LOGINBumaling si Alex at muling yumuko sa matandang babae, mapagpakumbabang nagpasalamat.
"Hindi mo kailangang magpasalamat sa akin," sabi niya, puno ng kagalakan ang kanyang maliit na mukha. "Ito ang lugar para sa lahat ng mga master, at ikaw ang master ng Moon Palace ngayon. Tungkulin kong ipakita ito sa iyo." Pagkatapos noon, araw-araw bumalik si Alex para mag-aral at pag-usapan ang mga technique sa matandang babae. Nang hindi niya napapansin, mabilis na umunlad ang kanyang kakayahan. Habang nag-eensayo siya, mas napagtanto niyang hindi niya alam. Marami pang dapat matutunan dito kaysa sa anumang bagay na maisisiksik niya sa kanyang utak sa loob lamang ng ilang linggo. Ngunit ang matandang babae ay maraming nalalaman tungkol sa kasaysayan ng palasyo at ang anyo ng martial arts at tinulungan siya nang siya ay bumangga sa mga hadlang sa kalsada. Alam niya kung paano ilagay ang mga kumplikadong konsepto sa mga simpleng termino. Sa tuwing aalis siya sa kweba, pilit niyang inaalala kung ano ang hitsura ng mga pigura sa dingding. Alam niyang matatagalan para talagang maintindihan niya ang kanyang natutunan. Pagbalik niya sa palasyo, biglang napabulalas si Celeste, "Mukha mo! Ibang-iba ka!" Nagtaas siya ng salamin para makita niya mismo. Napagtanto niyang tama siya. Ang kanyang balat ay naging mas makinis, at ang kanyang buhok ay makintab. Tiningnan niya ang mismong larawan ng kalusugan. Napagtanto niya na ito ay isang side effect ng kanyang misteryosong bagong kurso ng pag-aaral. Bigla siyang nagkaroon ng malikot na pag-iisip na kakaiba na ang pag-aaral sa kweba ay nagpapaganda sa kanya kapag ang matandang babae ay mukhang puspos ng panahon at pangit. Pero alam niyang hinding-hindi siya maglalakas-loob na tanungin siya kung bakit ganoon. Sa sandaling iyon, pumasok ang isang disipulo, na sinundan ng malapitan ng isang lalaki na sumisigaw, "Alex! Hinahanap ko si Alex!" Si Rufus iyon. Magulo ang buhok at damit niya. Napagtanto ni Alex na ang mga disipulo ay tiyak na nagbigay sa kanya ng napakahirap na oras sa tarangkahan. Ang mga kakaibang lalaki ay karaniwang hindi pinahihintulutan na pumasok, at ang mga disipulo ay naging malamig sa mga estranghero. Mabilis na ipinaliwanag ni Rufu ang sitwasyon kay Debbie. Mabilis na nag-impake si Alex at sumakay sa kotse ni Rufus. Ang balita tungkol sa nalalapit na digmaang martial arts ay kumalat sa buong Estados Unidos. Nabalitaan ng mga tao na mayroong salungatan sa pagitan ni Tyson, ang pinuno ng Blood Brothers, at ng ilang kakaibang bagong dating. Ang ilang mga pangkat ng martial arts ay sabik na sabik na panoorin ang labanan mula sa malayo, umaasa na matuto at maging mas malakas sa kanilang laban. Alam ng lahat ang kasaysayan ng Blood Brothers. Ngunit sa paglipas ng mga taon, inakala nila na sa wakas ay iniwan na ng gang ang kanilang galit sa iba pang komunidad ng martial arts noong nakaraan. Ngayon sila ay aktibo at umaatake muli. Ngunit si Alex ay isang misteryo. Napakaraming tsismis at kuwento ang lumilipad, ngunit kakaunti ang talagang nalalaman tungkol sa bagong panginoon ng Moon Palace. Karamihan sa iba pang mga grupo ay umaasa na siya ay makapangyarihan. Ayaw nilang makialam