Isang Mainit Na Gabi (SSPG)

Chapter 1Solidad POV“Mom, Dad! Huwag naman ganito. Huwag n’yo kaming iwan ni Kaven ng ganito. Paano na lang kaming dalawa?”“Solidad... l-listen, huwag mong pababayaan ang kapatid mo, ha? Mangako ka, anak!”“Mommy…”“Please, take care of your brother, Sol. Promise me, anak. A-and don’t trust anyone. Here, kunin mo ito. Huwag na huwag mong iwawala ito—balang araw magagamit mo ito.”Nagtataka man ako kung ano ito, wala na akong nagawa kundi abutin ang mga iniabot niya. Isang kwentas na may pendant na susi... at isang maliit na notebook.“P-paalam na sa inyong dalawa, anak. Mahal na mahal ko kayo…” mahinang wika ni Mommy saka niya ipinikit ang mga mata.“Mommy! Daddy!”Pak!Isang malakas na sampal ang dumapo sa aking pisngi, dahilan upang ako’y biglang magising.Buti na lang at ginising ako ng kaibigan ko mula sa isang bangungot.Muli ko na namang napanaginipan ang huling araw ng mga magulang ko—noong pinatay sila sa mismong kaarawan ko. Isa ‘yong bangungot na ayaw ko nang balikan... k

Chapter 3 Pilit kong pinatatag ang aking sarili dahil para ito sa aking kapatid — upang madugtungan ko ang kanyang buhay. Habang papalapit ang van, ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso. Parang sasabog. Parang sinasakal ako ng maskarang suot ko. Pero hindi ako pwedeng umurong. Tumigil ang van sa harapan ko. Bumukas ang pinto sa gilid. Walang salita. Walang mukha ang lalaking nakaupo sa loob — tanging anino lamang. Tahimik akong pumasok at umupo. Agad na sumara ang pinto, at nagsimulang umandar ang sasakyan. Sa bawat liko, sa bawat segundong lumilipas, pakiramdam ko ay papalapit ako sa isang bangin na walang kasiguraduhan kung may sasalo sa akin. Ngunit isinasaisip ko lang si Kaven. Ang kanyang mahina at inosenteng katawan na umaasa sa akin. Pagkalipas ng halos tatlumpung minuto, tumigil ang van sa tapat ng isang mataas at magarang condominium. Tahimik na bumukas ang pinto. Isang lalaking naka-itim ang sumalubong sa akin at tahimik na naglakad papasok sa building. Sumunod ak

Chapter 5 Hindi ko alam kung ano ang bumasok sa aking isipang dahil siguro sa aking nararamdaman init kaya ako mapaungol. Ang labi sa lalaking ay naglakbay sa aking leeg, hanggang sinipsip niya ito at naratamdaman ko ang sakit ngunit may kiliting kasamang nararamdaman ko at alam ko na mag-iiwan ito ng marka doon. Hanggang nagtungo ito sa isa kong dibdib. Walang dalawang isip na isinubo, sinipsip at ni laro-laro ang aking korona. Hindi ko na alam kung ano ang nararamdaman ko. Parang nilalagnat ang aking katawan—mainit, nanginginig, at tila nawawala na ako sa ulirat. Habang abala ang kanyang mga labi sa paghalik, pagdama, at pag-angkin sa aking dibdib, ang isa naman niyang kamay ay gumapang pababa—hanggang marating nito ang maselang bahagi ng aking pagkababae. Napasinghap ako nang maramdaman ang kanyang haplos doon. "Hmmm... you're so wet," mahina niyang bulong, puno ng pagnanasa, habang patuloy ang kanyang mapang-angking paggalaw. Napapikit ako sa hiya at init. Hindi ko maipal

Chapter 7 Hinawakan ko siya nang mas mahigpit, unti-unting hinahagod ang kahabaan niyang tila lalong tumitigas sa bawat galaw ng kamay ko. "Good girl," bulong niya, sabay hapit sa bewang ko. "Now let me feel you too." Bago pa ako makasagot, inangat niya ako sa kanyang kandungan—parang wala akong gaan—at pinaupo paharap sa kanya. Ramdam ko ang pagkiskis ng init naming dalawa, balat sa balat, habang binaba niya ang aking saplot hanggang sa tuluyang mahulog sa sahig. "Basang-basa ka na," aniya habang ang daliri niya’y muling lumusot sa aking lagusan—madulas, mainit, sabik. Napahawak ako sa balikat niya, nanginginig sa sensasyong sumabog mula sa kaibuturan ng aking pagkababae. "Handa ka na." At bago pa ako makapagtanong kung anong gagawin niya, naramdaman ko ang matigas niyang pagkalalaki na ikinikiskis sa bukana ko—mabagal, mapanuksong parang sinasadya akong pahirapan. "Isa lang ang tanong, Soledad," aniya habang mariing nakatitig sa aking mga mata. "Gusto mo ba akong

Chapter 9Hindi ko alam ang gagawin ko.Nakatulala lang ako sa bangkay ni Kevin habang ang mga nurse at staff ay dahan-dahan na siyang inihahanda para ilipat sa morgue.Para bang kinakaladkad nila ang puso ko.Wala akong magawa. Wala akong kapangyarihang pigilan ang katotohanan.Tumayo ako, nanginginig ang mga tuhod, at lumapit muli sa kanyang tabi.Inabot ko ang malamig niyang kamay at dahan-dahan akong yumuko sa tainga niya."Mahal na mahal din kita, Kevin…"Ang tinig ko'y mahina, parang bulong ng hangin."Kung magkita kayo ni Mommy at Daddy sa kabilang buhay… ikumusta mo ako sa kanila, bunso."Pumikit ako, pinilit kong huwag lumuha muli, pero ramdam kong basang-basa na naman ang pisngi ko."Masaya ako… dahil hindi ka na makakaranas ng sakit. Hindi na muling masasaktan ang katawan mo. Hindi na muling masasaktan ang puso mo…"Binitawan ko na ang kanyang kamay.At sa pagbitiw na iyon… parang unti-unti ko na ring pinapatay ang huling hibla ng dati kong pagkatao.Pinagmasdan ko siyang i