MABILIS NA nagtungo ang dalawa sa Casa Oliveria kung saan nila naiwang mag-isa si Uno. Halos mapigtal ang hininga ng dalawa katatakbo. Habol-hininga sila hanggang sa marating nila ang bahay.
"Wait, may maids naman siguro rito di ba?" she asked, panting, as soon as they entered the house.
Napakapit naman sa dibdib si Ethan bago sabihin, "Yes, there are but we are not sure if they looked over our child."
Pagod na pagod nilang inakyat ang pangalawang palapag ng bahay. Mabilis na nilakad ni Aiah ang pasilyo patungo sa kanilang kwarto at dahan-dahang ibinukas ang pinto.
"W-Wala si Uno," buong pag-aalalang sambit ni Aiah.
"What?" Gulat ang bumalatay kay Ethan nang malaman ito. "Damn."
Nagmadaling bumaba ang dalawa upang hanapin ang bata. Pawang pag-aalala ang nararamdaman ni Aiah sapagkat iniwan niya kagabi si Uno sa kwarto nila.
"I'm so sorry, Ethan. Hindi ko naman sinasadyang iwan si Uno," nagmamakaawang sabi ni Aiah. "Sorry talaga
2027. “ALL I CAN say is I am sorry.” He looked intently at her eyes as he bids an apology. He saw how she keeps her tears from falling and even streaming down her cheeks. Today is the day that they will give themselves to each other and agree to share into becoming one. “I was never a perfect best friend. I was never a perfect boyfriend. Everybody knows that I literally dragged you in this shotgun wedding without even asking if you want to marry me.” He chuckled in between his tears. Hinigpitan niya pa ang paghawak sa kamay ng babaeng pinakamamahal niya. Ito ang pinili niyang iharap sa altar at makasama habambuhay. “I have always been rude to you,” pag-amin ni Ethan. “Making you chase, letting you down and making you hope with my promises.” Napakagat ng labi ang babaeng nasa harap niya upang pigilan ang nagbabadyang pagpatak ng mga luha. “I have hurt you many times without even apologizing. I have tugge
HER EYES glimmered because of the tears that she is preventing to fall. She diverted her attention to the man in front, waiting for her vow. “I had questions to the Lord before ‘we’ happened. Tanong ko, ‘Lord, akala ko ba ayos na ang lahat? Akala ko ba kapag minahal ko ang best friend ko, wala nang ibang makakapanakit sa akin? Bakit hinayaan mo akong masaktan dahil kay Ethan?’” A lone tear fell from her eyes and he cannot help but to wipe it. She smiled. “Yes, Agape, I was in pain. I was in pain because you left me. I was in pain because you let other woman take my place. I was in pain because after all the things you told me, you still left and broke those promises. My heart was breaking as I saw how you are deeply in love with somebody else. Nawala lang ako saglit, ipinagpalit mo na ako.” Her tears kept on falling as she said those words. “Pero wala akong pinagsisihan sa lahat ng nangyari sa ating dalawa. Be
MAGDADALAWANG ORAS NANG NAKAHIGA si Aiah sa kaniyang kama nang maisipan niyang bumangon. Tila hindi naging ganoon kaayos ang tulog niya bunga ng hindi niya maunawaang tugon ni Ethan kagabi. It seemed like he was always thinking about Enie even in his dreams. Binabagabag lang din si Aiah ng ideyang hindi lang siya ang nasa puso nito. O hindi nga siya ang nasa puso nito. Every minute of the day, she thinks about him while for him, it was not the case. Hindi lang pala siya ang naiisip nito. “Good morning,” maligayang bati ng lalaki na kaniyang ikinagulat. Tanging alanganing ngiti lamang ang naisagot niya rito. “Gusto mo nang kumain?” May lambing ang tinig nito. Pasimple niyang nilagpasan ang binata na bahagyang nakaharang sa daanan papuntang kusina. Paglampas niya rito, doon nanuot sa kaniyang pang-amoy ang matapang na pabango nito. Agad niyang naramdaman ang pagsunod nito sa kaniya. “Ipaghain na kita?” malapit na bulong n
TULALA SA HARDIN habang nagkakape si Aiah. Para bang walang usad ang misyon niya tungkol kay Elio maliban sa ideklara niya itong wala na talaga. Maliban doon, tila palyado na talaga ang misyon niya tungkol sa mag-ama dahil tuluyan nang nahulog ang loob niya kay Ethan. “Kinuha saglit ni Charity si Uno.” Napatingin siya kay Ethan na kagagaling lamang sa loob ng bahay. “Do you want to go sightseeing?” Walang sa sariling tumango si Aiah hanggang sa matagpuan niya na lang ang kamay na nakasaklop sa palad ni Ethan. Her plain yellow dress sways with the wind as they took their way to the shore. Simpleng white shirt at khaki shorts ang suot ni Ethan. Hindi naman maalis ang pagsulyap-sulyap niya sa binata. “You really love going to the shore, ‘no?” puna ni Aiah nang maupo sila si Ethan sa halos sira-sira nang kubo sa tabi ng dalampasigan. “Sea waves are calming.” Malalim na bumuntong-hininga ang binata. Bahagyang nakarinig si Aiah ng lungkot mula rito.
