5. HULING SAKIT

Si Mama, siya ang sumampal sa akin. Mabilis kong nahawakan ang pisngi ko at nanlalaki ang mga mata kong napatitig sa biyenan ko. Na noo'y nanlalaki ang mga mata at hinihingal pa dahil sa galit. Agad siyang nahawakan ni Jeffrey upang awatin. "Wala kang karapatang wasakin ang pamilya ko! Alam mo kung hindi lang dahil sa yaman mo, hindi ko hahayaan ang kahit na sino sa mga anak ko na mapakasalan ka."

"Bakit po Mama? Ano bang kasalanan ko? Sa pagkakaalam ko hindi ko kayo pinilit na ipakasal sa akin si John?" sabi ko habang hawak ko ang isang pisngi ko. "Umalis na kayo rito sa kwarto ko!" sigaw ko na lang.

"Aba ang lakas naman ng loob mo!" nanginginig na sambit ni Mama ni John at Jeffrey sa akin. Nanlalaki ang mga mata nito pati na ang butas ng ilong, at halos habol ang hininga dahil sa pagpipigil. Tiningnan ko siya ng tuwid sa mga mata niya.

"Ayaw niyong umalis? Sige ako na lang ang aalis! Gusto ba ni John ng kalayaan? Para magsama na sila ng Helenang iyon?"

"No! Dito ka lang Olivia!" mariing sambit ni Jeffrey. " Ma! Stop it!" Pigil muli ni Jeffrey. Nakita ko naman ang matinding takot sa mga mata ng kanyang mama. At isang bagay ang nagbigay sa akin ng ideya sa naging reaksiyon ng mga ito.

"Ah! Ayaw niyo sa akin bilang asawa ng kahit na sino sa mga anak niyo, pero ayaw niyo ring mawala ako sa pamilya niyo, hindi ba?" Nakataas ang kilay ko habang pinupukol ng masamang tingin ang biyenan kong babae.

"Tama na iyan! Iwan niyo na siya rito sa kwarto niya!" Narinig naming lahat ang boses ni Papa. Ang biyenan kong lalaki. At Chairman ng kumpanya ng mga Carlos.

________________

Napaupo ako sa gilid ng kama at muling napahawak sa aking puso. Matinding kirot na naman ang dumaratal at kumakalat sa buo kong katawan. Habang habol ang hininga na pilit kong inaabot sa ibabaw ng aking drawer ang maliit na botelya ng aking gamot. Nabigla ako ng isang kamay ang naunang dumampot nito at ibinigay sa akin.

"Kailangan mo ba iyan?" tanong nito sa akin ng makuha ko ang botelya buhat sa kanya. Nakita niya ang butil-butil kong pawis sa noo, at ang mahina kong paghabol sa aking hininga. "Umamin ka nga may sakit ka ba?" seryoso ang tanong nito sa akin. Tingin na tila may pakialam. Pero alam ko naman na pagpapanggap lang iyon. Hindi na ako muling maniniwala na totoo ang kabutihan niya

"Umalis ka na," sambit ko.

"Sagutin mo ang tanong ko?" Naipatong pa nito ang dalawang kamay sa baywang.

"Shut up John! And leave me alone! Get out of here! Ayoko nang maniwala na may natitira pang respeto sa pagkatao mo!"

"Olivia!" sambit nito sa pangalan ko. At lalo lamang akong nakaramdan ng sakit. Hindi dulot ng sakit ko. Kundi dulot ng sakit ng kalooban na ibinibigay nila sa akin. Nagpumilit akong tumayo at lumakad papunta sa pintuan. Humawak ako sa door knob. At itinuro ko ang daan palabas.

"Get out!" Malakas kong sabi sa kanya. At ibinuhos ko ang buong lakas ko para maisigaw iyon. Itinaas nito ang kamay upang sabihin okay. Lumakad siya palabas ng silid ko. Ako naman ay naiwang nakatingin sa kanyang likurang hindi lumilingon sa akin.

"Ganyan nga Olivia, maging matapang ka!"bulong nito na hindi ko na narinig pa.

Bagamat nanghihina ako ay nagawa ko paring maisara at mai-lock ang pintuan ng silid ko. Nanginginig pa ang aking mga mga kamay ng maisubo ko ang gamot at mabilis itong nalunok, kasabay ng isang basong tubig na tinungga ko. Matapos noon ay ilang minuto pa ang hinintay ko at nakadama na ako ng kaunting ginhawa.

Nakahiga na ako sa aking kama nang muli romihistro sa aking isipan ang mukha ni John. Nakatingin ang mga mata ko sa kisame ng aking silid at nagmistula itong isang puting papel kung saan nakaguhit ang gwapong mukha ni John. Ang mga mata nito na tila laging nakangiti at nangungusap. Kahit pa madalas itong tumingin sa akin na tila may galit. Ang makapal nitong kilay na laging nakakunot ang tila parati nang nagpapasaya sa akin. Kahit na ganoon ang tingin nito sa akin, masama at nakasimangot ay masaya na ako basta matingnan lamang niya ako. Iyon lang at sapat na sa akin.

"Mahal kita John, at sa tingin ko kaya ko pang magtiis. Kahit na ilang panahon pa." Nakahawak ako sa aking dibdib at sumagi sa isip ko ang sakit ko na matagal ko na palang iniinda.

Six months later:

Makalipas ang anim na buwan ay wala pa ring nagbabago sa relasyon namin ng pamilya Carlos. Kaming lahat ay tuluyan nang nagkalayo ng loob. Si Jefferey ay umalis sa mansiyon at tumira malapit sa opisina. Ganon din sana ang gagawin ni John upang makalayo sa akin. Ngunit pinigilan ito ng biyenan kong lalaki.

"Alam mo, I'm so happy na hindi ako pinayagan ni Papa, at least hindi na ako gagastos ng upa. Hindi naman nila ako pinagbabawalan na magdala ng mga babaeng gusto kong dalin dito sa bahay," tahasang sambit sa akin ni John. Ako naman ay nagdidilig ng halaman sa aking balkonahe. Pumunta lamang siya sa aking silid para lamang ipagmalaki sa akin na hindi siya pinayagan ng kanyang Papa na bumukod ng tirahan.

"At masaya ka ng dahil doon?" sarkastiko kong sagot sa kanya.

"At bakit naman hindi? Atleast makakasama ko pa rin sa mansiyong ito ang mahal kong asawa!" sambit nito na pinasarkastikohan din ang tinig. Tinig na halatang nang-uuyam, salitang halatang may paninisi. Alam ko kasing ako ang tunay na dahilan ng hindi pagpayag ni Papa na uamlis siya. "Well marapat yatang pagtiisan nating ang lahat, ang ganitong sitwasyon, hindi ka ba nagsasawa na sa kabila ng ipinapakita ko sa iyong kawalan ng gana, at eto pa rin tayo, bakit hindi ka na lang kusang umalis?" galit na ang tinig nito na lahatang nagagalit na dahil sa hindi niya magawa ang nais niya. Lumingon ako sa kanya habang hawak ko ang host ng tubig na ginagamit kong pandili ng halaman.

"Iyan ba talaga ang gusto mo? Ang umalis ako sa bahay na ito? Pero asawa kita, kasal tayo, at kung hihilingin mo sa akin na ibigay ko sa'yo ang lahat ng kayamanan ko, gagawin ko," napagaralgal kong sambit sa akanya. At sa mga sinabi ko, kung inaakala ko na ngingiti siya, taliwas pa rin sa inaasahan ko. Lalong dumilim ang mukha nito.

