“Dana Cariaga!”
Napatingin ako kay Scarlet nang tawagin ako. Pag-tingin ko sa kanya napatakbo ako palapit sa kanya nang pinupulot niya isa-isa ang mga pinamiling pina-bit-bit sa akin kanina
“Bakit mo naman iniwan itong mga gamit ko?” Naka nguso na tanong ni Scarlet.
“Sorry,”
“Sorry? I will not accept your apology.”
“Ha?”
“Ilibre mo ako ng frappe.” Nakangiti niyang saad.
Para pusa si Scarlet nang ngumiti ng malapad.
“Okay. Okay, ililibre kita.” Pagsuko ko.
Pagkatapos namin pulutin ni Scarlet ang mga pinamili niya ay agad siya kumapit sa akin saka kami nag-lakad.
“Gusto ko sa café nayon!” Turo ni Scarlet sa hindi kalayuan.
“Gusto mo ng kape?”
“Nope. I want frappe.”
“Mayroon kami frappe, sa café ko.”
“What? Mayroon kang café?” Parang hindi makapaniwala na tanong ni Scarlet sa akin.
“Mayroon ibinigay sa akin si Blue na café sa akin.”
Hindi makapaniwala na tinanggal ni Scarlet ang pagka-kapit sa akin.
“Are you joking? Kasi nakakatawa ang joke mo, Dana.”
“Hindi?” Taka kong sagot.
“Dana, you don’t like coffee, and you can’t run a simple business.”
“Talaga? Pero gusto ko ang kape, atsaka maayos ko napapalakad ang café ko.”
“Gusto mo na ng kape ngayon?”
“Yes?”
Hindi ko alam na ayoko pala ng kape, dahil kapag nasa café ako, parang nabubuhayan ako ng sigla at ilang beses ako umiinom ng kape sa isa buong araw.
“Wow. Okay. That’s new. Since we were in high school, you don’t like coffee anymore, except for mocha flavoured frappe.”
“Well, I like mocha flavor, but not my favorite flavor.
“Really? That is new. Your only favorite flavor is no longer your favorite flavor—Oh My Gosh!”
Napahinto kami sa pag-lakad nang may makabanggang isa babae kay Scarlet at natapunan siya nito ng iniinom niyang ice coffee.
“Are you blind?!” Sigaw ng babae nakabunggo kay Scarlet.
Napangisi ako nang sigawan ng babaeng ito ang kaibigan ko. Siya itong nakabangga kay Scarlet, siya pa itong galit at sumisigaw?
“What did you sa—”
Kinuha ko sa babae ang hawak niyang ice coffee saka ibunuhos sa mukha sa kanya ang lahat na natirang ice coffee sa plastic cup niya at sinugurado pati ang cellphone na hawak ay mababasa.
“My phone and my dress!” Sigaw ng babae saka tumingin sa akin.
“Iyan, patas na kayo ng kaibigan ko.” Pigil kong sigaw sa babae.
“What?! Alam mo ba kung magkano ang cellphone at dress ko?!” Hindi makapaniwala saad ng babae.
“Nalagpasan mo na ang kaibigan ko at iyang kamay mong may hawak ng ice coffee ay hindi mo napansing nabangga mo sa kaibigan ko. Tapos, ikaw pa ang may gana sigawan ang kaibigan ko?”
Lumapit ako sa babae tapos ay ngumiti ako at nag-cross arm.
“I can pay for your phone and cheap dress. You? Can you afford my friend’s dress worth 889 dollars and his high heels cost 3,500 dollars? Tell me and, now I will pay for the damage I did to you.” Naka ngiti kong saad.
Hindi sumagot ang babae bagkus ay linayasan kami dalawa ni Scarlet.
Tinignan ko si Scarlet. Bakit para siyang naka-kita ng multo?
“Ayos ka lang ba, Scarlet?”
“Y-Yes, ayos lamang ako.” Utal na sagot ni Scarlet.
“Tara na sa coffee shop, mag-palit ka roon tapos ililibre kita.”
Tango lamang naisagot ni Scarlet. Ano nangyari sa kanya? Bakit parang gulat na gulat siya?
Pag-dating sa café ay mabilis na nag-palit si Scarlet ng damit, mabuti na lamang ay marami siyang biniling bago damit. Tapos ay siya na din ang um-order sa amin. Alam niya daw kasi ang paborito ko.
