MasukShare
It’s Bad! 10 | ควบคุมมากขึ้น
Terakhir Diperbarui:
2025-11-17 14:43:0310
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย ควบคุมมากขึ้น รถ Lamborghini Huracan คันสีดำเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าหอพัก ขนมผิงเอื้อมมือมาเปิดประตูก่อนจะเอ่ยบอกกับคนข้างกายแล้วแยกขึ้นห้อง “เจอกันที่มอพรุ่งนี้นะ” ปากเอ่ย รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลบเกลื่อนอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย “กลับห้องแล้วนอนพัก ดึกแล้วอย่าออกไปไหนล่ะ” ประโยคท้ายที่ริวเซย์เอ่ยออกมา ทำให้ขนมผิงรู้สึกเหมือนตนเองโดนถูกควบคุม แต่เธอก็สลัดความคิดนั้นออก “ไม่ไปไหนหรอก จะนอนแล้ว ไปแล้วนะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินลงมาจากรถคันหรู ขนมผิงเดินเข้าไปใต้หอพักแล้วเดินขึ้นบันไดมาบนห้องนอนตนเอง ริวเซย์มองจนลับสายตา ก่อนจะหยิบบุหรี่และไฟแช็กขึ้นมาสูบ ในขณะเดียวกันกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงด้วยปลายนิ้วแกร่ง ริมฝีปากหยักพ่นควันสีขาวขุ่นให้ลอยคละคลุ้งออกมา มือหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นก็เห็นข้อความจากนิกส่งเข้ามา ข้อความ : นิก นิก : เรียบร้อยแล้วครับ แววตาคู่คมฉายแววพึงพอใจออกมาเพียงครู่เดียว นิ้วแกร่งกดเข้าไปดูที่กล้อง ภาพการเคลื่อนไหวถูกถ่ายทอดผ่านกล้องสามตัวภายในห้องนอนขนมผิง เธอกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ กำลังก้มอ่านอะไรบางอย่าง สายตาริวเซย์ไล่มองทั่วทุกบริเวณห้องนอนเล็ก ไม่มีใครอยู่ในห้องนอนเธอ ไม่มีใครที่เธอแอบซุกซ่อนเอาไว้ มีเพียงห้องนอนโทนสีขาวที่ถูกเปิดด้วยโคมไฟสลัวสีเหลืองอ่อน ร่างบางนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะข้างเตียง ริวเซย์มองไปสักพักกระทั่งบุหรี่หมดมวลก็กดออกจากกล้อง แล้วโยนมวลบุหรี่ลงบนพื้นคอนกรีตหน้าหอพัก จากนั้นเขาก็ขับเคลื่อนรถคันหรูห่างออกมาด้วยความเร็ว โรงพยาบาลเอกชน ในช่วงสายของวันต่อมา ขนมผิงเดินทางมาเยี่ยมอนุพงศ์ที่โรงพยาบาล อาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว วันนี้ต้องย้ายกลับไปรักษาที่โรงบาลจิตเวชต่อ “เราต้องย้ายกลับไปที่โรงพยาบาลเดิมแล้วนะคะ จำได้ไหมที่ที่พ่อเคยอยู่ก่อนมาที่นี่” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยกับผู้มีพระคุณตรงหน้า โดยมีพี่พยาบาลของที่นี่และฉัตรสุดายืนอยู่ฝั่งซ้ายและขวา “…” ไม่มีคำตอบจากอนุพงศ์ มีเพียงสายตาเหม่อเลยที่มองมาที่ลูกสาวช้า ๆ แล้วนํ้าตาก็เริ่มไหลปริ่มออกมาด้วยความกลัว “ไม่ต้องร้องค่ะ พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว หนูจะอยู่ข้างพ่อตลอด” เธอเอ่ย มืออ่อนนุ่มบีบหลังมือแข็งแหบกร้านเบา ๆ “คนไข้พร้อมรึยังคะ รถของทางโรงพยาบาลพร้อมแล้วค่ะ” พยาบาลวัยย่าง 30 เอ่ย ขนมผิงจึงพยักหน้าตอบ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางปล่อยมืออนุพงศ์ “พร้อมค่ะ” “เชิญด้านนี้เลยนะคะ” ขนมผิงเข้ามาเข็นวิวแชร์ที่อนุพงศ์นั่งอยู่ ตรงหน้าเป็นพยาบาลของที่นี่เดินนำ ข้างกายกันเป็นฉัตรสุดา การย้ายอนุพงศ์กลับไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว หากออกมาใช้ชีวิตข้างนอกคงเป็นภาระให้กับสังคมด้วยสติที่ยังไม่ครบถ้วน อีกอย่างขนมผิงก็อยากรักษาพ่อให้อาการดีขึ้นพอที่จะใช้ชีวิตได้ ถ้าไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรก็ไม่อยากให้คนเป็นพ่อออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช “น้องผิงไปเรียนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวทางนี้พี่ดูแลต่อเอง” เมื่อมาถึงรถตู้รับส่งของทางโรงพยาบาลเอกชนฉัตรสุดาก็เอ่ยขึ้น “จะดีเหรอคะ ผิงอยากไปส่งพ่อ” “เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันเอา ไม่ต้องห่วง พี่จะทักรายงานตลอด” ฉัตรสุดาตบบ่าบางให้เชื่อใจ ขนมผิงมองใบหน้าอนุพงศ์ที่มีผ้าก๊อตติดรอบศีรษะ ใบหน้ามีรอยฝกช้ำ พลางมองนาฬิกาข้อมือต่อ มันใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วเธอจึงยอมตอบตกลง “ฝากพี่ฉัตรด้วยนะคะ ยังไงถึงแล้วรบกวนทักมาหาผิงด้วย” “ได้จ้ะ” “พ่ออยู่กับพี่ฉัตรนะคะ หนูต้องไปทำหน้าที่ของตนเองแล้ว ไว้หนูจะมาเยี่ยมใหม่นะ” “…” อนุพงศ์รับรู้แต่เขาไม่มีแรงจะตอบ แววตายังคงเศร้าและเจ็บปวด จนขนมผิงพลอยเจ็บปวดไปด้วย “ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา” “ขอตัวก่อนนะคะ” ล้ำลาอนุพงศ์เสร็จก็หันมาลาฉัตรสุดาก่อนจะยิ้มให้พี่พยาบาล แล้วเดินออกมารอที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล รอไม่นานมากรถเมล์ก็มาจอดตรงหน้า ผู้คนต่างทยอยเดินขึ้นไป รวมถึงร่างเล็กในชุดนักศึกษาเรียบร้อยก็เช่นกัน ขนมผิงเดินทางมาเรียนภายเวลาไม่นานมาก เธอเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องเรียนเพราะเหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีอาจารย์ก็จะเข้าแล้ว คนตัวเล็กเดินเข้ามาก็เห็นเพื่อนนั่งกันอยู่ครบกลุ่ม เธอเดินแยกไปนั่งลงที่ประจำข้างริวเซย์ ไม่นานมากบทสนทนาของเพื่อนก็แทรกเข้ามาในหู “ได้ยินว่ามึงลงแข่งรถในรอบปี แบบนี้พวกกูต้องไปเชียร์หน่อยแล้ว” แบดซ์พูดกับริวเซย์ “เบื่อ ๆ ร่างกายต้องการความตื่นเต้น” “เดิมพันอะไรรอบนี้” เคเลนถามขึ้นบ้าง “ไม่พ้นเงินกับผู้หญิง” ดาราหนุ่มชื่อดังตอบ “พวกมึงอยากมาก็มาแล้วกัน กูส่งรอบและสนามลงให้ในแชทกลุ่ม” “คนเยอะอ่ะ จะสะดวกใช่ไหม” ยูกิเอ่ยขึ้นมาบ้าง ยิ่งเธอและแฟนหนุ่มอย่างเจควอนมีชื่อเสียงมากกว่าเดิม การไปไหนมาไหนที่คนเยอะค่อนข้างลำบากและเป็นที่จับตามอง “ไม่ต้องกังวล จะจองโซนวีไว้ให้” ริวเซย์พูด “แบบนั้นก็ดี” หนุ่มลูกชายของผู้มีอำนาจเอ่ย เขาไม่ใช่ดารา ไม่ใช่คนดัง แต่เป็นลูกท่านนายพลที่ดำรงตำแหน่งสูงสุดของประเทศตอนนี้ การเคลื่อนไหวย่อมถูกจับตามองและอันตรายทุกย่างก้าว “ขอไปด้วยได้ไหม” ในขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ ขนมผิงก็เอ่ยแทรกเข้ามาบ้างหลังจากที่เงียบฟังมาพักหนึ่ง