kung hindi naman nila kailangan, at madaling isipin na kaya niyang alagaan ang sarili niya. Ngunit alam din nila na kung bumagsak si Alex, ang Blood Brothers ay patuloy na aangat sa kapangyarihan, na humihingi ng paggalang at kahit na parangal mula sa ibang mga grupo. Walang gustong madala sa hidwaan. Sa kahabaan ng Hudson River, binibisita ng mga turista ang mga nakakalat na talon at mga reserba sa kabila ng malamig na panahon upang makita ang kahanga-hangang natural na mga pormasyon sa tabi ng tubig. Ang mga tourist traps sa buong Hudson River ay mataong at masikip. Sa kabila ng mga pulutong na dumarating at pumunta, si Tyson ay nagtayo ng kampo upang hintayin si Alex na dumating at hamunin siya. Sa kabila ng lamig, nakasuot siya ng magaan na damit, laging handang makipag-away. Walang emosyon ang mukha niya. Siya ay palaging mukhang mahigpit at determinado. Ang mga alingawngaw ay nagsimulang kumalat, at ang mga tao ay nagsimulang umiwas sa site. Pero dumating ang ibang martial artist para hamunin ang kanyang mga tagasunod. Walang problema ang Blood Brothers na talunin silang lahat. Ang isa, isang estudyante na nagngangalang Jack, ay nakakita ng marami sa kanila at nagsimulang gumawa ng pangalan para sa kanyang sarili. Minsan ay nakipag-away siya sa kanila sa ilog, kung saan sila napunta upang hamunin si Tyson, at kung minsan ay pumupunta siya sa sarili nilang mga paaralan at binugbog sila doon. Ang balita ng kanyang kapangyarihan ay nagsimulang kumalat. Wala sa mga ito ang tila nakagalaw o nagpainteres kay Tyson. Sa pribado, naisip niya na mabuti para kay Jack na maging notoryus sa kanyang sarili. Ang mga alingawngaw ng pagbagsak ng Blood Brothers ay nagsimulang kumalat nang talunin ni Alex si Lee Harshaw. Ang tagumpay ni Jack ay isang paraan ng pagpapakita sa mundo na ang Blood Brothers ay patuloy na gagawa ng mga manlalaban, kahit na mas mahusay na mga mandirigma kaysa sa kung ano ang mayroon sila noon. Ang pagkawala ni Lee ay hindi masisira sa kanila. Ngunit naiinip na si Tyson habang hinihintay niya si Alex. Nang matanggap niya ang hamon, handa na siyang makipaglaban kaagad. Ngunit ngayon ay ilang linggo na siyang naghihintay sa ilog, at walang palatandaan si Alex. Ang pagkaantala ay mas nasaktan si Alex kaysa sa kanyang sarili. Habang hindi siya nagpakita, mas nagsimulang magduda ang iba pang mga martial arts group kung kailan siya naging mahusay na manlalaban sa simula pa lang. Nagsimulang pagtawanan siya ng mga nag-iisip kung may matututunan sila sa bagong dating. Wala nang itinuring siyang banta o bagong master. Bumuntong hininga sila sa isa't isa na tapos na ang kwento bago pa man ito nagsimula. Ang ilang mga alagad mula sa iba't ibang paaralan ay magkasamang nakaupo sa isang coffee shop malapit sa ilog at tinatalakay ang sitwasyon. "Narinig kong sinalakay ni Tyson ang kasintahan ni Alex sa pamamagitan ng pagpapakita ng kanyang sariling lakas sa loob, at siya ay nagwawala. Ngunit si Alex ay hindi nagpakita ng anumang bagay tungkol dito! Ako ay namangha," sabi ng isang disipulo. "Ang pagiging sikat ay mahirap. Siguradong natigilan si Alex nang malaman niya kung ano ang magagawa ni Tyson", sabi ng isa pa. "Are