Patrick's POV
She kissed me. Parang nagwawala ang puso ko sa sobrang kaba. Hindi ko maipaliwanag ang kuryenteng dumadaloy sa buo kong katawan.
It seems familiar...
Hindi ko alam pero parang nagyari na ito. Hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung saan, kelan at kung kanino.
I wanted to remember everything.
"That's how you'll gonna remember me!" masaya niyang sabi at iniwan akong naka-estatwa.
Simula ng mangyari ang halik na iyon, hindi na mawala sa isip ko ang ginawa ni Alex. She keeps appearing to my eyes. I don't know, but since that day I keep missing that ugly duckling.
Anong ginagawa niya ngayon?She keeps insisting na girlfriend ko siya na gayong wala naman talaga akong maalala ni isa sa mga pinagsasabi niya. Wala akong maalala for the last 8 years. Hindi ko nga alam kung bakit nasa hospital ako kasama siya that day.
SomethingAlex's POVI left him in his office, confused. Actually, ayoko naman talagang paglaruan siya pero it's the only option left para makalapit ako sa kanya. He keeps pushing me away and doing the things he's done to me before is way more interesting. Mas nakukuha ko ang atensiyon niya."Ms. Garcia, Mr. Patrick want you in his office right now!"Her secretary approaches me."In one minute" dugtong nung secretary niya.Talaga?Sinadya kong wag magmadali para galitin siya. Honestly, nag-eenjoy ako. I opened the door carefully."I said one minute, Ms. Garcia. You took ten minutes to come here e, nasa labas ka lang naman?"patutsada niya. I didn't answer instead I just smiled."You are smiling?"Inis niyang sabi. I can see how annoyed he is right now."Would you please stop smiling in front of me? Pumapangit ang magand
"Alex?" Did I hear my name? I heard a familiar voice so I checked his face and hindi nga ako nagkakamali, it was Ken. Finally, may kakilala na rin ako dito sa wakas. I feel relieved dahil at least may kausap na rin ako. "Ken," I replied.I just gave him the sweetest smile I could give. Honestly, guilty na guilty pa rin ako sa nangyari between us."Kumusta?" I asked him first. "I'm fine." Sagot niya habang nililibot ang kabuuan ng hall. "Bakit ka nandito?"Pagtataka niyang tanong sa akin habang nakangiti. You're still the same Ken that I know... "Oh! Long story!" depensa ko. I just pointed to Patrick's location and told him the reason kung bakit nandito ako sa London. Ken felt sorry for us and I could see the sincerity in his eyes. He's still the same Ken t
Patrick's POVAfter I remember sending him stupid friend requests and messages, I asked my secretary na papasukin ulit si Alex sa office ko. It may be a bold decision for me pero I'm certain she has something to do with my lost memory. I even told my secretary to let her come in one minute pero malapit nang mag-ten minutes nang bumukas ang pinto."I said one minute, Ms. Garcia." Galit kong sabi. "You took ten minutes to come here e, nasa labas ka lang naman?" tuloy-tuloy kung sabi habang tinitingnan ang soot kong relo.Pero hindi siya sumagot, sa halip ngumiti lang siya.Nakuha mo pa talagang ngumiti, ano?"You are smiling?"inis kong sabi habang tinitingan siya."Would you please stop smiling in front of me! Pumapangit ang maganda kong araw!"irita kong sabi.Kahit na anong pagsusungit ang sinabi ko sa kanya. Hindi pa ri
Patrick's POV"I'm sorry," mahina kong sabi.Nakatingin lang si Alex sa akin, hindi siya nagsasalita."I don't know, but I don't like that man letting you smile!" mariin kong sabi, may halong galit. "I wanted to remember everything... I really wanted to bring back the memories that was taken from me!" I sob between my tears."I just don't like the guy. I don't wanna see someone getting your attention!"I paused. "I brought you here hindi para makipaglandian ka sa iba!"Sigaw ko sa kanya. Alam ko na nagulat siya sa mga reaksiyon ko."I saw him in my memory and I didn't really like him!" dagdag ko.Sino ba siya sa buhay mo, Alex?Bakit masaya kang kausap siya?Anong papel niya sa nakaraan mo? Sa nakaraan natin?"