ทำเอาทุกสายตาของเพื่อนในกลุ่มมองมาด้วยความแปลกใจ จนยูกิเอ่ยถาม “ปกติแกไม่ชอบที่แบบนี้นิ นึกอะไรอยากไปด้วยเอ่ย หรืออยากไปดูหนุ่มนักแข่งหล่อ ๆ” สิ้นประโยคริวเซย์ก็มองขนมผิงอย่างเปิดเผย ภายนอกทุกคนในกลุ่มอาจจะมองว่าปกติ แต่สำหรับเธอ มันไม่ใช่ ริวเซย์กำลังมองและต้องการบอกอะไรบางอย่าง ราวกับว่าสั่งห้ามไม่ให้เธอไป “แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเท่านั้นเอง ต้องมีเหตุผลอะไรด้วยเหรอ” “ร้านเหล้ายังไม่ชอบ แน่ใจว่าจะไป” เคเลนถาม “แน่ใจสิ ไปกันวันไหน” “ถ้าจะไป ไปพร้อมริวก็แล้วกัน จะไปรับ” นี่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่าแต่มันเป็น ‘คำสั่ง’ ขนมผิงจึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบ “ได้” เธอต้องตอบตกลง ก่อนที่ไม่มีโอกาสได้ไปเลย และการไปครั้งนี้ต้องได้เจอกับเขา ‘ราฟาเอล’ คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่ทำงานอนุพงศ์ และอาจจะรู้ถึงการเสียชีวิตของใบบัว วันแข่งรถมาถึง เวลาแข่งเริ่มตั้งแต่สี่ทุ่ม รอบแข่งของริวเซย์เริ่ม 23.00 น. ตรงพอดี ตอนนี้กลุ่มเพื่อนลูกคนดังนั่งอยู่โซนวีไอพีที่แบ่งเป็นหลายโต๊ะตามแนวกั้นการแข่งขัน ส่วนด้านหลังเป็นแสตนสำหรับผู้ชมปกติที่ไล่ระดับสูงขึ้น มีรั้วกั้นสำหรับผู้ชมปกติและผู้ชมวีไอพีที่ติดขอบสนามตรงโซน VIP เห็นการแข่งขันได้ชัดเจนมากกว่า ขนมผิงมองไปบนถนนพื้นสีเทาตัดขอบเหลืองด้วยความตื่นเต้น อีกไม่นานจะถึงเวลาเริ่มแข่งแล้ว เสียงคนพูดคุยพร้อมกับเสียงเพลงดังกระหึ่ม บริเวณรอบโต๊ะของพวกเขาและเธอมีบอดี้การ์ดยืนคุมราวสี่คน “ได้ยินว่านักแข่งคนนี้มาจากต่างประเทศ จริงไหม” ยูกิเปลี่ยนเรื่องสนทนา ในมือของเธอมีแก้วเครื่องดื่ม ด้วยความที่สนามแข่งนี้เป็นสนามแข่งเอกชน และขึ้นชื่อว่าเป็นสนามเถื่อน กฎเกณฑ์จึงไม่ได้มากนัก อีกอย่างเจ้าของที่นี่ก็มีอำนาจมากจนกฎหมายไม่สามารถทำอะไรได้ ผู้คนที่เข้ามาชมจึงมีหลากหลายรูปแบบ บางคนถึงขั้นพนันกันหลายแสนถึงหลักล้านเลยก็มี และแน่นอนว่าเดิมพันแต่ละรอบก็เป็นจำนวนมหาศาลเช่นกัน “ใช่ มาจากอังกฤษ เหมือนจะชื่อราฟาเอล” แบดซ์ตอบ “มันไม่ได้ลงนาน คิดว่ามันจะชนะรึเปล่า” เจควอนพูดต่อ “เดิมพันกันไหมล่ะ” ไคโรชวนเพื่อนลงเดิมพันสำหรับกลุ่มพวกเขา “กูลงแสนนึง กูว่าไอ้ริวชนะ” ยูกิเปิดคนแรกพร้อมกับควักบัตรออกมาวางไว้กลางโต๊ะ “ลงกันเยอะขนาดนี้คงสู้ไม่ไหว” ขนมผิงยิ้มแห้งให้เพื่อน “แกไม่ต้องลง เป็นกรรมการและพยานก็แล้วกัน” สาวสวยสุดแซ่บอย่างยูกิบอก ขนมผิงจึงพยักหน้าตอบ “โอเค งั้นจะเป็นกรรมการและพยานให้แล้วกันนะ” “กูลงสองแสน กูว่าไอ้หนุ่มนั้นชนะ” เจควอนควักของตัวเองออกมาบ้าง “กูสาม ลงไอ้ริว” เคเลนลงบ้าง “สี่แสน กูเลือกฝั่งนั้น” ไคโรมานิ่ง ๆ แต่ลงหนักกว่าเพื่อนจนตอนนี้ในโต๊ะเริ่มแบ่งพวก จากนั้นไม่นานเสียงประกาศจากพิธีกรก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของทุกคนให้มองไปที่จุดสตาร์ทพร้อมกับเสียงโห่ร้องลั่นสนาม รถแข่งสองคันจอดเทียบกันเพื่อรอฟังการให้สัญญาณ พอสิ้นเสียงประกาศก็เริ่มสตาร์ทแล้วโลดแล่นบนท้องถนน ทั้งคู่ตีตัวเสมอกันในตอนออก แล้วสลับกันแซงไปมาไม่หยุด กระทั่งรถพุ่งเข้าสู่เส้นชัยในระยะเวลาไม่กี่นาที ปรากฎว่าผลการแข่งขันออกมาเสมอกัน “เสมอได้ไงวะ” แบดซ์สบถออกมาอย่างหัวเสียแล้วตบหน้าขาตัวเองแรง ๆ ในขณะเดียวกันนักแข่งก็ขับรถกลับมาที่จุดเริ่ม เพื่อรอรับของเดิมพันที่ต้องแบ่งกันคนละครึ่ง “หมดสนุกฉิบ” เจควอนกรอกเครื่องดื่มลงคอแล้วกระแทกแก้วลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย “งั้นแบบนี้เดิมพันก็เอาคืนเถอะ” ยูกิเอ่ยแล้วหยิบบัตรของตนเองคืน ตามด้วยคนอื่นก็เช่นกัน ขนมผิงไม่ได้สนใจกลุ่มเพื่อนนัก เธอมองไปยังบุคคลที่ชื่อราฟาเอล เขาสูงเกือบ 190 เซนติเมตร สวมชุดนักแข่งสีดำตัดขาว ผมสีเทาควันบุหรี่ ดวงตาสีฟ้าคราม จมูกคมสัน หน้าคมฉบับคนอังกฤษ มีรอยสักที่ข้างลำคอ ขนมผิงแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ สมองของเธออื้ออึงไม่ได้ยินอะไร โฟกัสแค่เขา พอนักแข่งแยกเดินออกมาเพื่อเข้าห้องพักนักแข่ง เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่ม ขนมผิงไม่รอช้าเธอปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่คุยกันอยู่โดยไม่ปริปากอะไร ร่างเล็กเดินเลี่ยงออกมาเพื่อตามหาห้องพักนักแข่ง กระทั่งตามมาเจอก็เห็นเขาเดินเข้าไปในห้องพักพร้อมกับลูกน้อง ขนมผิงแอบมองและรอเขาอยู่อย่างงั้น จนราฟาเอลเปลี่ยนชุดเรียบร้อยและเตรียมตัวจะกลับ ร่างสูงเดินออกมาจากห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างเล็กเดินมาขวางทางเอาไว้ก่อน แกร๊ก…! เสียงปืนถูกชักเตรียมจ่อเข้าที่ศีรษะ ขนมผิงตกใจก้าวถอยหลังอัตโนมัติ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ “ฉะ ฉันแค่ อยากเข้ามาขอถ่ายรูปแค่นั้นเองค่ะ” ราฟาเอลไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อพิจารณาก่อนจะยกมือขึ้นบอกลูกน้องเพื่อให้เก็บปืนลง “คุณฟังภาษาไทยเข้าใจใช่ไหมคะ” “แค่อยากขอถ่ายรูปใช่ไหม” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยตอบออกมาเป็นภาษาไทย ขนมผิงเกิดอาการประหม่า แต่เธอก็พยายามเก็บซ่อนอารมณ์หวาดกลัวของตนเองเอาไว้ “ใช่ค่ะ เห็นตอนคุณแข่งแล้วเท่ห์ดี” “ถ้าฉันรู้ว่าเธอมีจุดประสงค์อื่นมากกว่ารูป ใบหน้าสวย ๆ ของเธอคงเสียโฉม” ราฟาเอลเอ่ยพร้อมกับใช้ปลายนิ้วลูบตามกรอบหน้ารูปไข่ ทำเอาคนตัวบางสั่นเทาไปทั้งร่างกาย “คุณหน้าตาดี แถมเท่ห์มาก ๆ คงไม่แปลกใช่ไหมคะ” ขนมผิงทำใจดีสู้เสียแล้วพูดต่อ “ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ หลบไป” ราฟาเอลเอ่ยออกมาด้วยสายตาแข็งกร้าว แล้วไม่นานมือขวาของเขาก็เดินเข้ามากระซิบบอกอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเซอร์ไพรส์ไม่น้อย “คุณอยู่ไทยนานไหมคะ ฉันชื่อขนมผิงค่ะ เผื่อวันหลังวันที่คุณว่างเราจะได้ถ่ายรูปด้วยกัน” “วันนี้ฉันไม่ว่าง อยากถ่ายก็นัดวันหลังแล้วกัน” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เดินผ่านร่างบางไป แต่กลับมีนามบัตรติดต่อยื่นมาตรงหน้าเธอ ‘ไมเคิล’ ไม่ได้พูดอะไรมาก ขนมผิงมองแล้วรับไว้ พร้อมกับมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไป เธอก้มมองนามบัตรในมือ มันเป็นในนามของบริษัทอะไรสักอย่าง ไม่ใช่การติดต่อกับเขาโดยตรง ข้อความ : ริวเซย์ ริวเซย์ : อยู่ไหน ริวเซย์ : รอบนรถ ให้เวลา 5 นาที ขนมผิง : ผิงมาเข้าห้องน้ำ ขนมผิง : กำลังจะกลับแล้ว Read… เธอกดออกจากข้อความแล้วรีบเร่งฝีเท้าไปที่รถทันที ขนมผิงเดินมายังโซนจอดรถสำหรับนักแข่ง เธอเห็นรถอัลพาร์ดคันสีดำคุ้นตาจอดรออยู่จึงก้าวขึ้นไปนั่งข้างกายริวเซย์ พอขึ้นมาบนรถ คำถามแรกก็ถูกถามออกมาทันที “ไปเข้าห้องน้ำจริงเหรอ” “ผิงจะโกหกทำไม” “แค่ถาม หรือร้อนตัว” “ถ้าริวถามแบบนี้ ผิงกลับเองดีกว่า” ขนมผิงลนลานทำตัวไม่ถูก เธอเอื้อมมือมาเตรียมจะเปิดประตูลงจากรถแต่ริวเซย์กลับห้ามเอาไว้ก่อน “ยิ่งทำแบบนี้เหมือนปกปิดอะไรเลยนะ” “….” ขนมผิงกลับมานั่งนิ่ง จากนั้นรถก็ขับออกมาจากสนามแข่งทันที ริวเซย์ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เขาคอยมองกำปั้นเล็กเป็นระยะ ขนมผิงกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ ดูเหมือนว่า ‘กระต่ายน้อย’ กำลังมี ‘ความลับ’ ปกปิดเขาอยู่ นับวันเธอยิ่งดื้อ จนเขาอยากจะตักเตือนสักหน่อย “เคยได้ยินเรื่องคนเลี้ยงกระต่ายไหม” จู่ ๆ ริวเซย์ก็เอ่ยคำนี้ขึ้นมา ขนมผิงบีบนามบัตรติดต่อจนเปียกชื้นแล้วมองหน้าคนข้างกาย “ทำไมอ่ะ” “ถ้าคนเลี้ยงกระต่ายแล้วมันไม่เชื่อง กระต่ายตัวนั้นจะถูกปล่อยออกจากกรง” “มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ กระต่ายนั้นก็ถือว่าได้เป็นอิสระ” “เปล่า มันจะถูกปล่อยในดงหมาป่าต่างหาก กระต่ายตัวนั้นจะถูกแทะเนื้อกินสด ๆ แล้วสิ้นลมหายใจไปทีละนิด ก่อนตายก็คงนอนจมกองเลือดอย่างทรมานจากการถูกฉีกร่างกายเป็นชิ้น ๆ” เธอกลืนนํ้าลายเหนียวลงคอกับสิ่งที่ริวเซย์เล่า เหมือนนิทานหลอกเด็กก็ไม่เชิงเพราะมันชวนสยอง ขณะเดียวกันก็เหมือนเขาต้องการสื่ออะไรบางอย่าง “ไม่เคยเห็นได้ยินเลย ไปเอามาจากไหน” “ก็คงจะไม่เคย เพราะริวแต่งเรื่องเล่านี้ให้แค่ผิงฟัง” “ผิงไม่อยากฟังเรื่องเล่าแบบนี้ มันน่ากลัว” เสียงหวานสั่นเครือด้วยความกลัว เพื่อนคนนี้เหมือนรู้จักดีแต่ก็ไม่เลย “มันก็คงกลัวเหมือนที่ผิงรู้สึกตอนนี้ แล้วมันก็ควรรู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป” “….” เกิดความเงียบขึ้นมาบนรถ ริวเซย์กำลังเล่นบทจิตวิทยาอะไรกับเธออยู่ ขนมผิงคิดอะไรไม่ออก มันขนลุกและรู้สึกกลัวไปหมด กลัวจนลืมไปว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ มันเป็นสัญญาณเตือนบางอย่างจากคนข้างกาย เขาเหมือนไม่รู้ หรืออาจจะรู้ทุกอย่างอยู่ก็ได้ ริวน่ากลัวแท้สู 😭
Bab terbaru
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 12 | เข้าใกล้คำตอบ
