3. KASAL SA PAPEL

Natapos nga ang aming hapunan, at sumambulat sa aking harapan ang hayagan at harap-harapang pangbabae ng aking asawa. At ang masakit pa ron ni wala manlang sa kanyang pamilya ang kumontra at pinagsabihan ang ginawang iyon ni John. Para silang mga bulag at pipi sa maling ginagawa ni anak nila. At ang pakiramdam ko pa nga ay ako ang sampid sa mga ito. Ngunit wala na akong pakialam don, ang pinaka masakit sa akin ay ang makitang napaka sweet nila sa isa't isa. Na para bang ang Helenang iyon ang kanyang asawang pinakasalan at hindi ako. Masakit na parang dinudurog ang puso ko.

Ano bang nagawa kong kasalanan sa kanila? Ano bang pagkakamali ko? Mali ba na minahal ko siya ng buong puso at buong buhay ko? Mali ba iyon? Nakadapa ako sa kama ko at patuloy na humihikbi. Narinig ko ang katok ni Yaya, at pumasok siya sa aking silid.

"Olivia, mahal kong alaga, bakit mo hinahayaang gawin nila sa iyo ang bagay na ito? Marangal kang babae," sambit ni Yaya, at naririnig ko na rin ang paghikbi nito.

"Yaya, pakiusap, alam kong mahirap para sa iyo na makita akong ganito, pero ang hiling ko ay magbulag-bulagan ka na lang, manahimik at ipikit ang iyong mga mata sa mga masasaksihan mo pa sa mansiyong ito." Utos ko sa aking Yaya na alam kong nahihirapan sa nakikita niyang sitwasyon ko. Hindi ko rin alam kung bakit? Pero ang puso ko ay lalo pang natutunang mahalin at pangarapin ang lalaking alam kong akin na.

"Pero iha, anong sinasabi mo? Bakit ko naman hahayaan lang na apihin ka nila? Olivia, ipaglaban mo ang iyong dangal, marangal kang babae, hindi ka dapat nila ginaganyan, hindi ka nanggaling sa mahirap na pamilya, hindi ka babaeng walang pinag-aralan, anong ibig mong sabihin na magbulag-bulagan lang ako?" sabi pa ni Yaya Adella.

"Yaya, makinig kang mabuti sa akin, kung makikita nilang wala kang kayang gawin at duwag ka sa kanila, hindi ka nila mapapansin, at pababayaan ka lang nilang mabuhay, hindi natin alam ang kaya nilang gawin para sa kayamanan." Nahawakan kong bigla ang aking dibdib at labis na nag-alala sa akin si Yaya Adella.

"Nakita mo na Olivia, pati ang kalusugan mo ay maaapektuhan ng labis, paano na kung mapahamak ka, kailangan mong mapatingnan ang puso mo, baka lumala iyan," sambit nitong muli sa akin.

"Hindi Yaya okay lang ako, paki kuha na lang po ang gamot ko sa drawer." Sabay turo ko sa drawer na malapit sa aking kama. Lumapit doon ang matanda at kinuha nga ang aking gamot iniabot niya iyon sa akin kasama ng Isang basong tubig. Ininom ko iyon at inalalayan niya akong humiga sa aking kama. Ngunit sabay kaming nagulat nang marinig namin ang maingay na halinghing buhat sa kabilang silid. Sina John at Helena. Maingay nilang ginagawa ang kababuyan nila upang iparinig sa akin at ipamukha ang kanilang mga nakakasukang pagsasama sa kama.

"Yaya, please lang umalis kana rito sa kwarto ko," sambit ko na naninigas pa ang aking leeg, at pinipilit kong tatagan ang aking loob sa harap nito. Napayukong marahang tumayo ang matanda at lumabas ng aking kwarto. At nang mawala na ito sa aking paningin ay unti-unti nang lumabo ang aking mga mata,habang nakatingin ako sa kaunting liwanag mula sa lamp shade na naroon. At napasubsob na lamang muli ang aking mukha sa aking mga tuhod na nooy parati kong taguan ng aking mga luha.

"Bakit? Masama ba ako? Ganito na ba kalaki ang galit mo sa akin John! Para saktan mo ako ng ganito! Minahal kita iyon lang ang nakikita kong mali kong nagawa!" sigaw ko sa isipan ko. At patuloy na humihikbi at umiiyak ng mag-isa.

