Chapter 07 : Friend

“Friend! I miss you!” Tapos ay niyakap ako ng mahigpit ng babaeng ito.

When we opened Blue’s door to leave, a woman came up and called me Friend and suddenly hugged me.

The woman also immediately disappeared from the hug, then examined me from head to toe and then hugged me again.  

“Friend, Sorry kung ngayon lang kita nadalaw!” Aniya saka kumawala sa yakap.

Nang tanggalin ng babae ang pagka-yakap sa akin ay agad-agad ako kumapit kay Blue.

“Bakit parang takot ka sa akin, Dana?” Nagtataka tanong ng babae.

Mukha namang nasa tamang pag-iisip naman ang babae at hindi gagawa ng masama. Pero mas mabuti na ang sigurado. At isa pa, sino ang hindi matatakot kung biglang mayroon yayakap sa iyo ng isa tao na hindi mo naman kilala o namumukhaan 

“Hon,” Tawag sa akin ni Blue.

Tinignan ko si Blue nang tawagin ako.

“She’s Scarlet. My sister is also your friend.”

Tinignan ko ang babae na ang pangalan daw ay Scarlet.

“Bakit mo ako pinapakilala kay Dana, Blue? May ginawa ka nanaman ba sa asawa mo?” Tanong ni Scarlet kay Blue.

Ginawa sa akin? Ano naman ang gagawin ni Blue sa akin? Anong sinasabi ni Scarlet? 

“Because of the accident, Dana lost her memory.”Sagot ni Blue kay Scarlet.

Tinignan ako ni Scarlet. “Friend, pati ako nakalimutan mo?” Tanong niya. 

“My wife dont remember anything or anyone, Scarlet.” Iritadong saad ni Blue kay Scarlet. 

“When I find out you did something to my Friend to make lose her memories, you will be responsible to me, Blue Cariaga.” Scarlet threatened Blue.

Ano naman ang gagawin sa akin ni Blue? 

“Busy ka ba ngayon, Dana?” Tanong bigla ni Scarlet sa akin.

“Hindi masyado.” Sagot ko.

“Great! Let’s bond, so you’ll remember me. It makes me sad that you forgot me. It doesn’t matter if you forget Blue, just don’t forget me.”

“Scarlet, shut up!” Blue raises his voice to Scarlet. 

Hinawakan ko sa braso si Blue para pakalmahin siya at para na mag-paalam na rin. 

“Blue, gusto ko sumama sa kapatid mo.” Ngiti kong sabi. 

Tinignan ako ni Blue.  “Okay, Hon.” Sagot ni Blue saka ako hinalikan sa noo. 

Bago umalis si Blue ay tinignan pa niya si Scarlet ng salubong ang kilay. 

“What was that? Trying to be a good husband to you?” Wika ni Scarlet pag-alis ni Blue.

“Ano ang mo sabihin, Scarlet? Mabait na asawa talaga si Blue.”  Sabi ko sa kanya. 

“What? Are you serious—oh well! Mahal na mahal mo nga pala ang kapatid ko.” Natatawang wika ni Scarlet. 

May nasabi ba akong nakakatawa? 

“Tara na lang, Dana. Marami ka i-ku-kwento sa akin.”

Natawa ako sa sinabi ni Scarlet. Bakit ako ang mag-ku-kwento? Ako ang hindi nakakaalala sa aming dalawa. 

Pag-dating sa mall ay nag-libot kami ni Scarlet. Bumili siya ng marami damit na puro pang-sexy, bag, high heels,  at mga alahas. Habang ako ay wala nagustuhan bukod sa isang long sleeve na nakita ko para sa asawa ko.

“Even though you lost your memory, your stupidity still in love—I mean, you still love my brother, Blue.”  Natatawa at iling na wika ni Scarlet habang naglalakad kaming dalawa.

Nakaka-enjoy kasama si Scarlet. Madaldal siya at wala preno ang kanyang bibig. Sasabihin niya ang gusto niya sabihin sa akin, sa madali salita ay totoo siya kaibigan 

Siguro kaya kami naging mag-kaibigan ni Scarlet dahil sa pagiging prangka niya at pagiging totoo kaibigan sa akin.

“Dana, I'll go to the washroom. Do you want to come too?”  Tanong ni Scarlet saka kami huminto sa pag-lakad.

“Hindi na.” Sagot ko.

“Okay, then please bring these things I bought. I will fast, promise.”  Saad ni Scarlet sala ibinigay sa akin ang pinamili niya. 

Wala ako nagawa kundi bibitin ang mga pinamili ni Scarlet nang mabilis niya itong ibigay sa akin, isa pa mukha kailangan na kailangan ni Scarlet pumunta ng wash room. 

Habang naghihintay ay mayroong napadaang isang babae mukha kasing edad ko lamang at nahulog ang kanyang I.D. sa tapat ko.

“Miss! Miss!” Sigaw ko roon sa babaeng nakahulog ng kanyang I.D.  

Wala ako nagawa kundi bitawan sa sahig ang mga pinabibit ni Scarlet sa akin saka pinulot ang I.D. ng babae.

Tinignan ko ang I.D. saka tinawag ang pangalan ng babae. 

“Miss, Gaira Ramirez!” Sigaw ko sa pangalan ng babae.

Humarap sa akin ang babaeng nag-ngangalang Gaira Ramirez. She is beautiful, even physically. She has a fair white skin. Has a bouncy long hair. Long legs.

“Why? What do you need from me? And, do I know you?” Mataray na tanong sa aking pag-lapit ko sa kanya. 

Why does his face look so familiar to me? Even the name? Do I know her before? 

“Hey!”

Nagising ang diwa ko nang ikinaway niya ang kamay sa mukha ko. 

Inabot ko sa babaeng may pangalan na Gaira ang kanyang I.D. 

“Nahulog mo sa tapat ko.”  Sabi ko sabay abot ng I.D. niya.

“Ohmygash! My driver’s licence. Thank you, Miss.” Saad niya saka kinuha ang kanyang I.D. na napulot ko. 

“You’re welcome.” Ngiti kong saad. Magaan din ang pakiramdam ko kay Gaira. 

“What do you want as a reward for returning my I.D? You want money? How much?”

“No! No! ”  Pigil ko nang kinuha niya ang wallet sa bag. 

“Why? What do you want?”

“Nothing. I just really want to give to you your I.D. That's all.”

Ngumiti siya.  “Ang bait mo naman.”

“That’s nothing.” Wika ko. 

Ilinahad niya ang kamay sa harapan ko para makipag-shake hands. 

“My name is, Gaira. Gaira Ramirez.” Pakilala niya.

Inabot ko ang malambot niyang kamay. 

“I'm Dana. Dana Cariaga.” Pakilala ko. 

“You’re a Cariaga?” Kunot noo tanong niya sa akin. 

“Oo?” Patanong kong sagot. 

Does Gaira know me, why did she ask for my last name? Because, her name. Her face is kind of familiar with me. I'm sure I already saw her somewhere, but I don't remember when or where?