12It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียเข้าใกล้คำตอบตกเย็นริว่าเซย์ส่งคนมารับเธอที่หอพัก เพื่อไปสอนพิเศษที่คฤหาสน์ พอมาถึงขนมผิงก็เดินตามวิคตอเรียมาที่ห้องนั่งเล่น รอบนี้เปลี่ยนที่สอนทำเอาขนมผิงโล่งอกและสบายใจมากขึ้น ร่างเล็กเดินตรงเข้ามาหาริวเซย์ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาอยู่ในชุดวอร์มสีดำแมทกัน เนื้อผ้าบ่งบอกถึงราคา ท่อนขาตวัดไขว้กันด้วยท่าทางสบาย บนตักมีแมคบุ๊คที่เปิดค้างบทเรียนคราวก่อนเอาไว้“ที่เคยสอนไปทบทวนมาแล้วใช่ไหม” ขนมผิงเอ่ยถาม ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามริวเซย์“เรียบร้อยแล้ว” เขาตอบพลางละสายตามองมาที่เธอ ขนมผิงสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว กางเกงยีนขาสั้นพร้อมกับม้วนผมขึ้นเป็นมวย มีปลอยผมตกคลอเคลียร์ข้างพวงแก้ม “ทีหลังแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ ที่นี่ผู้ชายเยอะ”“ชุดนี้มันสบายดีอ่ะ ถ้าริวไม่โอเค ไว้รอบหน้าผิงจะแต่งให้มิดชิดกว่านี้”“ไปเจอกับไอ้ราฟมาเหรอ” ในขณะที่เธอกำลังเตรียมการสอน ริวเซย์ก็ถามขึ้นมาทันทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว“ราฟ…ริวหมายถึงใคร”“ไปเจอกับมันเรื่องอะไร” ริวเซย์ไม่ได้ตอบคำถามไขสือของเธอ เขากลับยิงคำถามต่อแล้วมองใบหน้าซีดเผือดอย่างต้องการคำตอบ ขนมผ
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 11 | เข้าถ้ำเสือ
11It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียเข้าถ้ำเสือ 3 วันต่อมาขนมผิงนั่งจ้องมองนามบัตรติดต่อในมือตนเองด้วยอาการประหม่า เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือข้างเตียงมุมประจำ ในสมองคิดชั่งใจว่าจะติดต่อกับเขายังไงให้ราฟาเอลยอมออกมาเจอ แต่แล้วมือบางก็กดโทรออกตามเบอร์โทรที่แปะไว้ ขนมผิงรอปลายสายรับไม่นานมากก็มีคนกดรับ ( สวัสดีครับ ไมเคิลพูดสายครับ ) บทสนทนาภาษาอังกฤษเอ่ยผ่านปลายสาย ขนมผิงจึงตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน “เรียนสายคุณราฟาเอลหน่อยค่ะ ที่รับนามบัตรติดต่อในสนามแข่งเมื่อสามวันก่อน” ( รอสักครู่นะครับ ) แล้วสายก็เงียบไปเกือบหนึ่งนาทีพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาใหม่ ( พูดธุระที่ติดต่อมาได้เลยครับ ) “ฉันอยากพบคุณราฟาเอลค่ะ เขาพอมีเวลาว่างบ้างไหมคะ พอดีมีเรื่องบางอย่างอยากจะคุยกับเขาด้วยค่ะ”( คุณราฟว่างเย็นนี้สองทุ่มครับ ถ้าอยากเจอมาที่โรงแรม Verite Suites ห้องอาหารบนชั้นยี่สิบแปด มาถึงแล้วจะมีคนนำเข้ามาครับ ) ปลายสายรายงาน ขนมผิงเม้มปากแน่นก่อนจะตอบตกลงออกไป หากเธอไม่ไปเจอเขาตอนนี้ อาจจะไม่มีโอกาสอีกเลยก็ได้ “เข้าใจแล้วค่ะ” ( ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ผมขออนุญาตวางสายนะครับ ) “ค่ะ” หลังตอบต
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 10 | ควบคุมมากขึ้น