"D*mn! Anong palagay mo sa akin! Kaparis ng mga iyon na mukhang pera! Hindi mo ako mabibili Olivia! Hindi ako gaya ng mga taong iyon na pwede mong tapalan ng pera! Maghirap ka kung gusto mo! Mangarap ka hanggang nais mo! Pero hindi mo ako makukuha, hindi mo makukuha ang pag-ibig ko na inaasam-asam mo!" tumalikod ito at saka tuluyang umalis sa silid ko. Narinig ko pang pabagsak niyang isinara ang pintuan ng aking kwarto. Kaya naman nakadama ako ng kaunting pagkagulat dahil sa malakas na tunog ng pintuan. At dahil doon ay nakadama ako ng matinding sakit sa aking dibdib, huminga ako ng malalim at pilit na ininda ang lahat ng sakit.kinuha ko ang gamot ko na nasa bulsa ko. Lagi ko na kasing dala ang gamot ko.

__________________

Nang gabing iyon ay nag-uwi na naman si John ng babae sa mansiyon. Ngunit ang dati niyang ginagawa na sa katabing silid niya dinadala ang babae niya ay iba sa ginawa niya ng mga oras na iyon. Malakas na katok mula sa pintuan ng aking silid ang narinig ko. Papatulog pa lamang sana ako, marahan akong bumaba sa aking kama, at lumakad patungo sa pintuan. Alam kong si John na nanaman iyon. Kaya ng bukasan ko ay malakas niyang itinulak ang pintuan. "Ano bang kailangan mo sa akin?" pasigaw kong tanong.

"Anong kailangan ko sa iyo?" mabilis niya akong itinulak at napasandal ako sa dahon ng pintuan ko, hinila niya ang isang babaeng hindi ko kilala, iba kay Helena. "John ano bang ibig nitong sabihin?" tanong ko na sumunod sa kanilang pagpasok. Mabilis naman nitong isinara ang pintuan ko at inilock pa iyon ng todo.

"Dito kami, dito kami magpapakasaya nitong si Vivian, ang babae ko sa gabing ito. Panoorin mo kung paano namin paliligayahin ang isa't isa. Para naman malaman mo na kaming mga lalaki ay ganito ang hinahangad sa mga babae. Ganito ang gusto ko! Naiintindihan mo! Kaya lang hindi ko kasi masikmura o maatim na ikama ka! Pwe!" padura nitong sabi sa harapan ko. Ako naman ay napaupu sa likod ng pintuan ko. Naninigas ang mga kamay ko na humahawak sa door knob ng pinto. Gusto kong umalis at tumakas sa sitwasyong iyon. Ang marinig siya na nasa kandungan ng iba ay lubhang napakasakit na, ngayon pa kaya na gagawin niya sa harapan ko kasama ang ibang babae na nanaman, "Sumpain ka na John!" sigaw ng isipan ko. Habang nakatitig lamang ako sa kanya. Habang nakikita ko siya na unti-unting nagtatanggal ng mga saplot nila sa harap ko. Ilang minuto pa at kapwa na sila hubad. Ang mga baboy nilang katawan na magkadikit at sa ibabaw pa ng aking kama nila ginagawa ang kababuyan nila.

Sobrang sakit sa mata, nakakadiring tingnan ang mga ginagawa nila sa harapan ko. Ako naman ay nakatingin lang sa kanila habang patuloy na pinipigilang tumulo ang luha ko. Ayokong magpakita ng kahinaan sa kabila ng lahat ng ito na pinapakita sa akin ni John. Pero husto na John! Hustong husto na. Said na ako! Nahawakan ko ang dibdib ko, iyon na siguro ang pinaka huling pasakit na magagawa niya sa akin. At dahil doon ay patuloy ko iyong pinagmasdan.

"Sige gawin niyo iyan sa harapan ko! At pagmamasdan ko naman kayo!" tumayo ako upang mas makita pa ang kanilang kawalanghiyaan sa sarili kong silid. Upang makita ang kanilang kawalang respeto. Nagsisikip ang dibdib ko, pero hindi dahil sa sakit ko kundi dahil sa galit. At alam ko kung anoman ang mangyari sa akin, hinding-hindi ko malilimutan ang mga pangyayari ngayon John. Isang sumpang binitiwan ko sa isipan ko, bago ako tuluyang bumagsak sa harapan nila. At ang lahat ay naging madilim na sa aking paningin.