Mainit ang sikat ng araw. Sa loob ng isang mall sa Quezon City, masiglang naglalakad ang triplets na sina Mikee, Mike, at Mikaela. Kasama nila sina Gemma at Ralph, ang kanilang lolo at lola. Galing sila sa bookstore—ang paboritong tambayan ng magkakapatid tuwing weekend.Bitbit ni Mikee ang bagong librong pambata, yakap-yakap ni Mikaela ang isang stuffed bunny na kulay rosas, habang si Mike ay may hawak na kahon ng Lego na tila hindi na makapaghintay buksan.Patawa-tawa ang tatlo habang tinutukso si Mike.“Eh ano ngayon kung gusto ko pa rin ng Lego?” kunwaring inis si Mike, nakataas ang kilay. “Mas masaya kaya ’to kaysa sa dolls ni Mikaela.”“Uy! Hindi dolls ’yon,” depensa ni Mikaela, itinaas ang bunny niya na parang ipinamamalaki. “Collector’s edition ito, no. Tsaka cute ’tong si Bun-bun ko, ’di ba Lola?”Tumawa si Gemma at hinaplos ang ulo ng apo. “Siyempre, ang cute-cute ng mga apo ko. Wala nang tatalo sa inyo.”Habang abala sa kwentuhan, nasa gitna sila ng escalator paakyat sa ika
Makalipas ang isang linggo mula nang huling marinig ang sigaw ng damdamin sa silid ng korte, muling bumukas ang pinto ng Branch 86, Regional Trial Court.Muling umupo si Cherry sa gilid ng silid, habang ang tibok ng kanyang dibdib ay tila umuukit ng sugat sa kanyang kaluluwa. Wala siyang kasama. Hindi pinahintulutan ng korte ang triplets na dumalo. Masyado pa raw silang bata upang marinig ang mga salitang kayang baliin ang pagkatao nila.Ang bawat yapak papasok sa courtroom ay tila may bigat. Si Jal Pereno, na dati’y palaging maangas, ngayon ay tahimik. Maayos ang suot niyang barong, ngunit ang mga mata’y may bakas ng pagsisisi at kaba.Tahimik ang buong courtroom.Ang bawat pag-ikot ng papel ng clerk of court, bawat impit na ubo ng isang tagapanood, ay tila nagpapabigat sa tensyon sa silid. Isang hikbi ang narinig mula sa gilid, galing sa ina ni Cherry. Nandoon siya para sumuporta, pero hindi nagsalita ni minsan.Sa gitna ng lahat, pumasok si Atty. Guzman, abogado ni Jal, dala ang do
Hinawakan ni Gemma ang kamay ng kanyang anak. "Iyon ang anak kong kilala ko. Hindi mo kailangang maging perpekto, Cherry. Pero sa totoo lang, natatakot kami para sa'yo.""Ako rin, Ma. Sobrang takot. Pero mas natatakot ako sa posibilidad na balang-araw, itanong ng mga anak ko... 'Bakit hindi mo sinubukang hanapin ang totoo, Mama?'"Tumayo si Ralph at lumapit sa kanila. Tumagilid siya ng upo sa kama at hinawakan ang balikat ni Cherry."Anak, kung ang taong 'yon ay hindi kayang panindigan ang pagiging ama noon, sana ngayon, harapin niya nang buo ang responsibilidad. Pero kung hindi... kami ang bahala sa inyo. Kahit kailan, hindi kami lalayo."Doon tuluyang bumigay si Cherry. Yumuko siya at sa wakas, ibinuhos ang luhang ilang linggo na niyang pinipigil. Hindi na niya kayang pigilan pa ang sakit, ang takot, at ang pagod na matagal niyang kinimkim."Salamat, Ma. Tay," hikbi niya habang nanginginig ang boses. "Sobrang hirap. Pero gusto ko lang gawin ang tama para sa mga anak ko. Hindi ko na
Tahimik ang hapon sa maliit na kusina nina Ralph at Gemma. Ang init ng sabaw na niluluto ay umaangat sa hangin, pero mas ramdam ang bigat ng katahimikan kaysa sa usok na lumalabas sa kawali. Sa mesa, nakaupo si Ralph, nakayuko, habang abala si Gemma sa pagbabalat ng patatas.“Natanggap mo na ba yung tawag ng abogado?” basag ni Gemma sa katahimikan, hindi tumitingin sa asawa.Tumango si Ralph, mabigat ang loob.“Oo,” sagot niya, mahina pero diretso. “Sa Lunes na ang preliminary hearing. Para sa DNA test at custody.”Napahinto si Gemma sa ginagawa. Binitiwan ang kutsilyo at dahan-dahang umupo sa tapat ni Ralph. Saglit silang nagkatitigan. Pareho silang may tanong na hindi agad masabi, mga tanong na punong-puno ng takot, pangamba, at pagkabahala.“Sigurado ka bang handa na si Cherry sa laban na ’to?” tanong ni Gemma, halos pabulong.“Hindi ko alam,” sagot ni Ralph, diretso pero puno ng pag-aalala. “Pero kung ako ang tatanungin, wala namang totoong handa sa ganitong klaseng gulo.”Napayuk
Maagang umaga, mapusyaw pa ang liwanag na pumapasok sa malalawak na bintana ng Pereno Mansion. Nasa breakfast nook si Jal, nakatitig sa hindi pa nagagalaw na tasa ng kape. Wala pa siyang gana, hindi sa pagkain kundi sa harapin ang panibagong araw ng mga desisyong hindi na niya maiiwasan.Tahimik ang paligid maliban sa kaluskos ng ilang kasambahay sa kusina. Nakatunganga siya sa mesa, iniikot-ikot ang kutsarita sa tasa. Isang mabigat na buntong-hininga ang lumabas sa kanyang bibig. Pilit pa rin niyang binubuo sa isipan kung paano haharapin ang lahat, lalo na si Prescilla at si Miguel.Biglang tumunog ang telepono. Naputol ang kanyang katahimikan. Kinuha niya ito agad, hindi inasahang makakasagot ng tawag sa oras na iyon."Atty. Guzman," sabi niya matapos makita ang pangalan sa screen."Jal, good morning," sagot ng abogadong pormal ngunit may bahid ng pag-aalala sa tinig. "May update ako. Tumawag na ang korte. Naitakda na ang preliminary hearing para sa DNA testing at custody petition."
Si Don Enrico naman ay muling naupo. Tumitig sa sahig. Tila may kinakalaban sa loob ng sarili. Hanggang sa tumikhim siya at muling tumingin sa anak."Kung 'yan ang pasya mo, hindi kita pipigilan. Pero tandaan mo, anak. Kapag pinili mong magpakatotoo, hindi mo na maaaring balikan ang lumang mundo. Iba na ang buhay mo mula sa araw na ito.""Ang katotohanan ay hindi lang basta salita. Isa itong apoy na kapag sinindihan mo, hindi mo na mapipigilan ang pagliyab. Masusunog nito ang lahat ng kasinungalingang itinayo mo para protektahan ang pamilya mo. Si Prescilla. Si Miguel. Pati ang pangalan nating Pereno. Lahat 'yon, puwedeng madamay.""Iba na ang buhay mo mula sa araw na ito. Wala ka nang balikan. Wala nang palusot. Kaya siguraduhin mong kaya mong panindigan ang lahat — dahil sa sandaling piliin mo ang landas na 'to, hindi na ikaw ang anak kong si Jal na lumaki sa anino ko. Isa ka nang lalaking kailangang harapin ang sariling apoy. Mag-isa."Tahimik ang buong bahay. Tanging ang mahinang