Sana pumayag siya kung sakali. Sana hindi ito mag-sungit. Nang maramdaman niya ang tingin namin tumigil siya sa pagkain at nakataas ang isang kilay na tumingin sa amin. “What?" Medyo masungit niyang tanong. Naku! “Tinatanong ni Natasha kung ok lang na ibigay na lang sa taong lansangan ang pagkain na hindi natin mauubos kung sakali. Kesa masayang daw.” Turan ni Sean. Tinignan naman ni Sir Giovanni ang pagkain sa lamesa. Sabay baling sa akin. Napalunok naman ako. Nagkatitigan kami ng ilang segundo bago siya nagsalita. “Alright, kapag hindi natin naubos ang iba. Give it to people who haven't eaten yet.” Sabay balik ng atensyon nito sa kinakain, hindi naman ako makapaniwalang tumingin sa mga kasama namin. Si Kiel na nakaawang ang labi habang nakatingin kay Sir Giovanni, si Sean na iiling iling habang nakangiti at si Gia na malawak ang ngiti habang nakatingin sa akin. Pigil ang ngiti ko ng balingan ang kinakain. Hindi ko akalain na papayag siya. Naging magana ang pagka
“Oo, simula ng mamatay ang papa ko. Ako na ang naging padre de pamilya sa amin halos lahat ng klaseng trabaho pinasok ko para lang mabuhay ko sila mama at ang bunso kong kapatid.” “Napakabait mo pala talaga, Natasha. Ang swerte sa ‘yo ng mama at kapatid mo.” Ngumiti lang ako sa sinabi ni Sean. “Sobrang hirap siguro ng mga pinag-daanan mo, no? Ikaw halos lahat sumalo.” Komento naman ni Kiel. “Mahirap dahil hindi ako nakapag tapos ng pag aaral dahil sa hirap ng buhay. Hindi ako makahanap ng magandang trabaho para sana mapag-sabay ang pag-aaral ko at trabaho. Pero okay lang ang importante nakakaraos kami sa araw-araw. Isa pa nagpapasalamat ako na nakilala ko si Don Juanito at binigyan ako ng trabaho. Saka pinatuloy ang pamilya ko sa mansyon." “Talaga? Nandoon din pala ang mama at kapatid mo sa mansyon?" Tumango ako kay Kiel. “Sa tabi ng maid quarters ‘yung maliit na bahay don kami pinatuloy ni Don Juanito. Napaka laking tulong para sa akin ang makasama ko sila ha
Nang makarating kami ng hospital agad-agad akong bumaba ng kotse. Tatakbo na sana ako papasok ng tawagin ako ni Sir Giovanni. “W-wait, Natasha. Hintayin mo ako sabay tayong papasok sa loob." Sambit niya tapos naglakad palapit sa akin. Akala ko ay lalagpasan niya ako pero gano'n na lang ang gulat ko ng hawakan niya muli ang aking kamay sabay hila sa akin papasok sa loob. Napa-angat ako ng tingin sa lalaki ng maramdaman ang pag-higpit ng hawak niya sa kamay ko. Seryoso lang naman itong nakatingin sa unahan. Kapansin-pansin na talaga ang mga pagbabago ng boss ko. Malayong malayo na sa lalaking nakasagutan ko ng mga nagdaang araw. Hindi na kami nag-abala na magtanong pa sa nurse station dahil pag-aari naman nila Sir Giovanni ang hospital na ito. Siguradong kabisado ng lalaki ang pasikot sikot ng hospital. Pagliko namin sa kabilang pasilyo malayo pa lang nakita ko na si mama at Don Juanito na naka-upo. Mukhang inaalo ng matanda ang aking ina. Bumitaw ako sa hawak
Bumalik na ako sa kinauupuan ko at pagod na sumandal doon. Simula ng mailipat sa kwartong ito ang kapatid ko wala akong maayos na tulog. Lagi kong binabantayan si mama at Nicole. Isa o tatlong oras na tulog lang ay sapat na sa akin. Mas pinag-papahinga ko kasi si mama. Baka sa sobrang pag-aalala at puyat magkasakit na rin. Nakatulala ako sa kapatid ko ng biglang bumukas ang pinto. Napaayos ako ng upo at binalingan kung sino iyon. Isang ngiti ang pumaskil sa aking labi ng makita si Gia. Sa tatlong araw na nakalipas ngayon ko lang siya ulit nakita. Kasama niya si Sir Giovanni na may dala-dalang paper bag. Patakbong lumapit sa akin si Gia at dinamba ako ng yakap. “I miss you, ate Natasha." Mahina niyang sabi habang mahigpit akong niyakap. Napangiti ako bago din siya niyakap pabalik. Namiss ko rin ang batang ito. “Kamusta? Hindi ka naman nagpasaway kay Lolo J?" Tanong ko ng makalayo siya sa yakap namin. “Nope! I'm a good girl, Ate. Nag-self study lang ako sa tatl