Habang ang aking asawa ay nagpapasasa sa alindog ng ibang babae, at harapang ipinaparinig sa akin. Tama ang sinabi ni Yaya, marangal akong babae, may pinag-aralan at mayaman, pero bakit ganito? Bakit hindi ko magawang ipaglaban ang sarili kong karapatan sa mga taong umaapi sa akin? Hanggang kailan ako mananatili sa panaginip kong kasama ko si John? Masaya kami at nagmamahalan. Hanggang kailan ako mangangarap na totoo lahat ang aking mga ninanais. Mahal ko si John at ang masakit pa nito, hindi ko kayang wasakin siya. Hindi ko kayang lumaban para ipaglaban ang sarili kong damdamin. Kung may isang ako lang sana na kayang lumaban para sa aking sarili, kung may-isang ako lang na kayang sampalin ang babaeng iyon dahil hinahawakan niya ang lalaking mahal ko. Kung may isang ako lang....

Iyon ang tanging nasa isipan ko ng gabing iyon, isang ako na nais kong tumayo, lumaban para sa akin. Pero saan ko siya hahanapin?

Umaga na noon at Hindi ako nakatulog. Nakatanggap ako ng tawag mula kay Bong. Ang aming Atorney. Matapos ang isang linggo mula ng ipalibing ko ang mga pinaniniwalaan kong labi nila ay eto na nga, si Atty. Bong Villegas. Para i-announce ang lahat ng mga hinabilin ng pamilya ko. Papunta na siya sa mansiyon ng aking kasalukuyang pamilya. Si Atty. Bong na ang hindi ko alam ay may nalalaman na sa aking kasalukuyang estado.

Lahat ay naroon na upang pakinggan ang sasabihin niya sa akin. Mabuti raw na ma-witness nila ang nilalaman ng testamento ng aking mga magulang. Nagulat naman ako na present ang buong pamilya Carlos. Tila yata inaabangan nila ang proklamasyon ng aking mana.

"Nakakagulat naman na kumpleto ang buong pamilya mo Miss Olivia Alcantara," pabiting sambit ni Bong sa lahat. At ang kanyang mga salita ay tila may bigat at diin. May pagka sarkastiko.

"Olivia Alcantara Carlos, Atty. Bong...Nakalimutan mo yata na isang miyembro ng pamilya ko ang tinatawag mong Olivia Alcantara," sambit naman ni Papa, si Chairman Adolfo Carlos.

"Ah, ganoon po ba? Ang akala ko kasi ay malapit nang maghain ng anullement paper ang anak niyo sa aking kliyente, kamakailan lang kasi ay nakita ko siyang may kasamang ibang babae." Nagulat ang lahat sa sinabing iyon ng aking abogado, at tumikhim na lamang ako upang mabago ang usapan.

"Um...Atty. villegas, please anounce the last will and testament ng parents ko," singit ko sa usapan nila. Malamlam ang mga matang napatingin sa akin si Bong. at maya maya pa nga ay inilahad niya sa amin ang mga naiwang habilin ng aking mga magulang.

Mayaman ang pamilya ko, ang angkan ng Alcantara at Fuentebella ay parehong nagmula sa mga mayayamang pamilya. Malaki rin ang mga properties na naiwan ng aking ina sa akin, at ang lahat ng mga ari-arian ng aking ama. At kung pagsasamahin iyon liban pa sa mga share,s of stock namin sa kumpanya ito ay nagkakahalaga ng five hundred bilyong dolyares. Dahilan sa ang aking mga magulang ay sa America nag-invest ng kanilang yaman. Ang pera naman namin dito sa Philipinas ay nagkakahalaga rin naman ng fifty billion liban pa sa seventy-five persent ng share of stock sa kumpanya. Lahat iyon ay napasaakin. Kaya kung talagang pera ang nais ni John ay makukuha na niya ang lahat kung ako naman ang mamatay. Alam kong naglakihan ang mga mata sa anouncement ni Bong sa kanila.

"Ang lahat ng mga kayamanang nabanggit ko, lahat iyon ay mapapasa kamay lahat ni Olivia Fuentebella Alcantara. At hinihiling ng mga namayapa at gumawa ng testamento para sa ikabubuti ng kanilang anak, ito'y hindi mapupunta sa kamay ng kahit na kanino kahit pa ang anak nila ay mamatay ng may asawa na. Liban na lang kung kusa niya itong ipagkaloob sa kanyang asawa."

"Ano! Pero alam nilang kasal ang anak nila sa aking anak na si John!" Napatayo pang sambit ni Chairman Carlos sa abogado.

"Oo nga po, huwag niyong kalimutang pumirma kayo ng prenuptials agreement bago niyo sila ipinakasal, sa bibig niyo mismo nanggaling na hindi maghahabol sa kayamanan ng mga Alcantara ang pamilya Carlos. Isa pa, hindi naman conjugal properties ang mga minana niya. Mahigit isang buwan pa lamang silang mag-asawa sa papel," saad pa ni Atty. Bong Villegas.

At ang mga salita nitong " KASAL SA PAPEL" ay may diin at tinig na galit. Alam kong galit si Bong dahil sa mga nalaman nito sa tunay kong kalagayan dito sa mansiyon.