you kidding? Kakapakita lang niya sa eksena tapos ngayon nawala?", sigaw ng isa pa. Samantala, desperado pa rin si Jessop na iligtas ang buhay ni Debbie. Inimbitahan niya ang mahigit sampung medikal na eksperto upang timbangin ang sitwasyon. Ngunit wala sa kanila ang nakakita ng solusyon. Ang bawat isa ay malungkot na hinimok siya na sumuko at hayaan siyang mawala nang payapa.Tila walang anumang bagay sa mundo ng medisina na maaaring labanan ang kapangyarihan ng panloob na puwersa ni Tyson na nagpapalamig kay Debbie hanggang sa mamatay. Isang grupo ng mga doktor ang lumapit kay Jessop na may malungkot na ekspresyon. Humakbang ang pinuno ng kanilang grupo para magsalita. "Mukhang mas maganda ang kalagayan niya ngayon," nag-aalinlangan niyang sabi, "ngunit hindi namin iniisip na magandang balita ito. Madalas bumubuti ang mga pasyente bago ang katapusan. Maaaring ito na." Pakiramdam ni Jessop ay parang madudurog ang kanyang puso. Ngunit hinila niya ang kanyang sarili upang buong tapang na sabihin, "Lahat kayo ay nagtrabaho nang husto. Salamat." Nakipagkamay siya sa pinuno. Ngunit sa sandaling iyon, sumabog si Alex sa pakpak ng ospital, na sinundan ng malapitan ni Rufus. Walang sabi-sabing sinugod nila si Jessop para makita si Debbie. Siya ay tumingin kakila-kilabot, payat, at haggard. Napakaputla niya na para bang may namumuong frost sa kanyang balat.
Bumaling si Alex at muling yumuko sa matandang babae, mapagpakumbabang nagpasalamat. "Hindi mo kailangang magpasalamat sa akin," sabi niya, puno ng kagalakan ang kanyang maliit na mukha. "Ito ang lugar para sa lahat ng mga master, at ikaw ang master ng Moon Palace ngayon. Tungkulin kong ipakita ito sa iyo." Pagkatapos noon, araw-araw bumalik si Alex para mag-aral at pag-usapan ang mga technique sa matandang babae. Nang hindi niya napapansin, mabilis na umunlad ang kanyang kakayahan. Habang nag-eensayo siya, mas napagtanto niyang hindi niya alam. Marami pang dapat matutunan dito kaysa sa anumang bagay na maisisiksik niya sa kanyang utak sa loob lamang ng ilang linggo. Ngunit ang matandang babae ay maraming nalalaman tungkol sa kasaysayan ng palasyo at ang anyo ng martial arts at tinulungan siya nang siya ay bumangga sa mga hadlang sa kalsada. Alam niya kung paano ilagay ang mga kumplikadong konsepto sa mga simpleng termino. Sa tuwing aalis siya sa kweba, pilit niyang inaalala kung
Si Debbie ay dinaig sa pakiramdam ng kanyang mga buto na nagyeyelo sa loob ng kanyang sariling katawan. Masakit at malupit ang pag-atake ni Tyson. Sa pagmamasid sa kanyang paghihirap, hiniling ni Jessop na siya ang parusahan sa halip na siya. Tila masyadong malupit na ang isang batang babae ay kailangang magtiis ng ganoong sakit. Lumapit ito sa kanya at sinabi sa malambing na boses, "Debbie? Ano ang pakiramdam mo?" Pinilit niyang ngumiti, ngunit magiliw na sinabi, “Lolo, mangyaring huwag kang mag-alala sa akin.” Pero nanginginig ang mga kamay niya habang nagsasalita. Sinigawan ni Jessop ang lahat ng nasa kwarto para tumulong. Mabilis na nag-alok ng mga tuwalya, mainit na kumot, at maiinit na inumin ang ibang miyembro ng pamilya Clifton. Ang ilan ay nag-alok pa na imasahe ang kanyang mga paa upang subukang maibsan ang init pabalik sa mga ito. Ngunit anuman ang gawin ng sinuman, ang panloob na puwersa ni Tyson ay gumana sa pamamagitan niya, pinapanatili ang kanyang malamig at mise
