Chapter 08 : Lies?

“Dana Cariaga!” 

Napatingin ako kay Scarlet nang tawagin ako. Pag-tingin ko sa kanya napatakbo ako palapit sa kanya nang pinupulot niya isa-isa ang mga pinamiling pina-bit-bit sa akin kanina 

“Bakit mo naman iniwan itong mga gamit ko?” Naka nguso na tanong ni Scarlet. 

“Sorry,”

“Sorry? I will not accept your apology.”

“Ha?”

“Ilibre mo ako ng frappe.” Nakangiti niyang saad. 

Para pusa si Scarlet nang ngumiti ng malapad. 

“Okay. Okay, ililibre kita.”  Pagsuko ko. 

Pagkatapos namin pulutin ni Scarlet ang mga pinamili niya ay agad siya kumapit sa akin saka kami nag-lakad. 

“Gusto ko sa café nayon!”  Turo ni Scarlet sa hindi kalayuan.

“Gusto mo ng kape?”

“Nope. I want frappe.”

“Mayroon kami frappe, sa café ko.”

“What? Mayroon kang café?” Parang hindi makapaniwala na tanong ni Scarlet sa akin. 

“Mayroon ibinigay sa akin si Blue na café sa akin.”

Hindi makapaniwala na tinanggal ni Scarlet ang pagka-kapit sa akin. 

“Are you joking? Kasi nakakatawa ang joke mo, Dana.”

“Hindi?” Taka kong sagot. 

“Dana, you don’t like coffee,  and you can’t run a simple business.”

“Talaga? Pero gusto ko ang kape, atsaka maayos ko napapalakad ang café ko.”

“Gusto mo na ng kape ngayon?”

“Yes?” 

Hindi ko alam na ayoko pala ng kape, dahil kapag nasa café ako, parang nabubuhayan ako ng sigla at ilang beses ako umiinom ng kape sa isa buong araw.

“Wow. Okay. That’s new. Since we were in high school, you don’t like coffee anymore, except for mocha flavoured frappe.”

“Well, I like mocha flavor, but not my favorite flavor.

“Really? That is new. Your only favorite flavor is no longer your favorite flavor—Oh My Gosh!” 

Napahinto kami sa pag-lakad nang may makabanggang isa babae kay Scarlet at natapunan siya nito ng iniinom niyang ice coffee. 

“Are you blind?!” Sigaw ng babae nakabunggo kay Scarlet. 

Napangisi ako nang sigawan ng babaeng ito ang kaibigan ko. Siya itong nakabangga kay Scarlet, siya pa itong galit at sumisigaw? 

“What did you sa—”

Kinuha ko sa babae ang hawak niyang ice coffee saka ibunuhos sa mukha sa kanya ang lahat na natirang ice coffee sa plastic cup niya at sinugurado pati ang cellphone na hawak ay mababasa. 

“My phone and my dress!” Sigaw ng babae saka tumingin sa akin. 

“Iyan, patas na kayo ng kaibigan ko.” Pigil kong sigaw sa babae. 

“What?! Alam mo ba kung magkano ang cellphone at dress ko?!”  Hindi makapaniwala saad ng babae. 

“Nalagpasan mo na ang kaibigan ko at iyang kamay mong may hawak ng ice coffee ay hindi mo napansing nabangga mo sa kaibigan ko. Tapos, ikaw pa ang may gana sigawan ang kaibigan ko?”

Lumapit ako sa babae tapos ay ngumiti ako at nag-cross arm. 

“I can pay for your phone and cheap dress. You? Can you afford my friend’s dress worth 889 dollars and his high heels cost 3,500 dollars? Tell me and, now I will pay for the damage I did to you.” Naka ngiti kong saad. 

Hindi sumagot ang babae bagkus ay linayasan kami dalawa ni Scarlet.

Tinignan ko si Scarlet. Bakit para siyang naka-kita ng multo?

 “Ayos ka lang ba, Scarlet?”

“Y-Yes, ayos lamang ako.” Utal na sagot ni Scarlet. 

“Tara na sa coffee shop, mag-palit ka roon tapos ililibre kita.”

Tango lamang naisagot ni Scarlet. Ano nangyari sa kanya? Bakit parang gulat na gulat siya? 

Pag-dating sa café ay mabilis na nag-palit si Scarlet ng damit, mabuti na lamang ay marami siyang biniling bago damit. Tapos ay siya na din ang um-order sa amin. Alam niya daw kasi ang paborito ko. 

Pagdating at lapag ni Scarlet ng in-order niya ay napakunot ako ng noo. 

“Dana, where did you get your courage to fight that woman earlier?”  Manghang tanong ni Scarlet pag-upo niya sa tapat ko. 

“Anong ibig mo sabihin?” Natatawa ko tanong. 

“Have you forgotten?”

“Oo? Kasi may amnesia ako?”

“Oo nga pala. Pati ako nagiging makakalimutin na.” Nakakatawang saad ni Scarlet. 

Natawa rin ako sa sinabi ni Scarlet. 

“Do you know why we became friends?”  Tanong ni Scarlet sabay kain niya ng chocolate cake niya.  

“Hindi, dahil may amnesia ako.”

“Iyon na nga eh. You just have amnesia, then you become brave. I used to defend you from bullies, and from those who fight you.”  

“Ha? Ako taraget ng mga bullies?”

Hindi ko maintindihan. Bakit niya ko ipagtatanggol? 

“Yes. You don’t like to fight back, because you don’t want trouble, and because of that you're always being bullied, until you meet me in college.”  

Nakakunot ang noo ko. Hindi ako matapang noon? Bakit ang tapang ko kanina? Bakit ako ang nagtanggol kay Scarlet kanina? 

“Why haven't you eaten what I ordered for you yet?” Bigla tanong ni Scalrt nng mapansing hindi ko pa ginagalaw ang dessert na in-order niya para sa akin. 

Tinignan ko ang in-order ni Scarlet para sa akin. 

“Akala ko ay alam mo ang paborito ko?” Tanong ko saka tumingin ulit kay Scarlet.

“Yes! I ordered all your favorites. Chocolate frappe, brownies and butterscotch.”

“Butterscotch? Brownies?”  Taka kong wika. “My favorite drink is iced coffee, and why did you order Butterscotch? and Brownies?” 

“Ice coffee? Your favorite drink is chocolate frappe and your favourite dessert is butterscotch and brownies.”

“But, does this have peanuts?”

“Yes, that's your favorite. Peanuts.”

“Are you sure?”

“Of course!” 

“Did you forget? I’m allergic to peanuts.”

Biglang tumawa ng malakas si Scarlet. Ano ang nakakatawa nasabi ko?

“You have allergic to peanuts? Dana, you just had amnesia, but not an allergy. Eat those.”

“But I have an allergy.”

“Who says?”

“Your brother, Blue.”

“Don’t believe Blue. He doesn't say anything about you. Look at this,”

Ipinakita sa akin ni Scarlet ang pictures ko sa cellphone niya, kung saan kumakain ako ng brownies, butterscotch at purong mani.

“But, Blue said I am allergic to peanuts. Is he lying to me?”