2. NAKAKAGULAT NA HAPUNAN

Isinagawa ko pa rin ang libing ng aking mga magulang sa memorial park kahit na hindi ko nakuha ang mga labi nila. Ipinasunog ko ang mga natitirang labi ng mga eroplano na nakuha nila sa pinagbagsakan nito at iyon ang ipinalagay ko sa isang kabaong, kung saan itinuturing ko iyong mga labi ng mga magulang ko. Nasa memorial park pa ako ng mga sandaling iyon, umiiyak at kahit ako na lamang mag-isa roon ay nanatili pa rin ako sa lugar na iyon. Umiiyak. Hindi ko alam na nasa di kalayuan sina Yaya Adella at Atty. Bong Villegas. Si Atty. Bong Villegas ang abogado ng aming pamilya. Siya rin ang isa sa mga matatalik kong kaibigan ay pinagkakatiwalaan ng aking pamilya. Si Yaya Adella na simula pa noong isilang ako ay kasama ko na at halos ikalawang ina ko na.

Sila na lamang ang nakakaunawa sa akin. At alam kong kakampi ko pa rin sa kabila ng lahat ng mga naganap sa akin.

"Hindi ka pa ba tatayo riyan?" tanong sa akin ni Bong.

Nakasalampak pa kasi ako damuhan habang nakamasid pa rin sa lapida ng aking mga magulang.

"Bong bakit ako pa ang nawalan ng mga magulang? Masama ba akong tao?" mahina kong tanong sa kanya habang sa lapida pa rin nakatuon ang aking paningin.

Bumuntong hininga muna ito bago sumagot sa akin, "Olivia, hindi naman porket namatayan ka ng pamilya ay masama kana," sagot nito sa akin. Maya maya ay napansin namin ang pagkulimlim ng langit at ang pagbabadya ng pagbuhos ng ulan. "Tumayo ka na riyan Olivia," sambit muli ni Bong na may himig nang pakikiusap sa akin. Nakita naman naming tumatakbo si Yaya Adella papalapit sa amin at may dalang dalawang payong.

"Senyorita, halina kayo at baka abutan pa kayo ng ulan dito sa sementeryo," sabi rin nito sa akin na may himig rin ng pakikiusap at pag-aalala. Kaya naman sinikap ko nang tumayo, at marahan naman akong tinulungan ni Bong.

___________

Nasa sasakyan na kami ni Bong, "Ihahatid ko na kayo sa mansiyon na tinitirhan mo Olivia," sabi nito sa akin. Ako naman ay malayo pa rin ang tingin at napupuno ng pangamba. Dahil doon ay napahawak ako sa aking dibdib.

"Olivia, alam mo naman na mahina ang puso mo hindi ba?" tanong ni Yaya Adella sa akin. Nakita ko ang pagsulyap ni Bong sa akin habang nagmamaneho siya. Si Yaya Adella naman na nasa tabi niya sa harapan nakaupo ang binalingan ko. "O-opo naman Yaya," sambit ko kaagad sa matanda.

"Bakit? Olivia, may problema ka ba sa pamilya ng napang-asawa mo? Nakakalungkot lang kasi na hindi manlang dumalo sa libing ng iyong mga magulang ang asawa mong si John," wala sa loob na nasabi ni Bong.

Nagkatainginan na lamang kami ni Yaya Adella, alam ni Yaya ang sitwasyon ko sa bahay ng aking mga biyenan at sa asawa kong si John. Palihim akong sumenyas na huwag nang magkomento pa si Yaya sa sinabi nito.

"Ah, abala kasi siya sa maraming gawain, simula kasi ng maikasal kami ay nadagdagan ang mga trabaho niya lalo pa't nag merge ang aming mga kumpanya." Pagdadahilan ko kay Bong. Ayaw kong makahalata ito o makaisip manlang ng kahit na katiting na pagdududa sa tunay kong estado sa aking bagong pamilya. Pamilyang hindi naman ako itinuturing na kapamilya.

Mas lalo ko pang naramdaman ang ganoong klaseng pakireamdam ng mamatay ang mga magulang ko.

Ibinaba na lamang kami ni Atty. Bong Villegas sa harap ng mansiyon, hindi na siya pumasok pa sa loob dahil marami pa siyang trabahong dapat ayusin lalo na sa mga properties na naiwan ng aking mga magtulang. Kunwari ay inalok ko pa siyang pumasok upang maalis ang anuamang natitirang hinala sa kanyang isipan. Pero kahit ano pa lang pagtatago ko ay malalaman pa rin niya.

Sa pagmamaneho kasi niya ay nakita niya ang aking asawa sa gilid ng daan papasok ng isang botique na may kasamang ibang babae. At iyon ay lingid sa aking kaalaman.

