Chapter 1 Doctor John Cruz

AUGUST, 2018

In the bar room exclusive for regulars, we are enjoying our remaining teen years as fuvkers. Mga babaeng mukhang disente sa umaga ay halos maghubad na at maglaway sa tuwing tinatawag para sa extra service ng bar.

“Yeah, you’re good bitch.” The sound of her sucking and moaning is making me hot. I can feel my loads slowly building up.

The woman kneeling in front of me took a deep breath and kiss the tip of my member. “Am I?”

“Oh shut up!” I grab her hair and forcefully let myself deeper in her throat. She seems to enjoy it the hard way, all the moaning and squirting as she touches herself down there.

“Man, you’re harsh. Letting her do all the job,” puna ni Brix na dala-dalawa ang babae.

“Hey guys, want more alcohol?” tanong ni Miguel habang tinitingan kung may laman pa ang mga bote ng alak.

“Hey, let’s try something new,” ani RC na minsan lang mag-suggest ng kalokohan. Siya ang pinakamabait sa magbabarkada.

“Do you think what I’m thinking?” tanong naman ni Brix na abala sa paglamas ng dibdib ng kasamang babae.

Nagkatinginan kami at halos sabay-sabay na sumagot.

“Foursome!”

“Ecstacy!”

Napakurap-kurap ako. Umidlip lang ako saglit sa opisina dahil maraming pasyente ngayon at kailangan ko ng lakas. Then suddenly I had this dream. Looking back, I never regret having an easy-go-lucky teen years. Having lots of girls throwing themselves at me, playing fire, clubbing after school and drinking with friends.

But, I don’t know when it all started–my loss of appetite with sexy ladies, their faces covered with thick make-up.

How boring…

Napakamot ako sa batok, nang hindi sinasadya ay narinig ko sa likod ng isip ko ang maliit na sigaw nang gabing iyon.

“Ecstacy!”

Sino kaya iyon? Sa aming magbabarkada, mahigpit naming pinangako sa sarili namin na magloloko kami pero hinding hindi kami gagamit ng pinagbabawal na gamot. We are still good citizens.

Forget it. As long as none of us used it, we’re safe.

“Hey, Dude! Gising ka na ba? Nasabi sa akin ni Tita na isama kita sa gimmick ko at nang may maiuwi ka na raw na babae. Puro ka na lang kasi stethoscope at scalpel mula umaga hanggang gabi, may bonus pa na overnight.”

Tumayo ako mula sa upuan ko at kumuha ng maiinom. “Hayaan mo na ang nanay ko. Ganoon talaga kapag tumatanda. Naghahanap ng apo. Anong magagawa niya? Busy ako sa ospital.”

Kinuha ko ang file ng susunod kong pasyente. In five minutes, I won’t see Brix’ face for at least half an hour. Walang magawa sa buhay ang pinsan kong ito kaya ako ang inaabala sa opisina ko.

“Ano ka ba naman, John? Malamang na maghahanap siya ng apo. Bukod sa matanda ka na, kaisa-isang anak ka lang.”

“Speak for yourself, man!” Makapagsalita, parang hindi kami magkatulad ng sitwasyon. Kulang na nga lang ipatapon na siya sa kumbento ng nanay niya.

“Ang sabihin mo, hopeless case ka lang,” sabi nito at tinutok ang mata sa phone.

Umiling na lang ako. I’m not a kind of guy who to look for a woman.

“Eh ikaw? May tinatakbuhan ka na naman kaya narito ka sa opisina ko, ano?”

“John naman, you know me!”

“Get lost!”

Tumigil lang ang bangayan namin nang magalang na kumatok si Mark Regino, ang assistant ko. “Excuse me po. Doc, Sir Brix, good afternoon. Doc, just want to remind you, in five minutes-“

“Got it.”

Tumayo na ako at sinuot ang facemask ko. Pumunta sa bathroom at naghugas ng kamay at braso. Nagpatulong ako sa paglalagay ng disposable gown at gloves kay Mark saka dumiretso na sa operating room.

Nadatnan ko na nakahanda na ang lahat ng gagamitin pati na ang pasyente.

The patient is in her thirties. She has a tumor in her right breast that needs an immediate operation. Hindi pa naman ito life threatening pero mas mabuti na rin na huwag na itong patagalin.

“THANK YOU FOR your hardwork, guys,” I said to the team.

Tumagal ng halos isang oras ang operasyon. Takot sa dugo ang pasyente at hindi nito maiwasan na hindi tumingin sa ginagawa ko. Maya’t maya ang sigaw na masakit kahit nabigyan na siya ng mataas na dose ng anesthesia. It is part of human psychology, to think it hurts just by looking.

“Doc, maraming salamat!” Paulit-ulit na pasasalamat ng ina ng pasyente.

Tinapik ko naman ang balikat ng ginang. “It’s our duty Ma’am. Ingat po kayo palagi.”

I watch her go to the ward where her daughter is staying.

I sighed. This is my duty to save lives.

“Doc, another success! Mula nang dumating ka sa ospital na ito, nabawasan ang rate ng failed opera-“

“Don’t mention it, Mia,” I cut her.

Mia is a lovely lady. At kahit pa sabihin na wala siyang masamang intensyon sa mga sinabi, ayaw ko pa ring marinig ang mga sasabihin niya.

Anak siya ng isa sa mga business partners ng tatay ko na si Doctor Alfredo Dizon. Soon, she will inherit her father’s position as the President of the Board when he step down.

“Oh come on, John Cruz. Everybody knows it.”

Sumabay siya sa akin sa paglalakad papunta sa opisina ko.

“I know. But you don’t have to remind everybody how miserable this hospital was in the past.”

Nasa tapat na ako ng opisina at akmang papasok nang magsalita ulit siya.

“Oh I see. Still trying to protect your father’s legacy? It’s nothing much, really. If I were to choose, I’d rather build my own hospital and crush this creepy old building. I don’t care about my father’s legacy or whatsoever-“

“Then, please do. Don’t just brag nonsense. Oh I see. You’re all talk.” I mock her. 

I hate it when she talked bad things about my father. Palibhasa kasi iniwan sila ng daddy niya at nagpakalulong sa pera. My father was not like that.

“I hate you!”

“That’s good to hear.” Iniwan ko na siya sa labas na pulang-pula ang mukha.

“Still chased by a lunatic?” Brix is still in my office sitting comfortably on my chair.

Ang akala ko na makakahinga na ako nang maluwag, hindi nangyari.

“Why are you still here?” I forcefully dragged him up and throw him to the corner. Muntik pa matumba ang malaking paso sa likod niya.

“You’re rude! Ikaw na nga itong binilhan ng makakain.”

Tumayo siya at isa-isang hinanda ang binila niyang pagkain. “Nagtataka lang ako. John, bakit hindi na lang si Mia?”