halatang nagmamadali. “Umuwi ka agad, hija. May nangyari rito sa bahay.”

Napahigpit ang hawak niya sa telepono. “Ano’ng nangyari? Si Papa ba?”

“Basta umuwi ka muna. Huwag ka nang magtanong diyan. Please, bilisan mo.”

Pagkababa ng tawag, parang nanlambot ang tuhod ni Kristine. Halos malaglag ang telepono sa kamay niya.

“I’m sorry, Mr. Hilton,” sabi niya, nanginginig ang tinig. “Kailangan ko nang umalis.”

Tahimik lang si Harvey, pinanood siya habang nag-aayos ng sarili. Pagkaraan ng ilang segundo, kinuha nito ang suot na coat at inihagis sa kanya.

“Isuot mo ‘yan,” mahinang sabi niya. “I’ll drive you home.”

Natigilan siya. “Hindi na po, kaya ko na—”

“Wala akong sinabing nagtatanong ako,” malamig nitong putol. “Sumakay ka na.”

Wala nang nagawa si Kristine kundi sumunod.

Sa loob ng kotse ni Harvey, tahimik sila buong biyahe. Ang tanging maririnig ay ang mahinang tunog ng makina at ang mahinang ugong ng ulan sa labas.

Minsan, palihim siyang tumitingin kay Harvey. 

“Hindi mo kailangang matakot,” sabi ni Harvey bigla, hindi siya tinitingnan. “Hindi kita sasaktan.”

“Hindi ako natatakot,” sagot niya, mahina pero totoo.

“Good,” walang emosiyong sagot ni Harvey. “Kasi kung natatakot ka, hindi ka sana lumapit kanina.”

Natahimik si Kristine. Totoo iyon.

Pagdating nila sa tapat ng condo ni Kristine, huminto si Harvey at tumingin sandali sa kanya. Ang mga mata nito ay parang sinusuri siya, pero may bahagyang pag-aalala.

Kinuha nito ang isang business card mula sa glove compartment at iniabot sa kaniya. “Here,” sabi niya. “If you ever need a lawyer—or just someone to talk to.”

Tiningnan ni Kristine ang card, tapos marahang ibinalik. “Salamat, pero hindi na po kailangan. Ayoko na pong maulit ‘yung nangyari kanina.”

Bumaba ang mga mata ni Harvey sa mga hita niyang nakalitaw sa maikling bestidang suot. Uminit ang pisngi ni Kristine nang napansin niya iyon.

“Your choice,” aniya.

Biglang tumunog muli ang cellphone ni Kristine. Akala niya si Tita Rica ulit, pero nang silipin niya, isang message lang mula kay Leo.

Leo: Kristine, nasaan ka?

Nakita rin iyon ni Harvey. Napangiti siya, may halong pang-aasar. “So, loyal ka pa rin pala.”

“Mali ‘yang iniisip niyo,” mabilis na tugon ni Kristine.

Ngumiti lang si Harvey at bumaba ng kotse. Binuksan niya ang pinto para sa kanya, maayos at magalang. 

“Goodnight, Miss Montero.”

“Goodnight, Attorney Hilton,” mahina niyang sagot, halos hindi makatingin.

Pagkalabas niya, doon lang niya napansing suot pa rin niya ang coat ni Harvey. Gusto niyang ibalik, pero nakasakay na ulit ito at pinaandar ang kotse.

Habang papalayo si Harvey, tumingin ito sa rearview mirror at napangiti nang bahagya. Sa isip niya, si Kristine Montero ay isa sa mga babaeng mahirap kalimutan, pero hindi siya ang tipong maghahabol.

Para sa kaniya, isa lang itong gabi.

Isang gabi ng maling pagkakataon, sa maling tao, sa maling oras.