TARAH“Anong gusto mong pag-usapan?! Kung paano natin pinagtaksilan ang kapatid mo?! Kung gaano na ako makasalanan ngayon dahil sa gabing iyon?!"I tried to hold it in, pero ito ang gusto niya. Sige, pag-usapan natin."It wasn't a mistake.""It was, Ezekiel!""Not to me.”I can’t believe he doesn’t see that a mistake. Lumakas lalo ang pintig ng aking puso sa kaniyang paunti-unting paglapit. Nakakafrustate na hindi siya galit magsalita. Hindi ko tuloy mapanatili ang galit ko.“Maybe for you. Or maybe not too. You’re just being denial.”“I don’t know what you’re talking about.” Kahit ako ay hindi na nasusupladahan sa aking tono. Naduduwag na ako sa mga sinasabi niya at dahil sa gamit niyang tono. Imbis na maging away ito ay parang inaakit niya ako.“You say it was just lust? Not true.”My back hit the door. “It was just lust. Ganoon din sayo.”"I wouldn't go to this extent if I wasn't in love with you.""W-what?”Halos sumabog na ang puso ko habang siya ay kalmado at masuyong nakatingin
TARAH "Mamimiss ka namin, Tarah. Lalo na ng mga labada mo. HAHAHA!" Sabay na tumawa ng malakas ang magkapatid. Idinaan ko nalang sa buntong hininga ang inis ko. Nilagpasan sila, at dumeretso na sa aking kwarto. Pareho silang nakatambay sa labas ng kwarto ni Sam. Mukhang hinintay talaga ako para inisin. They didn't told me exactly what's about to happen but I know it already. Sa mga parinig palang nila ay alam kona. Pagkalipas ng kalahating oras ay pinuntahan ako ni Mrs. Lucille sa aking kwarto. As usual, may hawak na glass wine na kakapurit lang ang wine na laman. Sumandal siya sa hamba ng pinto sa aking kwarto. "Today is the day, Tarah." binigyan niya ako ng pekeng malungkot na ngiti. "Pack your things. Lilipat kana sa bahay ng asawa mo." Kunwari pa ay may luha siyang pinunasan. Inalis ko ang tingin sa kaniya. Pinag-igting nalang ang aking panga dahil hindi ko siya mairapan. Sinasabi ko na nga ba. Kaya masaya ang dalawa ay aalis na ako. Masaya din naman akong iwan sila. Ayoko nam
TARAH I can foresee how bad this year's going to be for me. Enrolment palang ay ginugulo na ako ng dalawa. Ikalawang linggo palang ngayon mula nang ampunin ako ng pamilyang 'yon ay naguguluhan na ako sa apelidong gagamitin ko. Bakit na ako naguguluhan? Ala naman sa usapan na papalitan ang apelido ko, ha?Atsaka, do you really want to affiliate their surname to your name, Tarah? Ang ganda ng pangalan mo. Gusto mong maging kaapelido sila? No way! Isang malaking no. Kasalanan ng submission paper na ito, e! Napaisip tuloy ako kung ano ang gagamitin kong apelido. Sinulat ko ang buo kong pangalan. Gamit ang pangalan na ibinigay sa akin ng tunay kong magulang. Kahit kailan ay hindi ako magiging Fuentebella. Medyo maganda lang pakinggan ang apelido nila, pero walang maganda sa pamilyang iyon. There was one person, but she's gone now. Bumuntong hininga ako. Sumandal sa aking upuan at pinakatitigan ang aking pangalan. Pero kahit ganoon, kundi dahil sa pamilyang yon ay baka hindi ako mag-eenr
TARAH"You want me to marry someone I don't know? At bakit po ako? Ako na dalawang linggo palang mula noong ampunin niyo, at patirahin sa bahay niyo. Bakit ako ang ipapakasal niyo sa pamilyang hindi ko naman kilala bilang kabayaran sa utang niyo?"Hindi ako nagulat nang malaman na may iba silang pakay mula sa akin, pero hindi ko inakala na ganito kabigat ang gustong nilang gawin ko. Kasal ang gusto nilang makuha mula sa akin. "Hindi kita inampon para kwestyunin ang mga pagpapalakad ko sa pamilyang ito. Didn't you you let me adopt you to lessen the burden of your family? Hindi mo ba kayang gawin iyon para sa amin? Hmm? Kami na ang bago mong pamilya. Pamilya mo kami, Tarah. Won't you help us?"Ibang usapan ito. Kasal ang pinag-uusapan dito. "Hindi ko po kaya ang gusto niyong gawin ko." Gusto nilang pakasalan ko ang isa sa mga anak ng pamilyang pinagkakautangan nila. Hindi ko alam kung paano sila nagkautang sa pamilyang yon. At kung saan napunta ang perang inutang nila. Ni hindi ko nga