Si Yaya Adella ay isinama ko na sa aking poder, wala naman na siyang ibang mapupuntahan at isa pa ay siya na lamang ang natitira sa aking pamilya. Nang makapasok kami sa loob ng mansiyon ay nakita kami ng aking hipag na si Angela Carlos, "O kamusta ang libing ng nasunog na eroplano?" sarkastiko nitong bati sa amin.

"Angela, maari bang huwag mo naman akong bastusin sa harap ng aking Yaya," sagot ko sa kanya sa malumanay na salita. Kailan man ay hindi ako nagtaas ng boses sa loob ng pamamahay na iyon.

"At bakit? Hindi naman talaga katawan ng tao ang ipinalibing mo hindi ba," sarkastiko pa rin ang tinig nito at sinamahan pa ng pagtataas ng kilay.

"Angela," sambit ng tinig sa likod ko. Sabay naman kaming napalingon sa boses ni Mama, ang aking biyenan. Si Gng. Luvie Carlos. "Ano ba yang sinasabi mo kay Olivia, ate mo siya, hindi mo siya dapat sinasabihan ng ganyan..." sambit nito sa anak niyang bunso sa lahat. Apat ang anak nito, si Jeffey, John, Liza at Angela. Pero sa lahat sa kanila ay isa lang ang trumato sa akin ng tama si Jeffrey lang, na sinasabi nilang may lihim na pagtingin sa akin. Ngunit ito rin ang lubos kong iniiwasan sa lahat. Dahil ayokong may masamang issue ang maibato sa akin ng asawa kong hangal.

Sa kabila ng lahat ay ayaw ko pa ring mapag-isipan niya ako ng masama, o makitaan niya ako ng butas para tuluyang hiwalayan. Hindi ko alam kung siya ba o ako talaga ang hangal, alam ko nang walang pagtingin sa akin si John pero eto parin ako at naghihintay na mahalin niya.

Ganito ba talaga ang pag-ibig, kung minsan ay masasabi mo na katangahan at kahangalan ang patuloy na umasa sa wala. Hanggang sa mga oras na ito patuloy ko pa rin siyang pinapangarap.

Isang pakasakit na katotohanan ang sumambulat sa akin, gabi noon at lahat kami ay nasa hapag kainan, ang buong pamilya Carlos ay nakaupo na sa kanilang kanya-kanyang pwesto. Si Yaya Adella ay personal na nagsisilbi sa akin, lahat sila ay palihim na nakatingin, naroon din ang tiyahin nilang si Mis, Loida Carlos, na alam kong nakamasid sa akin. Sina Mama at Papa, at ang laking gulat ko ay ang sabay na pagdating nina John at Helena Alvares. Ngunit ang mas ikinagulat ko ay ang makitang tila ako lang ang lihim na natigilan sa mga nakita ko.

"Nagulat ka ba?" tanong sa akin ni John, habang humihila ng upuan sa harap ng lamesa upang paupuin si Helena. Marahan namang umupo si Helena at kasabay din noon ang pag-upo ng aking asawa sa tabi ng kasamang babae. Ang pagkakaalam ko sa babaeng ito ay secretary ito ng kanyang Papa sa kanilang kumpanya. Nakita ko ang palihim nitong pagngisi.

"B-bakit naman ako magugulat, ako lang ba ang walang nalalaman dito?" tanong ko na hindi lang sa kanya ipinukol ang aking tingin kundi inilibot ko iyon isa-isa sa mga taong naroon sa harap ng hapagkainan.

"Well, hindi kapa kasi namin na-inform sa pagdating ni Helena rito ngayong gabi Iha, iyon lang naman ang ibig sabihin ni John, please don't mind it," sambit naman ni Mama.

"Ma! Alam kong gusto niyo pa ring maging sivil ako kahit na hindi ko na iyong kayang gawin pa!" mainit ang ulong sambit ni John. Kitang-kita at damang-dama ng lahat ang tensiyong iyon sa pagitan namin ni John. Gusto kong mapaiyak ng mga sandaling iyon. Pakiramdam ko ay kalaban ko lahat at ako na lang mag-isa. Nang maramdaman ko ang paghawak ni Yaya sa aking balikat. Senyales ng pagdamay nito.

Pero ano ba naman si Yaya para sa mga ito, wala, kaya alam kong sa mga oras na iyon ay matatalo ako. "Bakit John, ano bang gusto mong iparating sa pagsama mo rito kay Helena?" marahan kong tanong bagamat medyo nabasag ang boses ko.

"Oh, camon, Olivia, huwag ka ngang magtanga-tangahan, you know all of this, at wala akong dapat na itago sa lahat, lalo na sa harap ng pamilya ko, and beside, we all know na lamang na kami," sambit nito. Pero ako naman si tanga na hindi ma-gets ang gusto niyang puntuhin.