บทที่ 7 คนที่หัวใจอ่อนแอ แอบรักคนปากแข็ง

I Hate You and I Love You

บทที่ 7

คนที่หัวใจอ่อนแอ แอบรักคนปากแข็ง

…………………

จุนรักน้ำหนาวบ้างหรือเปล่า เป็นคำถามที่ค้างอยู่ในใจของน้ำหนาวมานานหลายปี ถึงแม้ว่า ใจหนึ่งจะเชื่อ ว่าระหว่างเธอและเขา มันคือความรัก แต่อีกใจ ก็กลัว เพราะการกระทำของเขา มันช่างเฉยชาเหลือเกิน เฉยชาจนจากที่เคยมั่นใจเต็มร้อย นับวัน ความมั่นใจนั้น มันยิ่งน้อยลงไปทุกที ทุกที การที่ต้องคอยคาดเดาความรู้สึกของใครบางคนอยู่ฝ่ายเดียว มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน

หัวใจของน้ำหนาวจะทนได้นานสักแค่ไหนกันนะ

ปึง!

ประตูถูกปิดลง ร่างสูงของจุนเดินผ่านร่างของน้ำหนาวไป โดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะชายตามอง ทำราวกับว่าเธอเป็นเพียงอากาศ ที่มองไม่เห็น เขาเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว ไม่ว่าจะที่โรงเรียน หรือที่บ้าน เขาก็ไม่คุยกับเธอเลยสักคำ แถมยังไม่ยอมกินอาหารที่เธอทำจริงๆ ตามที่เขาบอก

"...................." น้ำหนาวได้แต่มองไปที่ประตูห้อง ของเพื่อนสมัยเด็กด้วยแววตาเศร้าหมอง ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไร ก็นึกหาเหตุผลไม่ออกว่าเธอทำอะไรผิดขนาดนั้นกันแน่ ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนั้น

ตึก ตึก ตึก

สองเท้าเล็กค่อยๆ ก้าวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ ก่อนจะเคาะประตูห้องเบาๆ

ก๊อกๆๆๆ

"จุน.....น้ำหนาวขอโทษนะ"

น้ำหนาวยอมขอโทษ.....โดยที่ไม่รู้ว่าทำผิดอะไร แต่หากต้องทนให้เขาโกรธต่อไปแบบนี้ เธอยอมขอโทษเองซะดีกว่า ศักดิ์ศรีไม่ได้สำคัญกับเธอ เท่ากับใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังประตูนี้ การที่เขาทำท่าทีเฉยชาใส่เธอแบบนี้ มันช่างทรมานเหลือเกิน

"น้ำหนาวขอโทษ.....จะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธกันเลยนะ" น้ำหนาวเอ่ยเสียงแผ่ว หวังว่าเขาจะได้ยินทุกถ้อยคำที่เอ่ยไป

"...................." แต่ทว่าก็ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ กลับมา

"น้ำหนาวทำกับข้าวเอาไว้ให้บนโต๊ะนะ ขอโทษที่พยายามทำเท่าไหร่ก็ไม่อร่อยสักที แต่ว่าน้ำหนาวก็ตั้งใจทำมากๆ เลยนะ" น้ำหนาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงไปทุกทีๆ ในใจมันจุกแน่นไปหมด จุน มีเพื่อนมากมาย เขาโดดเด่น และ เพอร์เฟค ราวกับโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเขา แต่น้ำหนาวกลับมีเพียงแค่จุนคนเดียว เธอไม่เคยจินตนาการถึงโลกที่ไม่มีเขาเลย ไม่ว่าจะวัยเด็ก หรือ แม้กระทั่งตอนนี้ น้ำหนาวก็เอาแต่วิ่งตามจุน เธอใช้ชีวิตราวกับบูมเมอแรง ที่ไม่ว่าเขาจะเหวี่ยงเธอไปกี่ครั้ง เธอก็จะวนกลับมาหาเขาทุกครั้ง จนบางครั้งก็แยกไม่ออกว่า มันคือความรัก หรือ การยึดติดกันแน่ จนบางครั้งก็ทำให้ใครบางคนเผลอลืมไป ว่าสักวันบูมเมอแรงอาจจะไม่กลับมาก็ได้

