Matagal pang nanatili si Sophia sa opisina kahit tapos na ang board meeting. Kahit pilit niyang itinuon ang atensyon sa mga numero sa harap niya, hindi niya maalis sa isip ang presensya nina Julian at Vanessa—lalo na ang tila sobrang lapit ng dalawa sa isa’t isa. Ramdam niya ang kirot sa dibdib, pero pilit niya itong nilulunok.Kailangan niyang magpakatatag. Kailangan niyang ituon ang sarili sa mas malaking goal. Para sa anak nila. Para sa kinabukasan niya.Pero sakto nang paalis na sana siya, biglang bumukas ang pinto.Pumasok si Vanessa, ang tunog ng matalim niyang takong ay umalingawngaw sa loob ng opisina habang palapit siya sa desk ni Sophia. Diretso ang postura niya, parang laging handang makipagbakbakan, at ang ngiting dala niya ay walang bahid ng kabutihan.Hindi siya nilingon ni Sophia. Hindi niya kaya. Pero halatang hindi iyon iniinda ni Vanessa.“Alam mo, akala ko wala ka na dapat dito,” panimula ni Vanessa, puno ng pang-iinsulto ang tono ng boses niya. Tumayo siya nang mas
“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares
Tumama ang matinis na tunog ng takong ni Sophia sa marmol na sahig habang dire-diretsong pumasok sa isang mamahaling bar. Kusang bumukas ang salaming pinto sa harap niya—parang sinasabing, come in, break down, lose it all here.Tapos na siya. Tapos na sa araw na ‘to. Tapos na sa drama. Tapos na sa kasinungalingan. Pero higit sa lahat—tapos na siya sa kanila.“Vanessa? Seriously?” mahina niyang bulong, halos pabulong pero puno ng sakit at pangungutya. Ramdam pa rin niya ang hapdi ng kahihiyan na parang apoy sa dibdib niya.Ang pagkakaroon ng kabit ng ex-husband niya—iyon na yata ang naging highlight ng buong taon niya. At si Vanessa, ang babaeng ‘yon, todo flaunt sa social media. Halos hindi siya makahinga tuwing naririnig ang mga bulungan sa likod niya. Parang siya pa ang may kasalanan. Parang siya ang sumira ng lahat.Tahimik sa loob ng bar. Ilang dim lights lang ang ilaw, para bang ibang mundo ito—malayo sa ingay ng tunay na buhay. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter, nanginginig
“Hindi mo ba sa tingin medyo OA na ‘yun?” tanong ni Julian habang dahan-dahang nagsara ang pinto ng magara niyang opisina. May halong amusement ang tono niya, parang hindi makapaniwala sa eksenang ginawa kanina.Umirap si Vanessa sabay bato ng mamahalin niyang handbag sa leather couch na parang props lang sa isang eksena.“Minsan kailangan ng drama, Julian. Kailangan ng konting eksena para masaktan talaga ang pride ng babaeng ‘yon. At least ngayon, buo na sa utak ng mga tao kung sino talaga ang ‘biktima’ at sino ang ‘masama’,” sagot niya habang inaayos ang perfect niyang pulang manicure na parang walang pakialam sa bigat ng ginawa nila.Tahimik na nagbuhos si Julian ng whiskey mula sa crystal decanter. Tumunog ang yelo sa baso, ‘yun lang ang maririnig sa loob ng kwartong ‘yon.“Pero ayoko ng may sabit. Ayoko ng may posibleng lumusot,” aniya, halatang seryoso.Naglakad palapit si Vanessa, swabe at may kumpiyansa.“Please. Hindi siya kalaban. Maingay lang pero walang laban. Tsaka, hello
“Pinapabayaan mong manalo sila, Sophia.”Tahimik ang boses ng ama niya, pero halata ang pigil na galit sa tono nito. Nakasalampak si Sophia sa sofa, parang wala nang lakas. Maputla ang mukha niya at wala na ‘yung dating kislap sa mga mata. Hindi man lang siya tumingin sa ama niya.“Ano gusto mong gawin ko, Dad? Mag-demanda? Gumastos ng milyon para lang marinig na si Julian at Vanessa ang mga santo at ako ang bitter na ex-wife?” bulong niya habang ginugulo ang magulong buhok gamit ang mga daliri.Tumayo sa harap niya ang ama niya, nakaakbay ang dalawang braso at matagal siyang tinitigan. “Hindi. Ang gusto kong gawin mo, tigilan mong sumuko.”Napangisi siya ng mapait. “Ang dali mong sabihin. Ikaw ba naman ang pagtawanan ng buong bansa. Lahat ng madaanan ko, parang may bulong. Parang ako ‘yung kawawang asawa na iniwan. At si Julian? Ang saya ng buhay niya. Parang hindi man lang siya nawalan ng anak.”Napadiin ang panga ng ama niya. “Anak, hindi mo kami nawalan. Andito pa rin kami—ako, si