“MAYBE WE CAN STAY in the same room.” Marahas niyang nalingon si Ethan nang makarating sila sa Casa Oliveria. Ginugol nila ang maghapon sa dalampasigan, malalim na nagkuwentuhan, at pinanood ang paglubog ng araw. Akay-akay siya ni Ethan hanggang sa makauwi sila, at ngayon, narating na nila ang loob ng kwarto ng binata. “Anong stay at the same room?” kunot-noo niyang sambit dito. “Stay in the same room ka diyan.” Sariwa pa sa alaala ni Aiah noong unang beses nilang nagsama sa iisang kwarto ng binata. Magandang pagkakataon subalit noong mga panahong iyon, hindi pa siya ang mahal ng binata. Nasa isip lang nito na mahal niya si Aiah dahil kamukha siya ng namayapa nitong asawa–si Enie. “Maybe I can…” Ethan chuckled. “…at least redeem myself in bed since our first time?” Nahampas niya ang braso nito. “Sira.” Natawa na nang tuluyan si Ethan. “Huwag mo akong inaano d’yan ha,” pabirong babala ni Aiah. “Marami ka pang kasalanan sa akin.”
"HANDA KA NA?" Ethan asked as soon as he got inside the premises of Casa Oliveria. Natauhan si Aiah at agad na napansin si Ethan. Bagaman hindi magandang manatili siya sa pamamahay na iyon, pinili pa rin ni Aiah na hindi iwanan ang mag-ama. Sa kabilang banda, pumayag naman si Ms. Jed na roon siya mamalagi habang tinatapos niya ang misyon niya. "H-handa para saan?" nauutal niyang sabi habang umaayos nang pagkakaupo sa mahabang kawayan. Sa harap niya ang isang lamesita kung saan nakalapag ang kanilang pinagkapehan. Ngumiti ang binata at sinabi, "Para makita kung paano ko patutunayan ang sarili ko sayo." Tiniim ni Aiah ang kaniyang mga labi habang taimtim na nakatitig sa asul na mga mata ng binata. His eyes were full of intensity that any lady would fall in an instant. Para bang isinasayaw nito ang kaniyang kaluluwa habang nilulunod sa kailaliman nito. "D-Do you really have to do that?" She pursed her lips. Higit pang tumindi ang titig niya sa bi
"ETHAN, SIGURADO ka pa ba diyan sa ginagawa mo? Pre, kamukhang-kamukha nga ni Issiang iyan si Aiah pero hindi pa rin iyan si Enie." Nakatayo ang dalawa malapit sa bintana ng kwarto kung saan piniling dalhin ang dalaga. Hindi ito isang tipikal na hospital bagkus isang lugar kung saan namalagi noon si Aiah sa ilang taong wala siyang malay. "Of course, I know she is not Enie. She loves the sun. Ayaw niya ng dagat kaya siguro nahilo siya kanina.” He tried convincing himself. “Kalat din siyang tao, hindi tulad ni Enie na organisado." Ano nga bang laban ni Aiah kay Eniessia? Kung nabubuhay ito ngayon, siguradong hindi na naman siya makikita ng maraming tao. Subalit hanggang ngayon pa rin naman, nasa anino pa rin siya ng kahapon. "Tapatin mo nga ako, Ethaniel," Seth uttered seriously. "Pinagpapalit mo na ba talaga si Issiang diyan kay Aiah?" Napalunok si Ethan. Ni hindi niya pa rin masagot ang katanungan ukol sa pagkakahati ng puso niya. Bagaman may
2027. ETHAN CAME TIRED from work. It was an emergency call from his engineering firm saying that they had an investor problematic about their partnership, which made him fly back to Manila. Naiwan niya sa isla ang kaniyang pamilya at iilan nilang mga kaibigan na abala sa pag-aayos ng pagdiriwang ng kapanganakan ng kaniyang anak. “Are you okay?” mahinahong tanong nito sa kaniya. Napalingon siya rito nang maupo sa sofa at pinagmamasdan ang kagandahan ng kaniyang asawa. Lumapit ito sa kaniya at marahang hinaplos nito ang kaniyang likod. “I am fine, Agape,” he said unto his wife. “Pagod lang ako dahil sa nangyari sa Manila.” “Anong nangyari?” mahinhing tanong nito. Ginawaran siya nito ng marahang masahe sa likod hanggang sa napapapikit na dahil sa antok. Gabi na nang marating niya ang isla, ika-labing isang araw nilang pamamalagi sa lugar. “At first, of course it was not good pero nadaan naman sa mabuting usapan,” mahina n