DALAWANG LINGGO na ang lumipas ang bilis lang ng panahon at balik na ulit kami sa kanya kanya naming trabaho. Si Nicole ay magaling na ng lubusan. Sa dalawang araw na pag-iistay namin sa hospital wala naman ng naging problema, Naging normal naman ang test ng doctor kay Nicole kaya nakalabas din agad siya at sa bahay na lang nag-pagaling. Sobra sobra ang pasasalamat ko kay Lolo J dahil sa kanilang tulong sa amin. Hindi nila kami pinabayaan kahit nakauwi na kami. May nurse pa nga ito na pinapunta sa bahay para lang tignan ang kalagayan ni Nicole. Araw araw din may supply ng gamot at prutas para sa kapatid ko. Hindi ko tuloy alam kung paano ako makakabawi at bayad sa lahat ng tulong nila para sa amin. Ngayon ay nandito kami sa gazebo kasama ko si Gia at Nicole. Nakangiting nakamasid lang ako sa kanila sa isang gilid habang sila ay nandoon sa center table busy sa coloring book na binili ni Gia. Simula ng ipakilala ko silang dalawa sa isa't isa ay sobrang close na nila. Hindi
NAKAHINGA ako ng maluwag ng makitang wala na si Giovanni sa Gazebo. Naiwan na lang doon sina Nicole at Gia na busy na sa pagkukulay. Wala na rin ang mga pinag-kainan namin. “Ate pinakuha na pala ni Kuya Giovanni sa ibang katulong ‘yung pinagkainan. Sabi pala niya mamaya daw i-akyat na lang sa kwarto niya ‘yung dinner niya. Magiging busy daw siya kaya hindi siya makakababa para sa hapunan.” Bungad na sambit ni Nicole sa akin. Napatango naman ako bago naupo. Buti na lang naisipan umalis ng boss ko kung nagkataon hindi ko alam anong mukha ang maihaharap ko sa kanya. Isang oras pa ang tinagal namin sa Gazebo bago nagyaya pumasok sa loob ng mansyon si Gia. Pinaliguan ko siya at sinabihan na matulog muna dahil oras na ng tulog nila ng hapon. Bumalik naman si Nicole na bagong ligo na rin. Sabay silang natutulog kapag hapon ng alaga ko. Pinatuyo ko muna ang mga buhok nila bago sila parehas pinahiga. Nakakatuwa lang makita na hindi maarte si Gia. Simula ng gumaling ang kapa
PAGKARATING sa Silvestre Empire manghang mangha ako habang nakasunod sa boss ko na seryoso lang. Binabati siya ng mga nakakasalubong namin na empleyado pero ang loko hindi man lang tanguan o batiin pabalik. Napaka talaga porket boss. Nakarating kami sa 10th floor kung saan daw ang team nung Adam. Pagpasok namin dali-daling nag-sitayuan ang mga tao doon at agad binati si Giovanni. “G-goodmorning, Sir!" Halata sa boses at itsura ng mga ito ang kaba. Naiintindihan ko sila, alam nilang galit ang boss nila kaya ganito na lang ang takot ng mga ito. “Tsk, may nahanap ba kayo?" Tanong ni Giovanni. Hala, hindi niya sinabi na may nakuha na siyang papalit don sa photographer na kinuha nila? Luh? “A-ah S-sir about that, meron na po kaming nakuha pero mamayang 1pm pa siya available. Sigurado po kaming maganda na ang magiging kuha n—” “No need, cancel that. Meron na akong nakuha. Kung hihintayin natin ‘yang sinasabi niyo, aabutin tayo ng gabi..Tsk. Prepare the props and the DSLR c
“E, anong gusto mo? Tawagin kita sa harap ng mga empleyado mo ng Giovanni? Isa pa boss kita. Sa mansyon pwede pa kita tawagin sa pangalan mo dahil ‘yun ang gusto mo. Pero kapag nasa labas at lalo na dito sa kompanya niyo. Tatawagin kitang Sir. Baka ano pang sabihin ng mga empleyado mo kapag narinig nilang tinawag kita sa first name mo. Iba kapag nasa labas na, ibang usapan na iyon." Mahaba kong paliwanag sa kanya, Totoo naman. Ano na lang sasabihin ng mga empleyado niya kung tinawag ko siya sa pangalan niya. “Tsk, I don't care what they say. I'm the one you follow because I'm your boss. So, when I tell you to call me Giovanni, do it.” Napasimangot naman ako sa kanyang tinuran. Bossy na naman siya ah! Maisipan din talaga ng lalaking ‘to e. Akma pa sana akong magsasalita ng bumukas na ang elevator at dere-deretsong pumasok ang damuho kong boss. Napailing na lang ako bago sumunod dito. “Anyway, Natasha sasama ka ulit sa akin bukas dito sa kompanya." Napalingon naman