“Come on, buddy, bigyan mo naman ako ng konting effort diyan,” natatawang sabi ni Alexander habang nakahiga sa carpeted floor ng sala. Nakahiga siya sa gilid, dahan-dahang iniikot sa ere ang plush giraffe para aliwin ang baby ni Sophia. Tuwang-tuwa ang bata, kumakampay ang maliliit na kamao, sabik na inaabot ang paborito niyang laruan ngayon—ang necktie ni Alexander.“Obsessed siya sa tie mo,” natatawang sabi ni Sophia mula sa sofa. Naka-cross arms siya habang pinagmamasdan ang dalawa.“Mapapaspoil mo ‘yan,” dagdag niya.“Eh ‘di wow. Magandang taste dapat sinasanay habang bata pa,” sagot ni Alexander, pabirong inilapit lalo ang tie sa bata. Agad iyong sinunggaban ng baby at napasigaw sa kilig.Napailing si Sophia, pero may bahagyang ngiti na sa labi niya. Hindi niya talaga maintindihan kung paano siya mauhulog sa isang taong gaya ni Alexander Carter. Sa una, akala niya simpleng utang na loob lang ito sa ama niya—business favor kumbaga. Pero habang lumilipas ang araw, habang nakikita n
Napangiti si Alexander habang nakatitig sa screen ng cellphone niya. Isang candid na litrato ang nasa harap niya—kinunan sa mismong sala ng Grant mansion. Siya, si Sophia, at ang anak nito, nakaupo sa carpet habang nagtatawanan. Para silang totoong pamilya doon. At kahit alam niyang malayo iyon sa katotohanan, hindi niya mapigilang balikan at titigan ang larawan paulit-ulit.“They could be mine...” mahina niyang bulong habang marahang hinahaplos ang mukha ni Sophia sa litrato gamit ang hinlalaki. Napailing siya, saka napatawa ng mahina. “Yeah, right.”Pero kahit sinasabi niyang hindi, hindi niya kayang itanggi ang init na bumalot sa dibdib niya habang tinititigan ang babae. Iba ang ngiti ni Sophia sa litrato—totoo, hindi pilit. Wala ‘yung laging pag-aalinlangang dala ng sakit ng nakaraan. Tumingin siya sa isa pang solo shot nito, ‘yung kuha matapos ang hapon na ‘yon. Malambing ang ngiti, at sa di malamang dahilan, parang may naramdaman siyang kumislot sa puso niya.Biglang sumingit an
"Handa ka na ba?" Malalim at kalmadong boses ni Alexander ang bumasag sa katahimikan ng hallway habang papasok siya sa eleganteng pero hindi over-the-top na bahay ni Sophia. Ayos ang bawat galaw niya habang inaayos ang cufflinks niya—ang navy blue suit niya, lutang na lutang sa katawan, parang likha talaga para sa kaniya. Wala siyang kailangang piliting maging sophisticated—he just is."Sandali lang!" sigaw ni Sophia mula sa itaas.Sumandal si Alexander sa railings ng hagdan, bahagyang kunot ang noo habang naririnig ang mahinang tunog ng takong na papalapit. Nang tuluyan na siyang bumaba at lumantad sa paningin niya… natigilan si Alexander.Parang huminto ang mundo.Nasa harap niya ngayon si Sophia—bihis sa isang crimson na long gown na perpektong yumakap sa katawan nito. Ang buhok niya, naka-soft waves, bumabagsak sa likod niya habang ang makeup niya, sakto lang para mas ma-highlight ang cheekbones at labi nitong mas madalas dati ay hindi niya napapansin.Pero ngayon?Iba siya. Hindi
