Kabanata 2:

Dumiretso ako sa may parking lot. Pagdating ko do'n, kaunti na lang ang nakaparadang kotse. Mukhang tapos na ang ganap.

Pumwesto ako sa madilim na bahagi, malapit sa isang malaking poste, sapat para itago ako mula sa nakakalat na CCTV sa paligid.

I could still feel the heat of his lips on mine, but even I had my limits. I needed a break. A cigarette. Something to shake off the dizzying thrill of it all.

Nang sindihan ko ang isang stick ng sigarilyo, napansin ko ang nakaparadang kotse sa harap ko, ilang hakbang ang layo sa akin. Yumuyogyog ito. Akala ko minumulto na ito ngunit awtomatik na tumaas ang kilay ko nang mapagtantong gawa ng kung sino sa loob ang pag-alog.

Bumuga ako ng usok, hindi na sana papansinin iyon, pero bumilis nang bumilis ang pagkakaalog ng kotse. Lumapit ako at pinaningkitan ang gawi nito. Pwersahan kong naibuga ang panibagong usok sa bibig ko nang makilala ko ang kotse.

“Kotse ‘to ng fiancée ni ate, ah,” usap ko sa sarili.

Lumapit pa lalo ako, pero sa bandang hindi ako makikita ng kung sinumang nasa loob. At tama nga ako. Ito ‘yong kotseng gamit nila nang pumunta sila dito.

I sucked in a sharp breath, my lips curling into a mixture of amusement and disbelief. Seriously?

Sa lahat ba naman ng lugar, dito pa talaga nila napiling magyugyugan? Hindi man lang nahintay ang kasal bukas? Tsk.

I shook my head and clicked my tongue.

Mas lalong lumala ang pagkakaalog ng kotse. Hindi ako pinanganak kahapon para hindi ma-gets kung ano ang ginagawa nila sa loob. Tinted, oo, pero kita ko ang anino nilang nagmimilagro dahil sa munting ilaw na nakatapat sa kotse.

Well... They're getting married tomorrow anyway. What am I even doing here? Ano ako, mambubuso?

Bumuga ulit ako ng usok at aalis na sana sa kinaroroonan kaso literal na natigilan ako dahil may kamay na pumatong at sumakop sa tuktok ng ulo ko, tila ginawang basketball ang pagkakasakop nito sa aking ulo.

“Bata, bawal manilip.”

A low, amused voice drawled from beside me Napalunok ako at hindi na nakagalaw. Mahina lang ang boses niya, pero sapat na iyon upang magdulot sa akin ng pananahimik.

I glanced up, cigarette hanging between my lips, and met the sharp gaze of Renzo.

Nginisian niya ako nang magtama ang mga mata namin. Sa paraan ng pagkakangisi niya, para bang may ginawa akong masama. Umawang ang bibig ko nang walang alin-langan niyang hinugot sa bibig ko ang stick ng sigarilyo.

His movements were so smooth and effortless that I didn’t even have time to resist. He flicked the stick of cigarette to the ground and crushed it with the sole of his polished shoe.

“Masama sa kalusugan ang paninigarilyo.”

Tuluyan na akong napanganga sa sinabi nya. Kalmado lang ang boses niya pero para sa akin, tunog naninermon na parang kay Mama.

Mabilis na nag-init ang mukha ko sa kahihiyan. Tinanggal niya sa tuktok ng ulo ko ang kamay niya. Tumayo siya ng tuwid sa harap ko, saka binulsa sa suot niyang slacks ang dalawa niyang kamay.

Sunod-sunod ang paglunok ko nang taasan niya ako ng kilay, waring nanghahamon ng kung ano.

Siya si Renzo Alcantara. Pinsan ng magiging asawa ni Ate. Kahapon ko lang siya nakilala. Sinamahan niya ang kaniyang pinsan sa pamamanhikan.

Unang dapo pa lang ng mata ko sa kaniya, nakuha na niya ang buong atensyon ko. Hindi lang ang atensyon ko, kahit ang nananahimik kong puso ay parang nagwala, lalo na nang daanan ako ng mapang-akit niyang mga mata.

Pasok na pasok siya sa standard ko. Mali. He exceeded my standard.

Tall, effortlessly good-looking, with sharp features that made him stand out even in a room full of rich, powerful men. But more than that, it was his presence. There was something about him, something that commanded attention without him even trying.

Bukod pa d’yan, siya lang ang bukod tanging lalaki na nagawang bumalewala sa presensya ko. Halos rumampa na ako sa harap niya kahapon para lang makuha ang atensyon niya, pero walang epekto. Saglit lang na napapatingin pero hanggang doon lang.

Bihasa na ako pagdating sa kung paano tumingin ang mga lalaki. Alam na alam ko ang mga ibig-sabihin ng iba't iba nilang pagtingin sa babae. Nakakainis lang dahil kahit ang hindi eksperto, kaya nitong masabi na wala akong epekto sa kaniya.

I flirted him yesterday, but he didn't flirt back.

Halata ang pagkadisgusto niya sa akin.

At oo, hindi ito ang unang beses na tinawag niya akong bata. Kahapon din ay iyon din ang tinawag niya sa akin nang mahuli niya akong naninigarilyo sa likod ng aming bahay.

Isa siyang malaking challenge. Naapakan niya ang ego ko. Hindi ako papayag na hindi siya masama sa mga lalaking kayang kaya kong markahan.

That night, a new game began.

Make Renzo Alcantara notice me.

Make him realize I’m not a bata.

Make him mine.

Ang dali lang, ‘di ba?

Ang dali lang kamo kung sa ibang lalaki ko gagawin.

Kaso siya nga ang nag-iisang Renzo.

I had played this game a hundred times before, and I never lost. But him? He was different.

Sinubukan ko na lahat ng pang-aakit.

Nandoon na ‘yong kunwaring hindi ko siya nakita tapos nabangga ako sa kaniya, sabay lapit ng mukha ko sa kaniya.

Ilang beses kong sinubukan na makipagtitigan sa kaniya, pero hindi pa umaabot ng isang minuto, nag-iwas na siya ng tingin.

May oras din na kapag nagkukwento siya kay Kuya Riel, asawa ni Ate, tapos nandoon ako at nagpapanggap na nakikinig, tumatawa ako kunwari sa baduy niyang joke.

Bumili pa ako ng sobrang mahal na pabango para lang kapag napapadaan ako sa kaniya, mapapatingin siya, pero walang effect pa rin. Inipon ko pa naman ang baon ko para lang mabili ang pesteng pabangong ‘yon.

At ang pinakamalala kong nagawa, naghubad ako sa harap niya sabay upo sa kaniyang kandong, pero wala pa rin. Pinulot lang niya ang mga damit ko at tahimik niya akong dinamitan.

Hindi siya bakla. Minsan ko na siya nahuling may kahalikan. Inggit na inggit pa ako no'n sa babae dahil parang sarap na sarap siya sa labi ng lalaki.

May mga araw na sobrang badtrip talaga ako sa kaniya, pero hindi kailanman sumagi sa utak ko na sukuan sya.

Renzo was still Renzo.

Cool. Unbothered. Untouchable.

Naging malapit kami sa isa’t isa. May mga kabulastugan ako na nagagawa niyang palagpasin. Kinakausap niya ako palagi tungkol sa mga gawain ko sa school. May mga binibili din siya sa akin na mamahaling bagay.

We had gotten closer, sure. But not close enough.

Not enough for him to stop calling me bata.

Not enough for him to look at me the way other men did.

And for the first time in my life, I was playing a game I wasn’t sure I could win.