"น้ำหนาวไปนอนก่อน อย่าลืมกินข้าวด้วยนะ" น้ำหนาวเอ่ย ก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวเดินกลับห้องของตัวเองไป

ปึก

แก็ก

ประตูห้องของน้ำหนาวปิดสนิทลง ก่อนที่ประตูอีกบานจะค่อยๆ แง้มเปิดออก โดยที่ร่างสูงค่อยๆ เดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะที่มีอาหารที่น้ำหนาวทำเอาไว้

ครืด

มือหนาค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง และลงมือกินข้าวจนหมด โดยที่ใบหน้าไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกใดๆ

เช้าวันต่อมา

น้ำหนาวเดินออกจากบ้านในสภาพหมดอาลัยตายอยาก จิตใจห่อเหี่ยว เพราะตื่นมาก็ไม่เจอจุนแล้ว ใจคิดว่าเขาก็คงจะหนีไปโรงเรียนคนเดียวอีกตามเคย

ตึก ตึก ตึก

ร่างเล็กเอาแต่เดินก้มหน้าไม่มองทาง จึงไม่ทันสังเกต ว่ากำลังเดินผ่านหน้าใครบางคน จนกระทั่งจู่ๆ ก็ถูกคว้ากระเป๋าเป้ที่กำลังสะพายอยู่จากทางด้านหลัง

หมับ!

"ก้มหน้าหาเศษเงินหรือไง" เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น พร้อมกับแรงดึงด้านหลัง ทำให้น้ำหนาวตกใจหันไปมองทันที

"จุน!" น้ำหนาวอุทานด้วยความตกใจ ที่เห็นเพื่อนสมัยเด็กที่คิดว่าหนีไปโรงเรียนก่อนแล้ว

"เสียงดัง" คนตรงหน้าขมวดคิ้วราวกับกำลังรำคาญที่น้ำหนาวอุทานเสียงดัง

"ทำไมจุนมาอยู่ตรงนี้ล่ะ นึกว่าไปก่อนแล้วซะอีก" น้ำหนาวเอ่ย ท่าทางห่อเหี่ยวก่อนหน้านี้เปลี่ยนไปในพริบตา ริมฝีปากเล็กเอาแต่ฉีกยิ้มกว้างไม่หยุด

"ถ้าไปแล้วจะเห็นมั้ย?" จุนก็ยังเป็นจุนอยู่วันยังค่ำ ไม่เคยเลยที่จะตอบคำถามดีๆ แต่น้ำหนาวก็ไม่ได้ใส่ใจ เอาแต่ส่งยิ้มไปให้ เพราะรู้ดีว่าเขาหายโกรธเธอแล้ว เพราะหากยังโกรธอยู่ ตอนนี้เธอคงจะไม่ได้คุยกับเขาแบบนี้แน่ๆ

"จะไปมั้ยโรงเรียน?" จุนเอ่ยถามในขณะที่เดินนำหน้าไปแล้ว แต่น้ำหนาวยังเอาแต่ยืนยิ้มไม่หยุดอยู่ที่เดิม

"ไปค่า" น้ำหนาวฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะวิ่งตามร่างสูงไป 

"จุนรอน้ำหนาวด้วยสิ" เนื่องจากความยาวของช่วงขาที่ต่างกัน ทำให้น้ำหนาวต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการตามเขาให้ทัน แต่ทว่าร่างสูงที่ก้าวเดินด้วยความรวดเร็ว ก็ค่อยๆ ลดความเร็วลง จนน้ำหนาวสามารถเดินตามได้ทัน โดยที่น้ำหนาวไม่ทันรู้ตัวเลย

"แหะๆ จุนหนีน้ำหนาวไม่พ้นหรอก" น้ำหนาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ระหว่างทางไปโรงเรียนก็เอาแต่ชวนคนข้างๆ คุยไม่หยุด ถึงแม้เขาจะไม่ตอบอะไรเลย เอาแต่ขมวดคิ้วก็ตาม