"Bakit lagi nalang siya?" bulong ni Vanessa habang nakasandal sa malamig na pader sa labas ng venue. Rinig ang halakhakan at mga salpukan ng baso mula sa loob, pero ang tanging tunog sa tenga niya ay ang mabilis na tibok ng puso niyang puno ng inis."Ms. Vanessa?" putol sa kanya ng isang pamilyar na boses. Isa sa mga bisita, kaibigan rin niya."Okay ka lang ba?""Mukha ba akong okay?" iritadong sagot ni Vanessa, sabay ayos sa nalaglag na hibla ng buhok sa gilid ng mukha niya."I mean, seryoso..." dagdag pa niya, mahigpit na niyakap ang sarili. "Parang may tali pa rin siya kay Sophia. Akala ko nakamove on na siya!"Sa loob naman ng venue, nakatitig si Julian sa wine glass niya habang palihim na sinusundan ng tingin si Sophia na nakatayo kasama si Alexander."Tingnan mo 'yan," bulong niya sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baso. "Akala niya panalo na siya.""Sino?" tanong ni Ben habang umupo sa tabi niya. "Si Sophia? Come on, bro. Huwag mong hayaang patulan 'yan. Teka lang, huwag mo
"Handa ka na ba?" Malalim at kalmadong boses ni Alexander ang bumasag sa katahimikan ng hallway habang papasok siya sa eleganteng pero hindi over-the-top na bahay ni Sophia. Ayos ang bawat galaw niya habang inaayos ang cufflinks niya—ang navy blue suit niya, lutang na lutang sa katawan, parang likha talaga para sa kaniya. Wala siyang kailangang piliting maging sophisticated—he just is."Sandali lang!" sigaw ni Sophia mula sa itaas.Sumandal si Alexander sa railings ng hagdan, bahagyang kunot ang noo habang naririnig ang mahinang tunog ng takong na papalapit. Nang tuluyan na siyang bumaba at lumantad sa paningin niya… natigilan si Alexander.Parang huminto ang mundo.Nasa harap niya ngayon si Sophia—bihis sa isang crimson na long gown na perpektong yumakap sa katawan nito. Ang buhok niya, naka-soft waves, bumabagsak sa likod niya habang ang makeup niya, sakto lang para mas ma-highlight ang cheekbones at labi nitong mas madalas dati ay hindi niya napapansin.Pero ngayon?Iba siya. Hindi
Napangiti si Alexander habang nakatitig sa screen ng cellphone niya. Isang candid na litrato ang nasa harap niya—kinunan sa mismong sala ng Grant mansion. Siya, si Sophia, at ang anak nito, nakaupo sa carpet habang nagtatawanan. Para silang totoong pamilya doon. At kahit alam niyang malayo iyon sa katotohanan, hindi niya mapigilang balikan at titigan ang larawan paulit-ulit.“They could be mine...” mahina niyang bulong habang marahang hinahaplos ang mukha ni Sophia sa litrato gamit ang hinlalaki. Napailing siya, saka napatawa ng mahina. “Yeah, right.”Pero kahit sinasabi niyang hindi, hindi niya kayang itanggi ang init na bumalot sa dibdib niya habang tinititigan ang babae. Iba ang ngiti ni Sophia sa litrato—totoo, hindi pilit. Wala ‘yung laging pag-aalinlangang dala ng sakit ng nakaraan. Tumingin siya sa isa pang solo shot nito, ‘yung kuha matapos ang hapon na ‘yon. Malambing ang ngiti, at sa di malamang dahilan, parang may naramdaman siyang kumislot sa puso niya.Biglang sumingit an
“Come on, buddy, bigyan mo naman ako ng konting effort diyan,” natatawang sabi ni Alexander habang nakahiga sa carpeted floor ng sala. Nakahiga siya sa gilid, dahan-dahang iniikot sa ere ang plush giraffe para aliwin ang baby ni Sophia. Tuwang-tuwa ang bata, kumakampay ang maliliit na kamao, sabik na inaabot ang paborito niyang laruan ngayon—ang necktie ni Alexander.“Obsessed siya sa tie mo,” natatawang sabi ni Sophia mula sa sofa. Naka-cross arms siya habang pinagmamasdan ang dalawa.“Mapapaspoil mo ‘yan,” dagdag niya.“Eh ‘di wow. Magandang taste dapat sinasanay habang bata pa,” sagot ni Alexander, pabirong inilapit lalo ang tie sa bata. Agad iyong sinunggaban ng baby at napasigaw sa kilig.Napailing si Sophia, pero may bahagyang ngiti na sa labi niya. Hindi niya talaga maintindihan kung paano siya mauhulog sa isang taong gaya ni Alexander Carter. Sa una, akala niya simpleng utang na loob lang ito sa ama niya—business favor kumbaga. Pero habang lumilipas ang araw, habang nakikita n