Nang tuluyang tumira ang alikabok sa paligid ng mga nabasag na piraso ng orasan at ladrilyo, bumalik si Tyson sa party at itinuro ng isang daliri ang mga guho. "Pinatay ni Alex ang mga nangungunang mandirigma ng Blood Brothers, at nagbigay siya ng hamon sa akin," sabi ni Tyson. "Ang sinumang tumulong sa kanya ay magiging katulad ng orasan na iyon!" Sinamaan siya ng tingin ni Jessop, ngunit alam niyang hindi siya kalaban ni Tyson, na hindi mahuhulaan kapag nagagalit. Sa takot para sa mga miyembro ng kanyang pamilya, walang sinabi si Jessop. Ang iba ay natakot, at ang ilan sa kanila ay kitang-kitang nanginginig. Kung hindi dahil kay Jessop, baka tumakas na sila. Maliban kay Jessop, si Debbie lang ang nakataas ang ulo, parang prinsesa, ayaw sumuko. “Baliw ka ba?” Bulong ni Rufus sa kanya, hinihila ang manggas niya. "Ibaba mo ang iyong ulo." Siya ay nag-aalala na ang kanyang pagsuway ay makaakit ng atensyon ni Tyson. Sinulyapan siya ni Jessop, pinahahalagahan ang kanyang katapangan.
"Malaking salita?" ulit ng matanda na umiling. "Narinig ko na ang pamilya Clifton sa Baltimore ay mahalaga, ngunit ngayon ay nakikita ko na ito ay wala." “How dare you!” may tumawag, habang ang buong pamilya ay tumayo, ang ilan sa kanila ay nag-aantok ng mga sandata. Galit na galit, handa na silang atakihin ang lalaki nang utusan ito ni Jessop. Walang makakainsulto sa pamilya Clifton sa harap ni Jessop. Hindi nila ito paninindigan. Lumapit ang mga bodyguard, at nakalimutan na ang dinner party. Hindi man lang nilingon ng matanda ang mga taong nakabusangot sa kanya. "Hindi ito isang insulto," sabi niya na may mahinang ngiti. "Iilang pamilya sa mundo ang maihahambing sa akin." Hindi natuwa si Jessop, ngunit hindi niya alam kung paano magre-react. Hindi nang hindi alam kung sino ang lalaking ito o kung bakit siya nandito. Sinulyapan niya ang iba pang miyembro ng kanyang pamilya at saka bumalik sa matanda. "Sabi mo wala lang si Lee," sabi niya. "Sinasabi mo bang mas makapangyarihan ka
Karaniwang kaalaman na ang pamilya Steadman at ang pamilya Clifton ay dumanas ng kanilang pinakamalaking pag-urong sa mga nakaraang taon. Mula nang mamatay ang kanyang anak na si Chris, humiling si Art ng mahabang leave of absence, at ipinaubaya na ni Jessop ang lahat sa kanyang anak na si Rufus. Sa tuwing hindi sigurado si Rufus sa anumang bagay, humihingi siya ng tulong kay Alex. Sa dulong hilaga ng Canada, tumayo si Tyson, nanginginig ang yelo at niyebe mula sa kanyang damit. Anim na lalaki ang nakatayo sa likod niya, lahat nakasuot ng itim. "Binabati kita, opisyal mong natapos ang pagsasanay," sabi ng isa sa mga lalaki. Tumango si Tyson at tumingin sa langit, kung saan may paparating na helicopter. Pagkalapag nito, pumasok si Tyson at tumingin sa lalaking nakaupo sa tabi niya. "Inaasahan ko si Luther," sabi ni Tyson. “Nasaan siya?” "Sir..." Nagsimulang magsalita ang lalaki at saka huminto, hindi sigurado kung paano sasabihin ang balita. “Anong nangyari?” Tanong ni Tyson. “