Alex's POVAfter that day hindi na kami nagkita. Ayoko na rin siyang disturbuhin. Hindi ko alam kung ano talagang nangyari pero mas minabuti ko na lang na itigil na ang paghahabol sa kanya dahil alam kong iyon ang makakabuti sa akin at sa aking anak. I left London without hearing a word from him. Ayoko din namang bumalik nang Pilipinas, so Ken decided to bring me with him sa France. After all, sa kanya pa rin ang bagsak ko. Hindi ko alam kung papaano haharapin ang pamilya niya but still they welcomed me like how they did when they first met me.These people are so good.Kahit na sa laki ng kahihiyan na binigay ko sa anak nila tinanggap pa rin nila ako ng buong-buo.I was living with Ken here in France. May sarili rin siyang condo dito. Nahihiya na nga ako sa kabutihang pinapakita ni Ken sa akin. Kahit ilang beses kong sabihin na kaya ko na ang sarili ko, ayaw niya pa rin akong iwan mag-isa. Hayaan ko nalang daw siyang al
Alex's POVI've been looking for Kent for almost an hour.Where are you, Kent?Ilang minuto din akong nagpabalik-balik sa kinauupuan ko bago nakabalik si Ken galing sa trabaho niya. Bumalik agad siya dito sa EK pagkatapos ko siyang tawagan at sabihing nawawala ang anak ko.Ipinagpatuloy namin ang pag-iikot. Ilang minuto din ang nasayang namin sa paghahanap kay Kent.Where are you Kent?Matagal-tagal din ang pag-iikot namin ni Ken sa EK when I saw a familiar back meters away from me.Patrick?Why are you here?What are you up to?I know it was Patrick. Kilalang kilala ko ang tindin niya. Kilalang kilala ko ang amoy niya. Kilalang-kilala ko pati anino niya.Nanlaki ang mga mata ko kung sino ang karga-karga niya.Kent?Why are you with my baby?Hindi ito maaari!Tahimik na ako!
Patrick's POVI wanted to enjoy myself. It's been five days since I saw Alex and I still couldn't get her out of my thoughts. I was walking on the third floor when I saw her and Miyah in the elevator.I knew it, God still wants us to meet...Tumakbo ako papalapit sa elevator, but it was closed already. Masyadong malaki ang mall pero alam na alam kong nasa loob lang sila. Miyah's pregnant kaya pumunta ako sa Infant's floor and I know my instinct wasn't wrong. I just secretly watched them from afar. Mas lalong di ko kayang lapitan sila gayong two of them are my exes. I just followed them everywhere. Wala pa ring pinagbago si Alex, maganda parin siya maliban sa buhok niya. She had that long and shiny hair back then, pero maikli na ang buhok niya ngayon. But still, she is really beautiful.I saw Miyah walking to the comfort room so I got the chance to talk to Alex. I really have to talk to her dahil hindi ko alam kung kelan
Alex's POV Five years ago. "It's a boy," the doctor shouted. Nahimatay ako sa oras na mailuwal ko ang anak ko. Nagising ako sa ingay ng paligid ko. Nagmamadali ang lahat at nasilayan ko ang anak kong pinapalo ng Doktor para umiyak pero hindi pa rin ito gumagalaw. What's wrong? What's wrong with my baby? He's not breathing! What? What's wrong? "Anong nangyayari?" Tanong ko sa isang nurse pero hindi niya ako sinasagot. "Nurse, anong nangyayari?" Kinakabahan na ako habang kinukuyon ang mga kamay sa nakikita ko. "Time of death, 5:03 PM." Ano? My baby... Hindi ito totoo.. Napaiyak ako sa narinig. Anak! Bakit? "I'm sorry. We did our best to save your child pero..." "Anong nangyari?" patayo akong lumapit sa anak ko. "Ma'am, wag po kayong tumayo, hindi pa po–" "What did you do?" Napuno na ako ng dugo mula sa sugat ko. Hindi pa nila ito natatahe dahil inuna nila ang pagsagip sa buhay ng anak ko. "We are really sorry, Ma'am." Tanging ang boses ko lang ang naririnig ko