“Pinapabayaan mong manalo sila, Sophia.”Tahimik ang boses ng ama niya, pero halata ang pigil na galit sa tono nito. Nakasalampak si Sophia sa sofa, parang wala nang lakas. Maputla ang mukha niya at wala na ‘yung dating kislap sa mga mata. Hindi man lang siya tumingin sa ama niya.“Ano gusto mong gawin ko, Dad? Mag-demanda? Gumastos ng milyon para lang marinig na si Julian at Vanessa ang mga santo at ako ang bitter na ex-wife?” bulong niya habang ginugulo ang magulong buhok gamit ang mga daliri.Tumayo sa harap niya ang ama niya, nakaakbay ang dalawang braso at matagal siyang tinitigan. “Hindi. Ang gusto kong gawin mo, tigilan mong sumuko.”Napangisi siya ng mapait. “Ang dali mong sabihin. Ikaw ba naman ang pagtawanan ng buong bansa. Lahat ng madaanan ko, parang may bulong. Parang ako ‘yung kawawang asawa na iniwan. At si Julian? Ang saya ng buhay niya. Parang hindi man lang siya nawalan ng anak.”Napadiin ang panga ng ama niya. “Anak, hindi mo kami nawalan. Andito pa rin kami—ako, si
“Hindi mo ba sa tingin medyo OA na ‘yun?” tanong ni Julian habang dahan-dahang nagsara ang pinto ng magara niyang opisina. May halong amusement ang tono niya, parang hindi makapaniwala sa eksenang ginawa kanina.Umirap si Vanessa sabay bato ng mamahalin niyang handbag sa leather couch na parang props lang sa isang eksena.“Minsan kailangan ng drama, Julian. Kailangan ng konting eksena para masaktan talaga ang pride ng babaeng ‘yon. At least ngayon, buo na sa utak ng mga tao kung sino talaga ang ‘biktima’ at sino ang ‘masama’,” sagot niya habang inaayos ang perfect niyang pulang manicure na parang walang pakialam sa bigat ng ginawa nila.Tahimik na nagbuhos si Julian ng whiskey mula sa crystal decanter. Tumunog ang yelo sa baso, ‘yun lang ang maririnig sa loob ng kwartong ‘yon.“Pero ayoko ng may sabit. Ayoko ng may posibleng lumusot,” aniya, halatang seryoso.Naglakad palapit si Vanessa, swabe at may kumpiyansa.“Please. Hindi siya kalaban. Maingay lang pero walang laban. Tsaka, hello
Tumama ang matinis na tunog ng takong ni Sophia sa marmol na sahig habang dire-diretsong pumasok sa isang mamahaling bar. Kusang bumukas ang salaming pinto sa harap niya—parang sinasabing, come in, break down, lose it all here.Tapos na siya. Tapos na sa araw na ‘to. Tapos na sa drama. Tapos na sa kasinungalingan. Pero higit sa lahat—tapos na siya sa kanila.“Vanessa? Seriously?” mahina niyang bulong, halos pabulong pero puno ng sakit at pangungutya. Ramdam pa rin niya ang hapdi ng kahihiyan na parang apoy sa dibdib niya.Ang pagkakaroon ng kabit ng ex-husband niya—iyon na yata ang naging highlight ng buong taon niya. At si Vanessa, ang babaeng ‘yon, todo flaunt sa social media. Halos hindi siya makahinga tuwing naririnig ang mga bulungan sa likod niya. Parang siya pa ang may kasalanan. Parang siya ang sumira ng lahat.Tahimik sa loob ng bar. Ilang dim lights lang ang ilaw, para bang ibang mundo ito—malayo sa ingay ng tunay na buhay. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter, nanginginig
“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares
Matagal pang nanatili si Sophia sa opisina kahit tapos na ang board meeting. Kahit pilit niyang itinuon ang atensyon sa mga numero sa harap niya, hindi niya maalis sa isip ang presensya nina Julian at Vanessa—lalo na ang tila sobrang lapit ng dalawa sa isa’t isa. Ramdam niya ang kirot sa dibdib, pero pilit niya itong nilulunok.Kailangan niyang magpakatatag. Kailangan niyang ituon ang sarili sa mas malaking goal. Para sa anak nila. Para sa kinabukasan niya.Pero sakto nang paalis na sana siya, biglang bumukas ang pinto.Pumasok si Vanessa, ang tunog ng matalim niyang takong ay umalingawngaw sa loob ng opisina habang palapit siya sa desk ni Sophia. Diretso ang postura niya, parang laging handang makipagbakbakan, at ang ngiting dala niya ay walang bahid ng kabutihan.Hindi siya nilingon ni Sophia. Hindi niya kaya. Pero halatang hindi iyon iniinda ni Vanessa.“Alam mo, akala ko wala ka na dapat dito,” panimula ni Vanessa, puno ng pang-iinsulto ang tono ng boses niya. Tumayo siya nang mas