Pagdating at lapag ni Scarlet ng in-order niya ay napakunot ako ng noo.
“Dana, where did you get your courage to fight that woman earlier?” Manghang tanong ni Scarlet pag-upo niya sa tapat ko.
“Anong ibig mo sabihin?” Natatawa ko tanong.
“Have you forgotten?”
“Oo? Kasi may amnesia ako?”
“Oo nga pala. Pati ako nagiging makakalimutin na.” Nakakatawang saad ni Scarlet.
Natawa rin ako sa sinabi ni Scarlet.
“Do you know why we became friends?” Tanong ni Scarlet sabay kain niya ng chocolate cake niya.
“Hindi, dahil may amnesia ako.”
“Iyon na nga eh. You just have amnesia, then you become brave. I used to defend you from bullies, and from those who fight you.”
“Ha? Ako taraget ng mga bullies?”
Hindi ko maintindihan. Bakit niya ko ipagtatanggol?
“Yes. You don’t like to fight back, because you don’t want trouble, and because of that you're always being bullied, until you meet me in college.”
Nakakunot ang noo ko. Hindi ako matapang noon? Bakit ang tapang ko kanina? Bakit ako ang nagtanggol kay Scarlet kanina?
“Why haven't you eaten what I ordered for you yet?” Bigla tanong ni Scalrt nng mapansing hindi ko pa ginagalaw ang dessert na in-order niya para sa akin.
Tinignan ko ang in-order ni Scarlet para sa akin.
“Akala ko ay alam mo ang paborito ko?” Tanong ko saka tumingin ulit kay Scarlet.
“Yes! I ordered all your favorites. Chocolate frappe, brownies and butterscotch.”
“Butterscotch? Brownies?” Taka kong wika. “My favorite drink is iced coffee, and why did you order Butterscotch? and Brownies?”
“Ice coffee? Your favorite drink is chocolate frappe and your favourite dessert is butterscotch and brownies.”
“But, does this have peanuts?”
“Yes, that's your favorite. Peanuts.”
“Are you sure?”
“Of course!”
“Did you forget? I’m allergic to peanuts.”
Biglang tumawa ng malakas si Scarlet. Ano ang nakakatawa nasabi ko?
“You have allergic to peanuts? Dana, you just had amnesia, but not an allergy. Eat those.”
“But I have an allergy.”
“Who says?”
“Your brother, Blue.”
“Don’t believe Blue. He doesn't say anything about you. Look at this,”
Ipinakita sa akin ni Scarlet ang pictures ko sa cellphone niya, kung saan kumakain ako ng brownies, butterscotch at purong mani.
“But, Blue said I am allergic to peanuts. Is he lying to me?”
Bago dumaan si Reed sa trabaho ay dumaan muli siya sa puntod ng namayapang asawa.“Wife.” bulong ni Reed atsaka linapag ang dalang bulaklak na red roses. “I brought you your favorite flowers again.”Umupo si Reed, hinaplos ang puntod ng asawa at bigla na lamang ito napa-ngiti. Ipinikit ni Reed ang mga mata at masayang inalala ang mga huling sandaling nakasama ang kanyang asawa.“One year,” bulong ni Reed. “Thank you for that one year, Wife.”Naalala ni Reed noong unang pagkakataon niyang nasabi sa harapan ni Perrine ang mga salitang noon pa niya dapat sinabi, ang mga katagang ‘I love you, Perrine.’ Umiyak ito ng parang batang naligaw nang makita
REED CARIAGA ' s P.O.V. Pinuntahan kong muli ang puntod ng aking asawa. Umupo ako at hinawakan ang puntod niya.“Sorry, wife.”Pa-ulit-ulit akong hihingi ng tawad sa iyo Perrine, sa lahat ng ginawa ko. Hanggang sa mapatawad ko ang aking sarili. Hanggang sa mapatawad mo ako.“I'm really really sorry, Perrine. Wife.”Patawarin mo ako sa aking ginawa. Habang hinahanap kita ay nakilala ko si Dana. Nagustuhan ko siya dahil kamukhang-kamukha mo ang kanyang mata at boses. Sa pangungulila ko sa iyo ay sa kanya ko nabuhos ang ang pagmamahal na dapat ay sa iyo ko noon binuhos at sayo lamang dapat binuhos. Naging pahinga ko si Dana sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa sa paghahanap sa'yo.“Forgive me.”Dahil, hindi ko nasabi sa iyo kung gaano talaga kita kama