10It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียควบคุมมากขึ้นรถ Lamborghini Huracan คันสีดำเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าหอพัก ขนมผิงเอื้อมมือมาเปิดประตูก่อนจะเอ่ยบอกกับคนข้างกายแล้วแยกขึ้นห้อง“เจอกันที่มอพรุ่งนี้นะ” ปากเอ่ย รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลบเกลื่อนอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย “กลับห้องแล้วนอนพัก ดึกแล้วอย่าออกไปไหนล่ะ” ประโยคท้ายที่ริวเซย์เอ่ยออกมา ทำให้ขนมผิงรู้สึกเหมือนตนเองโดนถูกควบคุม แต่เธอก็สลัดความคิดนั้นออก “ไม่ไปไหนหรอก จะนอนแล้ว ไปแล้วนะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินลงมาจากรถคันหรู ขนมผิงเดินเข้าไปใต้หอพักแล้วเดินขึ้นบันไดมาบนห้องนอนตนเอง ริวเซย์มองจนลับสายตา ก่อนจะหยิบบุหรี่และไฟแช็กขึ้นมาสูบ ในขณะเดียวกันกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงด้วยปลายนิ้วแกร่ง ริมฝีปากหยักพ่นควันสีขาวขุ่นให้ลอยคละคลุ้งออกมา มือหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นก็เห็นข้อความจากนิกส่งเข้ามา ข้อความ : นิก นิก : เรียบร้อยแล้วครับ แววตาคู่คมฉายแววพึงพอใจออกมาเพียงครู่เดียว นิ้วแกร่งกดเข้าไปดูที่กล้อง ภาพการเคลื่อนไหวถูกถ่ายทอดผ่านกล้องสามตัวภายในห้องนอนขนมผิง เธอกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ กำลังก้มอ่านอะไรบางอย่าง สายตาร
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 9 | ยอมแลก (NC)
9It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียยอมแลก (NC)เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากกลีบปากบางด้วยนํ้าเสียงเย้ายวน ขนมผิงบิดเร้าร่างกายเมื่อความอุ่นร้อนจากลิ้นละเลงลงบนหัวนมที่แข็งชันตอบรับ ริวเซย์ใช้ปากดูดอีกข้าง มือที่ว่างก็บีบเคล้นเต้าอวบขาวไปด้วย ชายหนุ่มไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวกายขาวเนียนทำให้ขนมผิงร้อนวูบวาบไปหมด เธอกัดปากตนเองเบา ๆ แล้วมองการกระทำของคนตรงหน้าที่ยังคงใช้ลิ้นตวัดเลียอยู่ กระทั่งยอดอกเม็ดงามสีแดงเข้มเปียกชุ่ม “ชอบมั้ย ?” เสียงแหบพร่าถามออกมาหลังจากถอนริมฝีปากออกจากสิ่งยั่วยวนตรงหน้า ขนมผิงเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้าตอบ “อื้อ ชอบ” “…” ริวเซย์เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมาแทนคำตอบ เขาเริ่มถอดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดจนครบก็กระชากออกจากร่างกายแล้วโยนลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี คนตัวเล็กนอนมองตาละห้อย ไม่นานมากชิ้นต่อไปก็ถูกถอดออก มือหนาคว้าแก้วไวน์ที่เหลืออยู่ในแก้วขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะใช้มือช้อนใบหน้าหวานขึ้นมาแล้วป้อนไวน์ผ่านปาก ขนมผิงอ้าปากรับและปล่อยให้เครื่องดื่มไหลลงคอ เธอหลับตาพริ้มแล้วจูบต่อด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าไม่หยุด เสียงจูบกันอย่างด
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 8 | อยู่เป็นเพื่อน