TARAHIt never felt like I was married. For a while I've forgotten about it, that I was married to someone. I was too occupied taking care of my mother. Her operation was successful. And thankfully she didn't have any fatal illness, but still they're serious. This school year has started, but I skipped my class for two days now. Kailangan ako sa hospital ni mama, atsaka opening of classes palang naman. They won't start the lessons yet.For a while I've forgotten about my marriage, but coming to school reminded me about it. Kalat na naikasal ako sa pangalawang anak ng mga Schneider. Sa dalawang araw na hindi ko pagpasok ay ako pala ang usap-usapan ng halos buong school. Lantaran nila akong pinagchischismisan. Ang iba ay nagtatanong pa sa akin kung totoo ba. Wala akong binigyan ng pansin sa kanila. Tinignan ko ang schedule ko, at agad na hinanap ang room ng klase ko. "So totoo ngang may anak sa labas?""Kung hindi totoo, edi kanino kinasal si Tarah? Malamang totoo dahil kinasal siya
PRESENT (The day Tarah moved in.)TARAHSumilip ako sa labas ng bintana. The gate was closing on its own. Darn! Is it automated? Before it completely closed I saw a black car passed by. That's Ezekiel I guess. Realizing I'm truly alone now got me a little nervous. Wala naman sigurong multo dito?Mas matatakot ako sa tao kaysa sa multo. Ghost couldn't kill me. Real people can. I looked around the house once more. Tinignan ko kung makikita ko ang address ng bahay na ito sa fridge na sinasabi niya. It was there. I saved it on my phone. Pati narin ang number niya. Para kung ano man ang mangyari ay agad akong makatawag.I like to be alone, but not in a huge house like this. Kung sanay na siguro ako dito okay lang. I haven't looked around the place. I thinks this house is a part of a subdivision. Nabawasan ang pangamba ko. Maybe there's security securing the place. Then I remembered he told me the securitys tight here.Pumanik ako sa taas, muling tinignan ang mga kwarto at nagayos ng kaunti
TARAH"Wait. You mean... you'll stay in the house? Mag-iistay ka dito ng ilang oras? O hanggang bukas? O... ng ilang araw?""Ng ilang araw. If that's okay with you.""No! I mean--- This is your house. Your brother's house. Hindi ako ang may karapatan magsabi kung sino ang titira dito o hindi. So you don't need to ask permission from me.""You're the wife. Bahay niyo itong mag-asawa. You have a say who get to stay here. "Kumalabog ang puso ko sa "You're the wife." na sinabi niya. Ilang sandali akong napatigtig lang sa kaniya. "No. I don't want that. I don't want to do that. Ask your brother." I'm not going to claim this house. I'm not going to act like I own it. "Already did." Mabilis niyang sagot. Sobrang kalmado habang ako ay kabado na natataranta na hindi ko alam."He's okay for me to stay here. Actually he's the one who told me to look over you. He doesn't want you to be alone."I froze. Really? He's concern about me? I didn't realize we were staring at each other's eyes for a m
TARAHWhy does it have to be today? Bakit ngayon pa walang pasok? Gumising pa naman ako ng maaga, at ano ang maidadahilan ko ngayon para makaiwas kay Ezekiel? Tumayo ako sa tabi ng pinto. Pinapakiramdaman kung may ingay sa labas. Ang kalam ng aking sikmura ang narinig ko. Hindi kasi ako kumain ng kanin kagabi. Dinuwag akong bumaba ulit matapos maubos ang dalawang slice ng pizza. Kabado akong makasalubong si Ezekiel, at lalo naman ang makasalubong ng multo. Madaling araw na kaya itinulog ko nalang ang gutom.Maaga pa, baka tulog pa 'yon. Ito na ang tamang oras para bumaba. Maingat akong kumilos, siniguradong tahimik ang aking mga galaw. Tumigil ako sa harapan ng pinto ng kaniyang kwarto, pinakiramdaman ang ingay sa loob. Tahimik, baka nga tulog pa. Ala sais palang, e. Okaya naman ay baka nasa baba na? Kinabahan ako. Sinuklay ko ang aking buhok. Eh? Ba't ka nagpapaganda? Pinilig ko ang aking ulo saka na tumuloy sa baba. Para akong magnanakaw, patiyad na naglalakad at nililibot muna an