Nag-file ng annulment ang totoong Dana kay Blue. Kahit ayaw ni Dana pakawalan si Blue ay ginawa niya pa rin, para makalaya na si Blue sa kanya at muling mag-mahal si Blue ng ibang babae at para na rin maka-move on na si Dana sa nararamdaman para kay Blue. Nagkaayos na kami ni Gaira. Hindi ganon kadali patawarin noong una si Gaira pero sa huli ay pinatawad ko rin siya sa ginawa niya noon sa akin. Nagawa lamang niya iyon dahil sa lubos na pagmamahal kay Reed, I know. Pero pagkatapos ng ginawa niya ay hindi daw siya makatulog araw-araw. Binigyan ko siya ng kapatawaran hindi dahil tanga ako, kundi dahil deserve niya ng second chance. Si Scarlet naman ay hindi naging mabuti ang sa kanila. Hindi binigyan ni Scarlet ng chance si Rey dahil, mayroon daw na mahal na iba si Scarlet. Hindi ko alam iyon kaya ng tanungin ko si Scarlet tungkol sa tinutukoy na minamahal na lalaki ay hindi ako agad na naniwala, hindi makapaniwala sa lalaking tinutukoy
KINABUKASAN ay muli kaming nakipag-kita ni Scsrlet kay Philip sa isang private restaurant. Gaya ng sinabi niya ay mayroon na agad siyang kasagutan sa lahat ng pinapahanap ko sa kanya. Hindi na ako makapag-hintay na malaman ang buong katotohanan.“Two months ago nakasaga sa iyo ay walang iba kundi ang iyong kaibigan na si Gaira.” Panimula ni Philip.Don pa lamang ay hindi ko na napigilan makaramdam ng galit kay Gaira. Kaya pala. Kaya pala naroon si Gaira. Kaya pala nakita ko si Gaira bago ako mawalan ng malay noon.“I knew it! That woman Gaira can't really be trusted. The first time I saw her, I didn't have a good feeling about her. That, evil.” Komento ni Scarlet.“Makikita rito sa CCTV na, pinuntahan ka pa ni Gaira.” Sabi ni Philip.“Oo. Pinuntahan ako ni Gaira. Nakita ko siya bago ako mawalan ng malay noon.” Sabi ko.
Nagkwentuhan pa kami ni Dad at Mom pagkatapos nila mag-kwento sa akin tungkol kay Perrine, tungkol sa sarili ko. Sobrang saya ko na malaman at marinig mula sa bibig nila mahal nila ako at parating iniisip. Sapat na iyon sa akin para maramdaman ko ang pagkukulang ng pagmamahal nila sa akin noon bilang magulang.Natapos lamang ang kwentuhan namin nang mag-gabi na at kailangan na nilang umuwi dahil mayroon silang aasikasuhin. Ginawa na daw nilang mas busy ang kanilang sarili para mas madali nilang matanggap na wala na ako.Gusto ko silang pigilan sa iniisip nila na tanggapin nila na wala na ako dahil ito ako buhay na buhay at naghahanap ng ebidensya na nagpapatunay na ako si Perrine. Ngunit hindi ko magagawa iyon hanggat wala pa akong ebidensya na hawak. Pero, alam kong at ramdam kong malapit ko ng matuklasan ang katotohanan.Nang umuwi ako sa condo ni Scarlet ay dumiretso ako sa kwarto niya para manghiram ng mga damit. Wala kasi ako
“Sorry for asking this. But, how were you when Perrine d…died?”Daddy and Mommy suddenly fell silent. It doesn't seem right to ask them that.“It's okay if you don't tell me. I understand. I'm just worried about you.” I told them.“To be honest, Dana. Hindi kami maayos ngayon.” Sabi ni Daddy na naagaw ng atensyon ko.Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, sang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.”Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, isang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.” Malungkot na sabi ni Mommy.“It hurts us to lose our only child. Every night, I ask for a miracle that hopefully, one day our daughter will see us