8It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียอยู่เป็นเพื่อน โรงแรม Celestia Palaceรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรมห้าดาว ขนมผิงมองออกไปนอกกระจกรถก็เห็นตึกสูงตระหง่านตรงหน้า ไม่นานมากนิกก็เปิดประตูลงไปก่อน แล้วหายเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรม ดวงตากลมโตมองคนข้างกายที่ยังคงเงียบอยู่ ริวเซย์เหมือนคิดอะไรอยู่ในหัวและเขาก็มองหน้าจอมือถืออยู่ตลอด “เรามาที่นี่ทำไม” ขนมผิงอดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ “เดี๋ยวก็รู้” เขาตอบเสียงเรียบ ทั้งที่สายตาจดจ่ออยู่หน้าจอ ดวงตากลมโตเหลือบมองเห็นข้อความของคนข้างกายและแฟนสาวอย่างไดอาน่า ใจความในข้อความนั้นบอกว่าเธอกำลังปาร์ตี้กับเพื่อน เลยไม่ได้ตอบข้อความ พร้อมกับบอกว่าได้รับของขวัญแล้ว ตบท้ายด้วยประโยคออดอ้อน ซึ่งริวเซย์ก็พิมพ์ตอบกลับไปแค่คำว่า ‘ok’ ถึงจะพิมพ์ออกไปเช่นนั้น แต่สีหน้าของเขาก็ยังบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนว่าคิดมาก“ริวอย่าคิดมากเลยนะ น้องไม่มีทางทำเรื่องอะไรไม่ดีลับหลังริวแน่นอน” “แน่ใจ ? ขนาดเรายังนอนด้วยกันเลยนะ” ริวเซย์ตอบกลับเงียบ ๆ ทำเอาใบหน้าเนียนใสชาวาบ“…”“ริวพูดเล่น เรื่องนี้ริวต้องการเอง ไม่เกี่ยวกับผิง” พูดจบก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นิก
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย It’s Bad! 7 | ที่ระบาย (NC)
7It’ s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟียที่ระบาย (NC) หมับ!“อ๊ะ! ริว…” ไม่ทันที่สติของเธอจะครบถ้วน ริวเซย์ก็ใช้ท่อนแขนช้อนอุ้มร่างบอบบางขึ้นมาในท่าเจ้าสาว มือเล็กเกาะคอเสื้อตัวแพงเอาไว้ อีกข้างสอดคล้องลำคอหนาริวเซย์ไม่ได้ตอบอะไร เขาอุ้มร่างขนมผิงเดินออกมาจากห้องแล้วเดินมาที่ชั้นล่างผ่านฝูงชนมากมายที่มองมา กระทั่งมาถึงรถอัลพาร์ดที่จอดอยู่หน้าร้าน คนขับรถยืนรออยู่แล้ว พอเห็นเจ้านายออกมาก็ขึ้นประจำที่คนขับ ส่วนนิกก็เดินขึ้นไปนั่งข้างคนขับ“ไปโรงแรม” ริวเซย์เอ่ยสั่งกับคนขับรถ ไม่นานม่านกั้นก็ถูกเลื่อนมาสุดของอีกฝั่งจนมิดขนมผิงนั่งอยู่บนตักของทายาทมาเฟีย ริวเซย์ไม่รอช้าทันทีที่ม่านปิดสนิทเขาก็ดันใบหน้าหวานเข้ามาประกบจูบทันที ขนมผิงยอมเปิดปากและจูบตอบอย่างไร้เดียงสาเสียงหอบหายใจของคนทั้งสองดังออกมาเป็นระยะให้ได้ยิน ริวเซย์จูบริมฝีปากบางหอมหวานด้วยความหลงใหล และต้องการเธอจนควบคุมตนเองไม่อยู่ ขนมผิงเองหัวใจเต้นแรง เธอเคลิบเคลิ้มไปกับจูบที่ริวเซย์มอบให้สองสายตาสอดประสานมองกันด้วยห้วงอารมณ์แห่งความอยาก ริวเซย์ยังคงตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างไม่รู้จักพอ มือหนาอยู่
Anda juga akan menyukai
มาเฟียเถื่อนเมียเด็ก
หนูแดงอินดี้33.6K Dibacaลงทัณฑ์เมียลับมาเฟีย
แอดอ้วน นามปากกาเงินล้าน4.5K Dibacaคลั่งรัก | คุณป๋า
ลำเจียก11.5K Dibacaคลั่งรักคุณหมอมาเฟีย
มดตัวจี๊ด16.8K Dibacaทาสรักท่านชายอคิราห์
ทรายแมว201 DibacaLegacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ
Hz.Bloom57 Dibacaเจ้าเวหา [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์4.7K Dibacaสัญญารักมาเฟีย (Promise Of Love)
ซีซั่นฟิน888 Dibaca
