LOGINChapter 291 Sa lahat ng banta na narinig ko sa buong buhay ko—mula sa mga kalaban, kaalyado, kahit sariling dugo, ito lang ang banta na gusto kong sundin. Hindi ko alam kung tatawa ba ako o kikiligin. Kaya ginawa ko pareho. Isang maikling tawa ang lumabas sa labi ko, sabay iling. Tumayo ako at humarap sa kanya, inilagay ko ang kamay ko sa bewang niya—hindi marahas, hindi nangingibabaw—kundi siguradong-sigurado. “Julie,” mababa kong sabi, may ngiting hindi ko na tinatago, “kung alam mo lang kung gaano ako kasaya sa sinabi mo.” Inilapat ko ang noo ko sa noo niya. “Hindi ako kailanman naging pagmamay-ari ng kahit sino.” Hinawakan ko ang kamay niya at inilagay sa dibdib ko, eksakto sa ibabaw ng puso ko. “Pero kung ikaw ang mag-aangkin…” huminga ako nang malalim, “…ako mismo ang magbibigay.” Hinaplos ko ang pisngi niya, marahan, may halong lambing at pangako. “Walang hahawak,” dagdag ko. “Walang lalapit. Dahil malinaw—ikaw ang asawa ko. At ako? Akin ka rin. Buo.” Ngum
Chapter 290 "No, that’s not true. I’m your future wife. Your fiancée. The only one—alam mo ’yan!” galit niyang sigaw, nanginginig sa emosyon. “I’m the only woman you’re supposed to marry. Dahil sa ating organization!” Biglang kumulo ang dugo ko. “SHUT UP, WOMAN—” malakas kong sigaw, nanlilisik ang mga mata ko habang isang hakbang akong lumapit sa kanya. Hindi para saktan—kundi para tuldukan ang ilusyon niya. Tumigil siya. Pati ang hangin sa paligid, parang nanigas. “Wala kang karapatang magsalita ng ganyan sa harap ng asawa ko,” mababa ngunit puno ng babalang sabi ko. “Hindi ka fiancée. Hindi ka future wife. At lalong hindi ka ‘the only one.’” Itinaas ko ang kamay ko—hindi para hampasin—kundi para ituro ang katotohanan. “Tapos na ang lahat ng kasunduan na ‘yan. Kung may organization mang pinanghahawakan, ako ang namumuno roon ngayon. At ang desisyon ko—final.” Lumapit ako kay Julie at humarap sa kanya, inilagay ko ang katawan ko sa pagitan nila—proteksyon, malinaw. Hinaw
Chapter 289 Zeph POV Tahimik ang living room matapos magsara ang pinto sa likod ni Adrian. Pero sa katahimikang iyon, malinaw kong naramdaman ang isang bagay—tapos na. Tuluyan na niyang binitawan ang nakaraan. Tiningnan ko si Julie. Nasa mukha niya ang katahimikan ng isang babaeng hindi na sugatan, kundi nakalaya. Hindi ko napigilang higpitan ang yakap ko sa kanya, inilapit ko siya sa dibdib ko. “Tapos na,” mahina kong sabi. Hindi ko alam kung para sa kanya o para sa sarili ko. Tumango siya at sumandal sa akin. “Oo… tapos na.” Hinaplos ko ang buhok niya, dahan-dahan, paulit-ulit. Hindi ako nagselos. Hindi ako nagalit. Sa halip, nakaramdam ako ng kakaibang pagmamalaki—dahil pinili niya akong manatili, hindi dahil pinilit ko, kundi dahil ako ang gusto niya. “Salamat,” bigla niyang sabi. Napatingin ako sa kanya. “Para saan?” “Dahil nandito ka. Dahil hindi mo ako pinilit. Dahil hinayaan mo akong harapin siya sa paraan ko.” Bahagya akong ngumiti. “Asawa kita. Trabaho
Chapter 288 “Hubby, doon natin hintayin sa living room,” anyaya ko habang marahan siyang hinihila sa kamay. Huminto siya sandali at tiningnan ako seryoso, pero may lambing sa mga mata. “Handa ka na bang harapin siya?” bigla niyang tanong habang naglalakad kami. Ngumiti ako, hindi pilit. Isang ngiting galing sa loob. “Oo,” sagot ko. “Dahil isa lang siya sa nakaraan ko. At ang nakaraan… hindi na dapat balikan, ’di ba?” Huminto ako sa harap niya. Kinuha ko ang kaliwang kamay niya at dahan-dahan ko itong inilagay sa dibdib ko, ramdam ang tibok ng puso ko sa ilalim ng palad niya. “At isa pa,” dugtong ko, mahina pero buo ang loob, “kung hindi dahil sa panlolokong ginawa niya sa akin, hindi ko makikita na ikaw pala ang laman nito.” Tumingin ako sa kanya diretso sa mga mata. “Dito sa puso ko.” Parang may biglang humina sa tindig niya. Hindi siya nagsalita agad. Sa halip, hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko, saka ako hinila sa isang yakap mahigpit, protektado. “Kung anuman ang hah
Chapter 287 Julie POV Nagising ako sa liwanag ng umaga—malambot, tahimik, at parang may init na yakap pa rin sa paligid ko. Nasa tabi ko siya. Nakahiga, bahagyang nakatagilid, isang braso ang nakapulupot sa bewang ko na parang natural na doon talaga iyon nakalagay. Mabagal ang paghinga niya, payapa malayo sa imahe ng lalaking kinatatakutan ng mundo. Asawa ko. Bahagya akong gumalaw, pero agad niyang hinigpitan ang yakap, parang kahit tulog ay ayaw akong pakawalan. “Morning… my wife,” paos niyang bulong, hindi pa man bumubukas ang mga mata. Ngumiti ako. “Good morning… hubby.” Dumilat siya, at sa tingin niyang iyon—walang dilim, walang tensyon puro lambing lang. Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang hinlalaki, marahan, parang tinitiyak na totoo ang lahat. “Masakit ba?” maingat niyang tanong. Umiling ako, bahagyang natawa. “Hindi… payapa.” Parang doon siya tuluyang nakahinga nang maluwag. Hinalikan niya ang noo ko isang halik na hindi nangangako ng init, kundi pangan
Chapter 286ZEPH POV“Fuck,” tanging mura ko—hindi dahil nawalan ako ng kontrol, kundi dahil pinipili kong pigilan ang apoy na gusto siyang lamunin.Sino ba’ng hindi mabubuhayan ng pagnanasa kung ang asawa mo mismo ang kusang lumalapit, ang mga mata’y nagsasabing handa ako?Hinalikan ko siya—malalim pero maingat. Isang halik na hindi kumukuha, kundi nanghihingi. Nang maramdaman kong hindi siya umatras, doon ko lang hinigpitan ang yakap ko.“Don’t worry,” ibinulong ko, halos haplos ang boses sa tenga niya. “I’ll be gentle, my wife.”Huminga ako nang malalim, inilapat ang noo ko sa noo niya. Ramdam ko ang panginginig niya—hindi takot, kundi inaasahan. Inangat ko ang kamay ko at hinaplos ang pisngi niya, dahan-dahan, parang binibilang ang tibok ng puso namin.Sa bawat sandali, pinapaalala ko sa sarili ko, ang tunay na lakas ay hindi ang pag-angkin kundi ang pagpigil kapag mahal mo.At sa gabing iyon, sa pagitan ng init at katahimikan,pinili kong mahalin siya sa paraang mararamdaman niy







